Όταν ήμουν ακόμη στο μοναστήρι, ήταν σε αυτό και κάποιος μοναχός, στο όνομα Ιούστος, ο οποίος γνώριζε την ιατρική τέχνη και συνήθιζε να με περιποιείται καθημερινά στις αρρώστιες που με έβρισκαν κάθε τόσο. Αυτός κάποτε αρρώστησε και έφτασε στα τελευταία του. Πλάι του έμενε και τον υπηρετούσε στην αρρώστια ο αδελφός του Κοπιόσος, ο οποίος ζει μέχρι τώρα στην πόλη αυτή και βγάζει τα απαραίτητα για την πρόσκαιρη ζωή από την ιατρική τέχνη. Όταν ο άρρωστος κατάλαβε ότι πλησιάζει ο θάνατος, φανέρωσε στον αδελφό του Κοπιόσο ότι είχε κρυμμένα χρυσά νομίσματα. Οι αδελφοί της μονής έψαξαν τότε προσεκτικά όλα τα γιατρικά του και βρήκαν κρυμμένα εκεί τα τρία αυτά νομίσματα, και αμέσως μου το είπαν.
Όταν έμαθα αυτό το κακό για τον αδελφό που ζούσε μαζί μας στο κοινόβιο, δεν μπόρεσα να το σηκώσω, γιατί ο κανόνας του μοναστηριού μας ήταν όλοι οι αδελφοί να ζουν κοινοβιακά και κανένας να μην έχει κάτι δικό του. Με κυρίεψε λοιπόν αφόρητη λύπη και σκεφτόμουν τι θα έπρεπε να κάνω και για την κάθαρση του ετοιμοθάνατου και για να φοβηθούν και να διορθωθούν οι υπόλοιποι αδελφοί. Κάλεσα τότε τον οικονόμο του μοναστηριού και του είπα: «Πήγαινε και δώσε εντολή, κανένας από τους αδελφούς να μην πλησιάσει εκείνον τον ετοιμοθάνατο, ούτε να του πει κανείς λόγο παρηγορητικό, αλλά αν ζητά τους αδελφούς ξεψυχώντας, ο κατά σάρκα αδελφός του να του πει· “Για τα τρία νομίσματα που είχες κρυμμένα, σε σιχάθηκαν όλοι οι αδελφοί”. Ίσως, έστω την ώρα του θανάτου, να καταδικάσει την καρδιά του μαστιγώνοντάς την αμείλικτα για το σφάλμα αυτό και έτσι να καθαριστεί κάπως από την αμαρτία που έκανε.
» Όταν ξεψυχήσει, μη θάψετε το σώμα του εκεί που θάβονται οι άλλοι αδελφοί, αλλά ανοίξτε πρόχειρα έναν λάκκο στην κοπριά και ρίξτε μέσα το σώμα του. Τα τρία νομίσματα που άφησε, να ριχτούν επάνω του, και όλοι μαζί να φωνάξετε· “Τα χρήματά σου να χαθούν μαζί μ’ εσένα”. Έπειτα σκεπάστε τον με χώμα».
Ο Ιούστος λοιπόν αυτός, καθώς έφτασε στον θάνατο και είχε μεγάλη αγωνία, ζήτησε τη συμπαράσταση των αδελφών. Επειδή όμως κανένας από τους μοναχούς δεν τον πλησίασε, ο αδελφός του τον ενημέρωσε γιατί έγινε μισητός σε όλους. Αυτός αμέσως στέναξε δυνατά για την αμαρτία του, και με τέτοιους στεναγμούς ξεψύχησε. Στη συνέχεια τον έθαψαν όπως είπα. Όλοι λοιπόν οι αδελφοί συνταράχτηκαν πολύ από την καταδίκη του αυτή και άρχισαν να φέρνουν ο καθένας τα τιποτένια και ασήμαντα πράγματα, τα οποία ο κανόνας του κοινοβίου δεν επέτρεπε να έχουν, επειδή φοβήθηκαν πάρα πολύ μην τυχόν βρεθεί στην κατοχή τους κάτι που θα τους καταδικάσει.
Αφού πέρασαν τριάντα μέρες από τον θάνατο εκείνου, η ψυχή μου άρχισε να σπλαχνίζεται τον πεθαμένο αδελφό και με πολύν πόνο να συλλογίζεται την καταδίκη του και να αναζητά κάποιον τρόπο για τη λύτρωσή του. Κάλεσα λοιπόν πάλι τον οικονόμο και με πολλή λύπη του είπα: «Αρκετά παραβλέψαμε ως τώρα εκείνον τον πεθαμένο αδελφό. Οφείλουμε πια για χάρη της αγάπης να τον βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Πήγαινε λοιπόν, και από σήμερα και για τριάντα μέρες κανόνισε να προσφέρεται ανελλιπώς για χάρη του η αναίμακτη θυσία καθημερινά».
Ο οικονόμος έκανε ό,τι του είπα. Προσφερόταν λοιπόν για χάρη του νεκρού η σωτήρια θυσία σύμφωνα με την εντολή μου. Ενώ όμως εμείς ήμασταν απασχολημένοι με άλλα και δεν μετρούσαμε τις μέρες που περνούσαν, ο ίδιος ο πεθαμένος αδελφός εμφανίστηκε νύχτα, την ώρα του ύπνου, στον αδελφό του Κοπιόσο. Αυτός, βλέποντάς τον, τον ρώτησε: «Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι εκεί;» «Μέχρι τώρα ήμουν πολύ άσχημα», αποκρίθηκε εκείνος, «τώρα όμως είμαι καλά».
Αμέσως ο Κοπιόσος ήρθε στο μοναστήρι και μας το είπε. Μετρήσαμε τότε με ακρίβεια τις μέρες και βρήκαμε ότι η ημέρα αυτή ήταν εκείνη, κατά την οποία συμπληρώθηκε η τριακοστή Λειτουργία για χάρη του πεθαμένου αδελφού.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση ΣΤ’. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 74.
