Τι θα κάνετε με τα παιδιά σας, που ήδη πέφτουν σε βάραθρα αποτυχίας και αποσύνθεσης και δεν είστε σε θέση να τα συνετίσετε; Η κατηγορία των διεφθαρμένων γονέων, των γονέων που δεν θέλουν να βγουν από το φαύλο κύκλο του μηδενισμού, ήδη βρίσκεται κάτω από τα πυρακτωμένα βέλη του αφανισμού των παιδιών τους με τις εξαρτήσεις από όλα τα παραισθησιογόνα, με τις διαστροφές, με τις βαριές αρρώστιες της διαφθοράς (έιτζ, ψυχασθένειες και άλλα πολλά), με τις ακραίες πολιτικές οργανώσεις και λοιπά.
Οι γονείς αυτής της κατηγορίας έχουν χάσει τα παιδιά τους και σύρονται μεταξύ της αναισθησίας και της απαρηγόρητης οδύνης. Τέτοιαν αναισθησία αποζητούν και καλλιεργούν μέσα τους οι γονείς (γιατί γονείς είναι) των παιδιών, που εξοντώνονται με τις εκτρώσεις. Κι επειδή η ψυχή του ανθρώπου είναι το “αμανέτι” του Θεού κατά τον Μακρυγιάννη και δεν αποκοιμιέται εύκολα, η δεύτερη κατηγορία γονιών, των γονιών που σπαράζουν στην οδύνη, διατηρούν ακόμα την υγεία της ψυχής τους, τραυματισμένη βέβαια, αλλά ακόμα υπαρκτή.
Αυτοί έχουν τη μεγάλη πίκρα αλλά συγχρόνως είναι και οι συμπαθέστεροι των αποτυχημένων γονιών κι αυτοί ακόμα που πείθουν περισσότερο τα παραστρατημένα παιδιά τους κι ακόμα είναι πιο κοντά απ’ όλους στη μετάνοια. Αυτές οι οικογένειες, που απέτυχαν να δώσουν υγιείς ή τουλάχιστον υποφερτούς απογόνους, συντηρούν κάποια “αισιοδοξία” ότι σε μια-δυο γενιές θα πάψουν να υπάρχουν στην πλειονότητά τους, γιατί οι “μοντέρνοι” νέοι αποφεύγουν την τεκνογονία και παραμένουν άτεκνοι. Σε μια κοινωνία, που η κυρίαρχη φιλοσοφία είναι η αποφυγή κάθε πόνου και κάθε ευθύνης, πώς να γεννηθούν παιδιά;
Έτσι οι μοντέρνες οικογένειες “αυτοκτονούν” ως προς το μέλλον τους και αποσύρονται από την ιστορία του έθνους. Με τα στατιστικά συμπεράσματα οι μοντέρνες οικογένειες δεν θα εκπροσωπούνται πια στην κοινωνία μας μετά από 15-20 χρόνια. Οι εκτρώσεις, τα διαζύγια, η αύξηση των χρηστών παραισθησιογόνων και η αντισύλληψη ισοδυναμούν με γενική σφαγή του πληθυσμού.
Ώσπου να φτάσει όμως η σφαγή στο αποκορύφωμά της και να γίνει τραγικά αισθητή στο μέρος εκείνο του λαού, που ζει υποταγμένο στο μοντέρνο τρόπο ζωής, οι παραδοσιακές οικογένειες θα έχουν τις απώλειές τους κι αυτές από την επίδραση του περιβάλλοντος. Δεν θα μπορέσουν κι αυτές να κρατήσουν τα παιδιά τους από την παραπλανητική μίμηση των άλλων. Δεν θα είναι όμως θύματα, όπως ήδη παραπονιούνται· σε μεγάλο βαθμό θα έχουν κι αυτοί το μερίδιο της ευθύνης.
Για να κρατήσουν τα παιδιά τους στην αγνή, ευγενική και δημιουργική ζωή, πρέπει να την πραγματοποιήσουν οργανωμένη στην οικογένειά τους. Αυτό σημαίνει έντονη και θερμή εκκλησιαστική ζωή, παραδοσιακή ψυχαγωγία, συντήρηση και αναθέρμανση των εθνικών εθίμων, απεριόριστες γεννήσεις, υποστήριξη των νέων, ώστε να κάνουν το συντομότερο δυνατό οικογένειες. Ακόμα χρειάζεται αυτή η αναζωογόνηση της εθνικής παράδοσης, επιστράτευση δυναμικών ιερέων και δασκάλων.
Αυτά ακούγονται αφελή εφόσον οι καρδιές των ανθρώπων είναι ακόμα πληγωμένες μπροστά στις επιδείξεις και στις υποσχέσεις της μοντέρνας ζωής. Και αν αυτό δεν συμβαίνει και τόσο στους γονείς, συμβαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό στα παιδιά τους. Μπροστά όμως στην κόλαση της γενικής κατάθλιψης, όταν οι άμεσες και έμμεσες αυτοκτονίες θα κάνουν θραύση, τότε η οργανωμένη παραδοσιακή ζωή θα γίνει καρδιακή ανάγκη και τότε θα δούμε τη γνήσια και αυθόρμητη εικόνα της.
Βέβαια για όλα αυτά προαπαιτείται η μετάνοια και η στροφή των ψυχών στο Χριστό. Κάτω από την αίσθηση της τραγικής κατάπτωσης της κοινωνίας, όταν οι άλλοι δρόμοι θα έχουν ελεγχθεί ανεπαρκείς, τότε αναμένουμε μια αισθητή αναγέννηση της κοινωνίας.
Έχουμε το προνόμιο να προερχόμαστε από τέτοιες οργανωμένες οικογένειες, που τήρησαν την παράδοση μιας υγιούς κοινωνίας, που συνδύασε τη θερμή πίστη με την πρόσχαρη καλλιέργεια του μέλλοντος και της λεβεντιάς. Αυτό έδειξε η Ιστορία μας, που απέσπασε το θαυμασμό του κόσμου. Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν πειραματισμούς και ουτοπίες σαν την Πολιτεία του Πλάτωνος. Μπορούμε να φυσήξουμε τα κάρβουνα που καίνε ακόμα στην εστία της καρδιάς μας.
Κωνσταντίνος Γανωτής
