Θυμάμαι ότι μιά φορά είχαμε πει στους χριστιανούς: «Πείτε ότι φέτος είναι το τελευταίο φθινόπωρο». Όσοι το πήραν ζεστά, όσοι το πίστεψαν –όχι τόσο ότι θα είναι όντως το τελευταίο φθινόπωρο, αλλά ότι ενώπιον του Θεού είναι καλό να σκεφθεί κανείς έτσι– ωφελήθηκαν πάρα πολύ.
Πάρα πολλοί άνθρωποι βγάζουν μέσα από την ψυχή τους αμαρτίες, και ενώ χρόνια εξομολογούνταν, δεν πήγαινε το μυαλό τους να τις βγάλουν. Γιατί μπορεί να πηγαίνει κανείς στο εξομολογητήριο, μπορεί να λέει αμαρτίες, αλλά πιάνει τα επάνω-επάνω, και δεν θίγει βαθύτερα το εγώ του, δεν θίγει τον παλαιό άνθρωπο. Δεν γίνεται όμως έτσι· δεν γίνεται. Το θηρίο αυτό πρέπει να βγει από κει, πρέπει να πεθάνει.
Ενθυμείσθε που αναφέρεται στο βιβλίο «Αμαρτωλών σωτηρία» ένα περιστατικό: Στην έρημο ήταν ένας γέροντας με τον υποτακτικό του. Εμφανίστηκε μια γυναίκα που ήθελε να εξομολογηθεί. Ο γέροντας κάθισε να την εξομολογήσει, και ο υποτακτικός του πήγε αρκετά μακριά. Δεν άκουγε, αλλά έβλεπε.
Εξομολογήθηκε η γυναίκα και έφυγε. Μετά έλεγε ο υποτακτικός –που, φαίνεται, ήταν μια άγια ψυχή– στον γέροντα: «Ξέρετε τι είδα; Είδα ότι έβγαιναν μικρά φιδάκια από το στόμα της γυναίκας αυτής, αλλά πάρα πολλές φορές βγήκε το κεφάλι ενός μεγάλου φιδιού, που όμως έμπαινε πάλι μέσα. Τελικά δεν βγήκε το μεγάλο φίδι, και όταν τέλειωσε η εξομολόγηση και σηκωνόταν η γυναίκα να φύγει, ξαναμπήκαν και όλα τα φιδάκια μέσα της».
Μπορεί να είναι αυτό μια υπερβολή –εγώ δεν έχω την παραμικρή δυσκολία να το πιστέψω– αλλά είναι και μια αλήθεια. Πνευματικά είναι μια αλήθεια. Μπορεί χρόνια να εξομολογείσαι, αλλά ποτέ να μην έχεις μετανοήσει αληθινά, ποτέ να μην έχεις βγάλει από τα βάθη της ψυχής σου όλα εκείνα τα φίδια που υπάρχουν εκεί μέσα, όλα εκείνα τα φαρμάκια που υπάρχουν εκεί μέσα, όλη εκείνη την αμαρτωλή κατάσταση που υπάρχει μέσα σου.
Να σκεφθούμε λοιπόν ότι μπορεί να είναι οι τελευταίες ημέρες της ζωής μας. Να το σκεφθούμε, όχι για να φοβηθούμε, αλλά για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να ταρακουνηθεί, να συνέλθει, να ανασκάψει το βάθος, να μετανοήσει ειλικρινέστερα. Και ξέρετε, άμα δει ο Θεός ότι εμείς αποφασίσαμε να το κάνουμε αυτό, βρίσκει τρόπο ο Θεός να βάλει την κρίση μας, τη σκέψη μας βαθιά μέσα στην ψυχή, ώστε να τα βρει κανείς όλα αυτά τα σκεπασμένα και να τα βγάλει. Μπορεί να βρει τρόπο ο Θεός. Αλλιώς, όταν εμείς δεν έχουμε διάθεση, είναι κλειστός ο δρόμος.
Και έχουμε μπροστά μας την πιο κατάλληλη περίοδο του χρόνου, την περίοδο αυτή του Τριωδίου, για να δουλέψουμε καλύτερα στην ψυχή μας, βαδίζοντας με τον Κύριο αυτόν τον ανηφορικό δρόμο προς τον Γολγοθά. Να συμπορευθούμε, να συσταυρωθούμε και να αναστηθούμε μαζί του.
Η παρηγοριά μας θα είναι ότι, μόλις αρχίσουμε να βαδίζουμε με τον Κύριο, ήδη θα έχουμε μέσα μας και την ανάσταση. Εδώ είναι το θέμα το μεγάλο. Ο Κύριος σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Ο κάθε αμαρτωλός, από τη στιγμή που θα πάρει αυτή την απόφαση, ενώ προχωρεί προς τη σταύρωση, προς τη σταύρωση του παλαιού ανθρώπου, συγχρόνως ζει και την ανάσταση.
Ταπεινά λοιπόν εύχομαι να συμπορευθούμε, να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε με τον Κύριο.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Συνάξεις Τριωδίου Α’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, β’ έκδοση 2013, σελ. 65
Μετάνοια, σταύρωση, ανάσταση
