Η Παναγία τελικά έγινε Παναγία, γιατί τη διάλεξε ο Θεός, γιατί την κάλεσε ο Θεός. Αλλά τη διάλεξε ο Θεός και την κάλεσε ο Θεός, επειδή ήταν αυτή η ενάρετη κόρη, η οποία όχι απλώς έχει έναν τίτλο –έγινε μητέρα του Χριστού– αλλά ζει ενώπιον του Θεού, ζει όπως θέλει ο Θεός.
Θέλω να το τονίσω αυτό, και να το προσέξουμε, αδελφοί μου, διότι την ευλαβούμεθα την Παναγία και την υμνούμε και την τιμούμε και πόσα δεν λέμε και στους Χαιρετισμούς και στις άλλες ακολουθίες, όπως τιμούμε και όλους τους αγίους, αλλά και τον Θεό τον παρακαλούμε, τον ικετεύουμε και προσευχόμαστε πάλι και πάλι στον Ιησού Χριστό, στην Αγία Τριάδα. Όμως τα πράγματα δείχνουν ότι, ενώ είναι μεγάλη η προσφορά της ψυχής μας από πλευράς ύμνων κλπ. προς την Παναγία, προς τον Τριαδικό Θεό, προς τους αγίους, τελικά δεν γίνεται σ’ εμάς κάτι ανάλογο προς όλη αυτή την προσφορά της ψυχής μας. Δεν γίνεται κάτι ανάλογο. Να το προσέξουμε αυτό.
Έχει πάθει ο άνθρωπος τουλάχιστον στα χρόνια μας ένα δυστύχημα μεγάλο· θρησκευτικός, θρησκευτικότατος, με τους ύμνους του, με τις μελέτες του, με τα διαβάσματά του, με την πίστη του, αλλά όμως δεν συντονίζει, δεν προσπαθεί να συντονίσει τη ζωή του με τα κελεύσματα του Θεού, με τα παραγγέλματα του Θεού, όπως έκαναν όλοι οι άγιοι και πρώτη η Παναγία, η οποία το έκανε και τη βρήκε ο Θεός και την κάλεσε και την έκανε μητέρα του. Βρήκε ο Θεός και τους άλλους έπειτα αγίους, τις άγιες ψυχές. Μπορεί να τις βρήκε τις ψυχές αυτές μέσα στην αμαρτία, μέσα στη λάσπη κλπ., αλλά όμως ήταν αποφασισμένες αυτές οι ψυχές –φάνηκε, το έδειξαν τα πράγματα– να ανταποκριθούν στην κλήση του Θεού και να ζήσουν κατά τον νόμο του Θεού, κατά το θέλημα του Θεού, και να αφήσουν την οποιαδήποτε ζωή και την οποιαδήποτε νοοτροπία και την οποιαδήποτε κατάσταση που είχαν πρώτα και να ζήσουν όπως ήθελε ο Θεός. Γι’ αυτό κλήθηκαν κι αυτοί και έγιναν άγιοι.
Αυτό είναι που δεν έχει προσέξει και δεν μπορεί να καταλάβει ο σημερινός άνθρωπος, ο σημερινός χριστιανός, κι εμείς, αδελφοί μου. Και απόψε, άσχετα τι έγινε μέχρι αυτή τη στιγμή, καθώς μιλάει ο Θεός –είπαμε, μιλάει ο Θεός, και μακάριος εκείνος που τον ακούει και τον καταλαβαίνει– καθώς είμαστε εδώ στον ναό και ακούμε κλπ., να προσέξουμε τη φωνή του Θεού, να καταλάβουμε τη φωνή του Θεού, και να δείξουν τα πράγματα, να φανεί στα πράγματα, ότι σαν να είμαστε προετοιμασμένοι από χρόνια και απλώς τη φωνή περιμέναμε, για να ανταποκριθούμε, για να πούμε ο καθένας μας· «Ιδού ο δούλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Αλλά όντως όμως, όντως από κει και πέρα να γίνει μ’ εμάς ό,τι θέλει ο Θεός, και όχι ό,τι θέλουμε εμείς και ό,τι σκεπτόμαστε εμείς.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Συνάξεις Τριωδίου Β’ “, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 189
