Για τη βιοτή του μακάριου Ηλία ποιος μπορεί να διηγηθεί; Διότι αυτός έτσι έζησε επάνω στη γη, ώστε να θεωρείται, πριν από τη μετάθεσή του, ότι ζει στους ουρανούς και συναναστρέφεται με τους ασώματους Αγγέλους· αυτός που δεν απέκτησε επάνω στη γη τίποτε εντελώς· αυτός που τυλίγονταν μόνο τη μηλωτή και σ’ εκείνους που φορούσαν τα στέμματα και τις βασιλικές στολές παρουσιάζονταν φοβερός, όχι από την ισχύ τού σώματος, αλλά από τη δύναμη της ακτημοσύνης και της εγκράτειας, και από τη χάρη του παναγίου Πνεύματος, που απέκτησε με την καλή του βιοτή· αυτός που τίποτε δεν είχε, και όμως κατείχε τα πάντα· αυτός που αρνήθηκε όλη την άνεση αυτής της ζωής· αυτός που χώρισε τον ποταμό με το πρόσταγμά του· αυτός που πρόσταξε τον ουρανό να μη βρέξει στη γη τρία χρόνια και έξι μήνες· αυτός που απέφυγε όλη τη μάταια δόξα αυτής της ζωής· αυτός που έσβησε τη φλόγα της αμαρτίας με τη δροσιά της εγκράτειας· αυτός που ποτέ δε σκέφθηκε κανένα σαρκικό· αυτός που έλεγξε τη βλάβη των προφητών της πλάνης και έσφαξε τους ιερείς του Βάαλ· αυτός που πρόσταξε να κατεβεί την τρίτη φορά φωτιά από τον ουρανό, και κατέκαψε τους άπιστους, και έλεγξε το βασιλιά για την εκτροπή του· αυτός που είχε τόσο μεγάλη παρρησία και θάρρος λόγου· αυτός που έδεσε τα σύννεφα.
Έτσι ο τόσο μεγάλος και τόσο σπουδαίος προφήτης δεν έζησε επάνω στη γη χωρίς θλίψεις και πειρασμούς, αλλά απεναντίας ύστερα από την παρουσίαση τόσο μεγάλων θαυμάτων, από το φόβο της γυναίκας, έγινε εξόριστος και μετανάστης, και αναγκαζόταν να διανύσει νηστικός δρόμο σαράντα ημερών, αλλά ούτε έτσι βρήκε ανακούφιση, αλλά ξανά άλλη δοκιμασία τον ακολούθησε, ο θάνατος δηλαδή του παιδιού της χήρας. Διότι ύστερα από την καλοσύνη της φιλοξενίας είδε εκείνη η μακάρια γυναίκα ότι έχει πεθάνει το παιδί της, και ενώ περίμενε να λάβει από τον προφήτη αμοιβή ευλογίας, λάβαινε σαν αμοιβή το οδυνηρότερο απ’ όλα γι’ αυτή· διότι αυτόν που περίμενε να έχει παρηγοριά στη ζωή της, τον έχασε με την παρουσία του προφήτη.
Πόση θλίψη τότε για τον προφήτη; Πόση αδυναμία; Διότι η γυναίκα ζητούσε το παιδί της, και αυτός που έδεσε τα σύννεφα στενοχωρούνταν από αυτή, καθώς του ζητούσε το παιδί της. Γι’ αυτό, επειδή πιέζονταν από αυτή, αγκάλιασε το παιδί επτά φορές, στόμα με στόμα, και ικετεύοντας πολλή ώρα τον Θεό, έδωσε το παιδί σ’ εκείνη που το γέννησε, αφού το ανάστησε από τους νεκρούς. Διότι είχε βοηθό του στο έργο τη νηστεία και την ακτημοσύνη.
Είδατε, αδελφοί, τη δύναμη της ακτημοσύνης και της εγκράτειας· πώς και το θάνατο κατάργησε και ζωή χάρισε στο παιδί, και από δοκιμασίες και κινδύνους τον έσωσε, και με πύρινο άρμα τον ετοίμασε να ανεβεί στον Δεσπότη, χωρίς να πάθει τίποτε από τη φωτιά. Και επειδή η ζωή του δροσίζονταν από την εγκράτεια και την αγνότητα και τη χάρη τού Θεού, μ’ αυτές και τις άλλες αρετές, ενώ ακόμη ήταν στο σώμα, ζούσε μαζί με τους ασώματους Αγγέλους.
Από το βιβλίο: ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΕΡΓΑ, τόμος Δ’. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1992. Απόσπασμα από τον λόγο: «Στο λόγο που είπε ο Κύριος, ότι “σ’ αυτό τον κόσμο θα έχετε θλίψη”. Και για το να είναι ο άνθρωπος τέλειος», σελ. 372.
