Αξιοθαύμαστο, αλήθεια, είναι το ότι ο Θεός μάς ευεργετεί μέσ’ από γεγονότα που φαίνονται όχι ευνοϊκά και ευχάριστα, αλλά ενάντια και δυσάρεστα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Ο Φαραώ πρόσταξε να ρίχνονται στο ποτάμι τα βρέφη των Ισραηλιτών. Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα σωζόταν ο Μωυσής από τη θυγατέρα του Φαραώ και δεν θ’ ανατρεφόταν στα ανάκτορα. Ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, για να δείξει πόσο εύκολα η σοφία Του και η παντοδυναμία Του βρίσκουν λύσεις σε προβλήματα άλυτα και διέξοδο στα αδιέξοδα.
Αργότερα ένας Εβραίος είπε απειλητικά στο Μωυσή: «Μήπως θέλεις να με σκοτώσεις;» Και αυτό τον ωφέλησε, γιατί φοβήθηκε και αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο. Έτσι έφυγε στην έρημο του Σινά. Εκεί όχι μόνο μακριά από τους κινδύνους της Αιγύπτου έζησε, αλλά και ωρίμασε πνευματικά και πλουτίστηκε με σοφία και αξιώθηκε να δει το θαυμάσιο εκείνο όραμα της φλεγόμενης βάτου και έλαβε τη θεία επαγγελία της λυτρώσεως του λαού του από την τυραννική δουλεία των Αιγυπτίων.
Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Ααρών. Όταν επαναστάτησαν εναντίον του ο Κορέ και ορισμένοι άλλοι άρχοντες του ισραηλιτικού λαού, αμφισβητώντας του το αξίωμα της ιερωσύνης, ο Θεός, με το θαύμα του ραβδιού που βλάστησε, τον ανέδειξε λαμπρότερο και ενδοξότερο.
Ας θυμηθούμε τώρα και τους Τρεις Παίδες. Στην περίπτωσή τους ο διάβολος έπαθε το συνηθισμένο του πάθημα, που ποτέ δεν του γίνεται μάθημα. Τι δηλαδή;
Τα μέσα που χρησιμοποιεί για να πολεμήσει τους πιστούς, χτυπούν τελικά τον ίδιο και εξουδετερώνουν τη δύναμή του. Αυτό, φυσικά, γίνεται όχι γιατί το θέλει εκείνος, αλλά γιατί ο πάνσοφος Θεός οδηγεί τα πράγματα έτσι, ώστε τα τεχνάσματα και τα όπλα του να στραφούν εναντίον του.
Έβαλε, λοιπόν, ο πονηρός σ’ εκείνον τον τύραννο, το Ναβουχοδονόσορ, τη σκέψη να μην αποκεφαλίσουν τους αγίους ούτε να τους ρίξουν στα θηρία, αλλά να τους θανατώσουν στη φωτιά. Γιατί; Για να μη μείνει τίποτε από τα λείψανά τους, για να εξαφανιστούν τα σώματά τους, για ν’ ανακατευτεί η στάχτη από τα οστά τους με τη στάχτη από τα ξύλα.
Αλλά ο Θεός χρησιμοποίησε αυτόν τον τρόπο για να νικηθεί η ασέβεια και να κατατροπωθεί, η ειδωλολατρία. Έτσι έκανε τα σώματά τους απρόσιτα στις φλόγες, διδάσκοντας τους βαρβάρους ότι η φωτιά, που είχε θεοποιηθεί στα μέρη της Ανατολής, φοβάται όχι μόνο το Θεό, μα και τους δούλους Του.
Στους διωγμούς, πάλι, τι έγινε; Οι διώκτες στράφηκαν με απίστευτη μανία ενάντια στους χριστιανούς. Και, όμως, όλο τους το μίσος, όλη τους η μοχθηρία, όλη τους η αγριότητα αφανίστηκε πιο εύκολα απ’ ό,τι αφανίζεται ο ιστός της αράχνης, διαλύθηκε πιο γρήγορα απ’ ό,τι διαλύεται ο καπνός, σκορπίστηκε πιο γοργά απ’ ό,τι σκορπίζεται η σκόνη.
Η εμπάθειά τους ενάντια στους χριστιανούς είχε ως αποτέλεσμα ν’ αναδειχθεί ολόκληρη χορεία από μάρτυρες. Έτσι η Εκκλησία πλουτίστηκε με τους αθάνατους και έμψυχους αυτούς θησαυρούς, που, όχι μόνο στη διάρκεια της άγιας ζωής τους, αλλά και, μετά την τελείωσή τους προσφέρουν πλούσια σ’ όλους μας τόσες ουράνιες ευεργεσίες.
Τη δύναμή Του ο Θεός τη δείχνει ιδιαίτερα, όταν αυξηθούν οι εχθροί των πιστών δούλων Του.
Έτσι, στη δική μας γενιά, όταν ανέβηκε στο θρόνο ο παραβάτης Ιουλιανός (361-363), αυτός που ξεπέρασε όλους τους άλλους ασεβείς στην ασέβεια, έγιναν πολλά και παράδοξα σημεία.
Πρώτα πρώτα, μόλις έγινε βασιλιάς, έπεσε στις πόλεις μεγάλη πείνα. Κακή αρχή μιας κακής βασιλείας.
Αργότερα, όταν έδωσε εντολή να ξαναχτιστεί ο ιουδαϊκός Ναός των Ιεροσολύμων, για να διαψευσθεί η προφητεία του Χριστού, φωτιά ξεπήδησε από τα θεμέλια κι έκανε τους οικοδόμους να το βάλουν στα πόδια. Έτσι το σχέδιό του ματαιώθηκε.
Όταν, πάλι, ο ταμίας του και ο θείος του – Ιουλιανός λεγόταν κι αυτός – τόλμησαν να μολύνουν τα ιερά σκεύη των χριστιανών, τιμωρήθηκαν παραδειγματικά από το Θεό: Του πρώτου το σώμα γέμισε πληγές και σκουλήκια και του δεύτερου τα σπλάχνα χύθηκαν έξω. Έτσι πέθαναν και οι δύο. Φριχτοί θάνατοι!
Τέλος, σε ορισμένα μέρη, όπου τελέστηκαν θυσίες στα είδωλα, στέρεψαν οι πηγές. Άλλο ένα θεϊκό σημάδι.
Συνηθίζει να ενεργεί έτσι ο Θεός σε ειδικές περιστάσεις. Όταν τα κακά πληθαίνουν, όταν η ανομία απλώνεται, όταν οι δούλοι Του κακοποιούνται, τότε δείχνει τη μεγάλη Του δύναμη.
Από το βιβλίο: ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α’. Από τις Ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Έκδοση τέταρτη. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 15.
