Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΕ’, η Κοίμησις της Αγίας Άννης, της μητρός της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

Μήτηρ τελευτά Μητροπαρθένου Κόρης,
Της των κυουσών μητέρων σωτηρίας.

Πέμπτη εξεβίωσε μογοστόκος εικάδι Άννα.

Αύτη η κατά σάρκα γενομένη προμήτωρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ήτον από την φυλήν του Λευΐ, θυγάτηρ Ματθάν του ιερέως, και Μαρίας της αυτού γυναικός. Ο δε Ματθάν ιεράτευε κατά τους χρόνους Κλεοπάτρας, και Σαπώρου βασιλέως Περσών (1), προτίτερα από τον Ηρώδην τον υιόν του Αντιπάτρου. Είχε δε θυγατέρας τρεις, Μαρίαν, Σοβήν, και Άνναν. Και η μεν Μαρία, υπανδρεύθη εις την Βηθλεέμ και εγέννησε Σαλώμην την μαίαν. Η δε Σοβή υπανδρεύθη και αυτή εις την Βηθλεέμ και εγέννησε την Ελισάβετ. Η δε Άννα υπανδρεύθη εις την Γαλιλαίαν, και εγέννησε Μαρίαν την Θεοτόκον. Ώστε η Σαλώμη, η Ελισάβετ, και η Θεοτόκος Μαρία, είναι θυγατέρες μεν τριών αδελφών, πρώται δε εξαδέλφαι αναμεταξύ των (2). Η Αγία Άννα λοιπόν, αφ’ ου εγέννησε την Θεοτόκον Μαρίαν, ήτις εστάθη σωτηρία όλου του κόσμου, και αφ’ ου απεγαλάκτισεν αυτήν, τότε την αφιέρωσεν εις τον Ναόν του Θεού, ως καθαρόν δώρον και άμωμον. Και διαπεράσασα την ζωήν της με νηστείας και προσευχάς και ελεημοσύνας προς τους πτωχούς, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησε. Τελείται δε η αυτής Σύναξις και εορτή εις τόπον καλούμενον Δεύτερον. (Όρα τον εις την Σάλπιγγα λόγον.)

(1) Άλλος φαίνεται να ήτον ο Σαπώριος, ή Σαβώριος ούτος, από τον Σαβώριον τον βασιλέα Περσών, τον σύγχρονον όντα τω Μεγάλω Κωνσταντίνω εν έτει τλβ’ [332].

(2) Ώστε εκ τούτου συνάγεται, ότι ο Κύριος ημών κατά το ανθρώπινον, και ο Πρόδρομος Ιωάννης, ήτον δεύτερα εξαδέλφια.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων ρξε’ Πατέρων των εν τη Πέμπτη Συνόδω συνελθόντων εν Κωνσταντινουπόλει, και τα Ωριγένους δόγματα καθελόντων.

Λόγοι Βελίαρ Ωριγένους οι λόγοι,
Ούσπερ καθείλον προσκυνηταί του Λόγου.

Κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του πρώτου, εν έτει φνγ’ [553], ήτον Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος Τραπεζούντιος, ο τα του Ευτυχούς φρονών δυσσεβή φρονήματα, όστις πρότερον γενόμενος Τραπεζούντος Επίσκοπος, ύστερον έγινε Κωνσταντινουπόλεως. Επειδή δε εφάνη αιρετικός, ως είπομεν, δια τούτο απεβλήθη μεν αυτός του θρόνου, τόσον από τους Ορθοδόξους, όσον και από τον τότε Πάπαν της Ρώμης Αγαπητόν. Εχειροτονήθη δε αντ’ αυτού Πατριάρχης ο Μηνάς, ο οποίος ήτον πρότερον Πρεσβύτερος της εν Κωνσταντινουπόλει Εκκλησίας και ξενοδόχος του Σαμψών. Δια την αφορμήν λοιπόν ταύτην, έκαμαν επανάστασιν Σεβήρος και Πέτρος ο Απαμείας, οι οποίοι ήτον άνθρωποι, οπού είχον εις τον εαυτόν τους κάθε αίρεσιν, και εσύσταινον τα του Ωριγένους βλάσφημα δόγματα (3). Όθεν ταράττοντες την του Χριστού Εκκλησίαν, επροξένουν λύπην εις όλους τους Ορθοδόξους. Δια τούτο ο βασιλεύς Ιουστινιανός εις τον έβδομον χρόνον της βασιλείας του, εσυγκάλεσε Σύνοδον εν Κωνσταντινουπόλει ρξε’ Αγίων Πατέρων, μαζί με τον αγιώτατον Πατριάρχην Μηνάν, οίτινες αναθεμάτισαν τους ανωτέρω ειρημένους, και τους ομόφρονας αυτών (4). Όθεν από τότε εορτάζει η Εκκλησία του Θεού την της Συνόδου ταύτης ανάμνησιν, δοξάζουσα τον Θεόν.

(3) Τα βλάσφημα δόγματα του Ωριγένους ήτον αυτά. Ότι αι ψυχαί είναι προτίτερα από τα σώματα. Ότι αυταί εμβαίνουν μετά τον θάνατον του ενός σώματος εις άλλο σώμα. Ότι η κόλασις έχει τέλος. Ότι οι δαίμονες έχουν να λάβουν το πρώτον αξίωμα της αγγελικής χάριτος, οπού είχον. Ότι αι ψυχαί έχουν να αναστηθούν γυμναί χωρίς σώματα. Ότι τα ουράνια σώματα έχουσι ψυχάς, και άλλα ακόμη κακόδοξα. Σημείωσαι όμως, ότι οι μεταγενέστεροι διδάσκαλοι, εποίησαν βιβλίον εκ των του Ωριγένους, «Φιλοκαλίαν» αυτό ονομάσαντες, εν ω έγραψαν όλα τα του Ωριγένους ορθά φρονήματα, εκ τούτων δε είναι και αι θαυμασταί ερμηνείαι οπού ο Ωριγένης κατέβαλεν εις την Πεντάτευχον, εις τον Ψαλτήρα, και εις όλην σχεδόν την Αγίαν Γραφήν Παλαιάν τε και Νέαν, εκ των οποίων και οι θείοι Πατέρες πολλά αυτολεξεί ηρανίσθησαν.

(4) Αναθεμάτισε δε τον Ωριγένην, Δίδυμον, Ευάγριον, Ζωόραν, Θεόδωρον τον Μοψουεστίας, και Διόδωρον, τους φρονούντας τα του Νεστορίου. Όρα περί της Συνόδου ταύτης εις το ημέτερον Πηδάλιον.

*

Μνήμη της Οσίας και μακαρίας Ολυμπιάδος της Διακόνου.

Ολυμπιάς πεσούσα πατρίδος φίλης,
Προς την άνω χαίρουσα βαίνει πατρίδα.

Αύτη ήτον κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μεγάλου και Αρκαδίου του υιού του, εν έτει τϞε’ [395], θυγάτηρ μεν, Σεκούνδου του από κομήτων, εγγόνη δε, Αβλαβίου του επάρχου, και νύμφη προς ολίγον Νευριδίου του από επάρχων, γυνή δε ουδενός. Εις καιρόν γαρ οπού ήτον ακόμη παρθένος, απέθανεν ο ταύτης νυμφίος, όθεν έμεινεν ενταυτώ και παρθένος και χήρα η αυτή, και επέρνα την ζωήν της με νηστείας και προσευχάς, και με ελεημοσύνας των πτωχών. Όλην γαρ την περιουσίαν της ευκέρωσεν η μακαρία εις βοήθειαν των του Θεού Αρχιερέων. Αύτη και τον μακάριον Ιωάννην τον Χρυσόστομον με διαφορετικόν τρόπον από τους άλλους ετίμησεν. Όθεν και προς αυτήν ο θείος Χρυσόστομος έστειλε τας πολλάς εκείνας και μελιρρύτους του επιστολάς. Εις το τέλος δε της ζωής της εκοσμήθη η Οσία αύτη και με τον στέφανον της ομολογίας. Υπέρ γαρ της αληθείας, άδικον έλαβεν εξορίαν, όπου και τελειωθείσα η τρισολβία απήλθε προς Κύριον.

*

Μνήμη της Οσίας μητρός ημών Ευπραξίας.

Ευπραξία πρόσεισι Χριστώ πλουσία,
Πολλαίς κομώσα ψυχικαίς ευπραξίαις.

Αύτη ήτον θυγάτηρ πατρός μεν, Αντιγόνου του Συγκλητικού, μητρός δε, Ευπραξίας, κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μεγάλου εν έτει τπ’ [380], με τον οποίον ήτον συγγενής. Αφ’ ου δε απέθανεν ο πατήρ της, τότε παρέδωκεν αυτήν η μήτηρ της εις τον βασιλέα Θεοδόσιον, παρακαλέσασα αυτόν δια να φροντίζη περί της ορφανής θυγατρός της. Ο δε Θεοδόσιος αρραβωνίασε την Ευπραξίαν με ένα άρχοντα Συγκλητικόν. Μετά ταύτα ανεχώρησεν η Οσία ομού με την μητέρα της και επήγεν εις τας Θήβας της Αιγύπτου. Εκεί δε εμβαίνουσα μέσα εις ένα γυναικείον Μοναστήριον, εις το οποίον ενασκούντο καλογραίαι εκατόν τέσσαρες, αι οποίαι επολιτεύοντο μίαν ζωήν ισάγγελον, εκεί λέγω, εμβαίνουσα η Ευπραξία, εμιμείτο τας αρετάς εκείνων, και πλέον δεν υπέφερε να εύγη έξω από το Μοναστήριον· ήτον δε τότε δώδεκα χρόνων. Η δε μήτηρ της Αγίας αναχωρήσασα από την Αίγυπτον, επεριτριγύρισεν εις όλα τα υποστατικά, οπού είχε κατά την Ανατολήν, και έκαμεν εις τους πτωχούς πολλάς ευεργεσίας και ελεημοσύνας. Μετά ταύτα ασθένησε, και δια τούτο εγύρισε πάλιν εις το εν Αιγύπτω Μοναστήριον, και εκεί αφήσασα όλην την περιουσίαν της εις την θυγατέρα της Ευπραξίαν, ανεπαύθη εν Κυρίω. Η δε Ευπραξία, διεμοίρασε μεν όλα τα γονικά της εις τους δεομένους, και εις τας του Θεού Εκκλησίας, ηγάπησε δε την ασκητικήν και πολύμοχθον ζωήν των Μοναχών καθ’ υπερβολήν. Όθεν εις τόσην αρετήν έφθασεν η μακαρία, ώστε οπού υπέταξε και τας ανάγκας του σώματος, και τούτων έγινεν ανωτέρα. Διότι εις τεσσαράκοντα πέντε ολοκλήρους ημέρας και νύκτας, ακίνητος εστέκετο η αρρενόφρων, έχουσα τα χέρια της υψωμένα εις τον ουρανόν. Όθεν δια τας υπερβαλλούσας αρετάς της, έλαβε παρά Θεού την χάριν των θαυμάτων. Πολλούς γαρ ανθρώπους ηλευθέρωσεν από διάφορα πάθη και ασθενείας. Ούτω λοιπόν θεοφιλώς ζήσασα, απήλθε προς Κύριον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτής όρα εις το Εκλόγιον (5).)

(5) Ο ελληνικός Βίος αυτής σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Ην τις ανήρ εν τη βασιλευούση πόλει». Εν αυταίς δε σώζεται και λόγος προς αυτήν, ου η αρχή· «Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει;»

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Σάκτου, Ματτούρου, Αττάλου, και Βλανδίνης.

Εις τον Σάκτον, Μάττουρον και Άτταλον.

Τρεις εξ ενός πνίγουσιν άνδρας σπαρτίου,
Ως τρίπλοκόν τι σπαρτίον συνημμένους.

Εις την Βλανδίναν.

Νίκης αγώνος ιππικού τη Βλανδίνη,
Δίδωσι λαμπρά παμβασιλεύς τα στέφη.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΕ΄, ἡ Κοίμησις τῆς Ἁγίας Ἄννης, τῆς μητρὸς τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου.

Μήτηρ τελευτᾷ Μητροπαρθένου Κόρης,
Τῆς τῶν κυουσῶν μητέρων σωτηρίας.

Πέμπτῃ ἐξεβίωσε μογοστόκος εἰκάδι Ἄννα.

Αὕτη ἡ κατὰ σάρκα γενομένη προμήτωρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἦτον ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Λευΐ, θυγάτηρ Ματθὰν τοῦ ἱερέως, καὶ Μαρίας τῆς αὐτοῦ γυναικός. Ὁ δὲ Ματθὰν ἱεράτευε κατὰ τοὺς χρόνους Κλεοπάτρας, καὶ Σαπώρου βασιλέως Περσῶν (1), προτίτερα ἀπὸ τὸν Ἡρώδην τὸν υἱὸν τοῦ Ἀντιπάτρου. Εἶχε δὲ θυγατέρας τρεῖς, Μαρίαν, Σοβήν, καὶ Ἄνναν. Καὶ ἡ μὲν Μαρία, ὑπανδρεύθη εἰς τὴν Βηθλεὲμ καὶ ἐγέννησε Σαλώμην τὴν μαῖαν. Ἡ δὲ Σοβὴ ὑπανδρεύθη καὶ αὐτὴ εἰς τὴν Βηθλεὲμ καὶ ἐγέννησε τὴν Ἐλισάβετ. Ἡ δὲ Ἄννα ὑπανδρεύθη εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ ἐγέννησε Μαρίαν τὴν Θεοτόκον. Ὥστε ἡ Σαλώμη, ἡ Ἐλισάβετ, καὶ ἡ Θεοτόκος Μαρία, εἶναι θυγατέρες μὲν τριῶν ἀδελφῶν, πρῶται δὲ ἐξαδέλφαι ἀναμεταξύ των (2). Ἡ Ἁγία Ἄννα λοιπόν, ἀφ’ οὗ ἐγέννησε τὴν Θεοτόκον Μαρίαν, ἥτις ἐστάθη σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, καὶ ἀφ’ οὗ ἀπεγαλάκτισεν αὐτήν, τότε τὴν ἀφιέρωσεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ, ὡς καθαρὸν δῶρον καὶ ἄμωμον. Καὶ διαπεράσασα τὴν ζωήν της μὲ νηστείας καὶ προσευχὰς καὶ ἐλεημοσύνας πρὸς τοὺς πτωχούς, ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῆς Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τόπον καλούμενον Δεύτερον. (Ὅρα τὸν εἰς τὴν Σάλπιγγα λόγον.)

(1) Ἄλλος φαίνεται νὰ ἦτον ὁ Σαπώριος, ἢ Σαβώριος οὗτος, ἀπὸ τὸν Σαβώριον τὸν βασιλέα Περσῶν, τὸν σύγχρονον ὄντα τῷ Μεγάλῳ Κωνσταντίνῳ ἐν ἔτει τλβ΄ [332].

(2) Ὥστε ἐκ τούτου συνάγεται, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν κατὰ τὸ ἀνθρώπινον, καὶ ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης, ἦτον δεύτερα ἐξαδέλφια.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων ρξε΄ Πατέρων τῶν ἐν τῇ Πέμπτῃ Συνόδῳ συνελθόντων ἐν Κωνσταντινουπόλει, καὶ τὰ Ὠριγένους δόγματα καθελόντων.

Λόγοι Βελίαρ Ὠριγένους οἱ λόγοι,
Οὕσπερ καθεῖλον προσκυνηταὶ τοῦ Λόγου.

Κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ τοῦ πρώτου, ἐν ἔτει φνγ΄ [553], ἦτον Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος Τραπεζούντιος, ὁ τὰ τοῦ Εὐτυχοῦς φρονῶν δυσσεβῆ φρονήματα, ὅστις πρότερον γενόμενος Τραπεζοῦντος Ἐπίσκοπος, ὕστερον ἔγινε Κωνσταντινουπόλεως. Ἐπειδὴ δὲ ἐφάνη αἱρετικός, ὡς εἴπομεν, διὰ τοῦτο ἀπεβλήθη μὲν αὐτὸς τοῦ θρόνου, τόσον ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅσον καὶ ἀπὸ τὸν τότε Πάπαν τῆς Ῥώμης Ἀγαπητόν. Ἐχειροτονήθη δὲ ἀντ’ αὐτοῦ Πατριάρχης ὁ Μηνᾶς, ὁ ὁποῖος ἦτον πρότερον Πρεσβύτερος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησίας καὶ ξενοδόχος τοῦ Σαμψών. Διὰ τὴν ἀφορμὴν λοιπὸν ταύτην, ἔκαμαν ἐπανάστασιν Σεβῆρος καὶ Πέτρος ὁ Ἀπαμείας, οἱ ὁποῖοι ἦτον ἄνθρωποι, ὁποῦ εἶχον εἰς τὸν ἑαυτόν τους κάθε αἵρεσιν, καὶ ἐσύσταινον τὰ τοῦ Ὠριγένους βλάσφημα δόγματα (3). Ὅθεν ταράττοντες τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, ἐπροξένουν λύπην εἰς ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους. Διὰ τοῦτο ὁ βασιλεὺς Ἰουστινιανὸς εἰς τὸν ἕβδομον χρόνον τῆς βασιλείας του, ἐσυγκάλεσε Σύνοδον ἐν Κωνσταντινουπόλει ρξε΄ Ἁγίων Πατέρων, μαζὶ μὲ τὸν ἁγιώτατον Πατριάρχην Μηνᾶν, οἵτινες ἀναθεμάτισαν τοὺς ἀνωτέρω εἰρημένους, καὶ τοὺς ὁμόφρονας αὐτῶν (4). Ὅθεν ἀπὸ τότε ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τὴν τῆς Συνόδου ταύτης ἀνάμνησιν, δοξάζουσα τὸν Θεόν.

(3) Τὰ βλάσφημα δόγματα τοῦ Ὠριγένους ἦτον αὐτά. Ὅτι αἱ ψυχαὶ εἶναι προτίτερα ἀπὸ τὰ σώματα. Ὅτι αὐταὶ ἐμβαίνουν μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἑνὸς σώματος εἰς ἄλλο σῶμα. Ὅτι ἡ κόλασις ἔχει τέλος. Ὅτι οἱ δαίμονες ἔχουν νὰ λάβουν τὸ πρῶτον ἀξίωμα τῆς ἀγγελικῆς χάριτος, ὁποῦ εἶχον. Ὅτι αἱ ψυχαὶ ἔχουν νὰ ἀναστηθοῦν γυμναὶ χωρὶς σώματα. Ὅτι τὰ οὐράνια σώματα ἔχουσι ψυχάς, καὶ ἄλλα ἀκόμη κακόδοξα. Σημείωσαι ὅμως, ὅτι οἱ μεταγενέστεροι διδάσκαλοι, ἐποίησαν βιβλίον ἐκ τῶν τοῦ Ὠριγένους, «Φιλοκαλίαν» αὐτὸ ὀνομάσαντες, ἐν ᾧ ἔγραψαν ὅλα τὰ τοῦ Ὠριγένους ὀρθὰ φρονήματα, ἐκ τούτων δὲ εἶναι καὶ αἱ θαυμασταὶ ἑρμηνεῖαι ὁποῦ ὁ Ὠριγένης κατέβαλεν εἰς τὴν Πεντάτευχον, εἰς τὸν Ψαλτῆρα, καὶ εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν Ἁγίαν Γραφὴν Παλαιάν τε καὶ Νέαν, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ οἱ θεῖοι Πατέρες πολλὰ αὐτολεξεὶ ἠρανίσθησαν.

(4) Ἀναθεμάτισε δὲ τὸν Ὠριγένην, Δίδυμον, Εὐάγριον, Ζωόραν, Θεόδωρον τὸν Μοψουεστίας, καὶ Διόδωρον, τοὺς φρονοῦντας τὰ τοῦ Νεστορίου. Ὅρα περὶ τῆς Συνόδου ταύτης εἰς τὸ ἡμέτερον Πηδάλιον.

*

Μνήμη τῆς Ὁσίας καὶ μακαρίας Ὀλυμπιάδος τῆς Διακόνου.

Ὀλυμπιὰς πεσοῦσα πατρίδος φίλης,
Πρὸς τὴν ἄνω χαίρουσα βαίνει πατρίδα.

Αὕτη ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ μεγάλου καὶ Ἀρκαδίου τοῦ υἱοῦ του, ἐν ἔτει τϞε΄ [395], θυγάτηρ μέν, Σεκούνδου τοῦ ἀπὸ κομήτων, ἐγγόνη δέ, Ἀβλαβίου τοῦ ἐπάρχου, καὶ νύμφη πρὸς ὀλίγον Νευριδίου τοῦ ἀπὸ ἐπάρχων, γυνὴ δὲ οὐδενός. Εἰς καιρὸν γὰρ ὁποῦ ἦτον ἀκόμη παρθένος, ἀπέθανεν ὁ ταύτης νυμφίος, ὅθεν ἔμεινεν ἐνταυτῷ καὶ παρθένος καὶ χήρα ἡ αὐτή, καὶ ἐπέρνα τὴν ζωήν της μὲ νηστείας καὶ προσευχάς, καὶ μὲ ἐλεημοσύνας τῶν πτωχῶν. Ὅλην γὰρ τὴν περιουσίαν της εὐκέρωσεν ἡ μακαρία εἰς βοήθειαν τῶν τοῦ Θεοῦ Ἀρχιερέων. Αὕτη καὶ τὸν μακάριον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον μὲ διαφορετικὸν τρόπον ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐτίμησεν. Ὅθεν καὶ πρὸς αὐτὴν ὁ θεῖος Χρυσόστομος ἔστειλε τὰς πολλὰς ἐκείνας καὶ μελιρρύτους του ἐπιστολάς. Εἰς τὸ τέλος δὲ τῆς ζωῆς της ἐκοσμήθη ἡ Ὁσία αὕτη καὶ μὲ τὸν στέφανον τῆς ὁμολογίας. Ὑπὲρ γὰρ τῆς ἀληθείας, ἄδικον ἔλαβεν ἐξορίαν, ὅπου καὶ τελειωθεῖσα ἡ τρισολβία ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.

*

Μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Εὐπραξίας.

Εὐπραξία πρόσεισι Χριστῷ πλουσία,
Πολλαῖς κομῶσα ψυχικαῖς εὐπραξίαις.

Αὕτη ἦτον θυγάτηρ πατρὸς μέν, Ἀντιγόνου τοῦ Συγκλητικοῦ, μητρὸς δέ, Εὐπραξίας, κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ μεγάλου ἐν ἔτει τπ΄ [380], μὲ τὸν ὁποῖον ἦτον συγγενής. Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπέθανεν ὁ πατήρ της, τότε παρέδωκεν αὐτὴν ἡ μήτηρ της εἰς τὸν βασιλέα Θεοδόσιον, παρακαλέσασα αὐτὸν διὰ νὰ φροντίζῃ περὶ τῆς ὀρφανῆς θυγατρός της. Ὁ δὲ Θεοδόσιος ἀρραβωνίασε τὴν Εὐπραξίαν μὲ ἕνα ἄρχοντα Συγκλητικόν. Μετὰ ταῦτα ἀνεχώρησεν ἡ Ὁσία ὁμοῦ μὲ τὴν μητέρα της καὶ ἐπῆγεν εἰς τὰς Θήβας τῆς Αἰγύπτου. Ἐκεῖ δὲ ἐμβαίνουσα μέσα εἰς ἕνα γυναικεῖον Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐνασκοῦντο καλογραῖαι ἑκατὸν τέσσαρες, αἱ ὁποῖαι ἐπολιτεύοντο μίαν ζωὴν ἰσάγγελον, ἐκεῖ λέγω, ἐμβαίνουσα ἡ Εὐπραξία, ἐμιμεῖτο τὰς ἀρετὰς ἐκείνων, καὶ πλέον δὲν ὑπέφερε νὰ εὔγῃ ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστήριον· ἦτον δὲ τότε δώδεκα χρόνων. Ἡ δὲ μήτηρ τῆς Ἁγίας ἀναχωρήσασα ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ἐπεριτριγύρισεν εἰς ὅλα τὰ ὑποστατικά, ὁποῦ εἶχε κατὰ τὴν Ἀνατολήν, καὶ ἔκαμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς πολλὰς εὐεργεσίας καὶ ἐλεημοσύνας. Μετὰ ταῦτα ἀσθένησε, καὶ διὰ τοῦτο ἐγύρισε πάλιν εἰς τὸ ἐν Αἰγύπτῳ Μοναστήριον, καὶ ἐκεῖ ἀφήσασα ὅλην τὴν περιουσίαν της εἰς τὴν θυγατέρα της Εὐπραξίαν, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ. Ἡ δὲ Εὐπραξία, διεμοίρασε μὲν ὅλα τὰ γονικά της εἰς τοὺς δεομένους, καὶ εἰς τὰς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, ἠγάπησε δὲ τὴν ἀσκητικὴν καὶ πολύμοχθον ζωὴν τῶν Μοναχῶν καθ’ ὑπερβολήν. Ὅθεν εἰς τόσην ἀρετὴν ἔφθασεν ἡ μακαρία, ὥστε ὁποῦ ὑπέταξε καὶ τὰς ἀνάγκας τοῦ σώματος, καὶ τούτων ἔγινεν ἀνωτέρα. Διότι εἰς τεσσαράκοντα πέντε ὁλοκλήρους ἡμέρας καὶ νύκτας, ἀκίνητος ἐστέκετο ἡ ἀρρενόφρων, ἔχουσα τὰ χέριά της ὑψωμένα εἰς τὸν οὐρανόν. Ὅθεν διὰ τὰς ὑπερβαλλούσας ἀρετάς της, ἔλαβε παρὰ Θεοῦ τὴν χάριν τῶν θαυμάτων. Πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἠλευθέρωσεν ἀπὸ διάφορα πάθη καὶ ἀσθενείας. Οὕτω λοιπὸν θεοφιλῶς ζήσασα, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτῆς ὅρα εἰς τὸ Ἐκλόγιον (5).)

(5) Ὁ ἑλληνικὸς Βίος αὐτῆς σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἦν τις ἀνὴρ ἐν τῇ βασιλευούσῃ πόλει». Ἐν αὐταῖς δὲ σῴζεται καὶ λόγος πρὸς αὐτήν, οὗ ἡ ἀρχή· «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει;»

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Σάκτου, Ματτούρου, Ἀττάλου, καὶ Βλανδίνης.

Εἰς τὸν Σάκτον, Μάττουρον καὶ Ἄτταλον.

Τρεῖς ἐξ ἑνὸς πνίγουσιν ἄνδρας σπαρτίου,
Ὡς τρίπλοκόν τι σπαρτίον συνημμένους.

Εἰς τὴν Βλανδίναν.

Νίκης ἀγῶνος ἱππικοῦ τῇ Βλανδίνῃ,
Δίδωσι λαμπρὰ παμβασιλεὺς τὰ στέφη.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Η Κοίμησις της Αγίας Άννης· των Αγίων ρξε’ Πατέρων της Πέμπτης Συνόδου, Ολυμπιάδος της Διακόνου κ.ά.