Από τη διήγησι της αγίας Γραφής (Γεν. 2:8-17,25) συμπεραίνουμε με βεβαιότητα ότι η ζωή των πρώτων ανθρώπων στον παράδεισο ήταν χαρούμενη και ευτυχισμένη. Είχαν στη διάθεσί τους όλα τα αγαθά· ήταν απαλλαγμένοι από αρρώστιες και θλίψεις· ήταν κύριοι όλης της φύσεως. Η γη ήταν εύφορη, και η εργασία τους ευχάριστη και ξεκούραστη. Τα ζώα όλα, κι αυτά που σήμερα είναι άγρια και επικίνδυνα για τον άνθρωπο, ήταν τότε ήμερα και ακίνδυνα. Οι σχέσεις του ανθρώπου μ’ αυτά ήταν αρμονικές.
Αλλά το σπουδαιότερο πλεονέκτημα των πρωτοπλάστων ήταν η διαρκής επικοινωνία τους με τον Θεό. Δεν τον έβλεπαν βέβαια με τα σωματικά τους μάτια, ένοιωθαν όμως αδιάκοπα την παρουσία του. Απολάμβαναν τα δώρα της αγάπης του και τον ένοιωθαν σαν στοργικό πατέρα. Η ευτυχία τους στον παράδεισο ήταν αποτέλεσμα της σχέσεώς τους με τον Θεό και της κοινωνίας τους με αυτόν.
Όσο για την ηθική τους κατάστασι μπορούμε να πούμε ότι τη χαρακτήριζε η απλότης και η αθωότης. Δεν γνώριζαν το κακό, την αμαρτία, την πονηρία. Γι’ αυτό ακριβώς, ενώ ήταν γυμνοί στο σώμα, δεν ένοιωθαν ντροπή γι’ αυτό. Δεν είχαν ανάγκη από ενδύματα, για να καλύψουν το σώμα τους, γιατί ούτε κινδύνευε αυτό από τίποτε ούτε η πονηρία είχε εισχωρήσει στις ψυχές τους. Είχαν την αθωότητα του μικρού παιδιού, που δεν ενοχλείται από τη δική του γύμνια ούτε πειράζεται από τη γύμνια του άλλου.
Η αρχική αυτή αγαθότης του ανθρώπου ήταν δώρο του Θεού. Σ’ αυτήν όμως την ευχάριστη κατάστασι έπρεπε οι άνθρωποι να εδραιωθούν και να προοδεύσουν· και να το πετύχουν αυτό όχι μόνο με τη χάρι και τη δύναμι του Θεού, αλλά και με τη δική τους θέλησι και προσπάθεια. Γι’ αυτό ακριβώς ο Θεός τούς έδωσε την απαγορευτική εντολή για το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, ενώ συγχρόνως τους προειδοποίησε για τις δυσάρεστες και φοβερές συνέπειες που θα είχε η παράβασις της εντολής.
Και πρέπει να πούμε εδώ ότι οι πρωτόπλαστοι θα μάθαιναν να διακρίνουν το καλό από το κακό όχι τρώγοντας τους καρπούς του δέντρου, αλλά τηρώντας την εντολή του Θεού. Συν τω χρόνω δηλαδή θα καταλάβαιναν και θα συνειδητοποιούσαν ότι καλό είναι αυτό που θέλει ο Θεός, ενώ κακό είναι ό,τι δεν θέλει ο Θεός.
Με την εντολή αυτή ο Θεός δεν ήθελε να περιορίση την ελευθερία του ανθρώπου ούτε να του στερήση τη γνώσι, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ήθελε να του δείξη αφ’ ενός μεν ότι σέβεται την ελευθερία που ο ίδιος του έδωσε, αφού τον άφηνε να διαλέξη ο ίδιος το καλό ή το κακό, κι έτσι να καθορίση το μέλλον του, αφ’ ετέρου δε ότι τον αγαπά, αφού τον προειδοποιεί για τις ολέθριες συνέπειες που θα έχη η παρακοή του, κι έτσι τον προφυλάσσει από αυτές, όπως κάθε πατέρας κάνει για το παιδί του.
Αυτή ήταν με λίγα λόγια η ζωή του ανθρώπου στον παράδεισο και η αρχική ηθική του κατάστασις. Δυστυχώς η ευτυχία των πρωτοπλάστων δεν κράτησε πολύ. Οι πρωτόπλαστοι παρέβησαν την εντολή του Θεού και έσπασαν την κοινωνία που είχαν μαζί του· κι έτσι όλες οι φοβερές συνέπειες, για τις οποίες τους είχε προειδοποιήσει ο Θεός, ήρθαν σ’ αυτούς και σ’ όλο το ανθρώπινο γένος.
Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, ΙΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 31 (αποσπάσματα).
