Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

ΜΗΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Μην Νοέμβριος (1) έχων ημέρας λ’.

Η ημέρα έχει ώρας ι’ και η νυξ ώρας ιδ’.

Εις την Α’, μνήμη των Αγίων και Θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.

Ει και παρήκαν γην Ανάργυροι δύω,
Πληρούσιν ως πριν και πάλιν γην θαυμάτων.

Πρώτη Ακέστορε φώτε Νοεμβρίου έκπτατον εκ γης.

Ούτοι οι Άγιοι είχον το γένος από την γην της Ασίας, ήτοι της Ανατολής, υιοί όντες γονέων φιλαρέτων και ευσεβών, από τους οποίους η μήτηρ των ωνομάζετο Θεοδότη, ήτις αφ’ ου έμεινε χήρα από άνδρα, εμεταχειρίζετο πολιτείαν ενάρετον. Όθεν με το παράδειγμά της, εδίδαξε και τους υιούς της τούτους κάθε είδος τελείας αρετής. Ούτοι λοιπόν έμαθον μεν και κάθε άλλην επιστήμην, αφήσαντες δε τας άλλας, ηγάπησαν την ιατρικήν, και με αυτήν ιάτρευον κάθε νόσον, ήτοι κάθε ασθένειαν πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι κάθε ασθένειαν ολιγοχρόνιον. Και όχι μόνον ανθρώπους εθεράπευον, αλλά και τα άλογα κτήνη. Ανάργυροι δε ωνομάσθησαν, διατί δεν επήραν ποτέ από τινα ασθενή αργύριον, δια μισθόν και πληρωμήν της ιατρείας των. Έτζι λοιπόν καλώς διαπεράσαντες την ζωήν τους, εν ειρήνη ετελειώθησαν. Τα δε τίμια αυτών λείψανα ενταφιάσθησαν εις ένα τόπον, ονομαζόμενον Φερεμάν. (Ο κατά πλάτος Βίος αυτών ευρίσκεται εις τον Νέον Θησαυρόν (2).)

(1) Σημείωσαι, ότι το όνομα Νοέμβριος δεν είναι ελληνικόν, αλλά λατινικόν, ή ιταλικόν. Θέλει δε να ειπή ένατος, παραγόμενον από του νόβε, ο δηλοί εννέα. Καθότι ο μην ούτος αριθμούμενος από τον Μάρτιον μήνα, όστις είναι αρχή μηνών κατά την Κοσμογενεσίαν, ένατος ευρίσκεται. Όρα περί τούτου και εις την αρχήν του Σεπτεμβρίου και Μαρτίου.

(2) Ούτοι οι δύω Ανάργυροι, είναι η πρώτη από τας τρεις συζυγίας των Αναργύρων, των ονομαζομένων με το όνομα του Κοσμά και Δαμιανού. Περί των οποίων αναφέρεται εις τας δεκαεπτά του Οκτωβρίου, και όρα εκεί. Σημείωσαι, ότι δύω λόγοι ευρίσκονται ελληνικοί εν τη Ιερά Μονή του Διονυσίου εις τους Αγίους τούτους Αναργύρους. Ων του μεν ενός η αρχή εστιν αύτη· «Την σην ω των καλών». Του δε ετέρου· «Ως αγαπητά τα σκηνώματά σου». Ο πρώτος ευρίσκεται εν τη Λαύρα, εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου και εν τη των Ιβήρων. Τον Βίον δε τούτων συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Άρτι της ευσεβείας αναλαμπούσης». Σώζεται εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις. Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζονται εις τους αυτούς περίοδοι, ων η αρχή· «Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού βασιλεύοντος, πάσα πλάνη και δαιμόνων λατρεία ελύθη».

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Κυριαίνης και Ιουλιανής.

Εις την Κυρίαιναν.

Και Κυρίαινα προς το πυρ αποπνέει,
Πάσης πνοής τιμώσα Κύριον μέγαν.

Εις την Ιουλιανήν.

Τω προς σε φίλτρω Σώτερ εκκεκαυμένη,
Ιουλιανή καύσιν εκ πυρός φέρει.

Αύται αι Άγιαι ήτον κατά τους χρόνους Μαξιμιανού του βασιλέως, εν έτει σϞη’ [298], εκατάγετο δε, η μεν Κυρίαινα, από την Ταρσόν της Κιλικίας, η δε Ιουλιανή, από την πόλιν Ρώσον, την ευρισκομένην εις την Κιλικίαν, ως λέγει ο Θεοδώρητος εν τη Φιλοθέω Ιστορία, αριθμώ δεκάτω. Αύται λοιπόν πιασθείσαι από τον ηγεμόνα Μαρκιανόν, ηναγκάσθησαν δια να αρνηθούν τον Χριστόν. Και επειδή δεν επείσθησαν, η μεν Κυρίαινα εξυρίσθη εις καταισχύνην τας τρίχας της κεφαλής, ομού και των οφρυδίων της. Και γυμνή περιφέρεται από στρατιώτας ατάκτους τέσσαραις φοραίς εις όλην την Ταρσόν. Έπειτα φέρεται εις την πόλιν Ρώσον ομού με την Αγίαν Ιουλιανήν. Και εκεί παραδίδονται και αι δύω εις το πυρ. Και έτζι ετελειώθη το μαρτύριον αυτών, δια το οποίον ανέβησαν νικηφόροι εις τα ουράνια.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Καισάριος, Δάσιος, και έτεροι πέντε, ξίφει τελειούνται.

Συν εξ συνάθλοις της αληθείας φίλοις,
Τέμνουσι Καισάριον οι ψεύδους φίλοι.

Ούτοι οι Άγιοι επιάσθησαν εις την πόλιν Δαμασκόν, το νυν τουρκιστί λεγόμενον Σαμ. Και τιμωρηθέντες με διάφορα βάσανα δια να αρνηθούν τον Χριστόν, και μη πεισθέντες, απεκεφαλίσθησαν. Και ούτως έλαβον οι μακάριοι του μαρτυρίου τον στέφανον.

*

Μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων Ιωάννου Επισκόπου, και Ιακώβου Πρεσβυτέρου.

Συν Ιακώβω τω θύτη Χριστού ξίφος,
Ιωάννης ήνεγκεν ο Χριστού θύτης.

Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσών, εν έτει τλβ’ [332], διδάσκοντες εις τους ευσεβείς τον λόγον της πίστεως, και πολλούς επιστρέφοντες εις την ευσέβειαν δια της παρακινήσεώς των. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην, επιάσθησαν από τον Σαβώριον, και αφ’ ου πρώτον εδοκίμασαν διάφορα βάσανα, τελευταίον δια ξίφους τας κεφαλάς απεκόπησαν. Και ούτω παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, παρ’ ου και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

*

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ερμινιγγέλδου.

Ερμινίγγελδος εκπλυθείς βαφήν πλάνης,
Σφαγήν υποστάς βάπτεται λύθρου κόχλω.

Ούτος ο Άγιος, εγεννήθη μεν από πατέρα καλούμενον Λιουβίγγελδον (όστις ήτον ρήγας των Ουϊσιγότθων, ή έσω Γότθων, έχων την αίρεσιν του Αρείου ομού με όλον το έθνος του), εδιδάχθη δε την Ορθόδοξον πίστιν από τον Λέανδρον Επίσκοπον των Ορθοδόξων. Ο δε πατήρ αυτού μαθών την μεταβολήν ταύτην του υιού του, βαρέως τούτο υπέφερεν. Όθεν και εμεταχειρίζετο εις αυτόν καθ’ εκάστην ημέραν διαφόρους κολακείας και ύβρεις. Αλλ’ ο υιός του επειδή εστέκετο εις την Ορθοδοξίαν ακλινής και ασάλευτος, τούτου χάριν, εστερήθη μεν από την κληρονομίαν του πατρός του και απόκληρος έγινε. Δεθείς δε χείρας και πόδας, εκλείσθη μέσα εις σκοτεινήν φυλακήν. Όταν δε έφθασεν η του Πάσχα ημέρα, έστειλεν ο πατήρ του εις την φυλακήν τον ιερέα των Αρειανών, δια να επιχειρισθή να πείση τον Ερμινίγγελδον, εις το να δεχθή να κοινωνήση τα μυστήρια των Αρειανών. Εκείνος δε δεν επείσθη, αλλά και σιγχανθείς και αποστραφείς αυτόν, τον έστειλεν οπίσω άπρακτον. Τούτο δε μαθών ο σκληρότερος και από τα θηρία πατήρ του, επρόσταξε να θανατώσουν τον υιόν του, σιδηροδέσμιον όντα εις την φυλακήν. Τούτου δε γενομένου, επέμφθησαν από τον Θεόν λαμπάδων φωτοχυσίαι, και μελωδίαι Ασωμάτων και Αγγελικών Δυνάμεων, τριγύρω εις το σώμα του μακαρίου Ερμινιγγέλδου. Όθεν το παράδοξον αυτό θέαμα, τους μεν ορθοδόξους Χριστιανούς, επαρακίνει εις ευχαριστίαν και δοξολογίαν Θεού, τον δε φονέα πατέρα του, έκαμνε να θαυμάζη και να εκπλήττεται, και εβίαζεν αυτόν να μετανοή δια τον άνομον φόνον οπού εποίησε. Δεν επέρασε καιρός πολύς, και ήλθε μία ασθένεια εις το έθνος των Γότθων, και πολλούς ανθρώπους διέφθειρε. Όθεν εκ τούτων αναγκασθείς ο πατήρ του Λιουβίγγελδος, καλεί τον ανωτέρω Επίσκοπον των Ορθοδόξων Λέανδρον, και αφ’ ου ανηγόρευσε βασιλέα τον μεγαλίτερον υιόν του Ρεκχάδερον, παρακαλεί τον Επίσκοπον να διδάξη και αυτόν, και να τελέση, όσα εδίδαξε και ετέλεσε και εις τον πρώτον υιόν του Άγιον Ερμινίγγελδον, και ταύτα ειπών, ετελεύτησεν. Ο δε Ρεκχάδερος δεχθείς τα σπέρματα της Ορθοδοξίας, έπεισε και τους υπηκόους του να γένουν Ορθόδοξοι και αυτοί όλοι. Και βλέπε εδώ, ω αναγνώστα, πρόνοιαν Θεού, διότι ο Θεός, εσυγχώρησε μεν, να θανατωθή ο Άγιος Ερμινίγγελδος δια την ευσέβειαν, δια μέσου δε του θανάτου εκείνου, μετέβαλεν όλον το έθνος του εις την Ορθοδοξίαν.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κυπριανός και Ιουλιανή πυρί τελειούνται.

Ιουλιανήν καρτερούσαν πυρ βλέπειν,
Συγκαρτερών ην Κυπριανός γεννάδας.

*

Μνήμη του Αγίου νέου Οσιομάρτυρος Ιακώβου και των δύω μαθητών αυτού, Ιακώβου Διακόνου και Διονυσίου Μοναχού, των δι’ αγχόνης τελειωθέντων, κατά το ͵αφκ’ [1520] έτος.

Τους τρεις Οσίους θανατούσιν αγχόνη,
Εχθροί κάκιστοι της Αγίας Τριάδος (3).

(3) Το Μαρτύριον αυτών όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

ΜΗΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Μὴν Νοέμβριος (1) ἔχων ἡμέρας λ΄.

Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ι΄ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιδ΄.

Εἰς τὴν Α΄, μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ Θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ.

Εἰ καὶ παρῆκαν γῆν Ἀνάργυροι δύω,
Πληροῦσιν ὡς πρὶν καὶ πάλιν γῆν θαυμάτων.

Πρώτῃ Ἀκέστορε φῶτε Νοεμβρίου ἔκπτατον ἐκ γῆς.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι εἶχον τὸ γένος ἀπὸ τὴν γῆν τῆς Ἀσίας, ἤτοι τῆς Ἀνατολῆς, υἱοὶ ὄντες γονέων φιλαρέτων καὶ εὐσεβῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ μήτηρ των ὠνομάζετο Θεοδότη, ἥτις ἀφ’ οὗ ἔμεινε χήρα ἀπὸ ἄνδρα, ἐμεταχειρίζετο πολιτείαν ἐνάρετον. Ὅθεν μὲ τὸ παράδειγμά της, ἐδίδαξε καὶ τοὺς υἱούς της τούτους κάθε εἶδος τελείας ἀρετῆς. Οὗτοι λοιπὸν ἔμαθον μὲν καὶ κάθε ἄλλην ἐπιστήμην, ἀφήσαντες δὲ τὰς ἄλλας, ἠγάπησαν τὴν ἰατρικήν, καὶ μὲ αὐτὴν ἰάτρευον κάθε νόσον, ἤτοι κάθε ἀσθένειαν πολυχρόνιον, καὶ κάθε μαλακίαν, ἤτοι κάθε ἀσθένειαν ὀλιγοχρόνιον. Καὶ ὄχι μόνον ἀνθρώπους ἐθεράπευον, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλογα κτήνη. Ἀνάργυροι δὲ ὠνομάσθησαν, διατὶ δὲν ἐπῆραν ποτὲ ἀπό τινα ἀσθενῆ ἀργύριον, διὰ μισθὸν καὶ πληρωμὴν τῆς ἰατρείας των. Ἔτζι λοιπὸν καλῶς διαπεράσαντες τὴν ζωήν τους, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθησαν. Τὰ δὲ τίμια αὐτῶν λείψανα ἐνταφιάσθησαν εἰς ἕνα τόπον, ὀνομαζόμενον Φερεμάν. (Ὁ κατὰ πλάτος Βίος αὐτῶν εὑρίσκεται εἰς τὸν Νέον Θησαυρόν (2).)

(1) Σημείωσαι, ὅτι τὸ ὄνομα Νοέμβριος δὲν εἶναι ἑλληνικόν, ἀλλὰ λατινικόν, ἢ ἰταλικόν. Θέλει δὲ νὰ εἰπῇ ἔνατος, παραγόμενον ἀπὸ τοῦ νόβε, ὃ δηλοῖ ἐννέα. Καθότι ὁ μὴν οὗτος ἀριθμούμενος ἀπὸ τὸν Μάρτιον μῆνα, ὅστις εἶναι ἀρχὴ μηνῶν κατὰ τὴν Κοσμογενεσίαν, ἔνατος εὑρίσκεται. Ὅρα περὶ τούτου καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ Σεπτεμβρίου καὶ Μαρτίου.

(2) Οὗτοι οἱ δύω Ἀνάργυροι, εἶναι ἡ πρώτη ἀπὸ τὰς τρεῖς συζυγίας τῶν Ἀναργύρων, τῶν ὀνομαζομένων μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ. Περὶ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται εἰς τὰς δεκαεπτὰ τοῦ Ὀκτωβρίου, καὶ ὅρα ἐκεῖ. Σημείωσαι, ὅτι δύω λόγοι εὑρίσκονται ἑλληνικοὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Διονυσίου εἰς τοὺς Ἁγίους τούτους Ἀναργύρους. Ὧν τοῦ μὲν ἑνὸς ἡ ἀρχή ἐστιν αὕτη· «Τὴν σὴν ὦ τῶν καλῶν». Τοῦ δὲ ἑτέρου· «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου». Ὁ πρῶτος εὑρίσκεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Βατοπαιδίου καὶ ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων. Τὸν Βίον δὲ τούτων συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἄρτι τῆς εὐσεβείας ἀναλαμπούσης». Σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις. Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζονται εἰς τοὺς αὐτοὺς περίοδοι, ὧν ἡ ἀρχή· «Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ βασιλεύοντος, πᾶσα πλάνη καὶ δαιμόνων λατρεία ἐλύθη».

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κυριαίνης καὶ Ἰουλιανῆς.

Εἰς τὴν Κυρίαιναν.

Καὶ Κυρίαινα πρὸς τὸ πῦρ ἀποπνέει,
Πάσης πνοῆς τιμῶσα Κύριον μέγαν.

Εἰς τὴν Ἰουλιανήν.

Τῷ πρὸς σὲ φίλτρῳ Σῶτερ ἐκκεκαυμένη,
Ἰουλιανὴ καῦσιν ἐκ πυρὸς φέρει.

Αὗται αἱ Ἅγιαι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Μαξιμιανοῦ τοῦ βασιλέως, ἐν ἔτει σϞη΄ [298], ἐκατάγετο δέ, ἡ μὲν Κυρίαινα, ἀπὸ τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, ἡ δὲ Ἰουλιανή, ἀπὸ τὴν πόλιν Ῥῶσον, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὴν Κιλικίαν, ὡς λέγει ὁ Θεοδώρητος ἐν τῇ Φιλοθέῳ Ἱστορίᾳ, ἀριθμῷ δεκάτῳ. Αὗται λοιπὸν πιασθεῖσαι ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Μαρκιανόν, ἠναγκάσθησαν διὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστόν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθησαν, ἡ μὲν Κυρίαινα ἐξυρίσθη εἰς καταισχύνην τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς, ὁμοῦ καὶ τῶν ὀφρυδίων της. Καὶ γυμνὴ περιφέρεται ἀπὸ στρατιώτας ἀτάκτους τέσσαραις φοραῖς εἰς ὅλην τὴν Ταρσόν. Ἔπειτα φέρεται εἰς τὴν πόλιν Ῥῶσον ὁμοῦ μὲ τὴν Ἁγίαν Ἰουλιανήν. Καὶ ἐκεῖ παραδίδονται καὶ αἱ δύω εἰς τὸ πῦρ. Καὶ ἔτζι ἐτελειώθη τὸ μαρτύριον αὐτῶν, διὰ τὸ ὁποῖον ἀνέβησαν νικηφόροι εἰς τὰ οὐράνια.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Καισάριος, Δάσιος, καὶ ἕτεροι πέντε, ξίφει τελειοῦνται.

Σὺν ἓξ συνάθλοις τῆς ἀληθείας φίλοις,
Τέμνουσι Καισάριον οἱ ψεύδους φίλοι.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἐπιάσθησαν εἰς τὴν πόλιν Δαμασκόν, τὸ νῦν τουρκιστὶ λεγόμενον Σάμ. Καὶ τιμωρηθέντες μὲ διάφορα βάσανα διὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστόν, καὶ μὴ πεισθέντες, ἀπεκεφαλίσθησαν. Καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἱερομαρτύρων Ἰωάννου Ἐπισκόπου, καὶ Ἰακώβου Πρεσβυτέρου.

Σὺν Ἰακώβῳ τῷ θύτῃ Χριστοῦ ξίφος,
Ἰωάννης ἤνεγκεν ὁ Χριστοῦ θύτης.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσῶν, ἐν ἔτει τλβ΄ [332], διδάσκοντες εἰς τοὺς εὐσεβεῖς τὸν λόγον τῆς πίστεως, καὶ πολλοὺς ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν εὐσέβειαν διὰ τῆς παρακινήσεώς των. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην, ἐπιάσθησαν ἀπὸ τὸν Σαβώριον, καὶ ἀφ’ οὗ πρῶτον ἐδοκίμασαν διάφορα βάσανα, τελευταῖον διὰ ξίφους τὰς κεφαλὰς ἀπεκόπησαν. Καὶ οὕτω παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ, παρ’ οὗ καὶ ἔλαβον τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἑρμινιγγέλδου.

Ἑρμινίγγελδος ἐκπλυθεὶς βαφὴν πλάνης,
Σφαγὴν ὑποστὰς βάπτεται λύθρου κόχλῳ.

Οὗτος ὁ Ἅγιος, ἐγεννήθη μὲν ἀπὸ πατέρα καλούμενον Λιουβίγγελδον (ὅστις ἦτον ῥήγας τῶν Οὐϊσιγότθων, ἢ ἔσω Γότθων, ἔχων τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου ὁμοῦ μὲ ὅλον τὸ ἔθνος του), ἐδιδάχθη δὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἀπὸ τὸν Λέανδρον Ἐπίσκοπον τῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ μαθὼν τὴν μεταβολὴν ταύτην τοῦ υἱοῦ του, βαρέως τοῦτο ὑπέφερεν. Ὅθεν καὶ ἐμεταχειρίζετο εἰς αὐτὸν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν διαφόρους κολακείας καὶ ὕβρεις. Ἀλλ’ ὁ υἱός του ἐπειδὴ ἐστέκετο εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀκλινὴς καὶ ἀσάλευτος, τούτου χάριν, ἐστερήθη μὲν ἀπὸ τὴν κληρονομίαν τοῦ πατρός του καὶ ἀπόκληρος ἔγινε. Δεθεὶς δὲ χεῖρας καὶ πόδας, ἐκλείσθη μέσα εἰς σκοτεινὴν φυλακήν. Ὅταν δὲ ἔφθασεν ἡ τοῦ Πάσχα ἡμέρα, ἔστειλεν ὁ πατήρ του εἰς τὴν φυλακὴν τὸν ἱερέα τῶν Ἀρειανῶν, διὰ νὰ ἐπιχειρισθῇ νὰ πείσῃ τὸν Ἑρμινίγγελδον, εἰς τὸ νὰ δεχθῇ νὰ κοινωνήσῃ τὰ μυστήρια τῶν Ἀρειανῶν. Ἐκεῖνος δὲ δὲν ἐπείσθη, ἀλλὰ καὶ σιγχανθεὶς καὶ ἀποστραφεὶς αὐτόν, τὸν ἔστειλεν ὀπίσω ἄπρακτον. Τοῦτο δὲ μαθὼν ὁ σκληρότερος καὶ ἀπὸ τὰ θηρία πατήρ του, ἐπρόσταξε νὰ θανατώσουν τὸν υἱόν του, σιδηροδέσμιον ὄντα εἰς τὴν φυλακήν. Τούτου δὲ γενομένου, ἐπέμφθησαν ἀπὸ τὸν Θεὸν λαμπάδων φωτοχυσίαι, καὶ μελῳδίαι Ἀσωμάτων καὶ Ἀγγελικῶν Δυνάμεων, τριγύρω εἰς τὸ σῶμα τοῦ μακαρίου Ἑρμινιγγέλδου. Ὅθεν τὸ παράδοξον αὐτὸ θέαμα, τοὺς μὲν ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἐπαρακίνει εἰς εὐχαριστίαν καὶ δοξολογίαν Θεοῦ, τὸν δὲ φονέα πατέρα του, ἔκαμνε νὰ θαυμάζῃ καὶ νὰ ἐκπλήττεται, καὶ ἐβίαζεν αὐτὸν νὰ μετανοῇ διὰ τὸν ἄνομον φόνον ὁποῦ ἐποίησε. Δὲν ἐπέρασε καιρὸς πολύς, καὶ ἦλθε μία ἀσθένεια εἰς τὸ ἔθνος τῶν Γότθων, καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους διέφθειρε. Ὅθεν ἐκ τούτων ἀναγκασθεὶς ὁ πατήρ του Λιουβίγγελδος, καλεῖ τὸν ἀνωτέρω Ἐπίσκοπον τῶν Ὀρθοδόξων Λέανδρον, καὶ ἀφ’ οὗ ἀνηγόρευσε βασιλέα τὸν μεγαλίτερον υἱόν του Ῥεκχάδερον, παρακαλεῖ τὸν Ἐπίσκοπον νὰ διδάξῃ καὶ αὐτόν, καὶ νὰ τελέσῃ, ὅσα ἐδίδαξε καὶ ἐτέλεσε καὶ εἰς τὸν πρῶτον υἱόν του Ἅγιον Ἑρμινίγγελδον, καὶ ταῦτα εἰπών, ἐτελεύτησεν. Ὁ δὲ Ῥεκχάδερος δεχθεὶς τὰ σπέρματα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔπεισε καὶ τοὺς ὑπηκόους του νὰ γένουν Ὀρθόδοξοι καὶ αὐτοὶ ὅλοι. Καὶ βλέπε ἐδῶ, ὦ ἀναγνῶστα, πρόνοιαν Θεοῦ, διότι ὁ Θεός, ἐσυγχώρησε μέν, νὰ θανατωθῇ ὁ Ἅγιος Ἑρμινίγγελδος διὰ τὴν εὐσέβειαν, διὰ μέσου δὲ τοῦ θανάτου ἐκείνου, μετέβαλεν ὅλον τὸ ἔθνος του εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κυπριανὸς καὶ Ἰουλιανὴ πυρὶ τελειοῦνται.

Ἰουλιανὴν καρτεροῦσαν πῦρ βλέπειν,
Συγκαρτερῶν ἦν Κυπριανὸς γεννάδας.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου καὶ τῶν δύω μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰακώβου Διακόνου καὶ Διονυσίου Μοναχοῦ, τῶν δι’ ἀγχόνης τελειωθέντων, κατὰ τὸ ͵αφκ΄ [1520] ἔτος.

Τοὺς τρεῖς Ὁσίους θανατοῦσιν ἀγχόνῃ,
Ἐχθροὶ κάκιστοι τῆς Ἁγίας Τριάδος (3).

(3) Τὸ Μαρτύριον αὐτῶν ὅρα εἰς τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Α’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Κυριαίνης και Ιουλιανής των Μαρτύρων κ.α.