Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΕ’, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αγαπίου και των συν αυτώ Μαρτύρων, Πλησίου, Ρωμύλου, Τιμολάου, Αλεξάνδρων δύω, και δύω Διονυσίων.

Εις τον Αγάπιον.

Έσπευδεν Αγάπιος εις μαρτυρίαν,
Θεού γαρ αυτόν υπέθαλπεν αγάπη.

Εις τον Πλήσιον, Ρωμύλον και Τιμόλαον.

Συν τοις δυσί Πλήσιος εκτμηθείς ξίφει,
Θεού συν αυτοίς ίσταται νυν πλησίον.

Εις τους δύω Αλεξάνδρους και Διονυσίους.

Ως Αλεξάνδροις κλήσις, εκτομή, στέφος,
Και Διονυσίοις τε κοινά ην τάδε.

Πέμπτη και δεκάτη τμήθη Αγάπιος, εταίροι.

Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϞζ’ [297]. Και ο μεν Αγάπιος, ήτον από την Γάζαν πόλιν της Παλαιστίνης, ο δε Τιμόλαος, ήτον από την Μαύρην Θάλασσαν. Οι δε δύω Διονύσιοι, ήτον από την Τρίπολιν την εν Φοινίκη ευρισκομένην. Ο δε Ρωμύλος, ήτον υποδιάκονος της εν Παλαιστίνη Διοσπόλεως, ήτις πρότερον εκαλείτο η Λύδδα, και κοινώς καλείται Άγιος Γεώργιος. Ο δε Πλήσιος και οι δύω Αλέξανδροι, ήτον από το Μισήρι. Ούτοι λοιπόν δέσαντες πρώτον τας ψυχάς των με τον πόθον του Χριστού, έπειτα βαλόντες αλύσεις σιδηράς εις τας χείρας των, επήγαν εις τον Ουρβανόν τον ηγεμόνα της Καισαρείας, και ωμολόγησαν τον εαυτόν τους Χριστιανούς. Ο δε ηγεμών μη δυνηθείς να μαλακώση την γνώμην τους, και να χωρίση αυτούς από την πίστιν του Χριστού, ούτε με φοβέρας, ούτε με κολακείας, επρόσταξε και απέκοψαν τας κεφαλάς των, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Αποστόλου Αριστοβούλου Επισκόπου Βρετανίας, αδελφού Βαρνάβα του Αποστόλου.

Έπου Αριστόβουλε Παύλω ενθάδε,
Ως αν χορεύσης άμα Παύλω εν πόλω.

Ούτος ήτον ένας από τους εβδομήκοντα Αποστόλους, ηκολούθησε δε εις τον Άγιον Απόστολον Παύλον, διακονών αυτώ και κηρύττων το Ευαγγέλιον του Χριστού εις διαφόρους τόπους. Ούτος λοιπόν εχειροτονήθη από τον Παύλον Επίσκοπος εις την νήσον των Βρετανών, ήτοι εις την Εγγλιτέραν, εις την οποίαν εκατοίκουν τότε θηριώδεις και ωμότατοι άνθρωποι. Από τους οποίους, ποτέ μεν, εδέρνετο, ποτέ δε, εσύρετο εις το παζάρι, και δια των τοιούτων θλίψεων και βασάνων, πολλούς εκατάπεισε να πιστεύσουν εις τον Χριστόν. Εκεί λοιπόν Εκκλησίας οικοδομήσας, και Διακόνους και Πρεσβυτέρους χειροτονήσας, εν ειρήνη ανεπαύσατο ο μακάριος (1).

(1) Όρα και εις την τριακοστήν πρώτην του Οκτωβρίου, όπου εορτάζεται ούτος μετά Στάχυος, Αμπλίου, Ουρβανού, και Ναρκίσσου.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Νίκανδρος ο εν Αιγύπτω, την δοράν αφαιρεθείς, τελειούται.

Νίκανδρον εκδέρουσιν ώσπερ αρνίον,
Χείρας βαλόντες οι μάγειροι της πλάνης.

Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϞγ’ [293], επειδή δε ήτον αναθρεμμένος με την ευσέβειαν, και προσκολλημένος εις την αγάπην των του Χριστού Μαρτύρων, δια τούτο είχεν έργον να πέρνη κρυφίως τα άγια λείψανα των Μαρτύρων εκείνων, οπού απέθνησκον δια την ευσέβειαν, και να ενταφιάζη αυτά εντίμως και σεβασμίως. Μίαν φοράν δε βλέπωντας τα τίμια λείψανα μερικών Αγίων Μαρτύρων, ερριμμένα και ανεπιμέλητα, επήγε την νύκτα και πέρνωντας αυτά, τα ενταφίασεν εις ένα τόπον ευλαβώς και κοσμίως. Επειδή δε είδεν αυτόν ένας ειδωλολάτρης, τον εδιάβαλεν εις τον άρχοντα. Όθεν πιασθείς ο Άγιος από εκείνον, ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν. Δια τούτο έγδαραν αυτόν ωσάν πρόβατον, και ούτως έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον (2).

(2) Περιττώς γράφεται εδώ παρά τω τετυπωμένω Συναξαριστή το Συναξάριον του Αγίου Μάρτυρος Μενίγνου του Κναφέως. Ούτος γαρ εορτάζεται κατά την εικοστήν δευτέραν του Νοεμβρίου, όπου και το Συναξάριον αυτού γράφεται.

*

Ο Άγιος Νεομάρτυς Μανουήλ ο Κρης, ο εν Χίω μαρτυρήσας εν έτει ͵αψϞβ’ [1792], ξίφει σφαγιασθείς τελειούται.

Πρόβατον ώσπερ σφαγιασθείς παμμάκαρ,
Μάνδρα προσήχθης ω Μανουήλ τη άνω (3).

(3) Το Μαρτύριον αυτού όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΕ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαπίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Μαρτύρων, Πλησίου, Ῥωμύλου, Τιμολάου, Ἀλεξάνδρων δύω, καὶ δύω Διονυσίων.

Εἰς τὸν Ἀγάπιον.

Ἔσπευδεν Ἀγάπιος εἰς μαρτυρίαν,
Θεοῦ γὰρ αὐτὸν ὑπέθαλπεν ἀγάπη.

Εἰς τὸν Πλήσιον, Ῥωμύλον καὶ Τιμόλαον.

Σὺν τοῖς δυσὶ Πλήσιος ἐκτμηθεὶς ξίφει,
Θεοῦ σὺν αὐτοῖς ἵσταται νῦν πλησίον.

Εἰς τοὺς δύω Ἀλεξάνδρους καὶ Διονυσίους.

Ὡς Ἀλεξάνδροις κλῆσις, ἐκτομή, στέφος,
Καὶ Διονυσίοις τε κοινὰ ἦν τάδε.

Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ τμήθη Ἀγάπιος, ἑταῖροι.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϞζ΄ [297]. Καὶ ὁ μὲν Ἀγάπιος, ἦτον ἀπὸ τὴν Γάζαν πόλιν τῆς Παλαιστίνης, ὁ δὲ Τιμόλαος, ἦτον ἀπὸ τὴν Μαύρην Θάλασσαν. Οἱ δὲ δύω Διονύσιοι, ἦτον ἀπὸ τὴν Τρίπολιν τὴν ἐν Φοινίκῃ εὑρισκομένην. Ὁ δὲ Ῥωμύλος, ἦτον ὑποδιάκονος τῆς ἐν Παλαιστίνῃ Διοσπόλεως, ἥτις πρότερον ἐκαλεῖτο ἡ Λύδδα, καὶ κοινῶς καλεῖται Ἅγιος Γεώργιος. Ὁ δὲ Πλήσιος καὶ οἱ δύω Ἀλέξανδροι, ἦτον ἀπὸ τὸ Μισῆρι. Οὗτοι λοιπὸν δέσαντες πρῶτον τὰς ψυχάς των μὲ τὸν πόθον τοῦ Χριστοῦ, ἔπειτα βαλόντες ἁλύσεις σιδηρᾶς εἰς τὰς χεῖράς των, ἐπῆγαν εἰς τὸν Οὐρβανὸν τὸν ἡγεμόνα τῆς Καισαρείας, καὶ ὡμολόγησαν τὸν ἑαυτόν τους Χριστιανούς. Ὁ δὲ ἡγεμὼν μὴ δυνηθεὶς νὰ μαλακώσῃ τὴν γνώμην τους, καὶ νὰ χωρίσῃ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, οὔτε μὲ φοβέρας, οὔτε μὲ κολακείας, ἐπρόσταξε καὶ ἀπέκοψαν τὰς κεφαλάς των, καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀριστοβούλου Ἐπισκόπου Βρετανίας, ἀδελφοῦ Βαρνάβα τοῦ Ἀποστόλου.

Ἕπου Ἀριστόβουλε Παύλῳ ἐνθάδε,
Ὡς ἂν χορεύσῃς ἅμα Παύλῳ ἐν πόλῳ.

Οὗτος ἦτον ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα Ἀποστόλους, ἠκολούθησε δὲ εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον, διακονῶν αὐτῷ καὶ κηρύττων τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ εἰς διαφόρους τόπους. Οὗτος λοιπὸν ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Παῦλον Ἐπίσκοπος εἰς τὴν νῆσον τῶν Βρετανῶν, ἤτοι εἰς τὴν Ἐγγλιτέραν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκατοίκουν τότε θηριώδεις καὶ ὠμότατοι ἄνθρωποι. Ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ποτὲ μέν, ἐδέρνετο, ποτὲ δέ, ἐσύρετο εἰς τὸ παζάρι, καὶ διὰ τῶν τοιούτων θλίψεων καὶ βασάνων, πολλοὺς ἐκατάπεισε νὰ πιστεύσουν εἰς τὸν Χριστόν. Ἐκεῖ λοιπὸν Ἐκκλησίας οἰκοδομήσας, καὶ Διακόνους καὶ Πρεσβυτέρους χειροτονήσας, ἐν εἰρήνῃ ἀνεπαύσατο ὁ μακάριος (1).

(1) Ὅρα καὶ εἰς τὴν τριακοστὴν πρώτην τοῦ Ὀκτωβρίου, ὅπου ἑορτάζεται οὗτος μετὰ Στάχυος, Ἀμπλίου, Οὐρβανοῦ, καὶ Ναρκίσσου.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Νίκανδρος ὁ ἐν Αἰγύπτῳ, τὴν δορὰν ἀφαιρεθείς, τελειοῦται.

Νίκανδρον ἐκδέρουσιν ὥσπερ ἀρνίον,
Χεῖρας βαλόντες οἱ μάγειροι τῆς πλάνης.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϞγ΄ [293], ἐπειδὴ δὲ ἦτον ἀναθρεμμένος μὲ τὴν εὐσέβειαν, καὶ προσκολλημένος εἰς τὴν ἀγάπην τῶν τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων, διὰ τοῦτο εἶχεν ἔργον νὰ πέρνῃ κρυφίως τὰ ἅγια λείψανα τῶν Μαρτύρων ἐκείνων, ὁποῦ ἀπέθνησκον διὰ τὴν εὐσέβειαν, καὶ νὰ ἐνταφιάζῃ αὐτὰ ἐντίμως καὶ σεβασμίως. Μίαν φορὰν δὲ βλέπωντας τὰ τίμια λείψανα μερικῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ἐρριμμένα καὶ ἀνεπιμέλητα, ἐπῆγε τὴν νύκτα καὶ πέρνωντας αὐτά, τὰ ἐνταφίασεν εἰς ἕνα τόπον εὐλαβῶς καὶ κοσμίως. Ἐπειδὴ δὲ εἶδεν αὐτὸν ἕνας εἰδωλολάτρης, τὸν ἐδιάβαλεν εἰς τὸν ἄρχοντα. Ὅθεν πιασθεὶς ὁ Ἅγιος ἀπὸ ἐκεῖνον, ὡμολόγησε παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν. Διὰ τοῦτο ἔγδαραν αὐτὸν ὡσὰν πρόβατον, καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον (2).

(2) Περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μενίγνου τοῦ Κναφέως. Οὗτος γὰρ ἑορτάζεται κατὰ τὴν εἰκοστὴν δευτέραν τοῦ Νοεμβρίου, ὅπου καὶ τὸ Συναξάριον αὐτοῦ γράφεται.

*

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Μανουὴλ ὁ Κρής, ὁ ἐν Χίῳ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αψϞβ΄ [1792], ξίφει σφαγιασθεὶς τελειοῦται.

Πρόβατον ὥσπερ σφαγιασθεὶς παμμάκαρ,
Μάνδρᾳ προσήχθης ὦ Μανουὴλ τῇ ἄνω (3).

(3) Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

 Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Αγαπίου και των συν αυτώ, Αριστοβούλου Αποστόλου, Νικάνδρου του εν Αιγύπτω, Μανουήλ Νεομάρτυρος του Κρητός