Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΕ’, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου.

Σύροντες εις γην Μάρκον οι μιαιφόνοι,
Προς ουρανούς πέμποντες αυτόν ηγνόουν.

Εικάδι πέμπτη Μάρκον ενί χθονί άφρονες έλκον.

Ούτος ο πανεύφημος Απόστολος Μάρκος, εκήρυξε το Ευαγγέλιον του Χριστού εις όλην την Αίγυπτον και Λιβύαν και Βαρβαρίαν και Πεντάπολιν, κατά τους χρόνους Τιβερίου του βασιλέως (1) εν έτει ξδ’ [64]. Συνέγραψε δε το εδικόν του άγιον Ευαγγέλιον, εξηγουμένου τούτο εις αυτόν, Πέτρου του Κορυφαίου Αποστόλου. Πηγαίνωντας δε ο Απόστολος εις την Κυρήνην της Πενταπόλεως, πολλά εκεί εποίησε θαύματα. Έπειτα αναχωρώντας εκείθεν, επήγεν εις Αλεξάνδρειαν, και από εκεί εις την Πεντάπολιν, εις κάθε δε μέρος ενεργούσε θαύματα. Εστόλιζε τας του Χριστού Εκκλησίας, εχειροτόνει Επισκόπους και κληρικούς, ύστερον δε πάλιν εγύρισεν εις την Αλεξάνδρειαν. Εκεί δε ευρίσκωντας μερικούς αδελφούς εις το μέρος της θαλάσσης, της καλουμένης του Βουκόλου, συνανεστρέφετο με αυτούς, ευαγγελιζόμενος και κηρύττων τον λόγον του Θεού. Όθεν οι προσκυνηταί των ειδώλων, μη φέροντες να βλέπουν την του Χριστού πίστιν αυξανομένην και προκόπτουσαν, έδεσαν τον Απόστολον με σχοινία, και έσυρον αυτόν επάνω εις πέτρας. Αι δε σάρκες του κτυπούμεναι εις τας πέτρας, κατεξεσχίζοντο, και το αίμα του την γην εκοκκίνιζεν. Έπειτα έβαλον αυτόν εις την φυλακήν, εις την οποίαν εφάνη ο Κύριος προς αυτόν, και του εφανέρωσε την μέλλουσαν δόξαν οπού έμελλε να λάβη εις τους Ουρανούς. Ύστερον δε από μίαν ημέραν, έδεσαν πάλιν αυτόν οι Έλληνες, και ετράβιζον μέσα εις τα παζάρια. Εκεί λοιπόν με το να εσπαράττοντο αι σάρκες του και να κατεκόπτοντο από τας πέτρας, παρέδωκε το πνεύμα του τω Κυρίω ο μακαριστός του Κυρίου Απόστολος. Κατά δε τον χαρακτήρα του σώματος, τοιούτος ήτον ο θείος ούτος Ευαγγελιστής. Δεν ήτον ούτε πολλά υψηλός και μακρύς, ούτε πάλιν πολλά χαμηλός και κοντός, αλλά μαζί με το μέτριον μέγεθος, εστόλιζεν αυτόν και η επανθούσα λευκότης των μαλλίων του. Η μύτη του ήτον μακρά και ίσια, και όχι κοντή και πλατεία, ώστε οπού να δείχνη το πρόσωπόν του ωσάν κολοβόν. Τα οφρύδιά του ένευον εις το έσω, το γένειόν του ήτον δασύ και μακρύ, η κεφαλή του ήτον φαλακρή, και το χρώμα του προσώπου του ήτον άριστα συγκεκραμένον. Είχε δε ο Απόστολος συμπάθειαν πολλήν εις τους δεομένους, και το ευκολομίλητον προς τους αυτόν ανταμόνοντας, ώστε οπού αι αρεταί της ψυχής του, αντέλαμπαν με τας φυσικάς χάριτας του σώματός του. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον πάνσεπτον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον κοντά εις τον τόπον τον λεγόμενον του Ταύρου (2).

(1) Παρά δε τω Ωρολογίω γράφεται Νέρωνος. Έφθασεν όμως και έως του Νέρωνος, εις τον καιρόν του οποίου ήθλησεν εν έτει ξδ’ [64]. Συμφώνως λέγει και ο Μελέτιος εν τω α’ τόμω της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Όστις και ταύτα γράφει περί του Ευαγγελιστού τούτου Μάρκου, ήγουν ότι άρχισε να κηρύττη το Ευαγγέλιον εις Αίγυπτον, κατά το δέκατον τρίτον έτος μετά την του Χριστού Ανάστασιν, και πρώτος έκτισεν Εκκλησίας εις Αλεξάνδρειαν. Ότι ο Μάρκος ούτος ήτον μαθητής και υιός θετός του Πέτρου, ανεψιός δε Βαρνάβα, και υιός Μαρίας, οπού εδέχθη τους Αποστόλους, καθώς εις τας Πράξεις γράφεται· «Συνιδών δε (ο Πέτρος) ήλθεν επί την οικίαν Μαρίας της μητρός Ιωάννου, του επικαλουμένου Μάρκου» (Πραξ. ιβ’, 12 και προς Κολασ. δ’, 10) και αυτός δε ο Πέτρος γράφει· «Ασπάζεται υμάς Μάρκος ο υιός μου» (Α’ Πετ. ε’, 13). Γράφει δε προς τούτοις ο Μελέτιος, ότι όταν ο Πέτρος επήγε το πρώτον εις Ρώμην κηρύττων το σωτήριον κήρυγμα, δεν ευχαριστήθησαν μόνον οι Ρωμαίοι εις την άγραφον διδασκαλίαν του κηρύγματός του, αλλ’ επαρακάλεσαν τον Απόστολον τούτον Μάρκον, ως μαθητήν του Πέτρου, να τους αφήση υπόμνημα έγγραφον της διδασκαλίας του Πέτρου, και έτζι έγιναν αίτιοι της συγγραφής του κατά Μάρκον Ευαγγελίου, καθώς ιστορεί ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία, βιβλ. β’, κεφ. ιε’) και Κλήμης ο Στρωματεύς εν τω ς’ των υποτυπώσεων, και Παπίας ο Ιεραπολίτης. Ο Θεοφύλακτος όμως και Οικουμένιος και ο Μητροφάνης Σμύρνης εν τη ερμηνεία των Καθολικών Επιστολών συμφώνως λέγουσιν, ότι ο Πέτρος επέτρεψε τον Μάρκον να υπάγη εις Αίγυπτον και να γράψη το Ευαγγέλιον. Ο δε θείος Αυγουστίνος περί συμφωνίας Ευαγγελιστών (βιβλ. α’, κεφ. β’) λέγει, ότι ο Μάρκος φαίνεται πως ακολουθεί τον Ματθαίον, και είναι ωσάν ένας επιτομεύς των του Ματθαίου ευαγγελικών διηγήσεων (όρα εις την Εκατονταετηρίδα, σελ. 173). Όρα περί του Αγίου Μάρκου τούτου και εις την ενδεκάτην του Ιουνίου, όπου ευρήσεις, ότι ούτος εσύναξε τα λείψανα του Αγίου Βαρνάβα, και τα απέθεσε μέσα εις ένα σπήλαιον. Σημείωσαι, ότι το όνομα Μάρκος, κατά τινας μεν, είναι εβραϊκόν. Όθεν ο Πηλουσιώτης Ισίδωρος είπεν, ότι αυτό ερμηνεύεται καθαρός ή υψηλός. Κατά τινας δε, είναι ελληνικόν. Πολλοί γαρ Έλληνες με το όνομα Μάρκος ωνομάζοντο. Και δια να ειπούμεν καθολικώς, πολλοί Εβραίοι συναναστρεφόμενοι με τους Έλληνας, είχον και τα ονόματα των Ελλήνων. Έτζι Φίλιππος ο Απόστολος Εβραίος ων, είχε το όνομα του Έλληνος βασιλέως Φιλίππου, του προ Χριστού διακοσίων χρόνων όντος. Έτζι ο Νικόδημος ο εις της Συναγωγής των Εβραίων, όνομα είχεν ελληνικόν. Έτζι ο Τρύφων Εβραίος ων, προς τον οποίον εποίησε τον Διάλογον ο θείος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυς, με όνομα ελληνικόν ωνομάζετο, και άλλοι ομοίως. Σημείωσαι, ότι εις τον Ευαγγελιστήν Μάρκον εγκώμιον έχει Νικήτας ο ρήτωρ, ου η αρχή· «Ώσπερ ουχ’ όμοιαι των σωμάτων πάντων». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Μονή του Διονυσίου, και εν τη των Ιβήρων.)

(2) Αξιόλογον είναι το θαύμα οπού ιστορείται εν τη βιογραφία του Αγίου Μάρκου τούτου, τη παρά Βολλάνδω αναφερομένη, ήγουν ότι εις την Αλεξάνδρειαν ήτον ένας παπουτζής άπιστος, ο οποίος ράπτωντας μίαν φοράν το παπούτζιον το εσχισμένον και παλαιόν του Αγίου Μάρκου, ετρύπησε την χείρα του με την βελόνην. Πονέσας δε πολλά, ω Θεέ μου! εφώναξεν. Όθεν ο Ευαγγελιστής εκ τούτου λαβών αφορμήν, εδίδαξεν αυτόν την του Χριστού πίστιν, και ευθύς τον ιάτρευσε με το πτύσμα του. Είτα βαπτίσας αυτόν, εχειροτόνησεν Επίσκοπον του εκεί θρόνου. Λέγουσι δε, και ότι ο Ευαγγελιστής ούτος παρών ευρεθείς εις Ρώμην, ότε εμαρτύρησεν ο Πέτρος και ο Παύλος, είτα γυρίσας εις την Αλεξάνδρειαν, εν αυτή έλαβε τον δια μαρτυρίου θάνατον εν έτει ξη’ κατά τον Ευτύχιον Αλεξανδρείας εν τω χρονικώ. (Όρα εις την Εκατονταετηρίδα του κυρ Ευγενίου.)

*

Τη αυτή ημέρα τελείται η ανάμνησις των εγκαινίων του σεπτού Αποστολείου (ήτοι του Ναού) του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου, του Συγκειμένου, ήτοι του όντος πλησίον εις την αγιωτάτην μεγάλην Εκκλησίαν.

*

Ο Άγιος Μακεδόνιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται (3).

Εκστάς Μακεδόνιε του φθαρτού θρόνου,
Υμνείς το θείον συν Σεραφίμ και Θρόνοις.

(3) Ο Μακεδόνιος ούτος ήτον κατά τους χρόνους του κακοδόξου Αναστασίου βασιλέως, του καλουμένου Δικόρου, εν έτει 495. Ο δε βασιλεύς έδωκε πρώτον ιδιόχειρον γράμμα, ότι να φυλάξη απαρασάλευτα τα της Ορθοδόξου πίστεως δόγματα. Ύστερον δε γενόμενος υπερασπιστής της κακοδοξίας του Ευτυχούς, εζήτει το γράμμα από τον τότε Πατριάρχην Ευφήμιον, εκείνος δε αρνείτο. Δια τούτο εξώρισε μεν εκείνον, έκαμε δε Πατριάρχην τον Μακεδόνιον τούτον, Πρεσβύτερον όντα της Εκκλησίας, και παρόμοιον κατά την αρετήν και οσιότητα με τον Ευφήμιον. Το γράμμα δε του βασιλέως το έδωκεν ο Ευφήμιος εις τον Μακεδόνιον τούτον, τον εμπεπιστευμένον τότε την φύλαξιν των ιερών κειμηλίων. Αφ’ ου δε έγινε Πατριάρχης ο Μακεδόνιος, και έμαθεν ο βασιλεύς πως έχει το γράμμα, το εζήτει από αυτόν. Ο δε Μακεδόνιος εναντιείτο σφοδρώς και δεν έδιδε το γράμμα. Όθεν ο βασιλεύς εκάθηρε πρώτον τον Άγιον, και έπειτα τον εξώρισεν εις την Χαλκηδόνα, και ύστερον εις τα Ευχάϊτα εν έτει 511. Τόσην πολλήν σύγχυσιν επροξένησεν η καθαίρεσις και εξορία του Αγίου τούτου Μακεδονίου, ώστε οπού ο λαός συν γυναιξί και τέκνοις, και τοις Ηγουμένοις των Μοναχών, εφώναζον εις το μέσον της πόλεως, «Καιρός Χριστιανοί δια μαρτύριον, ας μη αφήσωμεν τον Πατέρα μας, τον Πατριάρχην μας». Ύβριζαν δε και τον βασιλέα, Μανιχαίον αυτόν ονομάζοντες και της βασιλείας ανάξιον (τομ. β’, σελ. 58, του Μελετίου).

*

Η Αγία Μάρτυς Νίκη ξίφει τελειούται.

Νίκης βραβεία τη τετμημένη Νίκη,
Νίκης βραβεύς δίδωσιν ως νικηφόρω.

*

Οι Άγιοι οκτώ Οσιομάρτυρες και Αναχωρηταί ξίφει τελειούνται.

Οκτώ συνεκκόπτουσιν ανδρών αυχένας,
Υπό ζυγόν σον τους δαμασθέντας Λόγε.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

 * * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΕ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου.

Σύροντες εἰς γῆν Μάρκον οἱ μιαιφόνοι,
Πρὸς οὐρανοὺς πέμποντες αὐτὸν ἠγνόουν.

Εἰκάδι πέμπτῃ Μάρκον ἐνὶ χθονὶ ἄφρονες ἕλκον.

Οὗτος ὁ πανεύφημος Ἀπόστολος Μάρκος, ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον καὶ Λιβύαν καὶ Βαρβαρίαν καὶ Πεντάπολιν, κατὰ τοὺς χρόνους Τιβερίου τοῦ βασιλέως (1) ἐν ἔτει ξδ΄ [64]. Συνέγραψε δὲ τὸ ἐδικόν του ἅγιον Εὐαγγέλιον, ἐξηγουμένου τοῦτο εἰς αὐτόν, Πέτρου τοῦ Κορυφαίου Ἀποστόλου. Πηγαίνωντας δὲ ὁ Ἀπόστολος εἰς τὴν Κυρήνην τῆς Πενταπόλεως, πολλὰ ἐκεῖ ἐποίησε θαύματα. Ἔπειτα ἀναχωρῶντας ἐκεῖθεν, ἐπῆγεν εἰς Ἀλεξάνδρειαν, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ εἰς τὴν Πεντάπολιν, εἰς κάθε δὲ μέρος ἐνεργοῦσε θαύματα. Ἐστόλιζε τὰς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐχειροτόνει Ἐπισκόπους καὶ κληρικούς, ὕστερον δὲ πάλιν ἐγύρισεν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν. Ἐκεῖ δὲ εὑρίσκωντας μερικοὺς ἀδελφοὺς εἰς τὸ μέρος τῆς θαλάσσης, τῆς καλουμένης τοῦ Βουκόλου, συνανεστρέφετο μὲ αὐτούς, εὐαγγελιζόμενος καὶ κηρύττων τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Ὅθεν οἱ προσκυνηταὶ τῶν εἰδώλων, μὴ φέροντες νὰ βλέπουν τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν αὐξανομένην καὶ προκόπτουσαν, ἔδεσαν τὸν Ἀπόστολον μὲ σχοινία, καὶ ἔσυρον αὐτὸν ἐπάνω εἰς πέτρας. Αἱ δὲ σάρκες του κτυπούμεναι εἰς τὰς πέτρας, κατεξεσχίζοντο, καὶ τὸ αἷμά του τὴν γῆν ἐκοκκίνιζεν. Ἔπειτα ἔβαλον αὐτὸν εἰς τὴν φυλακήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐφάνη ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν, καὶ τοῦ ἐφανέρωσε τὴν μέλλουσαν δόξαν ὁποῦ ἔμελλε νὰ λάβῃ εἰς τοὺς Οὐρανούς. Ὕστερον δὲ ἀπὸ μίαν ἡμέραν, ἔδεσαν πάλιν αὐτὸν οἱ Ἕλληνες, καὶ ἐτράβιζον μέσα εἰς τὰ παζάρια. Ἐκεῖ λοιπὸν μὲ τὸ νὰ ἐσπαράττοντο αἱ σάρκες του καὶ νὰ κατεκόπτοντο ἀπὸ τὰς πέτρας, παρέδωκε τὸ πνεῦμά του τῷ Κυρίῳ ὁ μακαριστὸς τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος. Κατὰ δὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος, τοιοῦτος ἦτον ὁ θεῖος οὗτος Εὐαγγελιστής. Δὲν ἦτον οὔτε πολλὰ ὑψηλὸς καὶ μακρύς, οὔτε πάλιν πολλὰ χαμηλὸς καὶ κοντός, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸ μέτριον μέγεθος, ἐστόλιζεν αὐτὸν καὶ ἡ ἐπανθοῦσα λευκότης τῶν μαλλίων του. Ἡ μύτη του ἦτον μακρὰ καὶ ἴσια, καὶ ὄχι κοντὴ καὶ πλατεῖα, ὥστε ὁποῦ νὰ δείχνῃ τὸ πρόσωπόν του ὡσὰν κολοβόν. Τὰ ὀφρύδιά του ἔνευον εἰς τὸ ἔσω, τὸ γένειόν του ἦτον δασὺ καὶ μακρύ, ἡ κεφαλή του ἦτον φαλακρή, καὶ τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του ἦτον ἄριστα συγκεκραμένον. Εἶχε δὲ ὁ Ἀπόστολος συμπάθειαν πολλὴν εἰς τοὺς δεομένους, καὶ τὸ εὐκολομίλητον πρὸς τοὺς αὐτὸν ἀνταμόνοντας, ὥστε ὁποῦ αἱ ἀρεταὶ τῆς ψυχῆς του, ἀντέλαμπαν μὲ τὰς φυσικὰς χάριτας τοῦ σώματός του. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις εἰς τὸν πάνσεπτον αὐτοῦ Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον κοντὰ εἰς τὸν τόπον τὸν λεγόμενον τοῦ Ταύρου (2).

(1) Παρὰ δὲ τῷ Ὡρολογίῳ γράφεται Νέρωνος. Ἔφθασεν ὅμως καὶ ἕως τοῦ Νέρωνος, εἰς τὸν καιρὸν τοῦ ὁποίου ἤθλησεν ἐν ἔτει ξδ΄ [64]. Συμφώνως λέγει καὶ ὁ Μελέτιος ἐν τῷ α΄ τόμῳ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Ὅστις καὶ ταῦτα γράφει περὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τούτου Μάρκου, ἤγουν ὅτι ἄρχισε νὰ κηρύττῃ τὸ Εὐαγγέλιον εἰς Αἴγυπτον, κατὰ τὸ δέκατον τρίτον ἔτος μετὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν, καὶ πρῶτος ἔκτισεν Ἐκκλησίας εἰς Ἀλεξάνδρειαν. Ὅτι ὁ Μάρκος οὗτος ἦτον μαθητὴς καὶ υἱὸς θετὸς τοῦ Πέτρου, ἀνεψιὸς δὲ Βαρνάβα, καὶ υἱὸς Μαρίας, ὁποῦ ἐδέχθη τοὺς Ἀποστόλους, καθὼς εἰς τὰς Πράξεις γράφεται· «Συνιδὼν δὲ (ὁ Πέτρος) ἦλθεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν Μαρίας τῆς μητρὸς Ἰωάννου, τοῦ ἐπικαλουμένου Μάρκου» (Πράξ. ιβ΄, 12 καὶ πρὸς Κολασ. δ΄, 10) καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Πέτρος γράφει· «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Μάρκος ὁ υἱός μου» (Α΄ Πέτ. ε΄, 13). Γράφει δὲ πρὸς τούτοις ὁ Μελέτιος, ὅτι ὅταν ὁ Πέτρος ἐπῆγε τὸ πρῶτον εἰς Ῥώμην κηρύττων τὸ σωτήριον κήρυγμα, δὲν εὐχαριστήθησαν μόνον οἱ Ῥωμαῖοι εἰς τὴν ἄγραφον διδασκαλίαν τοῦ κηρύγματός του, ἀλλ’ ἐπαρακάλεσαν τὸν Ἀπόστολον τοῦτον Μάρκον, ὡς μαθητὴν τοῦ Πέτρου, νὰ τοὺς ἀφήσῃ ὑπόμνημα ἔγγραφον τῆς διδασκαλίας τοῦ Πέτρου, καὶ ἔτζι ἔγιναν αἴτιοι τῆς συγγραφῆς τοῦ κατὰ Μάρκον Εὐαγγελίου, καθὼς ἱστορεῖ ὁ Εὐσέβιος (Ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορίᾳ, βιβλ. β΄, κεφ. ιε΄) καὶ Κλήμης ὁ Στρωματεὺς ἐν τῷ ς΄ τῶν ὑποτυπώσεων, καὶ Παπίας ὁ Ἱεραπολίτης. Ὁ Θεοφύλακτος ὅμως καὶ Οἰκουμένιος καὶ ὁ Μητροφάνης Σμύρνης ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ τῶν Καθολικῶν Ἐπιστολῶν συμφώνως λέγουσιν, ὅτι ὁ Πέτρος ἐπέτρεψε τὸν Μάρκον νὰ ὑπάγῃ εἰς Αἴγυπτον καὶ νὰ γράψῃ τὸ Εὐαγγέλιον. Ὁ δὲ θεῖος Αὐγουστῖνος περὶ συμφωνίας Εὐαγγελιστῶν (βιβλ. α΄, κεφ. β΄) λέγει, ὅτι ὁ Μάρκος φαίνεται πῶς ἀκολουθεῖ τὸν Ματθαῖον, καὶ εἶναι ὡσὰν ἕνας ἐπιτομεὺς τῶν τοῦ Ματθαίου εὐαγγελικῶν διηγήσεων (ὅρα εἰς τὴν Ἑκατονταετηρίδα, σελ. 173). Ὅρα περὶ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τούτου καὶ εἰς τὴν ἑνδεκάτην τοῦ Ἰουνίου, ὅπου εὑρήσεις, ὅτι οὗτος ἐσύναξε τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Βαρνάβα, καὶ τὰ ἀπέθεσε μέσα εἰς ἕνα σπήλαιον. Σημείωσαι, ὅτι τὸ ὄνομα Μάρκος, κατά τινας μέν, εἶναι ἑβραϊκόν. Ὅθεν ὁ Πηλουσιώτης Ἰσίδωρος εἶπεν, ὅτι αὐτὸ ἑρμηνεύεται καθαρὸς ἢ ὑψηλός. Κατά τινας δέ, εἶναι ἑλληνικόν. Πολλοὶ γὰρ Ἕλληνες μὲ τὸ ὄνομα Μάρκος ὠνομάζοντο. Καὶ διὰ νὰ εἰποῦμεν καθολικῶς, πολλοὶ Ἑβραῖοι συναναστρεφόμενοι μὲ τοὺς Ἕλληνας, εἶχον καὶ τὰ ὀνόματα τῶν Ἑλλήνων. Ἔτζι Φίλιππος ὁ Ἀπόστολος Ἑβραῖος ὤν, εἶχε τὸ ὄνομα τοῦ Ἕλληνος βασιλέως Φιλίππου, τοῦ πρὸ Χριστοῦ διακοσίων χρόνων ὄντος. Ἔτζι ὁ Νικόδημος ὁ εἷς τῆς Συναγωγῆς τῶν Ἑβραίων, ὄνομα εἶχεν ἑλληνικόν. Ἔτζι ὁ Τρύφων Ἑβραῖος ὤν, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐποίησε τὸν Διάλογον ὁ θεῖος Ἰουστῖνος ὁ Φιλόσοφος καὶ Μάρτυς, μὲ ὄνομα ἑλληνικὸν ὠνομάζετο, καὶ ἄλλοι ὁμοίως. Σημείωσαι, ὅτι εἰς τὸν Εὐαγγελιστὴν Μάρκον ἐγκώμιον ἔχει Νικήτας ὁ ῥήτωρ, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὥσπερ οὐχ’ ὅμοιαι τῶν σωμάτων πάντων». (Σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Διονυσίου, καὶ ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων.)

(2) Ἀξιόλογον εἶναι τὸ θαῦμα ὁποῦ ἱστορεῖται ἐν τῇ βιογραφίᾳ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τούτου, τῇ παρὰ Βολλάνδῳ ἀναφερομένῃ, ἤγουν ὅτι εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦτον ἕνας παπουτζὴς ἄπιστος, ὁ ὁποῖος ῥάπτωντας μίαν φορὰν τὸ παπούτζιον τὸ ἐσχισμένον καὶ παλαιὸν τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἐτρύπησε τὴν χεῖρά του μὲ τὴν βελόνην. Πονέσας δὲ πολλά, ὦ Θεέ μου! ἐφώναξεν. Ὅθεν ὁ Εὐαγγελιστὴς ἐκ τούτου λαβὼν ἀφορμήν, ἐδίδαξεν αὐτὸν τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, καὶ εὐθὺς τὸν ἰάτρευσε μὲ τὸ πτύσμα του. Εἶτα βαπτίσας αὐτόν, ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον τοῦ ἐκεῖ θρόνου. Λέγουσι δέ, καὶ ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς οὗτος παρὼν εὑρεθεὶς εἰς Ῥώμην, ὅτε ἐμαρτύρησεν ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος, εἶτα γυρίσας εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἐν αὐτῇ ἔλαβε τὸν διὰ μαρτυρίου θάνατον ἐν ἔτει ξη΄ κατὰ τὸν Εὐτύχιον Ἀλεξανδρείας ἐν τῷ χρονικῷ. (Ὅρα εἰς τὴν Ἑκατονταετηρίδα τοῦ κὺρ Εὐγενίου.)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τελεῖται ἡ ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ σεπτοῦ Ἀποστολείου (ἤτοι τοῦ Ναοῦ) τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου, τοῦ Συγκειμένου, ἤτοι τοῦ ὄντος πλησίον εἰς τὴν ἁγιωτάτην μεγάλην Ἐκκλησίαν.

*

Ὁ Ἅγιος Μακεδόνιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (3).

Ἐκστὰς Μακεδόνιε τοῦ φθαρτοῦ θρόνου,
Ὑμνεῖς τὸ θεῖον σὺν Σεραφὶμ καὶ Θρόνοις.

(3) Ὁ Μακεδόνιος οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ κακοδόξου Ἀναστασίου βασιλέως, τοῦ καλουμένου Δικόρου, ἐν ἔτει 495. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἔδωκε πρῶτον ἰδιόχειρον γράμμα, ὅτι νὰ φυλάξῃ ἀπαρασάλευτα τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως δόγματα. Ὕστερον δὲ γενόμενος ὑπερασπιστὴς τῆς κακοδοξίας τοῦ Εὐτυχοῦς, ἐζήτει τὸ γράμμα ἀπὸ τὸν τότε Πατριάρχην Εὐφήμιον, ἐκεῖνος δὲ ἀρνεῖτο. Διὰ τοῦτο ἐξώρισε μὲν ἐκεῖνον, ἔκαμε δὲ Πατριάρχην τὸν Μακεδόνιον τοῦτον, Πρεσβύτερον ὄντα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ παρόμοιον κατὰ τὴν ἀρετὴν καὶ ὁσιότητα μὲ τὸν Εὐφήμιον. Τὸ γράμμα δὲ τοῦ βασιλέως τὸ ἔδωκεν ὁ Εὐφήμιος εἰς τὸν Μακεδόνιον τοῦτον, τὸν ἐμπεπιστευμένον τότε τὴν φύλαξιν τῶν ἱερῶν κειμηλίων. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔγινε Πατριάρχης ὁ Μακεδόνιος, καὶ ἔμαθεν ὁ βασιλεὺς πῶς ἔχει τὸ γράμμα, τὸ ἐζήτει ἀπὸ αὐτόν. Ὁ δὲ Μακεδόνιος ἐναντιεῖτο σφοδρῶς καὶ δὲν ἔδιδε τὸ γράμμα. Ὅθεν ὁ βασιλεὺς ἐκάθηρε πρῶτον τὸν Ἅγιον, καὶ ἔπειτα τὸν ἐξώρισεν εἰς τὴν Χαλκηδόνα, καὶ ὕστερον εἰς τὰ Εὐχάϊτα ἐν ἔτει 511. Τόσην πολλὴν σύγχυσιν ἐπροξένησεν ἡ καθαίρεσις καὶ ἐξορία τοῦ Ἁγίου τούτου Μακεδονίου, ὥστε ὁποῦ ὁ λαὸς σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, καὶ τοῖς Ἡγουμένοις τῶν Μοναχῶν, ἐφώναζον εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως, «Καιρὸς Χριστιανοὶ διὰ μαρτύριον, ἂς μὴ ἀφήσωμεν τὸν Πατέρα μας, τὸν Πατριάρχην μας». Ὕβριζαν δὲ καὶ τὸν βασιλέα, Μανιχαῖον αὐτὸν ὀνομάζοντες καὶ τῆς βασιλείας ἀνάξιον (τόμ. β΄, σελ. 58, τοῦ Μελετίου).

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Νίκη ξίφει τελειοῦται.

Νίκης βραβεῖα τῇ τετμημένῃ Νίκῃ,
Νίκης βραβεὺς δίδωσιν ὡς νικηφόρῳ.

*

Οἱ Ἅγιοι ὀκτὼ Ὁσιομάρτυρες καὶ Ἀναχωρηταὶ ξίφει τελειοῦνται.

Ὀκτὼ συνεκκόπτουσιν ἀνδρῶν αὐχένας,
Ὑπὸ ζυγὸν σὸν τοὺς δαμασθέντας Λόγε.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Μάρκου Αποστόλου και Ευαγγελιστού, Μακεδονίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Νίκης κ.ά.