Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου1 Ιουλίου
Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ
Μην Ιούλιος (1) έχων ημέρας λα’.
Η ημέρα έχει ώρας ιδ’, και η νυξ ώρας ι’.
Εις την Α’, μνήμη των Αγίων και Θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού των Ρωμαίων.
Βολαίς αδελφούς ου διέσπων οι λίθοι,
Ως εις εν άμφω συμπεπηγότας λίθον (ήτοι τον Χριστόν).
Πρώτη Ιουλίοιο λίθοισιν Ανάργυροι ήθλουν.
Ούτοι οι Άγιοι, ήτον κατά τους χρόνους Καρίνου και Νουμεριανού των αυταδέλφων βασιλέων εν έτει σπδ’ [284]. Εκατάγοντο δε από την μεγαλόπολιν Ρώμην. Αυτάδελφοι δε όντες, εμεταχειρίζοντο και οι δύω την αυτήν τέχνην της ιατρικής, και ιάτρευον, όχι μόνον τους ανθρώπους, αλλά και τα κτήνη και άλογα ζώα. Δια μισθόν δε της ιατρείας εζήτουν, το να πιστεύουν εις τον Χριστόν οι ιατρευόμενοι, χωρίς να πέρνουν από αυτούς άλλο τι πράγμα γήϊνον. Διαβαλθέντες λοιπόν εις τον βασιλέα Καρίνον, ότι κάμνουσι τας ιατρείας και θαύματα με μαγικήν τέχνην, τούτου χάριν δεν υπέφεραν να παραδοθούν άλλοι τινές αντί αυτών, αλλά αυτοί οι ίδιοι επήγαν αυτόκλητοι και παρέδωκαν τον εαυτόν τους εις τας χείρας του βασιλέως. Όθεν όχι μόνον αυτοί δεν επείσθησαν να αρνηθούν τον Χριστόν, αλλά και τον βασιλέα Καρίνον εκατάπεισαν να αρνηθή την ασέβειαν, με το να έτυχε και αυτός της παρά των Αγίων ιατρείας. Όταν γαρ αυτός άρχισε να ερωτά τους Αγίους και να φοβερίζη αυτούς, ότι έχει να τους παιδεύση ανίσως δεν αρνηθούν τον Χριστόν, τότε ω θείας δίκης! ευγήκεν από τον τόπον της η θέσις του προσώπου του, και εγύρισεν οπίσω εις την ράχιν του. Ιατρεύθη δε υπό των Αγίων από την ασθένειαν ταύτην. Όθεν δια το θαύμα τούτο επίστευσαν εις τον Χριστόν, τόσον οι εκεί παρεστώτες, όσον και ο ιατρευθείς βασιλεύς με τους οικιακούς του, δια τούτο και με τιμήν απέστειλε τους Αγίους εις τους συγγενείς και οικείους των. Ύστερον δε ο της ιατρικής τέχνης των Αγίων διδάσκαλος, φθονήσας αυτούς δια την δόξαν και προκοπήν, οπού είχον, ανέβασεν αυτούς επάνω εις ένα βουνόν, με σκοπόν τάχα δια να μαζώξουν ιατρικά βότανα, εκεί δε σηκωθείς ο δόλιος επάνω εις τους Αγίους, εθανάτωσεν αυτούς με τας πέτρας. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον αγιώτατον αυτών Ναόν, τον ευρισκόμενον εις τόπον καλούμενον του Παυλίνου (2).
(1) Σημείωσαι, ότι ο μην ούτος ωνομάσθη Ιούλιος, διατί εγεννήθη εις αυτόν ο Καίσαρ Ιούλιος, όστις εφάνη εν τη Ρώμη πρώτος μονάρχης προ Χριστού έτη 47 ή 45 και εφονεύθη εις το δικαστικόν βήμα από τον Βρούτον και Κάσιον. Εις τιμήν γαρ του πρώτου μονάρχου τούτου, η γερουσία της Ρώμης ωνόμασεν Ιούλιον τον από Μαρτίου αριθμούμενον πέμπτον τούτον μήνα, εν ω εγεννήθη. (Όρα σελ. 89 του α’ τομ. του Μελετίου.) Ο μην δε ούτος ωνομάζετο παλαιά Καντήλιος.
(2) Ότι δε είναι τρεις συζυγίαι των Αναργύρων, αι οποίαι ονομάζονται με το όνομα Κοσμά και Δαμιανού, από τας οποίας η δευτέρα συζυγία είναι ούτοι οι σήμερον εορταζόμενοι, όρα εις τας δεκαεπτά του Οκτωβρίου.
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου πατρός ημών Πέτρου, πατρικίου γενομένου εν τοις Ευάνδρου.
Δόξαν λιπών γης και τα της γης ηδέα,
Θανών μετέσχεν Ουρανού δόξης Πέτρος.
Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου και Ειρήνης της ευσεβεστάτης Αυγούστης εν έτει ψπ’ [780], υιός γονέων μεγαλοπρεπών και ενδόξων. Επειδή ο πατήρ του, ήτον πατρίκιος του βασιλέως και στρατηγός, Κωνσταντίνος ονομαζόμενος, εκ νεαράς δε ηλικίας πηγαίνωντας ο Άγιος εις τα σχολεία, εσύναξεν εις την ψυχήν του ωσάν μέλισσα, όλα τα κάλλιστα μαθήματα, τόσον της γραμματικής, όσον και της φιλοσοφίας. Έπειτα συζευχθείς με γυναίκα νόμιμον, ετιμήθη και έγινε δομέστικος των σχολών και πατρίκιος, αφ’ ου ο πατήρ του απέθανεν. Όταν δε ο Νικηφόρος πατρίκιος έγινε βασιλεύς εν έτει ω’ [800], κατέστησε τον Όσιον τούτον, δομέστικον των Κανάτων, όθεν επήρεν αυτόν μαζί του εις την Βουλγαρίαν, όπου είχε πόλεμον με τους Βουλγάρους. Συγκροτηθέντος λοιπόν του πολέμου, ενίκησαν μεν οι Ρωμαίοι, επιάσθη δε ούτος ο Όσιος από τους Βουλγάρους μαζί με πενήντα άρχοντας, και εβάλθη εις την φυλακήν δια να τιμωρηθή. Εφάνη όμως ο Άγιος Ιωάννης ο επιστήθιος και Ευαγγελιστής, και ηλευθέρωσεν αυτόν από τα δεσμά, και τον επροβόδισεν έως εις την γην των Ρωμαίων. Από τότε λοιπόν και ύστερα, καταφρονήσας ο μακάριος ωσάν σκύβαλα όλα του κόσμου τα πράγματα, επήγεν εις το βουνόν του Ολύμπου, και εκεί ενεδύθη το αγγελικόν σχήμα των Μοναχών, μαζί με τον Όσιον και μέγαν Ιωαννίκιον. Όθεν και εγυμνάσθη εις κάθε αρετήν. Αφ’ ου δε εκεί επέρασε χρόνους τριαντατέσσαρας, επήγεν εις την Κωνσταντινούπολιν. Έπειτα επήγεν εις τον παρ’ αυτού κτισθέντα Ναόν τον καλούμενον του Ευάνδρου. Επειδή δε η γυνή του και ο υιός του είχον αποθάνουν, δια τούτο αυτός έκτισε μακράν μιαν καλύβην, και επέρασεν εις αυτήν χρόνους οκτώ. Ούτος ο Όσιος, εφόρει μεν τρίχινα φορέματα εις σκέπην του σώματος, υποδήματα δε εις τους πόδας δεν εφόρεσεν ο αοίδιμος εις όλον τον χρόνον της ασκήσεώς του. Εξήραινε δε το σώμα του με νηστείας και αγρυπνίας και άλλας σκληραγωγίας. Καλώς λοιπόν και θεαρέστως πολιτευσάμενος, ανεπαύθη εν Κυρίω. Λέγουσι δε, ότι ο Όσιος ούτος, υποκάτω από το τρίχινον φόρεμα, ήτον ενδυμένος ένα φόρεμα πλεγμένον από ψαθί, μαζί με το οποίον και ενταφιάσθη.
*
Ο Όσιος Λέων ο ερημίτης, γυμνός διάγων, εν ειρήνη τελειούται.
Ου σαρκί πεισθείς πριν θανείν Εύα Λέων,
Ως πρώτος Αδάμ γυμνός ων ουκ ησχύνου.
*
Οι Άγιοι δισχίλιοι Μάρτυρες ξίφει τελειούνται.
Ξίφος πατάσσει χιλιανδρίας δύω,
Σεπτών αθλητών ων μακράν δειλανδρία.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Μαυρίκιος, μέλιτι χρισθείς και υπό μελισσών δακνόμενος, τελειούται.
Ο Μαυρίκιος γυμνός εγχρισθείς μέλι,
Κρίνει μελισσών ηδύ τας τρώσεις μέλι (3).
(3) Το ίδιον τούτο δίστιχον ευρίσκεται και εις τον Άγιον Ιερομάρτυρα Μαυρίκιον κατά την εικοστήν εβδόμην του Δεκεμβρίου. Και αν εκείνος δεν επωνομάζετο Ιερομάρτυς, ήθελον να ειπώ, ότι είναι εις και ο αυτός, ούτος και εκείνος.
*
Οι Άγιοι εικοσιπέντε Μάρτυρες οι εν Νικομηδεία πυρί τελειούνται.
Αριθμός ανδρών ηνθρακωμένων κύκλος,
Το πεντάκις γαρ πέντε, δήλον ως κύκλος (4).
(4) Ανάμεσα εις τους αριθμούς, δύω ονομάζονται κύκλοι, ο πέντε και ο εξ. Επειδή καθώς ο κύκλος αρχίζει από το κέντρον και τελειόνοι πάλιν εις το αυτό κέντρον. Τοιουτοτρόπως και οι δύω αυτοί αριθμοί, εφ’ εαυτούς πολλαπλασιαζόμενοι, από τον αυτόν αριθμόν αρχινούν και εις τον αυτόν πάλιν τελειόνουν, τόσον εις τας δεκάδας, όσον και εις τας εκατοντάδας και χιλιάδας και μιλιόνια, και όρα πως τούτο είναι αληθές. Λέγομεν γαρ, πέντε οι πέντε, εικοσιπέντε. Και πάλιν πέντε οι εικοσιπέντε, εκατόν εικοσιπέντε. Πέντε δε οι εκατόν εικοσιπέντε, γίνονται εξακόσιοι εικοσιπέντε, και καθεξής. Ομοίως και ο εξ έτζι προβαίνει, εξ γαρ οι εξ, τριανταέξ. Και πάλιν εξ οι τριανταέξ, διακόσια δεκαέξ, και καθεξής.
*
Μνήμη του Οσίου πατρός ημών Βασιλείου, του συστησαμένου την Μονήν του Βαθέος Ρύακος (5).
Ώφθης αληθώς Βασίλειος πράγματι,
Ως βασιλεύσας των παθών των αλόγων.
(5) Η Μονή του Βαθέος Ρύακος ευρίσκεται κοντά εις τα Μουντανία.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
ΜΗΝ ΙΟΥΛΙΟΣ
Μὴν Ἰούλιος (1) ἔχων ἡμέρας λα΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιδ΄, καὶ ἡ νὺξ ὥρας ι΄
Εἰς τὴν Α΄, μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ Θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ τῶν Ῥωμαίων.
Βολαῖς ἀδελφοὺς οὐ διέσπων οἱ λίθοι,
Ὡς εἰς ἓν ἄμφω συμπεπηγότας λίθον (ἤτοι τὸν Χριστόν).
Πρώτῃ Ἰουλίοιο λίθοισιν Ἀνάργυροι ἤθλουν.
Οὗτοι οἱ Ἅγιοι, ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Καρίνου καὶ Νουμεριανοῦ τῶν αὐταδέλφων βασιλέων ἐν ἔτει σπδ΄ [284]. Ἐκατάγοντο δὲ ἀπὸ τὴν μεγαλόπολιν Ῥώμην. Αὐτάδελφοι δὲ ὄντες, ἐμεταχειρίζοντο καὶ οἱ δύω τὴν αὐτὴν τέχνην τῆς ἰατρικῆς, καὶ ἰάτρευον, ὄχι μόνον τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τὰ κτήνη καὶ ἄλογα ζῶα. Διὰ μισθὸν δὲ τῆς ἰατρείας ἐζήτουν, τὸ νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν οἱ ἰατρευόμενοι, χωρὶς νὰ πέρνουν ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλο τι πρᾶγμα γήϊνον. Διαβαλθέντες λοιπὸν εἰς τὸν βασιλέα Καρῖνον, ὅτι κάμνουσι τὰς ἰατρείας καὶ θαύματα μὲ μαγικὴν τέχνην, τούτου χάριν δὲν ὑπέφεραν νὰ παραδοθοῦν ἄλλοι τινὲς ἀντὶ αὐτῶν, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἐπῆγαν αὐτόκλητοι καὶ παρέδωκαν τὸν ἑαυτόν τους εἰς τὰς χεῖρας τοῦ βασιλέως. Ὅθεν ὄχι μόνον αὐτοὶ δὲν ἐπείσθησαν νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ τὸν βασιλέα Καρῖνον ἐκατάπεισαν νὰ ἀρνηθῇ τὴν ἀσέβειαν, μὲ τὸ νὰ ἔτυχε καὶ αὐτὸς τῆς παρὰ τῶν Ἁγίων ἰατρείας. Ὅταν γὰρ αὐτὸς ἄρχισε νὰ ἐρωτᾷ τοὺς Ἁγίους καὶ νὰ φοβερίζῃ αὐτούς, ὅτι ἔχει νὰ τοὺς παιδεύσῃ ἀνίσως δὲν ἀρνηθοῦν τὸν Χριστόν, τότε ὢ θείας δίκης! εὐγῆκεν ἀπὸ τὸν τόπον της ἡ θέσις τοῦ προσώπου του, καὶ ἐγύρισεν ὀπίσω εἰς τὴν ῥάχιν του. Ἰατρεύθη δὲ ὑπὸ τῶν Ἁγίων ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν ταύτην. Ὅθεν διὰ τὸ θαῦμα τοῦτο ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, τόσον οἱ ἐκεῖ παρεστῶτες, ὅσον καὶ ὁ ἰατρευθεὶς βασιλεὺς μὲ τοὺς οἰκιακούς του, διὰ τοῦτο καὶ μὲ τιμὴν ἀπέστειλε τοὺς Ἁγίους εἰς τοὺς συγγενεῖς καὶ οἰκείους των. Ὕστερον δὲ ὁ τῆς ἰατρικῆς τέχνης τῶν Ἁγίων διδάσκαλος, φθονήσας αὐτοὺς διὰ τὴν δόξαν καὶ προκοπήν, ὁποῦ εἶχον, ἀνέβασεν αὐτοὺς ἐπάνω εἰς ἕνα βουνόν, μὲ σκοπὸν τάχα διὰ νὰ μαζώξουν ἰατρικὰ βότανα, ἐκεῖ δὲ σηκωθεὶς ὁ δόλιος ἐπάνω εἰς τοὺς Ἁγίους, ἐθανάτωσεν αὐτοὺς μὲ τὰς πέτρας. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν ἁγιώτατον αὐτῶν Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τόπον καλούμενον τοῦ Παυλίνου (2).
(1) Σημείωσαι, ὅτι ὁ μὴν οὗτος ὠνομάσθη Ἰούλιος, διατὶ ἐγεννήθη εἰς αὐτὸν ὁ Καῖσαρ Ἰούλιος, ὅστις ἐφάνη ἐν τῇ Ῥώμῃ πρῶτος μονάρχης πρὸ Χριστοῦ ἔτη 47 ἢ 45 καὶ ἐφονεύθη εἰς τὸ δικαστικὸν βῆμα ἀπὸ τὸν Βροῦτον καὶ Κάσιον. Εἰς τιμὴν γὰρ τοῦ πρώτου μονάρχου τούτου, ἡ γερουσία τῆς Ῥώμης ὠνόμασεν Ἰούλιον τὸν ἀπὸ Μαρτίου ἀριθμούμενον πέμπτον τοῦτον μῆνα, ἐν ᾧ ἐγεννήθη. (Ὅρα σελ. 89 τοῦ α΄ τόμ. τοῦ Μελετίου.) Ὁ μὴν δὲ οὗτος ὠνομάζετο παλαιὰ Καντήλιος.
(2) Ὅτι δὲ εἶναι τρεῖς συζυγίαι τῶν Ἀναργύρων, αἱ ὁποῖαι ὀνομάζονται μὲ τὸ ὄνομα Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἡ δευτέρα συζυγία εἶναι οὗτοι οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι, ὅρα εἰς τὰς δεκαεπτὰ τοῦ Ὀκτωβρίου.
*
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου, πατρικίου γενομένου ἐν τοῖς Εὐάνδρου.
Δόξαν λιπὼν γῆς καὶ τὰ τῆς γῆς ἡδέα,
Θανὼν μετέσχεν Οὐρανοῦ δόξης Πέτρος.
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῆς εὐσεβεστάτης Αὐγούστης ἐν ἔτει ψπ΄ [780], υἱὸς γονέων μεγαλοπρεπῶν καὶ ἐνδόξων. Ἐπειδὴ ὁ πατήρ του, ἦτον πατρίκιος τοῦ βασιλέως καὶ στρατηγός, Κωνσταντῖνος ὀνομαζόμενος, ἐκ νεαρᾶς δὲ ἡλικίας πηγαίνωντας ὁ Ἅγιος εἰς τὰ σχολεῖα, ἐσύναξεν εἰς τὴν ψυχήν του ὡσὰν μέλισσα, ὅλα τὰ κάλλιστα μαθήματα, τόσον τῆς γραμματικῆς, ὅσον καὶ τῆς φιλοσοφίας. Ἔπειτα συζευχθεὶς μὲ γυναῖκα νόμιμον, ἐτιμήθη καὶ ἔγινε δομέστικος τῶν σχολῶν καὶ πατρίκιος, ἀφ’ οὗ ὁ πατήρ του ἀπέθανεν. Ὅταν δὲ ὁ Νικηφόρος πατρίκιος ἔγινε βασιλεὺς ἐν ἔτει ω΄ [800], κατέστησε τὸν Ὅσιον τοῦτον, δομέστικον τῶν Κανάτων, ὅθεν ἐπῆρεν αὐτὸν μαζί του εἰς τὴν Βουλγαρίαν, ὅπου εἶχε πόλεμον μὲ τοὺς Βουλγάρους. Συγκροτηθέντος λοιπὸν τοῦ πολέμου, ἐνίκησαν μὲν οἱ Ῥωμαῖοι, ἐπιάσθη δὲ οὗτος ὁ Ὅσιος ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους μαζὶ μὲ πενῆντα ἄρχοντας, καὶ ἐβάλθη εἰς τὴν φυλακὴν διὰ νὰ τιμωρηθῇ. Ἐφάνη ὅμως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐπιστήθιος καὶ Εὐαγγελιστής, καὶ ἠλευθέρωσεν αὐτὸν ἀπὸ τὰ δεσμά, καὶ τὸν ἐπροβόδισεν ἕως εἰς τὴν γῆν τῶν Ῥωμαίων. Ἀπὸ τότε λοιπὸν καὶ ὕστερα, καταφρονήσας ὁ μακάριος ὡσὰν σκύβαλα ὅλα τοῦ κόσμου τὰ πράγματα, ἐπῆγεν εἰς τὸ βουνὸν τοῦ Ὀλύμπου, καὶ ἐκεῖ ἐνεδύθη τὸ ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν, μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιον καὶ μέγαν Ἰωαννίκιον. Ὅθεν καὶ ἐγυμνάσθη εἰς κάθε ἀρετήν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκεῖ ἐπέρασε χρόνους τριαντατέσσαρας, ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὸν παρ’ αὐτοῦ κτισθέντα Ναὸν τὸν καλούμενον τοῦ Εὐάνδρου. Ἐπειδὴ δὲ ἡ γυνή του καὶ ὁ υἱός του εἶχον ἀποθάνουν, διὰ τοῦτο αὐτὸς ἔκτισε μακρὰν μιὰν καλύβην, καὶ ἐπέρασεν εἰς αὐτὴν χρόνους ὀκτώ. Οὗτος ὁ Ὅσιος, ἐφόρει μὲν τρίχινα φορέματα εἰς σκέπην τοῦ σώματος, ὑποδήματα δὲ εἰς τοὺς πόδας δὲν ἐφόρεσεν ὁ ἀοίδιμος εἰς ὅλον τὸν χρόνον τῆς ἀσκήσεώς του. Ἐξήραινε δὲ τὸ σῶμά του μὲ νηστείας καὶ ἀγρυπνίας καὶ ἄλλας σκληραγωγίας. Καλῶς λοιπὸν καὶ θεαρέστως πολιτευσάμενος, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ. Λέγουσι δέ, ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος, ὑποκάτω ἀπὸ τὸ τρίχινον φόρεμα, ἦτον ἐνδυμένος ἕνα φόρεμα πλεγμένον ἀπὸ ψαθί, μαζὶ μὲ τὸ ὁποῖον καὶ ἐνταφιάσθη.
*
Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρημίτης, γυμνὸς διάγων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Οὐ σαρκὶ πεισθεὶς πρὶν θανεῖν Εὔᾳ Λέων,
Ὡς πρῶτος Ἀδὰμ γυμνὸς ὢν οὐκ ᾐσχύνου.
*
Οἱ Ἅγιοι δισχίλιοι Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Ξίφος πατάσσει χιλιανδρίας δύω,
Σεπτῶν ἀθλητῶν ὧν μακρὰν δειλανδρία.
*
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαυρίκιος, μέλιτι χρισθεὶς καὶ ὑπὸ μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται.
Ὁ Μαυρίκιος γυμνὸς ἐγχρισθεὶς μέλι,
Κρίνει μελισσῶν ἡδὺ τὰς τρώσεις μέλι (3).
(3) Τὸ ἴδιον τοῦτο δίστιχον εὑρίσκεται καὶ εἰς τὸν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Μαυρίκιον κατὰ τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην τοῦ Δεκεμβρίου. Καὶ ἂν ἐκεῖνος δὲν ἐπωνομάζετο Ἱερομάρτυς, ἤθελον νὰ εἰπῶ, ὅτι εἶναι εἷς καὶ ὁ αὐτός, οὗτος καὶ ἐκεῖνος.
*
Οἱ Ἅγιοι εἰκοσιπέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικομηδείᾳ πυρὶ τελειοῦνται.
Ἀριθμὸς ἀνδρῶν ἠνθρακωμένων κύκλος,
Τὸ πεντάκις γὰρ πέντε, δῆλον ὡς κύκλος (4).
(4) Ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἀριθμούς, δύω ὀνομάζονται κύκλοι, ὁ πέντε καὶ ὁ ἕξ. Ἐπειδὴ καθὼς ὁ κύκλος ἀρχίζει ἀπὸ τὸ κέντρον καὶ τελειόνοι πάλιν εἰς τὸ αὐτὸ κέντρον. Τοιουτοτρόπως καὶ οἱ δύω αὐτοὶ ἀριθμοί, ἐφ’ ἑαυτοὺς πολλαπλασιαζόμενοι, ἀπὸ τὸν αὐτὸν ἀριθμὸν ἀρχινοῦν καὶ εἰς τὸν αὐτὸν πάλιν τελειόνουν, τόσον εἰς τὰς δεκάδας, ὅσον καὶ εἰς τὰς ἑκατοντάδας καὶ χιλιάδας καὶ μιλιόνια, καὶ ὅρα πῶς τοῦτο εἶναι ἀληθές. Λέγομεν γάρ, πέντε οἱ πέντε, εἰκοσιπέντε. Καὶ πάλιν πέντε οἱ εἰκοσιπέντε, ἑκατὸν εἰκοσιπέντε. Πέντε δὲ οἱ ἑκατὸν εἰκοσιπέντε, γίνονται ἑξακόσιοι εἰκοσιπέντε, καὶ καθεξῆς. Ὁμοίως καὶ ὁ ἓξ ἔτζι προβαίνει, ἓξ γὰρ οἱ ἕξ, τριανταέξ. Καὶ πάλιν ἓξ οἱ τριανταέξ, διακόσια δεκαέξ, καὶ καθεξῆς.
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τοῦ Βαθέος Ῥύακος (5).
Ὤφθης ἀληθῶς Βασίλειος πράγματι,
Ὡς βασιλεύσας τῶν παθῶν τῶν ἀλόγων.
(5) Ἡ Μονὴ τοῦ Βαθέος Ῥύακος εὑρίσκεται κοντὰ εἰς τὰ Μουντανία.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
