Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΘ’, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ανδρέου του στρατηλάτου, και των συν αυτώ τελειωθέντων δισχιλίων πεντακοσίων εννενήκοντα τριών.

Εις τον Ανδρέαν.

Στρατηλάτης ων ως αληθώς Ανδρέας,
Τομήν κεφαλής ανδρικώτατα στέγει.

Εις τους συν αυτώ τελειωθέντας.

Έστησε τμηθείς αιμάτων λίμνας όχλος,
Σοι τω παραστήσαντι λίμνας υδάτων.

Εννεακαιδεκάτη τάμον Ανδρέου αυχένα λαμπρόν.

Ούτος ήτον κατά τους καιρούς του ασεβεστάτου Μαξιμιανού, εν έτει σπθ’ [289], στρατιώτης ευρισκόμενος εν τη Ανατολή υπό κάτω εις τον αρχιστράτηγον όλων των βασιλικών ταγμάτων, Αντίοχον ονομαζόμενον. Ούτος λοιπόν απεστάλθη από τον ρηθέντα αρχιστράτηγόν του μαζί με άλλους συστρατιώτας, δια να πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες επέρασαν τα όριά των, και ελθόντες εις τα όρια των Ρωμαίων, εκούρσευον αυτά και ηφάνιζον. Κατά τούτων, λέγω, σταλείς, επικαλέσθη τον Χριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθούν και εκείνοι τον Χριστόν, ενίκησε τους Πέρσας, και διώξας αυτούς, τους έφθειρεν. Όθεν με την ανέλπιστον ταύτην νίκην, ετράβιξεν εις την πίστιν του Χριστού τους συντρόφους του στρατιώτας. Εδιαβάλθη λοιπόν ο Άγιος και οι τούτου σύντροφοι, προς τον αρχιστράτηγόν τους Αντίοχον. Όθεν επαραστάθησαν όλοι προς αυτόν, και ωμολόγησαν την του Χριστού πίστιν. Δια τούτο, τον μεν Άγιον Ανδρέαν, άπλωσαν επάνω εις κλίνην σιδηράν πεπυρωμένην, των δε συντρόφων του εκάρφωσαν τας χείρας επάνω εις τετράγωνα ξύλα. Έπειτα επρόσταξεν ο Αντίοχος και εδίωξαν τους Αγίους, από τα όρια της χώρας εκείνης, χίλιοι άλλοι στρατιώται, τους οποίους κατηχήσας ο Άγιος Ανδρέας ετράβιξε και εκείνους εις την του Χριστού πίστιν. Τούτο δε μαθών ο Αντίοχος, εκυνήγησεν όλους οπίσω, και επρόσταξε να θανατώσουν αυτούς, ομού και τους εξαρχής όντας συντρόφους του Αγίου, και αυτόν τον ίδιον πανένδοξον Ανδρέαν, και έτζι έλαβον όλοι τους στεφάνους της αθλήσεως (1).

(1) Άλλος δε φαίνεται να ήναι ούτος από τον στρατηλάτην Ανδρέαν, τον εορταζόμενον κατά την δωδεκάτην του Ιουλίου μετά Ηρακλείου, Φαύστου, Μηνά, και της συνοδίας αυτών. Το δε ελληνικόν τούτου Μαρτύριον σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Εν τοις χρόνοις της βασιλείας του ασεβεστάτου Μαξιμιανού».

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Τιμοθέου, Αγαπίου, και Θέκλης.

Εις τον Τιμόθεον.

Πυρείον η κάμινος εν μέσω φλέγει,
Άρωμα Τιμόθεον ευώδες μάλα.

Εις τον Αγάπιον.

Αγάπιος το δήγμα του θηρός φέρει,
Και ψυχοδήκτης δάκνεται θηρ καρδίαν.

Εις την Θέκλαν.

Εμοί γε κλήσις Θέκλα, πατρίς Βιζύη,
Γάζης τόπος θέατρον, άθλον θηρ δάκνων.

Ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού Τιμόθεος εκατάγετο από την Παλαιστίνην, επειδή δε ήτον τέλειος κατά τον λόγον και την ζωήν, δια τούτο κατεστάθη της ευσεβείας διδάσκαλος. Πιασθείς δε, επαραστάθη εις τον άρχοντα της Γάζης Ουρβανόν ονόματι, και ερωτηθείς από αυτόν, ωμολόγησεν, ότι είναι από το μέρος των Χριστιανών, και εθεολόγησε πάσαν την του Χριστού ένσαρκον Οικονομίαν. Όθεν εδάρθη δυνατά, και εδοκίμασε κάθε είδος βασάνων. Επειδή όμως δεν εκάμφθη τελείως, αλλ’ έμενεν αμετάθετος εις την ευσέβειαν, δια τούτο ερρίφθη εις φωτίαν, και έτζι παρέδωκε το πνεύμα του τω Θεώ, και έλαβε του μαρτυρίου τον άφθαρτον στέφανον. Εις την αυτήν δε πόλιν της Γάζης ευρισκόμενος και ο Άγιος Αγάπιος, και Θέκλα η εκ της Βιζύης καταγομένη, εβασανίσθησαν δυνατά δια την του Χριστού πίστιν. Και επειδή περισσότερον εστέκοντο στερεοί εις αυτήν, δια τούτο παρεδόθησαν εις τα θηρία, από τα οποία θανατωθέντες, έλαβον τον του μαρτυρίου στέφανον.

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ευτυχιανού του στρατιώτου, και Στρατηγίου, δια πυρός τελειωθέντων.

Εις τον Ευτυχιανόν.

Ευτυχιανός καίεται κρίνας μέγα,
Την καύσιν ευτύχημα και μικρόν πάθος.

Εις τον Στρατήγιον.

Ο Στρατήγιος Χριστόν ως όπλον φέρων,
Κατεστρατήγει και πυράς διηρμένης.

*

Ο Όσιος Θεοφάνης ο Νέος και Θαυματουργός, ο εν τω όρει της κατά Μακεδονίαν Ναούσης ασκήσας, ου και το λείψανον εν τη αυτή Ναούση ήδη εστίν, εν ειρήνη τελειούται (2).

Ο Θεοφάνης αρεταίς φάνας πάλαι,
Την Νάουσαν νυν λειψάνω εκλαμπρύνει.

(2) Τούτου ο κατά πλάτος Βίος και η ασματική Ακολουθία ευρίσκονται τετυπωμένα εις ξεχωριστήν φυλλάδα. Εκατοίκησε δε ούτος πρότερον εν τη Ιερά Μονή του Δοχειαρίου. Ο βουλόμενος δε, ας ιδή και εις την Ακολουθίαν των Αγιορειτών Πατέρων περί αυτού.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΘ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀνδρέου τοῦ στρατηλάτου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τελειωθέντων δισχιλίων πεντακοσίων ἐννενήκοντα τριῶν.

Εἰς τὸν Ἀνδρέαν.

Στρατηλάτης ὢν ὡς ἀληθῶς Ἀνδρέας,
Τομὴν κεφαλῆς ἀνδρικώτατα στέγει.

Εἰς τοὺς σὺν αὐτῷ τελειωθέντας.

Ἔστησε τμηθεὶς αἱμάτων λίμνας ὄχλος,
Σοὶ τῷ παραστήσαντι λίμνας ὑδάτων.

Ἐννεακαιδεκάτῃ τάμον Ἀνδρέου αὐχένα λαμπρόν.

Οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς καιροὺς τοῦ ἀσεβεστάτου Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σπθ΄ [289], στρατιώτης εὑρισκόμενος ἐν τῇ Ἀνατολῇ ὑπὸ κάτω εἰς τὸν ἀρχιστράτηγον ὅλων τῶν βασιλικῶν ταγμάτων, Ἀντίοχον ὀνομαζόμενον. Οὗτος λοιπὸν ἀπεστάλθη ἀπὸ τὸν ῥηθέντα ἀρχιστράτηγόν του μαζὶ μὲ ἄλλους συστρατιώτας, διὰ νὰ πολεμήσῃ τοὺς Πέρσας, οἵτινες ἐπέρασαν τὰ ὅριά των, καὶ ἐλθόντες εἰς τὰ ὅρια τῶν Ῥωμαίων, ἐκούρσευον αὐτὰ καὶ ἠφάνιζον. Κατὰ τούτων, λέγω, σταλείς, ἐπικαλέσθη τὸν Χριστόν, πείσας δὲ καὶ τοὺς συντρόφους του νὰ ἐπικαλεσθοῦν καὶ ἐκεῖνοι τὸν Χριστόν, ἐνίκησε τοὺς Πέρσας, καὶ διώξας αὐτούς, τοὺς ἔφθειρεν. Ὅθεν μὲ τὴν ἀνέλπιστον ταύτην νίκην, ἐτράβιξεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τοὺς συντρόφους του στρατιώτας. Ἐδιαβάλθη λοιπὸν ὁ Ἅγιος καὶ οἱ τούτου σύντροφοι, πρὸς τὸν ἀρχιστράτηγόν τους Ἀντίοχον. Ὅθεν ἐπαραστάθησαν ὅλοι πρὸς αὐτόν, καὶ ὡμολόγησαν τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν. Διὰ τοῦτο, τὸν μὲν Ἅγιον Ἀνδρέαν, ἅπλωσαν ἐπάνω εἰς κλίνην σιδηρᾶν πεπυρωμένην, τῶν δὲ συντρόφων του ἐκάρφωσαν τὰς χεῖρας ἐπάνω εἰς τετράγωνα ξύλα. Ἔπειτα ἐπρόσταξεν ὁ Ἀντίοχος καὶ ἐδίωξαν τοὺς Ἁγίους, ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς χώρας ἐκείνης, χίλιοι ἄλλοι στρατιῶται, τοὺς ὁποίους κατηχήσας ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ἐτράβιξε καὶ ἐκείνους εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν. Τοῦτο δὲ μαθὼν ὁ Ἀντίοχος, ἐκυνήγησεν ὅλους ὀπίσω, καὶ ἐπρόσταξε νὰ θανατώσουν αὐτούς, ὁμοῦ καὶ τοὺς ἐξαρχῆς ὄντας συντρόφους τοῦ Ἁγίου, καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιον πανένδοξον Ἀνδρέαν, καὶ ἔτζι ἔλαβον ὅλοι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως (1).

(1) Ἄλλος δὲ φαίνεται νὰ ᾖναι οὗτος ἀπὸ τὸν στρατηλάτην Ἀνδρέαν, τὸν ἑορταζόμενον κατὰ τὴν δωδεκάτην τοῦ Ἰουλίου μετὰ Ἡρακλείου, Φαύστου, Μηνᾶ, καὶ τῆς συνοδίας αὐτῶν. Τὸ δὲ ἑλληνικὸν τούτου Μαρτύριον σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἐν τοῖς χρόνοις τῆς βασιλείας τοῦ ἀσεβεστάτου Μαξιμιανοῦ».

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τιμοθέου, Ἀγαπίου, καὶ Θέκλης.

Εἰς τὸν Τιμόθεον.

Πυρεῖον ἡ κάμινος ἐν μέσῳ φλέγει,
Ἄρωμα Τιμόθεον εὐῶδες μάλα.

Εἰς τὸν Ἀγάπιον.

Ἀγάπιος τὸ δῆγμα τοῦ θηρὸς φέρει,
Καὶ ψυχοδήκτης δάκνεται θὴρ καρδίαν.

Εἰς τὴν Θέκλαν.

Ἐμοί γε κλῆσις Θέκλα, πατρὶς Βιζύη,
Γάζης τόπος θέατρον, ἆθλον θὴρ δάκνων.

Ὁ ἔνδοξος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Τιμόθεος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Παλαιστίνην, ἐπειδὴ δὲ ἦτον τέλειος κατὰ τὸν λόγον καὶ τὴν ζωήν, διὰ τοῦτο κατεστάθη τῆς εὐσεβείας διδάσκαλος. Πιασθεὶς δέ, ἐπαραστάθη εἰς τὸν ἄρχοντα τῆς Γάζης Οὐρβανὸν ὀνόματι, καὶ ἐρωτηθεὶς ἀπὸ αὐτόν, ὡμολόγησεν, ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸ μέρος τῶν Χριστιανῶν, καὶ ἐθεολόγησε πᾶσαν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἔνσαρκον Οἰκονομίαν. Ὅθεν ἐδάρθη δυνατά, καὶ ἐδοκίμασε κάθε εἶδος βασάνων. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐκάμφθη τελείως, ἀλλ’ ἔμενεν ἀμετάθετος εἰς τὴν εὐσέβειαν, διὰ τοῦτο ἐρρίφθη εἰς φωτίαν, καὶ ἔτζι παρέδωκε τὸ πνεῦμά του τῷ Θεῷ, καὶ ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν ἄφθαρτον στέφανον. Εἰς τὴν αὐτὴν δὲ πόλιν τῆς Γάζης εὑρισκόμενος καὶ ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος, καὶ Θέκλα ἡ ἐκ τῆς Βιζύης καταγομένη, ἐβασανίσθησαν δυνατὰ διὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν. Καὶ ἐπειδὴ περισσότερον ἐστέκοντο στερεοὶ εἰς αὐτήν, διὰ τοῦτο παρεδόθησαν εἰς τὰ θηρία, ἀπὸ τὰ ὁποῖα θανατωθέντες, ἔλαβον τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐτυχιανοῦ τοῦ στρατιώτου, καὶ Στρατηγίου, διὰ πυρὸς τελειωθέντων.

Εἰς τὸν Εὐτυχιανόν.

Εὐτυχιανὸς καίεται κρίνας μέγα,
Τὴν καῦσιν εὐτύχημα καὶ μικρὸν πάθος.

Εἰς τὸν Στρατήγιον.

Ὁ Στρατήγιος Χριστὸν ὡς ὅπλον φέρων,
Κατεστρατήγει καὶ πυρᾶς διηρμένης.

*

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Νέος καὶ Θαυματουργός, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῆς κατὰ Μακεδονίαν Ναούσης ἀσκήσας, οὗ καὶ τὸ λείψανον ἐν τῇ αὐτῇ Ναούσῃ ἤδη ἐστίν, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (2).

Ὁ Θεοφάνης ἀρεταῖς φάνας πάλαι,
Τὴν Νάουσαν νῦν λειψάνῳ ἐκλαμπρύνει.

(2) Τούτου ὁ κατὰ πλάτος Βίος καὶ ἡ ᾀσματικὴ Ἀκολουθία εὑρίσκονται τετυπωμένα εἰς ξεχωριστὴν φυλλάδα. Ἐκατοίκησε δὲ οὗτος πρότερον ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Δοχειαρίου. Ὁ βουλόμενος δέ, ἂς ἰδῇ καὶ εἰς τὴν Ἀκολουθίαν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων περὶ αὐτοῦ.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Ανδρέου του στρατηλάτου και των συν αυτώ τελειωθέντων, Τιμοθέου, Αγαπίου, Θέκλης κ.ά.