Στον κόσμο αυτό έχουμε και το είδος της λύπης που προέρχεται από τις διάφορες άσχημες καταστάσεις και τα διάφορα δυσάρεστα γεγονότα που αντιμετωπίζουμε: αρρωστήσαμε εμείς, αρρώστησε κάποιος δικός μας άνθρωπος, πάθαμε ένα ατύχημα, κάποια ζημιά ή κάτι άλλο μας συνέβη. Μας πιέζουν οι περιστάσεις από δω, μας πιέζουν από κει, απρόβλεπτα γεγονότα τα οποία δεν εξαρτώνται από μας αλλά από άλλους. Όλα αυτά πιέζουν, συνθλίβουν τον άνθρωπο, τον ταλαιπωρούν και τον λυπούν.
Ενθυμείσθε που έχουμε αναφέρει το χωρίο του αποστόλου Παύλου: «Υπερπερισσεύομαι τη χαρά επί πάση τη θλίψει ημών» (Β’ Κορ. 7:4). Γιατί είχε θλίψη ο απόστολος Παύλος; Δεν είχε θλίψη ούτε ένεκα σκαριού, ούτε βέβαια διότι εθίγετο από τις αμαρτίες του –ήθελε δηλαδή να παραστήσει τον εαυτό του ασπροπρόσωπο ενώπιον του Θεού, όμως δεν μπορούσε εξαιτίας των αμαρτιών του– αλλά είχε θλίψη, διότι συνεχώς τον εδίωκαν, τον συκοφαντούσαν, συνεχώς τον εμπόδιζαν, τον βασάνιζαν· συνεχώς είχε να αντιμετωπίσει μαρτύρια. Επομένως, η εξωτερική θλίψη τον περιέβαλλε από παντού, συνεχώς και με πολλή ένταση.
Μπορεί λοιπόν από το ένα μέρος να έχει κανείς αυτή τη μορφή λύπης, και μάλιστα πάρα πολλοί άνθρωποι κυριολεκτικά καταποντίζονται μέσα σ’ αυτήν. Τα χάνουν, μπερδεύονται, στενοχωρούνται, και όλος ο αγώνας, όλη η προσπάθειά τους, όλη η ζωή τους εξαντλείται στο να ξεφεύγουν διαρκώς από αυτού του είδους τη λύπη, κάτι που μάλλον είναι αδύνατον. Διότι, εφόσον είναι κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο, όσο κι αν προβλέψει, όσο κι αν προλάβει, όσο κι αν οργανώσει τα πράγματα, όσο κι αν βοηθηθεί, θα έρθουν τα απρόβλεπτα και τα απρόοπτα, και, θέλει δεν θέλει, θα πιεστεί, θέλει δεν θέλει, θα στενοχωρηθεί, θα έχει θλίψη, θα έχει αυτή τη λύπη· η λύπη αυτή, θέλει δεν θέλει κανείς, θα υπάρχει. Αλλά, να που ο απόστολος Παύλος λέει: «Υπερπερισσεύομαι τη χαρά επί πάση τη θλίψει ημών». Έχει όχι απλώς χαρά, όχι απλώς περίσσια χαρά, αλλά υπερπερίσσια.
Πράγματι, εξωτερικά μπορεί ο άνθρωπος του Θεού να έχει τέτοιες λύπες, τέτοιες στενοχώριες –είπαμε ότι είναι αναπόφευκτες αυτές· θα έρθουν, θέλουμε δεν θέλουμε– και μάλιστα μερικές φορές τόσα πολλά μπορεί να πέσουν επάνω του, που να φαίνεται ότι δεν βαστάει άλλο κανείς. Όμως, ο Θεός, που παρακολουθεί τον καθένα, δεν αφήνει ποτέ να πέσουν επάνω μας περισσότερα από όσα μπορούμε να σηκώσουμε. Έτσι, όσο κι αν μας καταθλίβουν οι καταστάσεις αυτές, μπορούμε να έχουμε χαρά, όπως το λέει ο απόστολος Παύλος, και μάλιστα ο καθένας μπορεί να δοκιμάσει έτσι να τα αντιμετωπίσει τα πράγματα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Το μυστήριο του πόνου”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2010, σελ. 43 (απόσπασμα).
Η λύπη από τα δυσάρεστα γεγονότα
