Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί Ις’, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Τύχωνος Επισκόπου Αμαθούντος της νήσου Κύπρου του Θαυματουργού.

Βλάβην ολοθρεύοντος εκφυγών Τύχων,
Ζωής τυχών γέγηθε της ανωλέθρου.

Έκτη και δεκάτη κατερύκακε (ήτοι κατέσχε) γαία Τύχωνα.

Ούτος ο Άγιος ήτον επί των βασιλέων Αρκαδίου και Ονωρίου εν έτει υ’ [400]. Με το να είχε δε γονείς ευσεβείς και φιλοχρίστους, αφιερώθη από αυτούς εις τον Θεόν, και έμαθε τα ιερά γράμματα. Όθεν αφ’ ου εμελέτησεν αρκετά τας αγίας Γραφάς, πρώτον μεν, έγινεν Αναγνώστης, και ανεγίνωσκεν εν τη Εκκλησία τα θεία λόγια εις τον λαόν. Έπειτα δια την επιτηδειότητα οπού είχεν εις όλα, και δια την καθαρότητα και ακατηγόρητον ζωήν του, εχειροτονήθη Διάκονος από τον αγιώτατον Επίσκοπον Αμαθούντος, Μνημόνιον ονομαζόμενον. Αφ’ ου δε εκείνος ετελεύτησεν, ανεβιβάσθη ούτος εις τον θρόνον της επισκοπής, από τον μέγαν και Άγιον Επιφάνιον τον Κύπρου. Όθεν δια του λόγου της διδασκαλίας του, επίστρεψε μεν πολλούς, από την πλάνην των ειδώλων εις την προς Χριστόν πίστιν. Πολλούς δε ελληνικούς ναούς κατέστρεψε, και τα εν αυτοίς εσύντριψεν είδωλα. Με τοιαύτα λοιπόν κατορθώματα διαπρέψας, απήλθε προς Κύριον, θαύματα πολλά και ζων και μετά θάνατον εργασάμενος, από τα οποία είναι άξιον εδώ να διηγηθώ ένα, ή δύω, εις απόδειξιν της αρετής και αγιότητος του θείου ανδρός.

Όταν ο Άγιος ήτον νέος, εδιωρίσθη από τον πατέρα του ψωμοπούλον όντα, να πωλή ψωμία εις τους αγοράζοντας, αυτός όμως, αντί να πωλή αυτά, τα έδιδε χάρισμα εις τους πτωχούς. Μαθών δε τούτο ο πατήρ του, ωργίσθη, επειδή από το τοιούτον επάγγελμα, εύγανε τα προς την χρείαν του οίκου του. Ο δε Τύχων έλεγεν εις τον πατέρα του, ότι δανείζει τα ψωμία εις τον Θεόν, και ότι έχει έγγραφον χρεωστικήν ομολογίαν, πως τα έλαβεν ο Θεός. Και ω του θαύματος! Παρευθύς έγινεν αληθής και έμπρακτος ο λόγος του Αγίου. Επειδή και τα αμπάρια του πατρός του, ευρέθηκαν γεμάτα από σιτάρι, περισσότερον παρά οπού εγέμιζαν, όταν από το αλώνι εφέρνετο το σιτάρι. Τούτο δε το θαύμα, αγκαλά και ήναι μεγάλον, πλην και άλλοι Άγιοι ένα τοιούτον εποίησαν. Ο γαρ Πανάγαθος Θεός δεν λείπει από το να δίδη εις τους ανθρώπους σίτον, και τα άλλα αγαθά του, ίνα και οι άνθρωποι μοιράζουν πλουσίαν την ελεημοσύνην εις τους πτωχούς. Το δε μεγαλίτερον θαύμα, το εις δόξαν μόνου του Αγίου τούτου αποβλέπον, και το οποίον σύγκρισιν με άλλο παρόμοιον δεν έχει, είναι τούτο. Ο Άγιος ούτος εφύτευσεν ένα κλήμα, το οποίον παρευθύς ερριζώθη, παρευθύς εβλάστησε φύλλα, παρευθύς άνθησε, παρευθύς έκαμε σταφύλι, και σταφύλι ώριμον και γλυκύ. Εις ποίον γαρ άλλο μέρος της Κύπρου εφάνη ποτέ σταφύλι ώριμον, κατά την παρούσαν δεκάτην έκτην του Ιουνίου, κατά την οποίαν η μνήμη του Αγίου τούτου τελείται; Βέβαια εις κανένα. Το δε παράδοξον τούτο γίνεται έτζι. Το κλήμα εκείνο το φυτευθέν υπό του Αγίου, έχει μεν σταφύλια άγουρα, όταν δε αρχίση η θεία Λειτουργία εν τη εορτή του Αγίου, τότε αρχίζουν και τα άγουρα σταφύλια του κλήματος να μαυρίζουν και να ωριμάζουν. Όταν δε τελειώση η ιερά Λειτουργία, τότε και τα σταφύλια γίνονται ώριμα, γλυκύτατα, και εις το να τα φάγη τινάς χρησιμώτατα.

*

Τη αυτή ημέρα ο Άγιος Ιερομάρτυς Μάρκος Επίσκοπος Απολλωνιάδος, λίθων εκ των χειρών αυτού εξαρτηθέντων, τελειούται.

Ζυγός συ Μάρκε τω βάρει τω των λίθων,
Τας χείρας ως πλάστιγγας εκκρεμών κάτω.

*

Οι Άγιοι πέντε Μάρτυρες οι εν Νικομηδεία, ξίφει τελειούνται.

Πίπτει συνάθλων πενταπύργιον μέγα,
Σεισμώ κλονηθέν τω ξίφει του δημίου.

*

Οι Άγιοι τεσσαράκοντα Μάρτυρες οι Ρωμαίοι, πυρί τελειούνται.

Πυρ πεντέπεντε, πεντεπέντε γεννάδας (ήτοι είκοσι)
Και πεντεπεντέπεντε, και πέντε φλέγει (ήτοι είκοσιν).

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ Ις΄, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Τύχωνος Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος τῆς νήσου Κύπρου τοῦ Θαυματουργοῦ.

Βλάβην ὀλοθρεύοντος ἐκφυγὼν Τύχων,
Ζωῆς τυχὼν γέγηθε τῆς ἀνωλέθρου.

Ἕκτῃ καὶ δεκάτῃ κατερύκακε (ἤτοι κατέσχε) γαῖα Τύχωνα.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον ἐπὶ τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου ἐν ἔτει υ΄ [400]. Μὲ τὸ νὰ εἶχε δὲ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλοχρίστους, ἀφιερώθη ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὅθεν ἀφ’ οὗ ἐμελέτησεν ἀρκετὰ τὰς ἁγίας Γραφάς, πρῶτον μέν, ἔγινεν Ἀναγνώστης, καὶ ἀνεγίνωσκεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τὰ θεῖα λόγια εἰς τὸν λαόν. Ἔπειτα διὰ τὴν ἐπιτηδειότητα ὁποῦ εἶχεν εἰς ὅλα, καὶ διὰ τὴν καθαρότητα καὶ ἀκατηγόρητον ζωήν του, ἐχειροτονήθη Διάκονος ἀπὸ τὸν ἁγιώτατον Ἐπίσκοπον Ἀμαθοῦντος, Μνημόνιον ὀνομαζόμενον. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκεῖνος ἐτελεύτησεν, ἀνεβιβάσθη οὗτος εἰς τὸν θρόνον τῆς ἐπισκοπῆς, ἀπὸ τὸν μέγαν καὶ Ἅγιον Ἐπιφάνιον τὸν Κύπρου. Ὅθεν διὰ τοῦ λόγου τῆς διδασκαλίας του, ἐπίστρεψε μὲν πολλούς, ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων εἰς τὴν πρὸς Χριστὸν πίστιν. Πολλοὺς δὲ ἑλληνικοὺς ναοὺς κατέστρεψε, καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς ἐσύντριψεν εἴδωλα. Μὲ τοιαῦτα λοιπὸν κατορθώματα διαπρέψας, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, θαύματα πολλὰ καὶ ζῶν καὶ μετὰ θάνατον ἐργασάμενος, ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι ἄξιον ἐδῶ νὰ διηγηθῶ ἕνα, ἢ δύω, εἰς ἀπόδειξιν τῆς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος τοῦ θείου ἀνδρός.

Ὅταν ὁ Ἅγιος ἦτον νέος, ἐδιωρίσθη ἀπὸ τὸν πατέρα του ψωμοποῦλον ὄντα, νὰ πωλῇ ψωμία εἰς τοὺς ἀγοράζοντας, αὐτὸς ὅμως, ἀντὶ νὰ πωλῇ αὐτά, τὰ ἔδιδε χάρισμα εἰς τοὺς πτωχούς. Μαθὼν δὲ τοῦτο ὁ πατήρ του, ὠργίσθη, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸ τοιοῦτον ἐπάγγελμα, εὔγανε τὰ πρὸς τὴν χρείαν τοῦ οἴκου του. Ὁ δὲ Τύχων ἔλεγεν εἰς τὸν πατέρα του, ὅτι δανείζει τὰ ψωμία εἰς τὸν Θεόν, καὶ ὅτι ἔχει ἔγγραφον χρεωστικὴν ὁμολογίαν, πῶς τὰ ἔλαβεν ὁ Θεός. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Παρευθὺς ἔγινεν ἀληθὴς καὶ ἔμπρακτος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου. Ἐπειδὴ καὶ τὰ ἀμπάρια τοῦ πατρός του, εὑρέθηκαν γεμάτα ἀπὸ σιτάρι, περισσότερον παρὰ ὁποῦ ἐγέμιζαν, ὅταν ἀπὸ τὸ ἁλῶνι ἐφέρνετο τὸ σιτάρι. Τοῦτο δὲ τὸ θαῦμα, ἀγκαλὰ καὶ ᾖναι μεγάλον, πλὴν καὶ ἄλλοι Ἅγιοι ἕνα τοιοῦτον ἐποίησαν. Ὁ γὰρ Πανάγαθος Θεὸς δὲν λείπει ἀπὸ τὸ νὰ δίδῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους σῖτον, καὶ τὰ ἄλλα ἀγαθά του, ἵνα καὶ οἱ ἄνθρωποι μοιράζουν πλουσίαν τὴν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς. Τὸ δὲ μεγαλίτερον θαῦμα, τὸ εἰς δόξαν μόνου τοῦ Ἁγίου τούτου ἀποβλέπον, καὶ τὸ ὁποῖον σύγκρισιν μὲ ἄλλο παρόμοιον δὲν ἔχει, εἶναι τοῦτο. Ὁ Ἅγιος οὗτος ἐφύτευσεν ἕνα κλῆμα, τὸ ὁποῖον παρευθὺς ἐρριζώθη, παρευθὺς ἐβλάστησε φύλλα, παρευθὺς ἄνθησε, παρευθὺς ἔκαμε σταφύλι, καὶ σταφύλι ὥριμον καὶ γλυκύ. Εἰς ποῖον γὰρ ἄλλο μέρος τῆς Κύπρου ἐφάνη ποτὲ σταφύλι ὥριμον, κατὰ τὴν παροῦσαν δεκάτην ἕκτην τοῦ Ἰουνίου, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου τούτου τελεῖται; Βέβαια εἰς κᾀνένα. Τὸ δὲ παράδοξον τοῦτο γίνεται ἔτζι. Τὸ κλῆμα ἐκεῖνο τὸ φυτευθὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἔχει μὲν σταφύλια ἄγουρα, ὅταν δὲ ἀρχίσῃ ἡ θεία Λειτουργία ἐν τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου, τότε ἀρχίζουν καὶ τὰ ἄγουρα σταφύλια τοῦ κλήματος νὰ μαυρίζουν καὶ νὰ ὡριμάζουν. Ὅταν δὲ τελειώσῃ ἡ ἱερὰ Λειτουργία, τότε καὶ τὰ σταφύλια γίνονται ὥριμα, γλυκύτατα, καὶ εἰς τὸ νὰ τὰ φάγῃ τινας χρησιμώτατα.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Μάρκος Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος, λίθων ἐκ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἐξαρτηθέντων, τελειοῦται.

Ζυγὸς σὺ Μάρκε τῷ βάρει τῷ τῶν λίθων,
Τὰς χεῖρας ὡς πλάστιγγας ἐκκρεμῶν κάτω.

*

Οἱ Ἅγιοι πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικομηδείᾳ, ξίφει τελειοῦνται.

Πίπτει συνάθλων πενταπύργιον μέγα,
Σεισμῷ κλονηθὲν τῷ ξίφει τοῦ δημίου.

*

Οἱ Ἅγιοι τεσσαράκοντα Μάρτυρες οἱ Ῥωμαῖοι, πυρὶ τελειοῦνται.

Πῦρ πεντέπεντε, πεντεπέντε γεννάδας (ἤτοι εἴκοσι)
Καὶ πεντεπεντέπεντε, καὶ πέντε φλέγει (ἤτοι εἴκοσιν).

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 Των Αγίων Τύχωνος Επισκόπου Αμαθούντος της Κύπρου, Μάρκου Επισκόπου Απολλωνιάδος κ.ά.