Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΑ’, μνήμη των Οσίων πατέρων ημών Συμεών του δια Χριστόν σαλού, και Ιωάννου.

Εις τον Συμεών.

Έμφρων συ μωρός, ος βίον παίζων, πάτερ,
Όφιν φρόνιμον λανθάνεις τέλους άχρι.

Εις τον Ιωάννην.

Έρημον είλου ω Ιωάννη, μάκαρ,
Δι’ ης έρημα ειργάσω σαρκός πάθη.

Ψευδαέφρων περίφρων Συμεών θάνεν εικάδι πρώτη.

Ούτοι οι Άγιοι ήτον από την πόλιν Έδεσσαν την ευρισκομένην εις την Συρίαν, κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστίνου του νέου, εν έτει φιη’ [518]. Πηγαίνοντες δε εις τα Ιεροσόλυμα, είδον και επροσκύνησαν την ύψωσιν του τιμίου Σταυρού, και πλέον εις την πατρίδα των δεν εγύρισαν, αλλά φθάσαντες εις το Μοναστήριον του Οσίου Γερασίμου του Ιορδανίτου, εδέχθησαν ευμενώς από τον τότε θεοφόρον Ηγούμενον, Νίκωνα ονόματι. Εκεί λοιπόν έλαβον το άγιον σχήμα των Μοναχών. Προ του δε ακόμη να τελειώσουν αι επτά ημέραι, τας οποίας είναι συνήθεια να φυλάττουν οι νεόκουροι Μοναχοί, μένοντες μέσα εις το Μοναστήριον, αυτοί ευγήκαν από το Μοναστήριον και επήγαν εις την έρημον, και εκεί διεπέρασαν τεσσαράκοντα χρόνους, κάθε άσκησιν και σκληραγωγίαν μεταχειριζόμενοι. Έπειτα, ο μεν Ιωάννης έμεινεν εις την έρημον μέχρι τέλους. Ο δε Συμεών εγύρισεν εις τα Ιεροσόλυμα, και προσκυνήσας τον ζωηφόρον Τάφον του Κυρίου, επροσευχήθη δια να μη καταλάβουν οι εν τω κόσμω άνθρωποι, την κρυπτήν εργασίαν της σαλότητος, την οποίαν εμελέτα να μεταχειρισθή, έως οπού ευρίσκετο εις την παρούσαν ζωήν. Πηγαίνωντας λοιπόν εις την πόλιν Έμεσαν, την τουρκιστί λεγομένην Εμς, εσχηματίσθη, πως είναι μωρός και σαλός, και πολλά θαύματα εν τη φαινομένη ταύτη μωρία εποίησε. Τα οποία, όταν μεν εγίνοντο παρ’ αυτού, τα εγνώριζαν μόνοι οι συνετώτεροι και οξύτεροι εις τον νουν. Αφ’ ου δε ο αοίδιμος απήλθε προς Κύριον, τότε εγνωρίσθησαν ταύτα εις όλους. Άλλος μεν γαρ, εδιηγείτο ένα θαύμα, οπού ήξευρε του Οσίου, άλλος δε, άλλο. Τα οποία εφανέρωσαν προς κοινήν πάντων ωφέλειαν και διδασκαλίαν.

Αγκαλά δε και τα άλλα θαύματα, οπού ετέλεσεν ο Όσιος, δεν αναφέρομεν εδώ, τα οποία ευρίσκονται εις τον κατά πλάτος Βίον αυτού, όμως ένα υστερινόν αυτού θαύμα, είναι ανάγκη να διηγηθώμεν. Όταν εκοιμήθη ο Όσιος, εσήκωσαν το λείψανόν του δύω άνθρωποι, υστερημένον από κάθε σφόγγισμα, από κάθε επιμέλειαν, και από κάθε ψαλμωδίαν και θυμίαμα, και έφερνον αυτό εις ένα κοιμητήριον δια να το ενταφιάσουν. Εις καιρόν δε οπού επερνούσαν από το οσπήτιον ενός Εβραίου, τότε το του Οσίου λείψανον εφάνη πως εδορυφορείτο από τόσας πολλάς δοξολογίας, και από τόσον πλήθος ανθρώπων, οίτινες έψαλον μελωδίας γλυκυτάτας, ώστε οπού ο Εβραίος ακούωντας ταύτας, έσκυψεν έξω από το οσπήτι του να ιδή, βλέπωντας δε μόνους τους δύω πενιχρούς εκείνους ανθρώπους, οπού εσήκωναν το άγιον λείψανον, επαρακινήθη να ειπή ταύτα· Μακάριος είσαι σαλέ, διατί εσύ μη έχωντας ανθρώπους να σοι ψάλλουν, έχεις τους Αγγέλους και σε τιμούν με τας αγγελικάς υμνωδίας των. Όθεν εκατέβη από το οσπήτιόν του και επήγε και εκήδευσε το σώμα του Οσίου με τα ίδιά του χέρια. Αφ’ ου δε επέρασαν ημέραι τινές, ήλθεν Ιωάννης ο συνασκητής του, και εύρεν αυτόν προς Κύριον εκδημήσαντα. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτών όρα εις την Καλοκαιρινήν. Ο δε ελληνικός αυτών Βίος σώζεται εν τη Λαύρα και εν τη των Ιβήρων Μονή και άλλαις, ου η αρχή· «Οι το διδασκαλικόν προς αλλήλους σπεύδοντες».)

*

Οι Άγιοι τρεις Μάρτυρες οι εν Μελιτινή, κατά πετρών συρόμενοι, τελειούνται.

Δώσουσι φωνήν εκ μέσου πετρών άμα,
Το της Γραφής τρεις θνήσκοντες σεσυρμένοι.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιούστος και Ματθαίος ξίφει τελειούνται.

Ξίφει τραχήλους άνδρες εκδόντες δύω,
Κοινού τέλους λάβωσι κοινά και στέφη.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Ευγένιος ξίφει τελειούται.

Γενναιότητος εύγε της Ευγενίου!
Ος ευγενώς στας πλήττεται κατ’ αυχένος.

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρου και Γεωργίου.

Ο Θεόδωρος και Γεώργιος μέγα
Τρόπαιον ήραν κατά πλάνης εξ άθλων.

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Θεοφίλου, Τροφίμου, και ετέρων δεκατριών.

Ο Θεόφιλος και Τρόφιμος εν πόλω,
Τροφήν εφεύρον και Θεού την φιλίαν.

Εις τον Τρόφιμον.

Τρισκαίδεκα Τρόφιμος άνδρας συντρόφους,
Έχων συνάθλους τέμνεται τούτοις άμα.

Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν έτει τη’ [308]. Και επειδή δεν επείσθησαν να αρνηθούν τον Χριστόν, δια τούτο εξεσχίσθησαν εις το σώμα και ελιθοβολήθησαν. Έπειτα ετζάκισαν τα σκέλη των, και εις την φωτίαν τους έρριψαν. Αβλαβείς δε φυλαχθέντες, τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

*

Η Σύναξις του Αγίου Μάρτυρος Ακακίου εν τω Επτασκάλω, και η Σύναξις του Αγίου Ελευθερίου πλησίον του Ξηρολόφου, και η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρματίου.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΑ΄, μνήμη τῶν Ὁσίων πατέρων ἡμῶν Συμεὼν τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ, καὶ Ἰωάννου.

Εἰς τὸν Συμεών.

Ἔμφρων σὺ μωρός, ὃς βίον παίζων, πάτερ,
Ὄφιν φρόνιμον λανθάνεις τέλους ἄχρι.

Εἰς τὸν Ἰωάννην.

Ἔρημον εἵλου ὦ Ἰωάννη, μάκαρ,
Δι’ ἧς ἔρημα εἰργάσω σαρκὸς πάθη.

Ψευδαέφρων περίφρων Συμεὼν θάνεν εἰκάδι πρώτῃ.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἦτον ἀπὸ τὴν πόλιν Ἔδεσσαν τὴν εὑρισκομένην εἰς τὴν Συρίαν, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστίνου τοῦ νέου, ἐν ἔτει φιη΄ [518]. Πηγαίνοντες δὲ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, εἶδον καὶ ἐπροσκύνησαν τὴν ὕψωσιν τοῦ τιμίου Σταυροῦ, καὶ πλέον εἰς τὴν πατρίδα των δὲν ἐγύρισαν, ἀλλὰ φθάσαντες εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, ἐδέχθησαν εὐμενῶς ἀπὸ τὸν τότε θεοφόρον Ἡγούμενον, Νίκωνα ὀνόματι. Ἐκεῖ λοιπὸν ἔλαβον τὸ ἅγιον σχῆμα τῶν Μοναχῶν. Πρὸ τοῦ δὲ ἀκόμη νὰ τελειώσουν αἱ ἑπτὰ ἡμέραι, τὰς ὁποίας εἶναι συνήθεια νὰ φυλάττουν οἱ νεόκουροι Μοναχοί, μένοντες μέσα εἰς τὸ Μοναστήριον, αὐτοὶ εὐγῆκαν ἀπὸ τὸ Μοναστήριον καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν ἔρημον, καὶ ἐκεῖ διεπέρασαν τεσσαράκοντα χρόνους, κάθε ἄσκησιν καὶ σκληραγωγίαν μεταχειριζόμενοι. Ἔπειτα, ὁ μὲν Ἰωάννης ἔμεινεν εἰς τὴν ἔρημον μέχρι τέλους. Ὁ δὲ Συμεὼν ἐγύρισεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ προσκυνήσας τὸν ζωηφόρον Τάφον τοῦ Κυρίου, ἐπροσευχήθη διὰ νὰ μὴ καταλάβουν οἱ ἐν τῷ κόσμῳ ἄνθρωποι, τὴν κρυπτὴν ἐργασίαν τῆς σαλότητος, τὴν ὁποίαν ἐμελέτα νὰ μεταχειρισθῇ, ἕως ὁποῦ εὑρίσκετο εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. Πηγαίνωντας λοιπὸν εἰς τὴν πόλιν Ἔμεσαν, τὴν τουρκιστὶ λεγομένην Ἔμς, ἐσχηματίσθη, πῶς εἶναι μωρὸς καὶ σαλός, καὶ πολλὰ θαύματα ἐν τῇ φαινομένῃ ταύτῃ μωρίᾳ ἐποίησε. Τὰ ὁποῖα, ὅταν μὲν ἐγίνοντο παρ’ αὐτοῦ, τὰ ἐγνώριζαν μόνοι οἱ συνετώτεροι καὶ ὀξύτεροι εἰς τὸν νοῦν. Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ ἀοίδιμος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, τότε ἐγνωρίσθησαν ταῦτα εἰς ὅλους. Ἄλλος μὲν γάρ, ἐδιηγεῖτο ἕνα θαῦμα, ὁποῦ ἤξευρε τοῦ Ὁσίου, ἄλλος δέ, ἄλλο. Τὰ ὁποῖα ἐφανέρωσαν πρὸς κοινὴν πάντων ὠφέλειαν καὶ διδασκαλίαν.

Ἀγκαλὰ δὲ καὶ τὰ ἄλλα θαύματα, ὁποῦ ἐτέλεσεν ὁ Ὅσιος, δὲν ἀναφέρομεν ἐδῶ, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ, ὅμως ἕνα ὑστερινὸν αὐτοῦ θαῦμα, εἶναι ἀνάγκη νὰ διηγηθῶμεν. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Ὅσιος, ἐσήκωσαν τὸ λείψανόν του δύω ἄνθρωποι, ὑστερημένον ἀπὸ κάθε σφόγγισμα, ἀπὸ κάθε ἐπιμέλειαν, καὶ ἀπὸ κάθε ψαλμωδίαν καὶ θυμίαμα, καὶ ἔφερνον αὐτὸ εἰς ἕνα κοιμητήριον διὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν. Εἰς καιρὸν δὲ ὁποῦ ἐπερνοῦσαν ἀπὸ τὸ ὁσπήτιον ἑνὸς Ἑβραίου, τότε τὸ τοῦ Ὁσίου λείψανον ἐφάνη πῶς ἐδορυφορεῖτο ἀπὸ τόσας πολλὰς δοξολογίας, καὶ ἀπὸ τόσον πλῆθος ἀνθρώπων, οἵτινες ἔψαλον μελῳδίας γλυκυτάτας, ὥστε ὁποῦ ὁ Ἑβραῖος ἀκούωντας ταύτας, ἔσκυψεν ἔξω ἀπὸ τὸ ὁσπῆτί του νὰ ἰδῇ, βλέπωντας δὲ μόνους τοὺς δύω πενιχροὺς ἐκείνους ἀνθρώπους, ὁποῦ ἐσήκωναν τὸ ἅγιον λείψανον, ἐπαρακινήθη νὰ εἰπῇ ταῦτα· Μακάριος εἶσαι σαλέ, διατὶ ἐσὺ μὴ ἔχωντας ἀνθρώπους νὰ σοὶ ψάλλουν, ἔχεις τοὺς Ἀγγέλους καὶ σὲ τιμοῦν μὲ τὰς ἀγγελικὰς ὑμνῳδίας των. Ὅθεν ἐκατέβη ἀπὸ τὸ ὁσπήτιόν του καὶ ἐπῆγε καὶ ἐκήδευσε τὸ σῶμα τοῦ Ὁσίου μὲ τὰ ἴδιά του χέρια. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐπέρασαν ἡμέραι τινές, ἦλθεν Ἰωάννης ὁ συνασκητής του, καὶ εὗρεν αὐτὸν πρὸς Κύριον ἐκδημήσαντα. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτῶν ὅρα εἰς τὴν Καλοκαιρινήν. Ὁ δὲ ἑλληνικὸς αὐτῶν Βίος σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων Μονῇ καὶ ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Οἱ τὸ διδασκαλικὸν πρὸς ἀλλήλους σπεύδοντες».)

*

Οἱ Ἅγιοι τρεῖς Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτινῇ, κατὰ πετρῶν συρόμενοι, τελειοῦνται.

Δώσουσι φωνὴν ἐκ μέσου πετρῶν ἅμα,
Τὸ τῆς Γραφῆς τρεῖς θνήσκοντες σεσυρμένοι.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰοῦστος καὶ Ματθαῖος ξίφει τελειοῦνται.

Ξίφει τραχήλους ἄνδρες ἐκδόντες δύω,
Κοινοῦ τέλους λάβωσι κοινὰ καὶ στέφη.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὐγένιος ξίφει τελειοῦται.

Γενναιότητος εὖγε τῆς Εὐγενίου!
Ὃς εὐγενῶς στὰς πλήττεται κατ’ αὐχένος.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεοδώρου καὶ Γεωργίου.

Ὁ Θεόδωρος καὶ Γεώργιος μέγα
Τρόπαιον ἦραν κατὰ πλάνης ἐξ ἄθλων.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεοφίλου, Τροφίμου, καὶ ἑτέρων δεκατριῶν.

Ὁ Θεόφιλος καὶ Τρόφιμος ἐν πόλῳ,
Τροφὴν ἐφεῦρον καὶ Θεοῦ τὴν φιλίαν.

Εἰς τὸν Τρόφιμον.

Τρισκαίδεκα Τρόφιμος ἄνδρας συντρόφους,
Ἔχων συνάθλους τέμνεται τούτοις ἅμα.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει τη΄ [308]. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθησαν νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστόν, διὰ τοῦτο ἐξεσχίσθησαν εἰς τὸ σῶμα καὶ ἐλιθοβολήθησαν. Ἔπειτα ἐτζάκισαν τὰ σκέλη των, καὶ εἰς τὴν φωτίαν τοὺς ἔρριψαν. Ἀβλαβεῖς δὲ φυλαχθέντες, τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθησαν, καὶ ἔλαβον οἱ ἀοίδιμοι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.

*

Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀκακίου ἐν τῷ Ἑπτασκάλῳ, καὶ ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου πλησίον τοῦ Ξηρολόφου, καὶ ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Ἀρματίου.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 Των Αγίων Συμεών του δια Χριστόν σαλού, Ιωάννου, Ιούστου, Ματθαίου, Ευγενίου, Θεοδώρου, Γεωργίου κ.ά.