Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΕ’, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Κηρύκου και Ιουλίττης της μητρός αυτού.

Ιουλίττα σύναθλος υιώ Κηρύκω,
Η λαιμότμητος τω κάραν τεθλασμένω.

Πέμπτη Ιουλίτταν δεκάτη τάμον. Υία δ’ έαξαν.

Η Αγία Μάρτυς Ιουλίττα ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σς’ [296], καταγομένη από το Ικόνιον. Αύτη λοιπόν φοβουμένη τον τότε επικρατούντα διωγμόν κατά των Χριστιανών, επήρε τον υιόν της Κήρυκον, και επήγεν εις την Σελεύκειαν. Ευρούσα δε και εκεί τον ίδιον διωγμόν, επήγεν εις την Ταρσόν της Κιλικίας, εις την οποίαν ήτον ηγεμών ένας θηριώδης και απάνθρωπος, Αλέξανδρος ονομαζόμενος, ο οποίος ετιμώρει τους Χριστιανούς. Ούτος λοιπόν πιάσας την Αγίαν, έδειρεν αυτήν, τον δε Άγιον Κήρυκον νήπιον όντα, χωρίσας από την μητέρα του, εσπούδαζε με κολακείας να τον τραβίξη εις τον εαυτόν του, αλλά δεν εδύνετο. Επειδή το νήπιον έβλεπεν ακλινώς εις την μητέρα του, και με φωνήν υποψελλίζουσαν επικαλείτο το όνομα του Χριστού. Επειδή δε ο Άγιος εκτύπησε με το ποδάρι του, όσον εδύνετο, εις την κοιλίαν του ηγεμόνος, δια τούτο ο ηγεμών έρριψε το νήπιον επάνω εις τα σκαλοπάτια του κριτηρίου. Όθεν κτυπηθέν εις την κεφαλήν, παρέδωκε το μακάριον την αγίαν ψυχήν του εις τον Δεσπότην Χριστόν, παρ’ ου και εστεφανώθη με αθλητικόν στέφανον. Η δε μακαρία Ιουλίττα δοκιμάσασα πολλάς βασάνους, δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν, όθεν απεκεφαλίσθη, και έλαβεν η αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον (1). Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον ευκτήριον Ναόν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, εις τόπον λεγόμενον Αδδώ (2).

(1) Σημείωσαι, ότι εγκώμιον έπλεξεν εις την Αγίαν ταύτην Ιουλίτταν και Κήρυκον, Νικήτας ο Ρήτωρ, ου η αρχή· «Ώσπερ ουκ έστι συνεχόμενον τω Κυρίω». (Σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, εν τω Κοινοβίω του Διονυσίου, και εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου.) Το δε ελληνικόν τούτων Μαρτύριον σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Τω αγαπητώ αδελφώ και συλλειτουργώ». Το δε ρηθέν εγκώμιον, εν τοις Πανηγυρικοίς της Λαύρας επιγράφεται, Νικήτα Φιλοσόφου δούλου Χριστού.

(2) Περιττώς γράφεται εδώ το Συναξάριον του Αγίου Ιωσήφ του Θεσσαλονίκης. Αυτό γαρ προεγράφη εις την δεκάτην τετάρτην του ιδίου τούτου μηνός, ότε τελείται και η μνήμη αυτού.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Λολλιανού, ος υπό δημίων λακτιζόμενος, τελειούται.

Ποσί προθύμοις έδραμε τρίβον τέλους,
Ο Λολλιανός ου ποσίκρουστον τέλος.

*

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αβουδίμου.

Αβουδίμω μάχαιρα πρόξενος τέλους,
Αύτη δε τούτω πρόξενος και του στέφους.

Ούτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϞθ’ [299]. Πιασθείς δε ως Χριστιανός, και μη πεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδέθη από τέσσαρας πάλους και εξαπλώθη. Είτα εδάρθη από εννέα στρατιώτας, και επειδή δεν ηθέλησεν ούτε καν να γευθή από τας ειδωλοθύτους θυσίας, δια τούτο εξεσχίσθη με ονύχια σιδηρά, και τελευταίον δε απεκεφαλίσθη, και ούτως ανέβη νικηφόρος εις τα Ουράνια.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΕ΄, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κηρύκου καὶ Ἰουλίττης τῆς μητρὸς αὐτοῦ.

Ἰουλίττα σύναθλος υἱῷ Κηρύκῳ,
Ἡ λαιμότμητος τῷ κάραν τεθλασμένῳ.

Πέμπτῃ Ἰουλίτταν δεκάτῃ τάμον. Υἷα δ’ ἔαξαν.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἰουλίττα ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σς΄ [296], καταγομένη ἀπὸ τὸ Ἰκόνιον. Αὕτη λοιπὸν φοβουμένη τὸν τότε ἐπικρατοῦντα διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἐπῆρε τὸν υἱόν της Κήρυκον, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Σελεύκειαν. Εὑροῦσα δὲ καὶ ἐκεῖ τὸν ἴδιον διωγμόν, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτον ἡγεμὼν ἕνας θηριώδης καὶ ἀπάνθρωπος, Ἀλέξανδρος ὀνομαζόμενος, ὁ ὁποῖος ἐτιμώρει τοὺς Χριστιανούς. Οὗτος λοιπὸν πιάσας τὴν Ἁγίαν, ἔδειρεν αὐτήν, τὸν δὲ Ἅγιον Κήρυκον νήπιον ὄντα, χωρίσας ἀπὸ τὴν μητέρα του, ἐσπούδαζε μὲ κολακείας νὰ τὸν τραβίξῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἀλλὰ δὲν ἐδύνετο. Ἐπειδὴ τὸ νήπιον ἔβλεπεν ἀκλινῶς εἰς τὴν μητέρα του, καὶ μὲ φωνὴν ὑποψελλίζουσαν ἐπικαλεῖτο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἐκτύπησε μὲ τὸ ποδάρι του, ὅσον ἐδύνετο, εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ ἡγεμόνος, διὰ τοῦτο ὁ ἡγεμὼν ἔρριψε τὸ νήπιον ἐπάνω εἰς τὰ σκαλοπάτια τοῦ κριτηρίου. Ὅθεν κτυπηθὲν εἰς τὴν κεφαλήν, παρέδωκε τὸ μακάριον τὴν ἁγίαν ψυχήν του εἰς τὸν Δεσπότην Χριστόν, παρ’ οὗ καὶ ἐστεφανώθη μὲ ἀθλητικὸν στέφανον. Ἡ δὲ μακαρία Ἰουλίττα δοκιμάσασα πολλὰς βασάνους, δὲν ἐπείσθη νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ὅθεν ἀπεκεφαλίσθη, καὶ ἔλαβεν ἡ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον (1). Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν εὐκτήριον Ναὸν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, εἰς τόπον λεγόμενον Ἀδδῶ (2).

(1) Σημείωσαι, ὅτι ἐγκώμιον ἔπλεξεν εἰς τὴν Ἁγίαν ταύτην Ἰουλίτταν καὶ Κήρυκον, Νικήτας ὁ Ῥήτωρ, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὥσπερ οὐκ ἔστι συνεχόμενον τῷ Κυρίῳ». (Σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ Διονυσίου, καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Βατοπαιδίου.) Τὸ δὲ ἑλληνικὸν τούτων Μαρτύριον σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Τῷ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ». Τὸ δὲ ῥηθὲν ἐγκώμιον, ἐν τοῖς Πανηγυρικοῖς τῆς Λαύρας ἐπιγράφεται, Νικήτα Φιλοσόφου δούλου Χριστοῦ.

(2) Περιττῶς γράφεται ἐδῶ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Θεσσαλονίκης. Αὐτὸ γὰρ προεγράφη εἰς τὴν δεκάτην τετάρτην τοῦ ἰδίου τούτου μηνός, ὅτε τελεῖται καὶ ἡ μνήμη αὐτοῦ.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λολλιανοῦ, ὃς ὑπὸ δημίων λακτιζόμενος, τελειοῦται.

Ποσὶ προθύμοις ἔδραμε τρίβον τέλους,
Ὁ Λολλιανὸς οὗ ποσίκρουστον τέλος.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀβουδίμου.

Ἀβουδίμῳ μάχαιρα πρόξενος τέλους,
Αὕτη δὲ τούτῳ πρόξενος καὶ τοῦ στέφους.

Οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϞθ΄ [299]. Πιασθεὶς δὲ ὡς Χριστιανός, καὶ μὴ πεισθεὶς νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἐδέθη ἀπὸ τέσσαρας πάλους καὶ ἐξαπλώθη. Εἶτα ἐδάρθη ἀπὸ ἐννέα στρατιώτας, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠθέλησεν οὔτε κᾂν νὰ γευθῇ ἀπὸ τὰς εἰδωλοθύτους θυσίας, διὰ τοῦτο ἐξεσχίσθη μὲ ὀνύχια σιδηρᾶ, καὶ τελευταῖον δὲ ἀπεκεφαλίσθη, καὶ οὕτως ἀνέβη νικηφόρος εἰς τὰ Οὐράνια.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης της μητρός αυτού, Λολλιανού, Αβουδίμου