Θα λέγαμε ότι, καθώς είμαστε προς το μέσον της Τεσσαρακοστής, και καθώς τελούμε τις ακολουθίες των Χαιρετισμών προς την Παναγία, είναι ό,τι χρειάζεται να λάβουμε υπ’ όψιν μας την αγία αυτή, τον βίο της, όλα αυτά που λέμε, και να παρακαλέσουμε την Παναγία να μας βοηθήσει να κάνουμε και εμείς το τάμα μας και να το τηρήσουμε.
Βλέπετε, η αγία Μαρία η Αιγυπτία, μετά την υπόσχεση που έδωσε στην Παναγία, δεν κάθισε καθόλου να σκεφτεί τάχα να γυρίσει πίσω για να τακτοποιήσει τα πράγματά της, τάχα τούτο, τάχα εκείνο· όχι. Έτσι όπως βρέθηκε εκεί, όπως την έπιασε, τρόπον τινά, ο Θεός με το αγκίστρι του και την έβαλε στο δικό του δίχτυ, έτσι παραδόθηκε πλήρως στον Θεό. Όχι, βέβαια, για να πάει να ξεκουραστεί, αλλά για να ζήσει όσο γινόταν ασκητικότερα. Πήγε στη χειρότερη, στη σκληρότερη έρημο του Ιορδάνου ποταμού και έζησε εκεί σαράντα επτά χρόνια. Αν ενθυμούμαι καλά, όπως λέει ο κατά πλάτος βίος της, δεκαεπτά χρόνια πέρασε με τα τρία ψωμιά, και από εκεί και πέρα μόνο με χόρτα.
Αυτά, καθώς συνέβησαν σε πολύ μακρινό χρόνο, και είναι μακρινά για μας, φαίνονται σαν ακατόρθωτα, σαν παραμύθια. Όχι, όχι· είναι αληθινά. Ακριβώς και σήμερα έτσι πρέπει, τηρουμένων των αναλογιών, να μετανοήσουμε και να παραδοθούμε στον Θεό. Να παραδοθούμε, όπως παραδόθηκε η οσία, και να τάξουμε τον εαυτό μας στην Παναγία, ώστε να μας αναλάβει η Παναγία, βλέποντας τον καημό μας και την απόφαση που έχουμε να τηρήσουμε το τάμα μας. Να ταχθούμε και να αφεθούμε να μας οδηγήσει η Παναγία, όπου και όπως οδηγήσει τον καθένα μας.
Σκοπός είναι να αλλάξουμε. Πόσο χρειάζεται να γίνουν όλα αυτά εδώ γνωστά στη σημερινή κοινωνία! Να γίνουν γνωστά, όχι στον κόσμο, τον όποιον κόσμο, τον αδιάφορο, αλλά σε όσους έχουν διάθεση να ακούσουν. Αν και δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει με τον καθένα. Όπως βλέπουμε και εδώ στην περίπτωση της οσίας Μαρίας, ένα πλάσμα, το πιο αμαρτωλό πλάσμα μπορεί να βρει τον δρόμο του Θεού. Να γίνουν γνωστά, καθώς οι άνθρωποι στις ημέρες μας συναγωνίζονται ποιος θα ρίξει τον εαυτό του περισσότερο στη λάσπη, στη βρωμερή ζωή, στην ακολασία, στις ηδονές και σε όλα αυτά τα πράγματα. Και νομίζουν οι άνθρωποι ότι κάτι ανακάλυψαν, ότι οι άλλοι παλαιότερα δεν τα ήξεραν αυτά, ενώ τώρα ζουν ελεύθερα και κάνουν ό,τι θέλουν. Και δεν το καταλαβαίνουν, οι ταλαίπωροι, τι τους περιμένει τελικά.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Θέλεις να αγιάσεις;”, Απρίλιος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2025, σελ. 26.
