Βλέποντας ο εχθρός τον μεγάλο ζήλο του Αντωνίου για την αρετή και θέλοντας να τον εμποδίσει, καθώς αυτός πορευόταν για το όρος, (*) του έδειξε κατά φαντασίαν έναν μεγάλο ασημένιο δίσκο στον δρόμο. Ο Αντώνιος κατάλαβε το τέχνασμα του διαβόλου που μισεί το καλό· στάθηκε λοιπόν, και βλέποντας προς τον δίσκο, άρχισε να ελέγχει τον κρυμμένο σε αυτόν διάβολο λέγοντας:
«Από πού βρέθηκε ο δίσκος στην έρημο; Αυτός ο δρόμος δεν είναι περπατημένος, δεν υπάρχουν ίχνη κάποιων που να πέρασαν από εδώ. Και να έπεσε, θα γινόταν αντιληπτός, τόσο μεγάλος που είναι· αλλά και εκείνος που τον έχασε θα γύριζε να ψάξει και θα τον έβρισκε, καθώς ο τόπος είναι έρημος. Αυτό είναι τέχνασμα του διαβόλου. Δεν θα εμποδίσεις με αυτό την προθυμία μου, διάβολε· να χαθεί και αυτό και εσύ μαζί του!»
Με τα λόγια αυτά του Αντωνίου χάθηκε ο δίσκος όπως ο καπνός που ανεβαίνει από τη φωτιά.
Έπειτα, καθώς συνέχιζε την πορεία του, είδε πάλι χρυσά νομίσματα, όχι πλέον φανταστικά, αλλά αληθινά, ριγμένα στον δρόμο. Αν αυτά του τα έδειξε ο εχθρός ή κάποια ανώτερη δύναμη – δηλαδή άγγελος – με σκοπό να γυμνάσει τον αθλητή και να δείξει στον διάβολο ότι αυτός μήτε για τα αληθινά χρήματα δεν φροντίζει, ούτε ο ίδιος ο Αντώνιος μας το είπε ούτε εμείς το μάθαμε, πέρα από το ότι αυτό που έβλεπε ήταν στ’ αλήθεια χρυσάφι.
Ο Αντώνιος θαύμασε τη μεγάλη του ποσότητα, το υπερπήδησε όμως σαν να ήταν φωτιά και το προσπέρασε έτσι που όχι μόνο δεν γύρισε, αλλά και φρόντισε να προχωρήσει πολύν δρόμο, ώστε να κάνει τον τόπο αφανή και να τον ξεχάσει.
Ισχυροποιώντας λοιπόν την πρόθεσή του όλο και πιο πολύ, κατευθύνθηκε με ορμή προς το όρος· και βρίσκοντας πέρα από τον ποταμό ένα έρημο παράπηγμα, το οποίο από την πολυκαιρία είχε γεμίσει ερπετά, κατοίκησε σε αυτό.
Έλεγε ο Μέγας Αντώνιος: «Δεν πρέπει να καυχιέται κανείς επειδή βγάζει δαίμονες, ούτε να υπερηφανεύεται επειδή κάνει θεραπείες. Ούτε πάλι να θαυμάζει εκείνον που βγάζει δαίμονες και να περιφρονεί εκείνον που δεν βγάζει. Όποιος θέλει να ωφεληθεί, ας φροντίζει να παρατηρεί με προσοχή την άσκηση καθενός, και ή να τη μιμείται ή να την ποθεί ή να διορθώνεται.
» Το να κάνουμε θαύματα δεν είναι έργο δικό μας αλλά του Σωτήρα μας, που έλεγε στους μαθητές του· “Μη χαίρεστε γιατί σας υποτάσσονται τα δαιμονικά πνεύματα, αλλά γιατί τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στον ουρανό” (Λουκ. 10:20). Γιατί το ότι γράφτηκαν τα ονόματά μας στον ουρανό είναι απόδειξη της αρετής και του τρόπου ζωής μας, ενώ το να βγάζουμε δαίμονες είναι χάρη που δίνεται από τον Σωτήρα.
» Γι’ αυτόν τον λόγο, σε εκείνους που καυχιόνταν όχι για την αρετή τους αλλά για τα θαύματα και έλεγαν· “Κύριε, στο όνομά σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και δεν κάναμε τόσα θαύματα;” (Ματθ. 7:22-23) ο Κύριος αποκρίθηκε· “Σας διαβεβαιώνω πως δεν σας γνωρίζω” (Ματθ. 25:12). Γιατί δεν γνωρίζει ο Κύριος τους δρόμους των ασεβών (πρβ. Ψαλμ. 1:6).
» Κανείς δηλαδή από εμάς δεν θα κριθεί γιατί δεν έβγαλε δαιμόνια ή γιατί δεν είχε το προφητικό χάρισμα· ο καθένας όμως θα κριθεί αν φύλαξε την πίστη και αν τήρησε πραγματικά τις εντολές. Επομένως δεν πρέπει να τα θεωρούμε αυτά σπουδαία ή να κοπιάζουμε για την απόκτησή τους, αλλά να αγωνιζόμαστε να γίνουμε ευάρεστοι στον Θεό με την καλή μας διαγωγή και να προσευχόμαστε αδιάκοπα να γίνει ο Κύριος συνεργός μας στη νίκη εναντίον του διαβόλου».
(*) Αναφέρεται στην αρχική μετάβαση του αγίου Αντωνίου για άσκηση στο όρος, το οποίο πήρε έπειτα το όνομά του.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Δ’, Υπόθεση Α’. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 16, και τόμος Γ’, Υπόθεση ΛΕ’ (35). Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 282.
