Έφθασε λοιπόν η μέρα κατά την οποία (οι Νινευΐτες), αν δε μετανοούσαν, επρόκειτο να καταστραφούν (σύμφωνα με το κήρυγμα του Ιωνά)· και η πόλη γέμισε από κλάματα. Το χώμα της γης, που βράχηκε από το πλήθος των δακρύων, που οι ίδιοι έριχναν κάτω με πίκρα, έγινε σαν πηλός. Σήκωσαν οι πατέρες τα παιδιά τους από τον ύπνο για να θρηνήσουν μαζί τον πικρό τους θάνατο· τοποθετούσαν στη μέση τους γαμπρούς και τις νύφες. Αντίκρισαν οι πατέρες την ομορφιά των γιών τους, και από τη μεγάλη λύπη τους ήρθε σκοτοδίνη. Και τελικά νόμιζαν ότι η γη σείεται, και ύψωσαν τη φωνή τους με θρήνους, που έφθαναν ως τους ουρανούς. Οι γέροι και οι γριές πήγαν στους τάφους και έκλαιγαν, διότι εκείνος που έθαβε και εκείνος που θάβονταν ήταν μεταξύ τους. Ο καθένας αντίκριζε μπροστά στα μάτια του τον πικρό θάνατο, και άφηνε λυπητερή κραυγή, επειδή δε γνώριζε σε τι λογής θάνατο έφθασε.
Έσχισαν τις καρδιές τους, όταν άκουσαν ότι η γη σχίσθηκε. Απορούσαν για το τέλος με το οποίο επρόκειτο να παραδοθούν στο θάνατο. Άλλαξε η όψη του προσώπου όλων, μόλις έφεραν στο νου τους ότι η γη επρόκειτο να στραφεί προς τα κάτω. Ο βασιλιάς φορώντας σάκκο κυριεύθηκε από πόνο, καθώς σκέφτονταν ότι αύριο δε θα υπάρχει. Όλοι έτρωγαν στάχτη και παρακαλούσαν τον Θεό· όλοι κατά την προσευχή τους γέμιζαν το στόμα τους με στάχτη· όλοι φώναζαν τους φίλους τους, για να χορτάσουν από το αντίκρισμά τους, προτού να κατέβουν οι ίδιοι στον άδη.
Όταν λοιπόν συμπληρωνόταν η μέρα, στάθηκαν όλοι μαζί στο σκαλοπάτι του θανάτου. Κρατώντας τα χέρια ο ένας του άλλου, θρηνούσαν ο ένας τον άλλο. Έφθασε η τελευταία νύχτα, και συλλογίζονταν σε ποια ώρα πρόκειται να ακουσθεί ο ήχος της καταστροφής τους. Νόμιζαν ότι το βράδυ πρόκειται να καταστραφεί η πόλη· έφθασε όμως το βράδυ και δεν έπαθε τίποτε εντελώς. Νόμιζαν επίσης ότι τη νύχτα θα μεταβληθεί σε χάος και θα χαθεί. Στη συνέχεια έφθασε και η νύχτα, αλλά δεν παραδόθηκαν στην καταστροφή. Νόμιζαν ότι μέσα στο σκοτάδι θα παραδοθούν στο θάνατο. Πέρασε και το σκοτάδι, αλλά δεν έπαθαν τίποτε εντελώς. Νόμιζαν ότι η πόλη θα καταστραφεί το πρωί. Ήρθε το πρωί και αύξησε τις ελπίδες εκείνων. Στην ώρα που αυτοί νόμιζαν ότι δε θα υπάρχουν, σ’ αυτή την ώρα ολοκληρώθηκε η χαρά τους. Χαίρονταν όλοι μαζί με τους φίλους και τους πλησίον τους και δόξαζαν τον Θεό που τους ευσπλαχνίσθηκε.
Ο Ιωνάς όμως στέκονταν από μακριά, παρακολουθώντας κρυφά και φοβούμενος μήπως αποδειχθεί ψεύτης· και στην ώρα που περίμενε να καταστραφεί η πόλη, σ’ αυτή την ώρα η πόλη γλύτωσε από το θάνατο· διότι ο αγαθός Θεός γνωρίζοντας τα δάκρυά τους, έδειξε την ευσπλαχνία τους σ’ αυτούς. Διότι, αν και δεν πέθαναν, όμως με την προσδοκία του κακού θανάτου είχαν πια πεθάνει από πριν· και πραγματικά είχαν πια πεθάνει· ήταν δηλαδή άταφοι νεκροί· διότι ο φόβος των συμφορών τούς θανάτωσε ζωντανούς· τόσο πολύ δηλαδή είχε ελπίσει ο Ιωνάς ότι η απειλή των συμφορών θα τους έκανε να χάσουν τη δύναμή τους, διότι ήταν σαν σκιά.
Ο Ιωνάς όμως δεν τα έβαζε αυτά στο νου του, αλλά προσέχοντας τα δικά του, ζητούσε να τους φονεύσει όλους· ο Θεός όμως τους λυπήθηκε αυτούς, διότι έλειωσαν από το φόβο· και ξαναζωντάνεψε η νεκρή πόλη. Λοιπόν, όλοι μαζί με χαρά είχαν άριστες ελπίδες, διότι είδαν την οργή να έχει μεταβληθεί σε ευσπλαχνία· διότι κατά την προσευχή τους έκαμψαν τα γόνατά τους, ύψωσαν όμως τα χέρια τους και ευχαριστούσαν τον Θεό, ο οποίος τους έσωσε από το θάνατο, χωρίς να το περιμένουν, και τους χάρισε ζωή με το έλεός του.
Ας δοξάσουμε λοιπόν και εμείς τον Θεό, ο οποίος παρέχει σ’ εμάς παράδειγμα και αρραβώνα δια μέσου των Νινευϊτών. Διότι όπως τους έσωσε δια μέσου του Ιωνά, έτσι και τώρα και πάντοτε σώζει το λαό του δια μέσου του μονογενή Υιού του· στον οποίο ανήκει η δόξα και η εξουσία, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. Ζ’, “Λόγος στον προφήτη Ιωνά, και για τη μετάνοια των Νινευϊτών”. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 326 (αποσπάσματα).
