Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί Ζ’, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος Δομετίου του Πέρσου, και των δύω μαθητών αυτού.

Υπέρ τα πάντά σοι συναθλείν εκ λίθων,
Μύστας Πάτερ σους εξεπαίδευσας τάχα.

Συν δυσίν εβδομάτη Δομέτιος ελεύσθη μύσταις.

Ούτος, ήτον μεν κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τιη’ [318]. Εκατάγετο δε από την Περσίαν. Κατηχηθείς δε από ένα Χριστιανόν, Άβαρον ονομαζόμενον, και διδαχθείς την του Χριστού πίστιν, επαραίτησε μαζί με την πατρικήν ασέβειαν, και κάθε άλλην των συγγενών του προσπάθειαν. Και έτζι επήγεν εις την πόλιν την καλουμένην Νίσιβιν, η οποία ευρίσκεται εις τα σύνορα, οπού είναι αναμεταξύ των τόπων των Ρωμαίων, και των τόπων των Περσών. Εκεί λοιπόν εμβήκεν ο Όσιος μέσα εις Μοναστήριον, και βαπτισθείς, ενεδύθη το σχήμα των Μοναχών, και εμεταχειρίσθη κάθε αγώνα και άσκησιν. Επειδή όμως κατά συνεργίαν του πονηρού Δαίμονος εφθόνησαν αυτόν οι εκείσε Μοναχοί, δια τούτο ανεχώρησε και επήγεν εις το Μοναστήριον των Αγίων Μαρτύρων Σεργίου και Βάκχου, εις πόλιν λεγομένην του Θεοδοσίου, και ηκολούθει εις την ενάρετον πολιτείαν του Ηγουμένου και Αρχιμανδρίτου Ουρβίλ, ο οποίος λέγεται, ότι εις εξήντα χρόνους, δεν έφαγε φαγητόν μαγειρευμένον, ούτε επλαγίασεν εις κλίνην, ούτε εκάθισεν. Όθεν από αυτόν ψηφισθείς, εχειροτονήθη Διάκονος. Επειδή δε έμελλεν ο Ηγούμενος να προβιβάση αυτόν και εις το αξίωμα του Πρεσβυτέρου, τούτο γνωρίσας ο Άγιος Δομέτιος, ανεχώρησε. Και αναβάς επάνω εις ένα όρος, υπέμεινεν ο αοίδιμος το καύμα του θέρους, και την ψύχραν του χειμώνος, και τας άλλας κακοπαθείας οπού προξενούν αι μεταβολαί των καιρών. Έπειτα εμβήκε μέσα εις ένα σπήλαιον κατεσκευασμένον υπό των ανθρώπων. Όθεν προσμείνας εις αυτό ικανόν καιρόν, τους μεν προσερχομένους αυτώ, ευεργετούσε με θαύματα και ιατρείας, τας οποίας ενήργει με το όνομα του Κυρίου. Τους δε απίστους και Έλληνας, εγύριζεν από την πλάνην των ειδώλων εις την του Χριστού πίστιν. Μαθών δε ταύτα ο παραβάτης Ιουλιανός, όταν επήγεν εις την Περσίαν, επρόσταξε να λιθοβολήσουν τον Άγιον. Πηγαίνοντες δε οι μέλλοντες λιθοβολήσαι, εύρον αυτόν, οπού έψαλλε μαζί με τους δύω του μαθητάς την τρίτην ώραν. Όθεν με την πυκνότητα των πετρών κατέχωσαν οι μιαροί τον του Χριστού αθλητήν, ομού και τους μαθητάς του, και ούτως έλαβον και οι τρεις της αθλήσεως τους στεφάνους. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον άγιον αυτών Ναόν, όστις ευρίσκεται πέραν εις τας Ιουστινιανάς. (Σημείωσαι, ότι το ελληνικόν Μαρτύριον του Οσιομάρτυρος τούτου σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Ήνεγκε μεν η Περσών χώρα και το καλόν».)

*

Τη αυτή ημέρα ο Όσιος Ωρ εν ειρήνη τελειούται (1).

Εκ γης απελθών Ωρ εμός, λέγει χάρις,
Υπέρ τον Ωρ πέφυκε τον σον ω νόμε.

(1) Τον Βίον τούτου όρα εις το Λαυσαϊκόν. Κοντά δε εις εκείνα οπού διηγείται ο Βίος του Οσίου τούτου Ωρ εν τω Λαυσαϊκώ, γράφει και ο Ευεργετινός εν σελ. 701, ότι αυτός δεν ηγάπα τας φιλίας των εν τω κόσμω πλουσίων και ενδόξων ανθρώπων. Διότι ένας άρχων, έχων αξίωμα του κόμητος, Λογγίνος ονομαζόμενος, παρεκάλεσεν ένα άλλον Μοναχόν, δια να τον υπάγη εις τον Όσιον τούτον Ωρ. Πηγαίνωντας δε πρώτον ο Μοναχός εις αυτόν, εγκωμίαζε τον άρχοντα, πως κάμνει πολλάς ελεημοσύνας. Νοήσας δε ο Ωρ, είπε· ναι, καλός είναι. Τότε ο Μοναχός επαρακάλει τον Όσιον να δώση άδειαν εις τον άρχοντα, ίνα έλθη να τον ιδή. Ο δε Γέρων, απεκρίθη· αληθώς αυτός δεν περνά την φάραγγα ταύτην ουδέ βλέπει με.

*

Οι Όσιοι μύριοι (ήτοι δέκα χιλιάδες) ασκηταί οι Θηβαίοι, εν ειρήνη τελειούνται.

Γης εξελαύνεις, ει το Δαβίδ χρη λέγειν,
Το μυριοπλάσιον άρμα σου Λόγε.

*

Η Οσία Ποταμία η Θαυματουργός ξίφει τελειούται.

Υπέρ Θεού κτανθείσα θαυμαστή ξίφει,
Χέει ποταμούς θαυμάτων Ποταμία.

*

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Νάρκισσος ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων ξίφει τελειούται (2).

Ηδύ πνέων Νάρκισσε ναρκίσσου πλέον,
Ευωδιάζεις της Εδέμ το χωρίον.

(2) Παρά τη Δωδεκαβίβλω του Δοσιθέου, σελ. 26, ταύτα γράφεται περί του Ναρκίσσου τούτου, ότι ούτος, κατά τον Νικηφόρον τον Κάλλιστον, τω Μεγάλω Σαββάτω, επειδή έλειψε το λάδι από τας κανδήλας, επρόσταξε και έφερον εις αυτόν νερόν, και προσευχηθείς και ευλογήσας το ύδωρ, μετέβαλεν αυτό εις λάδι. Συκοφαντηθείς δε υπό τριών ιεροκατηγόρων, οίτινες δεν υπέφερον τους ελέγχους αυτού και τας νουθεσίας· και του μεν πρώτου ποιούντος όρκον ψευδή, ότι εάν δεν αληθεύω, να πέση φωτία να με καύση· του δε ετέρου, ότι εάν ψεύδωμαι, να σκωληκιάση όλον το σώμα μου· και του τρίτου, ότι εάν μη η ούτως η αλήθεια, ως βεβαιώ, να τυφλωθώ· υπό τούτων, λέγω, ο Άγιος συκοφαντηθείς, ανεχώρησεν εις ησυχαστικόν τόπον, και εκεί διέτριβε πολλούς χρόνους. Αλλ’ ο Θεός έκαμε την δικαίαν ανταπόδοσιν εις τους συκοφάντας. Και τον μεν πρώτον, κατέκαυσε με όλην την οικίαν και συγγένειάν του, καθώς εζήτησε. Τον δε δεύτερον, έκαμε να σκωληκιάση όλος και να γένη σκωληκόβρωτος. Ο δε τρίτος, φοβηθείς την του Θεού εκδίκησιν, εξαγορεύθη παρρησία την αμαρτίαν και συκοφαντίαν αυτού τε και των δύω συντρόφων του, την οποίαν εποίησαν κατά του αγιωτάτου Ναρκίσσου. Από τα πολλά δε δάκρυα οπού έχυνε, κλαίων την αμαρτίαν του, εχάθη το φως του και ετυφλώθη, καθώς το εζήτησεν. Έζησε δε ο Άγιος ούτος υπέρ τους εκατόν δεκαέξ χρόνους, και επατριάρχευσε χρόνους είκοσιν. Εστάθη δε μετά τον αδελφόθεον Ιάκωβον Επίσκοπος Ιεροσολύμων τριακοστός, ή κατά άλλους, τριακοστός πρώτος. Επατριάρχευσε δε ούτος και δευτέραν φοράν, συμβοηθόν του έχων τον Ιεροσολύμων Αλέξανδρον, όστις εορτάζεται κατά την δωδεκάτην του Δεκεμβρίου. Μετά ολίγον δε καιρόν, έδωκε τέλος μαρτυρικόν ο θείος Νάρκισσος, και τότε έμεινε μόνος ο Αλέξανδρος. (Όρα σελ. 227 του α’ τόμου του Μελετίου.)

*

Ο Οσιομάρτυς Αστέριος ο Θαυματουργός (3) ξίφει τελειούται.

Τράχηλον Αστέριος εκκοπείς ξίφει,
Χοροίς αθλητών, οίον αστήρ εμπρέπει.

(3) Εν δε τοις Μηναίοις γράφεται, ο Συγκλητικός αντί του Θαυματουργός.

*

Ο Όσιος πατήρ ημών Υπερέχιος εν ειρήνη τελειούται (4).

Υπερέχιος καν τάφω κατεκρύβη,
Πέφυκεν ίσος τοις χοροίς των Αγγέλων.

(4) Ο Όσιος ούτος Υπερέχιος αφήκεν ημίν το αξιόλογον τούτο απόφθεγμα ειπών· «Ο μη κρατών γλώσσης αυτού εν καιρώ οργής, ουδέ παθών κρατήσει ο τοιούτος» (παρά τω Ευεργετινώ, σελ. 501). Και πάλιν είπεν· «Η νηστεία χαλινός εστι τω Μοναχώ κατά της αμαρτίας. Ο ρίπτων αυτήν, ίππος θηλυμανής ευρίσκεται» (σελ. 392 αυτόθι). Ο αυτός δε Υπερέχιος εν τω Παραδείσω των Πατέρων είπε και ταύτα· «Ημέραν την νύκτα απεργάζεται Μοναχός άγρυπνος, ευχή προσεδρεύων. Νύσσων δε καρδίαν αυτού, προχεί δάκρυον, και ουρανόθεν προσκαλείται έλεον». Είπε πάλιν· «Ώσπερ ο λέων φοβερός εστι τοις ονάγροις, ούτως ο δόκιμος Μοναχός, λογισμοίς επιθυμίας».

*

Ο Άγιος Σώζων ο εκ Νικομηδείας, εις πυρ βληθείς και αβλαβής εξελθών, εν ειρήνη τελειούται.

Υπήρχεν άλλη σαλαμάνδρα προς φλόγα,
Σώζων ο Μάρτυς ου τέλος φλογός δίχα.

*

Ο Όσιος και ιαματικός Θεοδόσιος ο νέος, ο ζήσας κατά το έτος ωξβ’ [862], εν ειρήνη τελειούται (5).

Νέος Θεοδόσιος πλην μόνου χρόνου,
Υπήρχεν ίσος κατά πάντα τω πάλαι.

(5) Τον Βίον αυτού όρα εις το Νέον Εκλόγιον, όστις συνεγράφη υπό του ιερού Νικολάου του καλουμένου Μαλαξού, πρωτοπαπά Ναυπλοίου.

*

Ο Όσιος Δομέτιος ο σημειοφόρος, ο εν τοις ορίοις της του Φιλόθεου Μονής ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Σημεία ποιείν ηξιώθης παμμάκαρ,
Δομέτιε συ, ως χάριτος εστία.

*

Μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Νικάνορος του Θαυματουργού του εν τω του Καλλιστράτου όρει αναλάμψαντος (6).

Κόσμον νικήσας, και τα τούτου ηδέα,
Νίκην αρίστην ήρας όντως Νικάνωρ.

(6) Ο θαυμάσιος Βίος τούτου, η Ακολουθία, και η σεβασμία κάρα ευρίσκεται εν τη σεβασμία αυτού Μονή τη επονομαζομένη Ζάβορδα, κατά την επαρχίαν του Γρεβενών.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 
Τῷ αὐτῷ μηνὶ Ζ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Δομετίου τοῦ Πέρσου, καὶ τῶν δύω μαθητῶν αὐτοῦ.

Ὑπὲρ τὰ πᾶντά σοι συναθλεῖν ἐκ λίθων,
Μύστας Πάτερ σοὺς ἐξεπαίδευσας τάχα.

Σὺν δυσὶν ἑβδομάτῃ Δομέτιος ἐλεύσθη μύσταις.

Οὗτος, ἦτον μὲν κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τιη΄ [318]. Ἐκατάγετο δὲ ἀπὸ τὴν Περσίαν. Κατηχηθεὶς δὲ ἀπὸ ἕνα Χριστιανόν, Ἄβαρον ὀνομαζόμενον, καὶ διδαχθεὶς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐπαραίτησε μαζὶ μὲ τὴν πατρικὴν ἀσέβειαν, καὶ κάθε ἄλλην τῶν συγγενῶν του προσπάθειαν. Καὶ ἔτζι ἐπῆγεν εἰς τὴν πόλιν τὴν καλουμένην Νίσιβιν, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τὰ σύνορα, ὁποῦ εἶναι ἀναμεταξὺ τῶν τόπων τῶν Ῥωμαίων, καὶ τῶν τόπων τῶν Περσῶν. Ἐκεῖ λοιπὸν ἐμβῆκεν ὁ Ὅσιος μέσα εἰς Μοναστήριον, καὶ βαπτισθείς, ἐνεδύθη τὸ σχῆμα τῶν Μοναχῶν, καὶ ἐμεταχειρίσθη κάθε ἀγῶνα καὶ ἄσκησιν. Ἐπειδὴ ὅμως κατὰ συνεργίαν τοῦ πονηροῦ Δαίμονος ἐφθόνησαν αὐτὸν οἱ ἐκεῖσε Μοναχοί, διὰ τοῦτο ἀνεχώρησε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ Μοναστήριον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Σεργίου καὶ Βάκχου, εἰς πόλιν λεγομένην τοῦ Θεοδοσίου, καὶ ἠκολούθει εἰς τὴν ἐνάρετον πολιτείαν τοῦ Ἡγουμένου καὶ Ἀρχιμανδρίτου Οὐρβίλ, ὁ ὁποῖος λέγεται, ὅτι εἰς ἑξῆντα χρόνους, δὲν ἔφαγε φαγητὸν μαγειρευμένον, οὔτε ἐπλαγίασεν εἰς κλίνην, οὔτε ἐκάθισεν. Ὅθεν ἀπὸ αὐτὸν ψηφισθείς, ἐχειροτονήθη Διάκονος. Ἐπειδὴ δὲ ἔμελλεν ὁ Ἡγούμενος νὰ προβιβάσῃ αὐτὸν καὶ εἰς τὸ ἀξίωμα τοῦ Πρεσβυτέρου, τοῦτο γνωρίσας ὁ Ἅγιος Δομέτιος, ἀνεχώρησε. Καὶ ἀναβὰς ἐπάνω εἰς ἕνα ὄρος, ὑπέμεινεν ὁ ἀοίδιμος τὸ καῦμα τοῦ θέρους, καὶ τὴν ψύχραν τοῦ χειμῶνος, καὶ τὰς ἄλλας κακοπαθείας ὁποῦ προξενοῦν αἱ μεταβολαὶ τῶν καιρῶν. Ἔπειτα ἐμβῆκε μέσα εἰς ἕνα σπήλαιον κατεσκευασμένον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὅθεν προσμείνας εἰς αὐτὸ ἱκανὸν καιρόν, τοὺς μὲν προσερχομένους αὐτῷ, εὐεργετοῦσε μὲ θαύματα καὶ ἰατρείας, τὰς ὁποίας ἐνήργει μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Τοὺς δὲ ἀπίστους καὶ Ἕλληνας, ἐγύριζεν ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν. Μαθὼν δὲ ταῦτα ὁ παραβάτης Ἰουλιανός, ὅταν ἐπῆγεν εἰς τὴν Περσίαν, ἐπρόσταξε νὰ λιθοβολήσουν τὸν Ἅγιον. Πηγαίνοντες δὲ οἱ μέλλοντες λιθοβολῆσαι, εὗρον αὐτόν, ὁποῦ ἔψαλλε μαζὶ μὲ τοὺς δύω του μαθητὰς τὴν τρίτην ὥραν. Ὅθεν μὲ τὴν πυκνότητα τῶν πετρῶν κατέχωσαν οἱ μιαροὶ τὸν τοῦ Χριστοῦ ἀθλητήν, ὁμοῦ καὶ τοὺς μαθητάς του, καὶ οὕτως ἔλαβον καὶ οἱ τρεῖς τῆς ἀθλήσεως τοὺς στεφάνους. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν ἅγιον αὐτῶν Ναόν, ὅστις εὑρίσκεται πέραν εἰς τὰς Ἰουστινιανάς. (Σημείωσαι, ὅτι τὸ ἑλληνικὸν Μαρτύριον τοῦ Ὁσιομάρτυρος τούτου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἤνεγκε μὲν ἡ Περσῶν χώρα καὶ τὸ καλόν».)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ὢρ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1).

Ἐκ γῆς ἀπελθὼν Ὢρ ἐμός, λέγει χάρις,
Ὑπὲρ τὸν Ὢρ πέφυκε τὸν σὸν ὦ νόμε.

(1) Τὸν Βίον τούτου ὅρα εἰς τὸ Λαυσαϊκόν. Κοντὰ δὲ εἰς ἐκεῖνα ὁποῦ διηγεῖται ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου τούτου Ὢρ ἐν τῷ Λαυσαϊκῷ, γράφει καὶ ὁ Εὐεργετινὸς ἐν σελ. 701, ὅτι αὐτὸς δὲν ἠγάπα τὰς φιλίας τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πλουσίων καὶ ἐνδόξων ἀνθρώπων. Διότι ἕνας ἄρχων, ἔχων ἀξίωμα τοῦ κόμητος, Λογγῖνος ὀνομαζόμενος, παρεκάλεσεν ἕνα ἄλλον Μοναχόν, διὰ νὰ τὸν ὑπάγῃ εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον Ὤρ. Πηγαίνωντας δὲ πρῶτον ὁ Μοναχὸς εἰς αὐτόν, ἐγκωμίαζε τὸν ἄρχοντα, πῶς κάμνει πολλὰς ἐλεημοσύνας. Νοήσας δὲ ὁ Ὤρ, εἶπε· ναί, καλὸς εἶναι. Τότε ὁ Μοναχὸς ἐπαρακάλει τὸν Ὅσιον νὰ δώσῃ ἄδειαν εἰς τὸν ἄρχοντα, ἵνα ἔλθῃ νὰ τὸν ἰδῇ. Ὁ δὲ Γέρων, ἀπεκρίθη· ἀληθῶς αὐτὸς δὲν περνᾷ τὴν φάραγγα ταύτην οὐδὲ βλέπει με.

*

Οἱ Ὅσιοι μύριοι (ἤτοι δέκα χιλιάδες) ἀσκηταὶ οἱ Θηβαῖοι, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.

Γῆς ἐξελαύνεις, εἰ τὸ Δαβὶδ χρὴ λέγειν,
Τὸ μυριοπλάσιον ἅρμα σου Λόγε.

*

Ἡ Ὁσία Ποταμία ἡ Θαυματουργὸς ξίφει τελειοῦται.

Ὑπὲρ Θεοῦ κτανθεῖσα θαυμαστὴ ξίφει,
Χέει ποταμοὺς θαυμάτων Ποταμία.

*

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Νάρκισσος ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ξίφει τελειοῦται (2).

Ἡδὺ πνέων Νάρκισσε ναρκίσσου πλέον,
Εὐωδιάζεις τῆς Ἐδὲμ τὸ χωρίον.

(2) Παρὰ τῇ Δωδεκαβίβλῳ τοῦ Δοσιθέου, σελ. 26, ταῦτα γράφεται περὶ τοῦ Ναρκίσσου τούτου, ὅτι οὗτος, κατὰ τὸν Νικηφόρον τὸν Κάλλιστον, τῷ Μεγάλῳ Σαββάτῳ, ἐπειδὴ ἔλειψε τὸ λάδι ἀπὸ τὰς κανδήλας, ἐπρόσταξε καὶ ἔφερον εἰς αὐτὸν νερόν, καὶ προσευχηθεὶς καὶ εὐλογήσας τὸ ὕδωρ, μετέβαλεν αὐτὸ εἰς λάδι. Συκοφαντηθεὶς δὲ ὑπὸ τριῶν ἱεροκατηγόρων, οἵτινες δὲν ὑπέφερον τοὺς ἐλέγχους αὐτοῦ καὶ τὰς νουθεσίας· καὶ τοῦ μὲν πρώτου ποιοῦντος ὅρκον ψευδῆ, ὅτι ἐὰν δὲν ἀληθεύω, νὰ πέσῃ φωτία νὰ μὲ καύσῃ· τοῦ δὲ ἑτέρου, ὅτι ἐὰν ψεύδωμαι, νὰ σκωληκιάσῃ ὅλον τὸ σῶμά μου· καὶ τοῦ τρίτου, ὅτι ἐὰν μὴ ᾖ οὕτως ἡ ἀλήθεια, ὡς βεβαιῶ, νὰ τυφλωθῶ· ὑπὸ τούτων, λέγω, ὁ Ἅγιος συκοφαντηθείς, ἀνεχώρησεν εἰς ἡσυχαστικὸν τόπον, καὶ ἐκεῖ διέτριβε πολλοὺς χρόνους. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἔκαμε τὴν δικαίαν ἀνταπόδοσιν εἰς τοὺς συκοφάντας. Καὶ τὸν μὲν πρῶτον, κατέκαυσε μὲ ὅλην τὴν οἰκίαν καὶ συγγένειάν του, καθὼς ἐζήτησε. Τὸν δὲ δεύτερον, ἔκαμε νὰ σκωληκιάσῃ ὅλος καὶ νὰ γένῃ σκωληκόβρωτος. Ὁ δὲ τρίτος, φοβηθεὶς τὴν τοῦ Θεοῦ ἐκδίκησιν, ἐξαγορεύθη παρρησίᾳ τὴν ἁμαρτίαν καὶ συκοφαντίαν αὐτοῦ τε καὶ τῶν δύω συντρόφων του, τὴν ὁποίαν ἐποίησαν κατὰ τοῦ ἁγιωτάτου Ναρκίσσου. Ἀπὸ τὰ πολλὰ δὲ δάκρυα ὁποῦ ἔχυνε, κλαίων τὴν ἁμαρτίαν του, ἐχάθη τὸ φῶς του καὶ ἐτυφλώθη, καθὼς τὸ ἐζήτησεν. Ἔζησε δὲ ὁ Ἅγιος οὗτος ὑπὲρ τοὺς ἑκατὸν δεκαὲξ χρόνους, καὶ ἐπατριάρχευσε χρόνους εἴκοσιν. Ἐστάθη δὲ μετὰ τὸν ἀδελφόθεον Ἰάκωβον Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων τριακοστός, ἢ κατὰ ἄλλους, τριακοστὸς πρῶτος. Ἐπατριάρχευσε δὲ οὗτος καὶ δευτέραν φοράν, συμβοηθόν του ἔχων τὸν Ἱεροσολύμων Ἀλέξανδρον, ὅστις ἑορτάζεται κατὰ τὴν δωδεκάτην τοῦ Δεκεμβρίου. Μετὰ ὀλίγον δὲ καιρόν, ἔδωκε τέλος μαρτυρικὸν ὁ θεῖος Νάρκισσος, καὶ τότε ἔμεινε μόνος ὁ Ἀλέξανδρος. (Ὅρα σελ. 227 τοῦ α΄ τόμου τοῦ Μελετίου.)

*

Ὁ Ὁσιομάρτυς Ἀστέριος ὁ Θαυματουργὸς (3) ξίφει τελειοῦται.

Τράχηλον Ἀστέριος ἐκκοπεὶς ξίφει,
Χοροῖς ἀθλητῶν, οἷον ἀστὴρ ἐμπρέπει.

(3) Ἐν δὲ τοῖς Μηναίοις γράφεται, ὁ Συγκλητικὸς ἀντὶ τοῦ Θαυματουργός.

*

Ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ὑπερέχιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4).

Ὑπερέχιος κᾂν τάφῳ κατεκρύβη,
Πέφυκεν ἶσος τοῖς χοροῖς τῶν Ἀγγέλων.

(4) Ὁ Ὅσιος οὗτος Ὑπερέχιος ἀφῆκεν ἡμῖν τὸ ἀξιόλογον τοῦτο ἀπόφθεγμα εἰπών· «Ὁ μὴ κρατῶν γλώσσης αὑτοῦ ἐν καιρῷ ὀργῆς, οὐδὲ παθῶν κρατήσει ὁ τοιοῦτος» (παρὰ τῷ Εὐεργετινῷ, σελ. 501). Καὶ πάλιν εἶπεν· «Ἡ νηστεία χαλινός ἐστι τῷ Μοναχῷ κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ῥίπτων αὐτήν, ἵππος θηλυμανὴς εὑρίσκεται» (σελ. 392 αὐτόθι). Ὁ αὐτὸς δὲ Ὑπερέχιος ἐν τῷ Παραδείσῳ τῶν Πατέρων εἶπε καὶ ταῦτα· «Ἡμέραν τὴν νύκτα ἀπεργάζεται Μοναχὸς ἄγρυπνος, εὐχῇ προσεδρεύων. Νύσσων δὲ καρδίαν αὑτοῦ, προχεῖ δάκρυον, καὶ οὐρανόθεν προσκαλεῖται ἔλεον». Εἶπε πάλιν· «Ὥσπερ ὁ λέων φοβερός ἐστι τοῖς ὀνάγροις, οὕτως ὁ δόκιμος Μοναχός, λογισμοῖς ἐπιθυμίας».

*

Ὁ Ἅγιος Σῴζων ὁ ἐκ Νικομηδείας, εἰς πῦρ βληθεὶς καὶ ἀβλαβὴς ἐξελθών, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὑπῆρχεν ἄλλη σαλαμάνδρα πρὸς φλόγα,
Σῴζων ὁ Μάρτυς οὗ τέλος φλογὸς δίχα.

*

Ὁ Ὅσιος καὶ ἰαματικὸς Θεοδόσιος ὁ νέος, ὁ ζήσας κατὰ τὸ ἔτος ωξβ΄ [862], ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (5).

Νέος Θεοδόσιος πλὴν μόνου χρόνου,
Ὑπῆρχεν ἶσος κατὰ πᾶντα τῷ πάλαι.

(5) Τὸν Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Ἐκλόγιον, ὅστις συνεγράφη ὑπὸ τοῦ ἱεροῦ Νικολάου τοῦ καλουμένου Μαλαξοῦ, πρωτοπαπᾶ Ναυπλοίου.

*

Ὁ Ὅσιος Δομέτιος ὁ σημειοφόρος, ὁ ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς τοῦ Φιλόθεου Μονῆς ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σημεῖα ποιεῖν ἠξιώθης παμμάκαρ,
Δομέτιε σύ, ὡς χάριτος ἑστία.

*

Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικάνορος τοῦ Θαυματουργοῦ τοῦ ἐν τῷ τοῦ Καλλιστράτου ὄρει ἀναλάμψαντος (6).

Κόσμον νικήσας, καὶ τὰ τούτου ἡδέα,
Νίκην ἀρίστην ἦρας ὄντως Νικάνωρ.

(6) Ὁ θαυμάσιος Βίος τούτου, ἡ Ἀκολουθία, καὶ ἡ σεβασμία κάρα εὑρίσκεται ἐν τῇ σεβασμίᾳ αὐτοῦ Μονῇ τῇ ἐπονομαζομένῃ Ζάβορδα, κατὰ τὴν ἐπαρχίαν τοῦ Γρεβενῶν.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Δομετίου, Ωρ, Ποταμίας, Ναρκίσσου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, Αστερίου κ.ά.