Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ 

Τω αυτώ μηνί Λ’, μνήμη των Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου, Ιωάννου, και Παύλου του νέου.

Εις τον Αλέξανδρον.

Σχοίνους διαδράς Αλέξανδρε σαρκίου,
Σχοίνισμα κλήρου χρηματίζεις Κυρίου.

Εις τον Ιωάννην.

Σκυθρωπά τα πρόσωπα της Εκκλησίας,
Στέρησιν ου φέροντα την Ιωάννου.

Εις τον Παύλον.

Δρόμους ο Παύλος εκλιπών τους του βίου,
Εύρηκε παύλαν των πόνων των του βίου.

Τριττύς τη Τριάδι τριακοστή νυν πάρα έστη.

Ούτος ο μακάριος Αλέξανδρος, με το να ήτον γεμάτος από κάθε αρετήν, δια τούτο εχρημάτισε πρωτοπρεσβύτερος του Αγίου Μητροφάνους Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τκε’ [325]. Ευρέθη δε παρών εις την εν Νικαία συγκροτηθείσαν Αγίαν και Οικουμενικήν Πρώτην Σύνοδον, αντί του Αγίου Μητροφάνους, καθότι ο ιερός Μητροφάνης γέρων ων και ασθενής, δεν εδυνήθη να παρουσιάση εις την Σύνοδον (1). Εις αυτήν λοιπόν ευρισκόμενος ο θείος ούτος Αλέξανδρος, πολλά ηγωνίσθη ο τρισμακάριος υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ελέγχων την του Αρείου κακοδοξίαν. Αφ’ ου δε η Σύνοδος ετελείωσε, παρεκάλεσεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος όλους τους θεοφόρους εκείνους Πατέρας, και επήγαν εις την Κωνσταντινούπολιν δια να ευλογήσουν αυτήν, ήτις ήτον νεόκτιστος. Τότε Άγγελος Κυρίου εφάνη εις τον Άγιον Μητροφάνη, και είπεν αυτώ. Επειδή και συ πρεπόντως ευηρέστησας εις τον Θεόν, δια τούτο ύστερα από δέκα ημέρας αναχωρείς από την ζωήν ταύτην, και πηγαίνεις δια να λάβης τον στέφανον από τον Θεόν. Τον δε θρόνον της Εκκλησίας θέλει λάβη αντί σου, και θέλει στολίσει αυτόν Αλέξανδρος ο συλλειτουργός σου. Όθεν οι Άγιοι Πατέρες τούτο μαθόντες, ευφράνθησαν μαζί με τον μακάριον Μητροφάνη, τον οποίον αποθανόντα ενταφιάσαντες, εχειροτόνησαν Πατριάρχην τον αοίδιμον τούτον Αλέξανδρον.

Αφ’ ου δε απέθανεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, έμεινε διάδοχος της βασιλείας Κωνστάντιος ο υιός του, ο οποίος υπερασπίζετο την αίρεσιν του δυσσεβούς Αρείου, και εβίαζε τον Άγιον Αλέξανδρον τούτον, να δεχθή τον Άρειον και να συγκοινωνήση με αυτόν. Ο δε Άγιος δεν εκαταπείσθη, αλλά παρακαλέσας τον Θεόν, έμεινεν εύθυμος και αμέριμνος. Ο δε Άρειος ηθέλησε να έμβη εις την του Χριστού Εκκλησίαν τυραννικώς και βιαίως με βασιλικήν εξουσίαν, αλλ’ εύρεν αυτόν η θεία δίκη. Πηγαίνοντος γαρ αυτού εις το αναγκαίον, εκεί εχύθησαν όλα του τα εντόσθια, και ούτως απέψυξεν. Ο δε Άγιος Αλέξανδρος, ποιμάνας την του Χριστού Εκκλησίαν θεαρέστως εις χρόνους εικοσιτρείς, απήλθε προς Κύριον (2).

(1) Όρα το Συναξάριον του Αγίου Μητροφάνους κατά την τετάρτην του Ιουνίου, ότε και εορτάζεται.

(2) Επειδή αναφέρονται εδώ και ο νέος Παύλος Κωνσταντινουπόλεως, όστις είναι άλλος από τον Κωνσταντινουπόλεως Παύλον τον Ομολογητήν, τον εορταζόμενον κατά την έκτην του Νοεμβρίου, και ο Ιωάννης, δια τούτο λέγομεν περί αυτών, ο,τι ηδυνήθημεν να εύρωμεν παρά Μελετίω, δηλαδή, ότι, ο μεν νέος Παύλος, όστις και Παύλος δεύτερος λέγεται, ήτον εν έτει 641, επί των χρόνων του βασιλέως Κωνσταντίνου του τετάρτου, όστις και Κωνσταντίνος Ηράκλειος, και Κωνσταντίνος νέος καλείται. Ο δε Ιωάννης ήτον εν έτει 518 ή 520. Και φαίνεται, ότι είναι ο ίδιος Ιωάννης εκείνος, ο κατά την εικοστήν πέμπτην του παρόντος Αυγούστου εορταζόμενος μετά του Επιφανίου, και Μηνά των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου και θαυματουργού Φαντίνου.

Και γην υπελθών θαυματουργός Φαντίνος,
Άνωθεν ημίν μάννα θαυμάτων ύει.

Ούτος εκατάγετο από την Καλαβρίαν την εν τη Ιταλία ευρισκομένην, υιός Γεωργίου και Βρυαίνης. Αφιερωθείς δε εις τον Θεόν από αυτά σχεδόν τα βρεφικά σπάργανα, όταν έφθασεν εις δεκτικήν ηλικίαν, εδόθη εις ένα Μοναστήριον, και εκεί εμεταχειρίζετο κάθε αρετήν. Επειδή δε έγινεν εργάτης δόκιμος των εντολών του Θεού, δια τούτο και ηξιώθη θείων αποκαλύψεων. Ούτος διεπέρασε νηστικός είκοσιν ολοκλήρους ημέρας, και έμεινε γυμνός τέσσαρας χρόνους, και πολλάς άλλας κακοπαθείας και κινδύνους υπέφερεν ο αοίδιμος, όταν οι Σαρακηνοί εμβήκαν ληστρικώς εις την Ιταλίαν, και εκούρσευον τους τόπους αυτής. Με τοιούτους λοιπόν πειρασμούς διαπεράσας χρόνους εξήκοντα, ύστερον επήρε τους δύω μαθητάς του, Βιτάλιον και Νικηφόρον ονομαζομένους, και επήγεν εις τον Μορέαν, διατρίψας δε εις την Κόρινθον καιρόν πολύν, έγινεν εις πολλούς πρόξενος σωτηρίας. Μετά ταύτα επήγεν εις τας Αθήνας, και προσκυνήσας τον εκεί ευρισκόμενον της Θεοτόκου Ναόν, ανεχώρησε και επήγεν εις την Λάρισσαν. Αφ’ ου δε επρόσμεινεν αρκετόν καιρόν εις τον τάφον του Αγίου Αχιλλίου Επισκόπου Λαρίσσης, επήγεν εις την Θεσσαλονίκην. Και αφ’ ου απόλαυσε και κατετρύφησε τα θαύματα του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου εις χρόνους οκτώ, μεταχειριζόμενος τον συνειθισμένον κανόνα της εγκρατείας, τελειόνοι την ζωήν του με γήρας αγαθόν, και προς ον επόθησε Κύριον εξεδήμησεν.

*

Μνήμη των Αγίων εξ Μαρτύρων των εν Μελιτινή.

Εξάστερόν τι Χριστομαρτύρων σέλας,
Δύναν θαλάσσης ένδον εκλάμπει πόλω.

*

Μνήμη του Οσίου Σαρματά (3).

Ήκει καταπτάς Άγγελος Θεού Λόγου,
Λέγων έγειραι Σαρματά χαίρων έπου.

(3) Ο Όσιος ούτος Σαρματάς αναφέρεται παρά τω Ευεργετινώ, σελ. 381, ότι νηστεύων πάντοτε και εγκρατευόμενος, τόσον πολλά ενίκησε τον ύπνον, ώστε οπού εάν έλεγεν εις αυτόν, ύπαγε από λόγου μου, επήγαινεν· εάν δε πάλιν έλεγεν αυτώ, ελθέ, ήρχετο. Εις δε τον Παράδεισον των Πατέρων γράφεται περί του Σαρματά τούτου, ότι εις καθήμενος εν τη ησυχία, ηρώτησεν αυτόν λέγων· «Οι λογισμοί λέγουσί μοι, ύπαγε έξω και παράβαλε τοις αδελφοίς». Ο δε Σαρματάς απεκρίθη· «Μη ακούσης αυτών· αλλ’ ειπέ, ιδού ήκουσά σου το πρώτον, νυν δε, ου δύναμαί σου ακούειν». Και πάλιν άλλος ηρώτησεν αυτόν λέγων· «Οι λογισμοί λέγουσί μοι, μη εργάζου, αλλά φάγε, πίε, κοιμώ». Ο δε γέρων είπεν αυτώ· «Όταν πεινάς (ήγουν με υπερβολήν και αποκάμης) τότε φάγε. Και όταν διψάς (με υπερβολήν, ώστε οπού να μη δύνασαι πλέον να υποφέρης) τότε πίε. Και όταν αγρυπνήσης (πολλά, ώστε να μη ημπορής να υπομείνης) τότε κοιμώ».

*

Μνήμη της Οσίας Βρυαίνης.

Εκ γης Βρυαίνη χαρίτων θεία βρύσις,
Μετωχετεύθη ζώσαν εις πηγήν άνω.

*

Μνήμη των Αγίων δεκαέξ Μαρτύρων των Θηβαίων.

Ερείς αριθμόν τυγχάνειν εξ και δέκα,
Τμηθέντας άνδρας αρτιάκις αρτίου.

*

Μνήμη του Αγίου ιεράρχου Ευλαλίου εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ων Ευλάλιος εύλαλος τέτιξ μάλα,
Χειμώνος ώρα του τέλους σιγήν άγει.

*

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φίληξ ξίφει τελειούται.

Τμηθείς κεφαλήν ιεράν λύθρω χρίη,
Και χρίσμα κοσμείς ιερωσύνης Φίληξ.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Φουρτουνιανός ξίφει τελειούται.

Ου μη με πλήξης, όστις ει ταχύ ξίφει,
Φουρτουνιανός εμβριμώμενος λέγει.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Σεπτιμίνος ξίφει τελειούται.

Ο πάντα σεπτός εν βίω Σεπτιμίνος,
Πάνσεπτον εύρε και τέλος δια ξίφους.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Ιαννουάριος ξίφει τελειούται.

Άρας φόνου σίδηρον ο πνέων φόνου,
Αίρει κεφαλήν την Ιαννουαρίου.

Ούτοι οι Άγιοι τέσσαρες Μάρτυρες και γενναίοι του Χριστού στρατιώται, ο Ιερομάρτυς Φίληξ δηλαδή, και ο Φουρτουνιανός, και ο Σεπτιμίνος, και ο Ιαννουάριος, επειδή άναψαν από τον ένθεον ζήλον της πίστεως, δια τούτο επολέμησαν ανδρείως την πλάνην της ειδωλολατρείας, και ενδυναμωθέντες από την εις Θεόν πίστιν, διέλυσαν κάθε σκότος της απιστίας. Φυλάξαντες γαρ απαραχαράκτους τους νόμους και τας εντολάς του Χριστού, κατεφρόνησαν τας παρά των Ελλήνων ερωτήσεις, με τας οποίας επαρακίνουν αυτούς να αρνηθούν την ευσέβειαν. Όθεν επειδή εις τούτο δεν επείσθησαν, δια τούτο υπέμειναν οι αοίδιμοι διωγμούς, και δεσμά, και στρεβλώσεις του σώματος, και πολλάς μεταβάσεις από τόπον εις τόπον έως οπού τελευταίον εκαταδικάσθησαν να αποκεφαλισθούν. Τότε δε έγινε θαύμα φοβερόν, διότι ο ήλιος και η σελήνη μη υποφέροντες την άδικον των Αγίων σφαγήν, μετεβλήθησαν εις αίμα. Οι δε Μάρτυρες αποκεφαλισθέντες, έλαβον εκ Κυρίου τους αμαράντους στεφάνους της αθλήσεως.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ Λ΄, μνήμη τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἀλεξάνδρου, Ἰωάννου, καὶ Παύλου τοῦ νέου.

Εἰς τὸν Ἀλέξανδρον.

Σχοίνους διαδρὰς Ἀλέξανδρε σαρκίου,
Σχοίνισμα κλήρου χρηματίζεις Κυρίου.

Εἰς τὸν Ἰωάννην.

Σκυθρωπὰ τὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας,
Στέρησιν οὐ φέροντα τὴν Ἰωάννου.

Εἰς τὸν Παῦλον.

Δρόμους ὁ Παῦλος ἐκλιπὼν τοὺς τοῦ βίου,
Εὕρηκε παῦλαν τῶν πόνων τῶν τοῦ βίου.

Τριττὺς τῇ Τριάδι τριακοστῇ νῦν πάρα ἔστη.

Οὗτος ὁ μακάριος Ἀλέξανδρος, μὲ τὸ νὰ ἦτον γεμάτος ἀπὸ κάθε ἀρετήν, διὰ τοῦτο ἐχρημάτισε πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Ἁγίου Μητροφάνους Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐν ἔτει τκε΄ [325]. Εὑρέθη δὲ παρὼν εἰς τὴν ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθεῖσαν Ἁγίαν καὶ Οἰκουμενικὴν Πρώτην Σύνοδον, ἀντὶ τοῦ Ἁγίου Μητροφάνους, καθότι ὁ ἱερὸς Μητροφάνης γέρων ὢν καὶ ἀσθενής, δὲν ἐδυνήθη νὰ παρουσιάσῃ εἰς τὴν Σύνοδον (1). Εἰς αὐτὴν λοιπὸν εὑρισκόμενος ὁ θεῖος οὗτος Ἀλέξανδρος, πολλὰ ἠγωνίσθη ὁ τρισμακάριος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐλέγχων τὴν τοῦ Ἀρείου κακοδοξίαν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἡ Σύνοδος ἐτελείωσε, παρεκάλεσεν ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ὅλους τοὺς θεοφόρους ἐκείνους Πατέρας, καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν διὰ νὰ εὐλογήσουν αὐτήν, ἥτις ἦτον νεόκτιστος. Τότε Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη εἰς τὸν Ἅγιον Μητροφάνη, καὶ εἶπεν αὐτῷ. Ἐπειδὴ καὶ σὺ πρεπόντως εὐηρέστησας εἰς τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο ὕστερα ἀπὸ δέκα ἡμέρας ἀναχωρεῖς ἀπὸ τὴν ζωὴν ταύτην, καὶ πηγαίνεις διὰ νὰ λάβῃς τὸν στέφανον ἀπὸ τὸν Θεόν. Τὸν δὲ θρόνον τῆς Ἐκκλησίας θέλει λάβῃ ἀντὶ σοῦ, καὶ θέλει στολίσει αὐτὸν Ἀλέξανδρος ὁ συλλειτουργός σου. Ὅθεν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοῦτο μαθόντες, εὐφράνθησαν μαζὶ μὲ τὸν μακάριον Μητροφάνη, τὸν ὁποῖον ἀποθανόντα ἐνταφιάσαντες, ἐχειροτόνησαν Πατριάρχην τὸν ἀοίδιμον τοῦτον Ἀλέξανδρον.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος, ἔμεινε διάδοχος τῆς βασιλείας Κωνστάντιος ὁ υἱός του, ὁ ὁποῖος ὑπερασπίζετο τὴν αἵρεσιν τοῦ δυσσεβοῦς Ἀρείου, καὶ ἐβίαζε τὸν Ἅγιον Ἀλέξανδρον τοῦτον, νὰ δεχθῇ τὸν Ἄρειον καὶ νὰ συγκοινωνήσῃ μὲ αὐτόν. Ὁ δὲ Ἅγιος δὲν ἐκαταπείσθη, ἀλλὰ παρακαλέσας τὸν Θεόν, ἔμεινεν εὔθυμος καὶ ἀμέριμνος. Ὁ δὲ Ἄρειος ἠθέλησε νὰ ἔμβῃ εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν τυραννικῶς καὶ βιαίως μὲ βασιλικὴν ἐξουσίαν, ἀλλ’ εὗρεν αὐτὸν ἡ θεία δίκη. Πηγαίνοντος γὰρ αὐτοῦ εἰς τὸ ἀναγκαῖον, ἐκεῖ ἐχύθησαν ὅλα του τὰ ἐντόσθια, καὶ οὕτως ἀπέψυξεν. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀλέξανδρος, ποιμάνας τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν θεαρέστως εἰς χρόνους εἰκοσιτρεῖς, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον (2).

(1) Ὅρα τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Μητροφάνους κατὰ τὴν τετάρτην τοῦ Ἰουνίου, ὅτε καὶ ἑορτάζεται.

(2) Ἐπειδὴ ἀναφέρονται ἐδῶ καὶ ὁ νέος Παῦλος Κωνσταντινουπόλεως, ὅστις εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Κωνσταντινουπόλεως Παῦλον τὸν Ὁμολογητήν, τὸν ἑορταζόμενον κατὰ τὴν ἕκτην τοῦ Νοεμβρίου, καὶ ὁ Ἰωάννης, διὰ τοῦτο λέγομεν περὶ αὐτῶν, ὅ,τι ἠδυνήθημεν νὰ εὕρωμεν παρὰ Μελετίῳ, δηλαδή, ὅτι, ὁ μὲν νέος Παῦλος, ὅστις καὶ Παῦλος δεύτερος λέγεται, ἦτον ἐν ἔτει 641, ἐπὶ τῶν χρόνων τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ τετάρτου, ὅστις καὶ Κωνσταντῖνος Ἡράκλειος, καὶ Κωνσταντῖνος νέος καλεῖται. Ὁ δὲ Ἰωάννης ἦτον ἐν ἔτει 518 ἢ 520. Καὶ φαίνεται, ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος Ἰωάννης ἐκεῖνος, ὁ κατὰ τὴν εἰκοστὴν πέμπτην τοῦ παρόντος Αὐγούστου ἑορταζόμενος μετὰ τοῦ Ἐπιφανίου, καὶ Μηνᾶ τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θαυματουργοῦ Φαντίνου.

Καὶ γῆν ὑπελθὼν θαυματουργὸς Φαντῖνος,
Ἄνωθεν ἡμῖν μάννα θαυμάτων ὕει.

Οὗτος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Καλαβρίαν τὴν ἐν τῇ Ἰταλίᾳ εὑρισκομένην, υἱὸς Γεωργίου καὶ Βρυαίνης. Ἀφιερωθεὶς δὲ εἰς τὸν Θεὸν ἀπὸ αὐτὰ σχεδὸν τὰ βρεφικὰ σπάργανα, ὅταν ἔφθασεν εἰς δεκτικὴν ἡλικίαν, ἐδόθη εἰς ἕνα Μοναστήριον, καὶ ἐκεῖ ἐμεταχειρίζετο κάθε ἀρετήν. Ἐπειδὴ δὲ ἔγινεν ἐργάτης δόκιμος τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο καὶ ἠξιώθη θείων ἀποκαλύψεων. Οὗτος διεπέρασε νηστικὸς εἴκοσιν ὁλοκλήρους ἡμέρας, καὶ ἔμεινε γυμνὸς τέσσαρας χρόνους, καὶ πολλὰς ἄλλας κακοπαθείας καὶ κινδύνους ὑπέφερεν ὁ ἀοίδιμος, ὅταν οἱ Σαρακηνοὶ ἐμβῆκαν λῃστρικῶς εἰς τὴν Ἰταλίαν, καὶ ἐκούρσευον τοὺς τόπους αὐτῆς. Μὲ τοιούτους λοιπὸν πειρασμοὺς διαπεράσας χρόνους ἑξήκοντα, ὕστερον ἐπῆρε τοὺς δύω μαθητάς του, Βιτάλιον καὶ Νικηφόρον ὀνομαζομένους, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν Μορέαν, διατρίψας δὲ εἰς τὴν Κόρινθον καιρὸν πολύν, ἔγινεν εἰς πολλοὺς πρόξενος σωτηρίας. Μετὰ ταῦτα ἐπῆγεν εἰς τὰς Ἀθήνας, καὶ προσκυνήσας τὸν ἐκεῖ εὑρισκόμενον τῆς Θεοτόκου Ναόν, ἀνεχώρησε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Λάρισσαν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐπρόσμεινεν ἀρκετὸν καιρὸν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου Ἐπισκόπου Λαρίσσης, ἐπῆγεν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Καὶ ἀφ’ οὗ ἀπόλαυσε καὶ κατετρύφησε τὰ θαύματα τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου εἰς χρόνους ὀκτώ, μεταχειριζόμενος τὸν συνειθισμένον κανόνα τῆς ἐγκρατείας, τελειόνοι τὴν ζωήν του μὲ γῆρας ἀγαθόν, καὶ πρὸς ὃν ἐπόθησε Κύριον ἐξεδήμησεν.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων ἓξ Μαρτύρων τῶν ἐν Μελιτινῇ.

Ἑξάστερόν τι Χριστομαρτύρων σέλας,
Δύναν θαλάσσης ἔνδον ἐκλάμπει πόλῳ.

*

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σαρματᾶ (3).

Ἥκει καταπτὰς Ἄγγελος Θεοῦ Λόγου,
Λέγων ἔγειραι Σαρματᾶ χαίρων ἕπου.

(3) Ὁ Ὅσιος οὗτος Σαρματᾶς ἀναφέρεται παρὰ τῷ Εὐεργετινῷ, σελ. 381, ὅτι νηστεύων πάντοτε καὶ ἐγκρατευόμενος, τόσον πολλὰ ἐνίκησε τὸν ὕπνον, ὥστε ὁποῦ ἐὰν ἔλεγεν εἰς αὐτόν, ὕπαγε ἀπὸ λόγου μου, ἐπήγαινεν· ἐὰν δὲ πάλιν ἔλεγεν αὐτῷ, ἐλθέ, ἤρχετο. Εἰς δὲ τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων γράφεται περὶ τοῦ Σαρματᾶ τούτου, ὅτι εἷς καθήμενος ἐν τῇ ἡσυχίᾳ, ἠρώτησεν αὐτὸν λέγων· «Οἱ λογισμοὶ λέγουσί μοι, ὕπαγε ἔξω καὶ παράβαλε τοῖς ἀδελφοῖς». Ὁ δὲ Σαρματᾶς ἀπεκρίθη· «Μὴ ἀκούσῃς αὐτῶν· ἀλλ’ εἰπέ, ἰδοὺ ἤκουσά σου τὸ πρῶτον, νῦν δέ, οὐ δύναμαί σου ἀκούειν». Καὶ πάλιν ἄλλος ἠρώτησεν αὐτὸν λέγων· «Οἱ λογισμοὶ λέγουσί μοι, μὴ ἐργάζου, ἀλλὰ φάγε, πίε, κοιμῶ». Ὁ δὲ γέρων εἶπεν αὐτῷ· «Ὅταν πεινᾷς (ἤγουν μὲ ὑπερβολὴν καὶ ἀποκάμῃς) τότε φάγε. Καὶ ὅταν διψᾷς (μὲ ὑπερβολήν, ὥστε ὁποῦ νὰ μὴ δύνασαι πλέον νὰ ὑποφέρῃς) τότε πίε. Καὶ ὅταν ἀγρυπνήσῃς (πολλά, ὥστε νὰ μὴ ἠμπορῇς νὰ ὑπομείνῃς) τότε κοιμῶ».

*

Μνήμη τῆς Ὁσίας Βρυαίνης.

Ἐκ γῆς Βρυαίνη χαρίτων θεία βρύσις,
Μετωχετεύθη ζῶσαν εἰς πηγὴν ἄνω.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων δεκαὲξ Μαρτύρων τῶν Θηβαίων.

Ἐρεῖς ἀριθμὸν τυγχάνειν ἓξ καὶ δέκα,
Τμηθέντας ἄνδρας ἀρτιάκις ἀρτίου.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἱεράρχου Εὐλαλίου ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Ὢν Εὐλάλιος εὔλαλος τέτιξ μάλα,
Χειμῶνος ὥρᾳ τοῦ τέλους σιγὴν ἄγει.

*

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φίληξ ξίφει τελειοῦται.

Τμηθεὶς κεφαλὴν ἱερὰν λύθρῳ χρίῃ,
Καὶ χρίσμα κοσμεῖς ἱερωσύνης Φίληξ.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Φουρτουνιανὸς ξίφει τελειοῦται.

Οὐ μή με πλήξῃς, ὅστις εἶ ταχὺ ξίφει,
Φουρτουνιανὸς ἐμβριμώμενος λέγει.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σεπτιμῖνος ξίφει τελειοῦται.

Ὁ πᾶντα σεπτὸς ἐν βίῳ Σεπτιμῖνος,
Πάνσεπτον εὗρε καὶ τέλος διὰ ξίφους.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰαννουάριος ξίφει τελειοῦται.

Ἄρας φόνου σίδηρον ὁ πνέων φόνου,
Αἴρει κεφαλὴν τὴν Ἰαννουαρίου.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι τέσσαρες Μάρτυρες καὶ γενναῖοι τοῦ Χριστοῦ στρατιῶται, ὁ Ἱερομάρτυς Φίληξ δηλαδή, καὶ ὁ Φουρτουνιανός, καὶ ὁ Σεπτιμῖνος, καὶ ὁ Ἰαννουάριος, ἐπειδὴ ἄναψαν ἀπὸ τὸν ἔνθεον ζῆλον τῆς πίστεως, διὰ τοῦτο ἐπολέμησαν ἀνδρείως τὴν πλάνην τῆς εἰδωλολατρείας, καὶ ἐνδυναμωθέντες ἀπὸ τὴν εἰς Θεὸν πίστιν, διέλυσαν κάθε σκότος τῆς ἀπιστίας. Φυλάξαντες γὰρ ἀπαραχαράκτους τοὺς νόμους καὶ τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ, κατεφρόνησαν τὰς παρὰ τῶν Ἑλλήνων ἐρωτήσεις, μὲ τὰς ὁποίας ἐπαρακίνουν αὐτοὺς νὰ ἀρνηθοῦν τὴν εὐσέβειαν. Ὅθεν ἐπειδὴ εἰς τοῦτο δὲν ἐπείσθησαν, διὰ τοῦτο ὑπέμειναν οἱ ἀοίδιμοι διωγμούς, καὶ δεσμά, καὶ στρεβλώσεις τοῦ σώματος, καὶ πολλὰς μεταβάσεις ἀπὸ τόπον εἰς τόπον ἕως ὁποῦ τελευταῖον ἐκαταδικάσθησαν νὰ ἀποκεφαλισθοῦν. Τότε δὲ ἔγινε θαῦμα φοβερόν, διότι ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη μὴ ὑποφέροντες τὴν ἄδικον τῶν Ἁγίων σφαγήν, μετεβλήθησαν εἰς αἷμα. Οἱ δὲ Μάρτυρες ἀποκεφαλισθέντες, ἔλαβον ἐκ Κυρίου τοὺς ἀμαράντους στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Αλεξάνδρου, Ιωάννου και Παύλου Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, Φαντίνου, Σαρματά, Βρυαίνης κ.ά.