Κάποιος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα: «Πώς μερικοί βλέπουν αποκαλύψεις και οπτασίες αγγέλων;» Και ο γέροντας απάντησε: «Μακάριος, παιδί μου, είναι αυτός που βλέπει πάντοτε τις αμαρτίες του· γιατί αυτός βρίσκεται πάντοτε σε εγρήγορση».

Είπε τότε ο αδελφός: «Εγώ, πάτερ, πριν από μέρες είδα κάποιον αδελφό να βγάζει δαίμονα από έναν άλλον». Ο γέροντας του αποκρίθηκε: «Εγώ δεν θέλω να βγάλω δαίμονες και να γιατρέψω αρρώστιες. Αυτό που θέλω και παρακαλώ τον Θεό είναι να μην μπει σ’ εμένα ο δαίμονας και να καθαρίσω τον εαυτό μου από τους ακάθαρτους λογισμούς· και τότε, πράγματι, θα έχω γίνει μέγας. Γιατί αν καθαρίσει κανείς την καρδιά του από τους ακάθαρτους λογισμούς και κάνει ακούραστα τον κανόνα της προσευχής του, σίγουρα θα αξιωθεί να πάει και αυτός στη βασιλεία των ουρανών μαζί με τους θαυματουργούς πατέρες».

Κάποιος αδελφός απαρνήθηκε τον κόσμο, όπως και ο φυσικός του πατέρας, και έμειναν και οι δύο σε ένα μοναστήρι. Μετά από καιρό άκουσε ο αδελφός για τον πατέρα του ότι γιάτρεψε κάποιον άρρωστο δαιμονισμένο, και πήγε να το αναφέρει σε κάποιον μεγάλο γέροντα, στον οποίο είπε λυπημένος: «Αββά, ο πατέρας μου προόδευσε και έβγαλε δαιμόνιο από κάποιον αδελφό, εγώ όμως ζω με αμέλεια και δεν έχω καμιά προκοπή».

Ο γέροντας του απάντησε: «Πραγματικά, παιδί μου, δεν είναι αυτά προκοπή, το να βγάλει κανείς δαίμονες ή το να θεραπεύσει αρρώστους. Γιατί αυτά δεν είναι ο άνθρωπος που τα κάνει, αλλά η δύναμη του Θεού και η πίστη αυτού που προσέρχεται. Μερικοί, που δεν το κατάλαβαν αυτό, αλλά υπερηφανεύτηκαν, χάθηκαν. Εγώ όμως σου λέω πως, αν ο άνθρωπος φτάσει σε αληθινή ταπείνωση, άλλη προκοπή μεγαλύτερη από αυτήν δεν υπάρχει, και ποτέ δεν πέφτει. Αυτός δηλαδή που μια για πάντα ταπείνωσε την ψυχή του ως κάτω, πού έχει να πέσει πιο χαμηλά; Και το χαρακτηριστικό αυτού του ανθρώπου είναι το να υπομένει, όταν τον προσβάλλουν».

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ’, Υπόθεση ΛΕ’ (35). Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 288.

Η μεγαλύτερη προκοπή είναι η ταπείνωση