Ο Κύριος ελάχιστες φορές βγήκε από τα όρια του Ισραηλιτικού έθνους, και μία από αυτές είναι αυτή που πήγε στην περιοχή της Τύρου και της Σιδώνος. «Και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγασεν αυτώ λέγουσα· ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυΐδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον. Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού ηρώτων αυτόν λέγοντες· απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών. Ο δε αποκριθείς είπεν· ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. Η δε ελθούσα προσεκύνησεν αυτώ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. Ο δε αποκριθείς είπεν· ουκ εστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις. Η δε είπε· ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών. Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή· ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης». (Ματθ. 15:21-28)
Ενώ η γυναίκα αυτή έχει απόλυτη ανάγκη για το παιδί της και γι’ αυτό κράζει στον Κύριο, και κράζει με πίστη –στο τέλος αποδείχθηκε ότι είχε πίστη· αλλά ασφαλώς από την αρχή κράζει με πίστη– ο Κύριος δεν την προσέχει, δεν της δίνει σημασία. Και επιμένει η γυναίκα να κράζει, και ο Κύριος επιμένει να μην την προσέχει. Και πάλι επιμένει η γυναίκα να κράζει, και ο Κύριος όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται, αλλά και την αποπαίρνει κιόλας. Της μιλάει έτσι, σαν να την απορρίπτει. Της μιλάει έτσι, σαν να της λέει: «Ούτε καν ξέρω ποια είσαι. Και αν τυχόν έχεις ακούσει ότι εγώ κάνω θαύματα και ότι έχω θεραπεύσει πολλούς, αυτό πάντως δεν είναι για σένα. Ξέγραψέ το».
Είναι σαν να της μιλάει έτσι ο Κύριος, δηλαδή σαν να παίρνει αυτή την απορριπτική στάση απέναντί της, κυρίως όταν της λέει ότι δεν είναι καλό να πάρει κανείς τον άρτο από τα παιδιά του και να τον δώσει στα κυνάρια. Αυτή όμως δεν αποθαρρύνεται, δεν απογοητεύεται, δεν τα χάνει, αλλά πιάνεται από τα λόγια του Κυρίου.
Όπως είπαμε και άλλη φορά, ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, σε τέτοιες δύσκολες ώρες γίνεται σοφός και μιλάει όπως πρέπει και εκδηλώνεται όπως πρέπει. Και η Χαναναία εδώ, καθώς πιάνεται από τα λόγια του Χριστού, λέει ακριβώς εκείνο που περίμενε ο Χριστός –«ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών»– για να της κάνει τελικά το θέλημά της λέγοντας: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γεννηθήτω σοι ως θέλεις».
Ακριβώς επειδή η Χαναναία επέμενε, χωρίς να απογοητευτεί και χωρίς καθόλου να πειραχτεί μέσα της, πήρε τελικά αυτό που ζητούσε. Καθόλου δεν πειράχτηκε, όχι μόνο με την έννοια ότι δεν σκανδαλίσθηκε, δεν τα έβαλε με τον Κύριο, δεν άρχισε να παραπονιέται, αλλά κυρίως με την έννοια ότι δεν αλλοιώθηκε η πίστη της και δεν είπε πως δεν γίνεται τίποτε.
Θα μπορούσε, έστω κι αν δεν παραπονιόταν στον Χριστό, κι αν δεν έλεγε κάτι κακό μέσα της για τον Χριστό, να αρχίσει να μειώνεται η πίστη της, να εξασθενίζει η πίστη της, και να πει: «Φώναξα, ξαναφώναξα, κραύγασα, τα είπα και έτσι, τα είπα και αλλιώς, αλλά δεν γίνεται τίποτε». Όμως, όχι· αυτή δεν θίγεται καθόλου, δεν ενοχλείται καθόλου, αλλά συνεχίζει, με αυξανόμενο μάλιστα βαθμό πίστεως, να εμπιστεύεται στον Χριστό, λέγοντας κάθε φορά τα κατάλληλα λόγια.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Το μυστήριο του πόνου”, Γ’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2010, σελ. 122 (απόσπασμα).
Η μεγάλη πίστη της Χαναναίας – Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου
