Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΔ’, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Συμεών του εν τω Θαυμαστώ όρει.

Θαυμαστόν ώκει πριν Συμεών γης όρος,
Πόλου δε πανθαύμαστον οικεί νυν όρος.

Εικάδι ένθα νόες Συμεών μόλεν αμφί τετάρτη.

Ούτος ο Όσιος και Θαυματουργός Συμεών, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστίνου του δευτέρου, εν έτει φοδ’ [574]. Εγεννήθη δε εις την Αντιόχειαν της Συρίας, από πατέρα μεν, Ιωάννην καλούμενον, όστις εκατάγετο από την Έδεσσαν, από μητέρα δε, Μάρθαν ονόματι, η οποία ανετράφη εις την Αντιόχειαν. Τα δε εξής περί αυτού λεγόμενα, όλα είναι θαυμαστά, και ανώτερα των όρων της ανθρωπίνης φύσεως, τόσον εκείνα, οπού συνέβησαν θεόθεν εις αυτόν, όσον και εκείνα οπού αυτός εποίησε. Συνελήφθη γαρ αυτός δια προσευχής, και προ του ακόμη να συλληφθή, εμαρτύρησεν ο μέγας Πρόδρομος και Βαπτιστής Ιωάννης, την μέλλουσαν αυτού αρετήν, και επρομήνυσεν εις την μητέρα του την τελειότητα, οπού έμελλε να λάβη ο υιός της. Αφ’ ου δε εγεννήθη, τελείως δεν εβύζασε το αριστερόν βυζί της μητρός του. Εδήλονε δε τούτο, ότι το παιδίον μέλλει να έχη πρόθυμον την προς τα καλά ορμήν, και ότι έχει να μένη αμέτοχος της αριστεράς πράξεως των κακών. Όταν δε έγινε χρόνων εξ, εν ω καιρώ δια το ατελές της ηλικίας, αμελούσι τα παιδία, και φέρονται ευκόλως εις τα τυχόντα πράγματα, τότε λέγω ο θεόσοφος ούτος παις, καταφρονήσας όλα τα εν ποσίν αυτού γήϊνα πράγματα, επήγεν εις το βουνόν, και ευθύς εμεταχειρίσθη μίαν τόσον σκληράν ζωήν και δίαιταν, η οποία μόλις και μετά βίας συνειθίζει να αποκτάται ύστερα από χρόνους πολλούς, και από άνδρας ηλικιωμένους. Όθεν δια την προθυμίαν και ζωήν του ταύτην, είδε πολλάς θεϊκάς και αγγελικάς εμφανείας και οπτασίας, αι οποίαι εδίδασκον αυτόν εκείνα, οπού έπρεπε να πράξη, ήτοι το να προτιμά μεν πάντοτε τα καλά και τας αρετάς, να φεύγη δε και να μισή τα κακά και τας αμαρτίας.

Και λοιπόν εν τω σώματι ευρισκόμενος ο αοίδιμος Συμεών, υπερέβη τα του σώματος φυσικά και συστατικά ιδιώματα, επειδή πλέον δεν ετρέφετο με ανθρώπινον φαγητόν, αλλά με τροφήν άφθαρτον, η οποία εφέρετο εις αυτόν από τον ουρανόν, έως της δια του θανάτου αυτού αναλύσεως. Αλλά ταύτα μεν, και το άπειρον πλήθος των θαυμάτων, οπού ετέλεσεν ο Όσιος ούτος, τα αναφέρει ο κατά πλάτος Βίος αυτού. Τούτο δε μόνον είναι άξιον να σημειώσωμεν εδώ, ότι νεαράν και παιδικήν ηλικίαν έχων ο Άγιος, αφήκε τον κόσμον. Και πρώτον μεν, ανεστήλωσε τον εαυτόν του εις το Μοναστήριον εκείνο, εις το οποίον εμβήκεν αφ ου εκατέβη από το όρος. Εις το όρος δε, πρώτος αυτός ανέβη και έμεινεν εκεί χρόνους εξ. Έπειτα ανέβη επάνω εις τον στύλον, και εστάθη εις αυτόν χρόνους δεκαοκτώ. Πηγαίνωντας δε εις το Θαυμαστόν όρος, έμεινε δέκα χρόνους επάνω εις ένα τόπον, ο οποίος ήτον υψηλός με ξηράς πέτρας. Μετά ταύτα ανέβη εις τον μικρόν στύλον, και εκεί διεπέρασε χρόνους σαρανταπέντε, ώστε όλοι οι χρόνοι της ζωής του, έγιναν ογδοηνταπέντε. Εις το διάστημα δε των εβδομηνταεννέα χρόνων, διέλαμψεν ο μακάριος με την υπέρ άνθρωπον άσκησιν και καρτερίαν, και έτζι κοιμηθείς εν Κυρίω, μετέβη εις την των Αγγέλων δόξαν τε και λαμπρότητα. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις την Καλοκαιρινήν (1).)

(1) Σημείωσαι, ότι ο Άγιος Ισαάκ προς τούτον τον θαυματουργόν Συμεώνην επιστέλλει την ωφελιμωτάτην εκείνην τετάρτην αυτού επιστολήν, ως θέλουσί τινες. Ο ελληνικός Βίος του Οσίου ευρίσκεται εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Ευλογητός ο Θεός· αυτόν γαρ ευλογείν άξιον».

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Μελετίου του στρατηλάτου και των συν αυτώ, Ιωάννου, Στεφάνου, Σεραπίωνος του Αιγυπτίου, Καλλινίκου του μάγου. Κομήτων και τριβούνων δώδεκα. Γυναικών τριών, Μαρκιανής, Παλλαδίας, και Σωσάννης. Νηπίων δύω, Κυριακού, και Χριστιανού, και του λοιπού πλήθους των συν αυτοίς μαρτυρησάντων χιλιάδων ένδεκα και διακοσίων οκτώ.

Εις τον Μελέτιον.

Πεύκην πικράν λέγουσιν, άλλ’ ην ηρμένω,
Υμήττιόν τι τω Μελετίω μέλι.

Εις Καλλίνικον τον μάγον.

Τμηθείς αμείβεις εις αθλητήν τον μάγον,
Την Καλλινίκου κλήσιν ου κληθείς μάτην.

Εις τον Στέφανον και Ιωάννην.

Συν Ιωάννη Στέφανος κάραν ξίφει,
Πόθω στεφάνων των ακηράτων κλίνει.

Εις τον Σεραπίωνα.

Γλυπτοίς ο Μάρτυς μη θύων Σεραπίων,
Εκ γλυπτολάτρου τέμνεται τον αυχένα.

Εις τους δώδεκα τριβούνους.

Φθαρταί τριβούνοι και κόμητες αξίαι,
Άφθαρτον εύρον εκ πυρός την αξίαν.

Εις τα δύω νήπια Κυριακόν και Χριστιανόν.

Κυριακόν δε και Χριστιανόν ξίφος,
Δούλους ανείλε Χριστιανούς Κυρίου.

Εις την Μαρκιανήν, Σωσάνναν, και Παλλαδίαν.

Μαρκιανή Σωσάννα και Παλλαδία,
Ξυλοκτονούνται μη θύουσαι Παλλάδι.

Εις τους διακοσίους οκτώ Μάρτυρας.

Διπενταπλήν κτείνουσιν εικάδα σπάθαι,
Η συγκατακτείνουσιν απλήν οκτάδα.

Εις τας ένδεκα χιλιάδας των Μαρτύρων.

Εις χιλιάδας στερροί ευθηνήσατε,
Ή φησι Δαβίδ ψαλμικώς Προφητάναξ.

Ούτοι όλοι οι ανωτέρω Άγιοι Μάρτυρες, ήτον κατά τους χρόνους Αντωνίου Ηλιογαβάλου του βασιλέως, και Μαξίμου ηγεμόνος, εν έτει σιη’ [218]. Ο δε τρόπος της αυτών μαρτυρίας εστάθη τοιούτος. Ο Άγιος και Μάρτυς Μελέτιος, πέρνωντας μαζί του στρατιώτας Χριστιανούς, έχων δε και συνεργούς τους Αγίους Αγγέλους, επήγεν εις τον ναόν των Ελλήνων, και δια προσευχής του κατεκρήμνισεν όλα τα εν τω ναώ είδωλα και γλυπτά, και ελέπτυνεν αυτά ως κονιορτόν. Μαθών δε τούτο ο ηγεμών Μάξιμος, έστειλε στρατιώτας, και επίασεν αυτόν και τους συντρόφους του. Παρασταθέντες λοιπόν οι Άγιοι εις τον ηγεμόνα, επαρακινήθησαν παρ’ αυτού να θυσιάσουν εις τα είδωλα, και επειδή δεν επείσθησαν, πρώτον μεν έδειραν αυτούς με ξύλα ξηρά εις ώρας αρκετάς. Έπειτα δε επλήγωσαν αυτούς εις τους αστραγάλους με σφυρία σιδηρά, και εκάρφωσαν τους πόδας των με τα ξύλα. Οι δε Άγιοι έχοντες τα ομμάτιά των εις τον Κύριον, εφαίνοντο ότι δεν αισθάνονται τας πληγάς. Έπειτα έσκαψαν τας πλευράς των με αγγυνέλα, και έδειραν τα μέτωπά των, επάνω εις τα οποία εποίουν την σφραγίδα και τον τύπον του Σταυρού. Πολλά δε και άλλα βάσανα υπέμειναν οι μακάριοι, κάθε ένα από τα οποία, είχεν ανυπόφορον πόνον, και επροξένει θάνατον εις τον βασανιζόμενον. Τελευταίον δε, τον μεν Άγιον Μελέτιον εκρέμασαν εις μίαν πεύκην, και εκεί ευρήκεν ο μακάριος του μαρτυρίου το τέλος, το οποίον έγινεν εις αυτόν αρχή ατελεύτητος της εν Χριστώ δόξης και αναπαυσεως. Τον δε Άγιον Στέφανον και Ιωάννην απεκεφάλισαν. Μετά ταύτα ήλθεν ο Σεραπίων από την Αίγυπτον, και επίστευσε τω Χριστώ δια τα θαύματα οπού είδε, γινόμενα παρά των ρηθέντων Μαρτύρων, και βαπτισθείς εδέχθη υπό Αγγέλου την χειροτονίαν του Επισκόπου. Ομοίως επίστευσε τω Χριστώ και ο μάγος Καλλίνικος, διατί έδωκε μεν θανατηφόρον φαρμάκι εις τον Άγιον Μελέτιον, δεν εδυνήθη δε να τον θανατώση. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην και τον Σεραπίωνα και τον Καλλίνικον απεκεφάλισεν ο ηγεμών. Ο δε Φήστος, Φαύστος, Μάρκελλος, Θεόδωρος, Μελέτιός τε, και Σέργιος, Μαρκελλίνος, Φίληξ, Φωτεινός, Θεοδωρίσκος, Μερκούριος και Δίδυμος, από τους οποίους, άλλοι μεν, ήτον κόμητες, άλλοι δε τριβούνοι, και άλλοι πρίγκιπες, ούτοι, λέγω, βλέποντες τα υπό του Αγίου Μελετίου γενόμενα θαύματα, επίστευσαν εις τον Χριστόν. Δια τούτο εβάλθησαν υπό του ηγεμόνος μέσα εις αναμμένον καμίνι, και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του μαρτυρίου. Η δε Σωσάννα και Μαρκιανή και Παλλαδία ήτον γυναίκες μερικών από τους ανωτέρω Αγίους Μάρτυρας. Όθεν ο θηριώδης ηγεμών επρόσταξε και κατέκοψαν με ξύλα τας Αγίας ταύτας γυναίκας, ομού με τα νήπιά των. Οι δε στρατιώται οι θανατώσαντες αυτάς, ω του θαύματος! ευθύς μετά τον φόνον απέψυξαν, και δικαίως οι κακοί κακώς ετελεύτησαν. Τότε και δύω άγια νήπια Κυριακός, και Χριστιανός ονομαζόμενα, πολλά ατελή και μικράν έχοντα την ηλικίαν, ερωτήθησαν από τον ηγεμόνα, ποίος είναι Θεός μεγαλίτερος, ο Ζευς, ή ο Χριστός; Τα δε χαριτωμένα νήπια θεοσόφως απεκρίθησαν, ότι είναι ο Χριστός. Δια τούτο ευθύς απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον τα μακάρια τους στεφάνους της αθλήσεως. Τελείται δε η Σύναξις και εορτή όλων αυτών των Αγίων εις τον Ναόν του Αγίου Μάρτυρος Πλάτωνος, τον ευρισκόμενον εις τα προαύλια, τα ούτως ονομαζόμενα του Δομνίνου.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΔ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ ὄρει.

Θαυμαστὸν ᾤκει πρὶν Συμεὼν γῆς ὄρος,
Πόλου δὲ πανθαύμαστον οἰκεῖ νῦν ὄρος.

Εἰκάδι ἔνθα νόες Συμεὼν μόλεν ἀμφὶ τετάρτῃ.

Οὗτος ὁ Ὅσιος καὶ Θαυματουργὸς Συμεών, ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστίνου τοῦ δευτέρου, ἐν ἔτει φοδ΄ [574]. Ἐγεννήθη δὲ εἰς τὴν Ἀντιόχειαν τῆς Συρίας, ἀπὸ πατέρα μέν, Ἰωάννην καλούμενον, ὅστις ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Ἔδεσσαν, ἀπὸ μητέρα δέ, Μάρθαν ὀνόματι, ἡ ὁποία ἀνετράφη εἰς τὴν Ἀντιόχειαν. Τὰ δὲ ἑξῆς περὶ αὐτοῦ λεγόμενα, ὅλα εἶναι θαυμαστά, καὶ ἀνώτερα τῶν ὅρων τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τόσον ἐκεῖνα, ὁποῦ συνέβησαν θεόθεν εἰς αὐτόν, ὅσον καὶ ἐκεῖνα ὁποῦ αὐτὸς ἐποίησε. Συνελήφθη γὰρ αὐτὸς διὰ προσευχῆς, καὶ πρὸ τοῦ ἀκόμη νὰ συλληφθῇ, ἐμαρτύρησεν ὁ μέγας Πρόδρομος καὶ Βαπτιστὴς Ἰωάννης, τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ ἀρετήν, καὶ ἐπρομήνυσεν εἰς τὴν μητέρα του τὴν τελειότητα, ὁποῦ ἔμελλε νὰ λάβῃ ὁ υἱός της. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐγεννήθη, τελείως δὲν ἐβύζασε τὸ ἀριστερὸν βυζὶ τῆς μητρός του. Ἐδήλονε δὲ τοῦτο, ὅτι τὸ παιδίον μέλλει νὰ ἔχῃ πρόθυμον τὴν πρὸς τὰ καλὰ ὁρμήν, καὶ ὅτι ἔχει νὰ μένῃ ἀμέτοχος τῆς ἀριστερᾶς πράξεως τῶν κακῶν. Ὅταν δὲ ἔγινε χρόνων ἕξ, ἐν ᾧ καιρῷ διὰ τὸ ἀτελὲς τῆς ἡλικίας, ἀμελοῦσι τὰ παιδία, καὶ φέρονται εὐκόλως εἰς τὰ τυχόντα πράγματα, τότε λέγω ὁ θεόσοφος οὗτος παῖς, καταφρονήσας ὅλα τὰ ἐν ποσὶν αὑτοῦ γήϊνα πράγματα, ἐπῆγεν εἰς τὸ βουνόν, καὶ εὐθὺς ἐμεταχειρίσθη μίαν τόσον σκληρὰν ζωὴν καὶ δίαιταν, ἡ ὁποία μόλις καὶ μετὰ βίας συνειθίζει νὰ ἀποκτᾶται ὕστερα ἀπὸ χρόνους πολλούς, καὶ ἀπὸ ἄνδρας ἡλικιωμένους. Ὅθεν διὰ τὴν προθυμίαν καὶ ζωήν του ταύτην, εἶδε πολλὰς θεϊκὰς καὶ ἀγγελικὰς ἐμφανείας καὶ ὀπτασίας, αἱ ὁποῖαι ἐδίδασκον αὐτὸν ἐκεῖνα, ὁποῦ ἔπρεπε νὰ πράξῃ, ἤτοι τὸ νὰ προτιμᾷ μὲν πάντοτε τὰ καλὰ καὶ τὰς ἀρετάς, νὰ φεύγῃ δὲ καὶ νὰ μισῇ τὰ κακὰ καὶ τὰς ἁμαρτίας.

Καὶ λοιπὸν ἐν τῷ σώματι εὑρισκόμενος ὁ ἀοίδιμος Συμεών, ὑπερέβη τὰ τοῦ σώματος φυσικὰ καὶ συστατικὰ ἰδιώματα, ἐπειδὴ πλέον δὲν ἐτρέφετο μὲ ἀνθρώπινον φαγητόν, ἀλλὰ μὲ τροφὴν ἄφθαρτον, ἡ ὁποία ἐφέρετο εἰς αὐτὸν ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἕως τῆς διὰ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἀναλύσεως. Ἀλλὰ ταῦτα μέν, καὶ τὸ ἄπειρον πλῆθος τῶν θαυμάτων, ὁποῦ ἐτέλεσεν ὁ Ὅσιος οὗτος, τὰ ἀναφέρει ὁ κατὰ πλάτος Βίος αὐτοῦ. Τοῦτο δὲ μόνον εἶναι ἄξιον νὰ σημειώσωμεν ἐδῶ, ὅτι νεαρὰν καὶ παιδικὴν ἡλικίαν ἔχων ὁ Ἅγιος, ἀφῆκε τὸν κόσμον. Καὶ πρῶτον μέν, ἀνεστήλωσε τὸν ἑαυτόν του εἰς τὸ Μοναστήριον ἐκεῖνο, εἰς τὸ ὁποῖον ἐμβῆκεν ἀφ οὗ ἐκατέβη ἀπὸ τὸ ὄρος. Εἰς τὸ ὄρος δέ, πρῶτος αὐτὸς ἀνέβη καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ χρόνους ἕξ. Ἔπειτα ἀνέβη ἐπάνω εἰς τὸν στύλον, καὶ ἐστάθη εἰς αὐτὸν χρόνους δεκαοκτώ. Πηγαίνωντας δὲ εἰς τὸ Θαυμαστὸν ὄρος, ἔμεινε δέκα χρόνους ἐπάνω εἰς ἕνα τόπον, ὁ ὁποῖος ἦτον ὑψηλὸς μὲ ξηρὰς πέτρας. Μετὰ ταῦτα ἀνέβη εἰς τὸν μικρὸν στύλον, καὶ ἐκεῖ διεπέρασε χρόνους σαρανταπέντε, ὥστε ὅλοι οἱ χρόνοι τῆς ζωῆς του, ἔγιναν ὀγδοηνταπέντε. Εἰς τὸ διάστημα δὲ τῶν ἑβδομηνταεννέα χρόνων, διέλαμψεν ὁ μακάριος μὲ τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἄσκησιν καὶ καρτερίαν, καὶ ἔτζι κοιμηθεὶς ἐν Κυρίῳ, μετέβη εἰς τὴν τῶν Ἀγγέλων δόξαν τε καὶ λαμπρότητα. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὴν Καλοκαιρινήν (1).)

(1) Σημείωσαι, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ πρὸς τοῦτον τὸν θαυματουργὸν Συμεώνην ἐπιστέλλει τὴν ὠφελιμωτάτην ἐκείνην τετάρτην αὐτοῦ ἐπιστολήν, ὡς θέλουσί τινες. Ὁ ἑλληνικὸς Βίος τοῦ Ὁσίου εὑρίσκεται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Εὐλογητὸς ὁ Θεός· αὐτὸν γὰρ εὐλογεῖν ἄξιον».

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μελετίου τοῦ στρατηλάτου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, Ἰωάννου, Στεφάνου, Σεραπίωνος τοῦ Αἰγυπτίου, Καλλινίκου τοῦ μάγου. Κομήτων καὶ τριβούνων δώδεκα. Γυναικῶν τριῶν, Μαρκιανῆς, Παλλαδίας, καὶ Σωσάννης. Νηπίων δύω, Κυριακοῦ, καὶ Χριστιανοῦ, καὶ τοῦ λοιποῦ πλήθους τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων χιλιάδων ἕνδεκα καὶ διακοσίων ὀκτώ.

Εἰς τὸν Μελέτιον.

Πεύκην πικρὰν λέγουσιν, ἄλλ’ ἦν ἠρμένῳ,
Ὑμήττιόν τι τῷ Μελετίῳ μέλι.

Εἰς Καλλίνικον τὸν μάγον.

Τμηθεὶς ἀμείβεις εἰς ἀθλητὴν τὸν μάγον,
Τὴν Καλλινίκου κλῆσιν οὐ κληθεὶς μάτην.

Εἰς τὸν Στέφανον καὶ Ἰωάννην.

Σὺν Ἰωάννῃ Στέφανος κάραν ξίφει,
Πόθῳ στεφάνων τῶν ἀκηράτων κλίνει.

Εἰς τὸν Σεραπίωνα.

Γλυπτοῖς ὁ Μάρτυς μὴ θύων Σεραπίων,
Ἐκ γλυπτολάτρου τέμνεται τὸν αὐχένα.

Εἰς τοὺς δώδεκα τριβούνους.

Φθαρταὶ τριβοῦνοι καὶ κόμητες ἀξίαι,
Ἄφθαρτον εὗρον ἐκ πυρὸς τὴν ἀξίαν.

Εἰς τὰ δύω νήπια Κυριακὸν καὶ Χριστιανόν.

Κυριακὸν δὲ καὶ Χριστιανὸν ξίφος,
Δούλους ἀνεῖλε Χριστιανοὺς Κυρίου.

Εἰς τὴν Μαρκιανήν, Σωσάνναν, καὶ Παλλαδίαν.

Μαρκιανὴ Σωσάννα καὶ Παλλαδία,
Ξυλοκτονοῦνται μὴ θύουσαι Παλλάδι.

Εἰς τοὺς διακοσίους ὀκτὼ Μάρτυρας.

Διπενταπλῆν κτείνουσιν εἰκάδα σπάθαι,
ᾟ συγκατακτείνουσιν ἁπλῆν ὀκτάδα.

Εἰς τὰς ἕνδεκα χιλιάδας τῶν Μαρτύρων.

Εἰς χιλιάδας στερροὶ εὐθηνήσατε,
ᾟ φησι Δαβὶδ ψαλμικῶς Προφητάναξ.

Οὗτοι ὅλοι οἱ ἀνωτέρω Ἅγιοι Μάρτυρες, ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Ἀντωνίου Ἡλιογαβάλου τοῦ βασιλέως, καὶ Μαξίμου ἡγεμόνος, ἐν ἔτει σιη΄ [218]. Ὁ δὲ τρόπος τῆς αὐτῶν μαρτυρίας ἐστάθη τοιοῦτος. Ὁ Ἅγιος καὶ Μάρτυς Μελέτιος, πέρνωντας μαζί του στρατιώτας Χριστιανούς, ἔχων δὲ καὶ συνεργοὺς τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, ἐπῆγεν εἰς τὸν ναὸν τῶν Ἑλλήνων, καὶ διὰ προσευχῆς του κατεκρήμνισεν ὅλα τὰ ἐν τῷ ναῷ εἴδωλα καὶ γλυπτά, καὶ ἐλέπτυνεν αὐτὰ ὡς κονιορτόν. Μαθὼν δὲ τοῦτο ὁ ἡγεμὼν Μάξιμος, ἔστειλε στρατιώτας, καὶ ἐπίασεν αὐτὸν καὶ τοὺς συντρόφους του. Παρασταθέντες λοιπὸν οἱ Ἅγιοι εἰς τὸν ἡγεμόνα, ἐπαρακινήθησαν παρ’ αὐτοῦ νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθησαν, πρῶτον μὲν ἔδειραν αὐτοὺς μὲ ξύλα ξηρὰ εἰς ὥρας ἀρκετάς. Ἔπειτα δὲ ἐπλήγωσαν αὐτοὺς εἰς τοὺς ἀστραγάλους μὲ σφυρία σιδηρᾶ, καὶ ἐκάρφωσαν τοὺς πόδας των μὲ τὰ ξύλα. Οἱ δὲ Ἅγιοι ἔχοντες τὰ ὀμμάτιά των εἰς τὸν Κύριον, ἐφαίνοντο ὅτι δὲν αἰσθάνονται τὰς πληγάς. Ἔπειτα ἔσκαψαν τὰς πλευράς των μὲ ἀγγυνέλα, καὶ ἔδειραν τὰ μέτωπά των, ἐπάνω εἰς τὰ ὁποῖα ἐποίουν τὴν σφραγίδα καὶ τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ. Πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα βάσανα ὑπέμειναν οἱ μακάριοι, κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα, εἶχεν ἀνυπόφορον πόνον, καὶ ἐπροξένει θάνατον εἰς τὸν βασανιζόμενον. Τελευταῖον δέ, τὸν μὲν Ἅγιον Μελέτιον ἐκρέμασαν εἰς μίαν πεύκην, καὶ ἐκεῖ εὑρῆκεν ὁ μακάριος τοῦ μαρτυρίου τὸ τέλος, τὸ ὁποῖον ἔγινεν εἰς αὐτὸν ἀρχὴ ἀτελεύτητος τῆς ἐν Χριστῷ δόξης καὶ ἀναπαυσεως. Τὸν δὲ Ἅγιον Στέφανον καὶ Ἰωάννην ἀπεκεφάλισαν. Μετὰ ταῦτα ἦλθεν ὁ Σεραπίων ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, καὶ ἐπίστευσε τῷ Χριστῷ διὰ τὰ θαύματα ὁποῦ εἶδε, γινόμενα παρὰ τῶν ῥηθέντων Μαρτύρων, καὶ βαπτισθεὶς ἐδέχθη ὑπὸ Ἀγγέλου τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου. Ὁμοίως ἐπίστευσε τῷ Χριστῷ καὶ ὁ μάγος Καλλίνικος, διατὶ ἔδωκε μὲν θανατηφόρον φαρμάκι εἰς τὸν Ἅγιον Μελέτιον, δὲν ἐδυνήθη δὲ νὰ τὸν θανατώσῃ. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην καὶ τὸν Σεραπίωνα καὶ τὸν Καλλίνικον ἀπεκεφάλισεν ὁ ἡγεμών. Ὁ δὲ Φῆστος, Φαῦστος, Μάρκελλος, Θεόδωρος, Μελέτιός τε, καὶ Σέργιος, Μαρκελλῖνος, Φίληξ, Φωτεινός, Θεοδωρίσκος, Μερκούριος καὶ Δίδυμος, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ἄλλοι μέν, ἦτον κόμητες, ἄλλοι δὲ τριβοῦνοι, καὶ ἄλλοι πρίγκιπες, οὗτοι, λέγω, βλέποντες τὰ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Μελετίου γενόμενα θαύματα, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν. Διὰ τοῦτο ἐβάλθησαν ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος μέσα εἰς ἀναμμένον καμίνι, καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ ἀοίδιμοι τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου. Ἡ δὲ Σωσάννα καὶ Μαρκιανὴ καὶ Παλλαδία ἦτον γυναῖκες μερικῶν ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω Ἁγίους Μάρτυρας. Ὅθεν ὁ θηριώδης ἡγεμὼν ἐπρόσταξε καὶ κατέκοψαν μὲ ξύλα τὰς Ἁγίας ταύτας γυναῖκας, ὁμοῦ μὲ τὰ νήπιά των. Οἱ δὲ στρατιῶται οἱ θανατώσαντες αὐτάς, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς μετὰ τὸν φόνον ἀπέψυξαν, καὶ δικαίως οἱ κακοὶ κακῶς ἐτελεύτησαν. Τότε καὶ δύω ἅγια νήπια Κυριακός, καὶ Χριστιανὸς ὀνομαζόμενα, πολλὰ ἀτελῆ καὶ μικρὰν ἔχοντα τὴν ἡλικίαν, ἐρωτήθησαν ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα, ποῖος εἶναι Θεὸς μεγαλίτερος, ὁ Ζεύς, ἢ ὁ Χριστός; Τὰ δὲ χαριτωμένα νήπια θεοσόφως ἀπεκρίθησαν, ὅτι εἶναι ὁ Χριστός. Διὰ τοῦτο εὐθὺς ἀπεκεφαλίσθησαν, καὶ οὕτως ἔλαβον τὰ μακάρια τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Τελεῖται δὲ ἡ Σύναξις καὶ ἑορτὴ ὅλων αὐτῶν τῶν Ἁγίων εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πλάτωνος, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τὰ προαύλια, τὰ οὕτως ὀνομαζόμενα τοῦ Δομνίνου.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 Των Αγίων Συμεών του εν τω Θαυμαστώ όρει, Μελετίου του στρατηλάτου και των συν αυτώ μαρτυρησάντων