«Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατα-
κληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσιν» (Ψαλμ. 81:8)

Αυτός ο στίχος, αγαπητοί μου, που ακούσατε προ ολίγου να ψάλλει ο ιερεύς, ενώ κρατούσε κάνιστρο και σκορπούσε σ’ όλο το ναό φύλλα δάφνης, ως σύμβολα νίκης και θριάμβου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, είναι παρμένος από το Ψαλτήρι. Ψάλλεται ειδικώς κατά τη λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου. Δεν ψάλλεται άλλοτε, μόνο σήμερα, μια φορά το χρόνο, και έχει κάποιο σκοπό. Ποιος λοιπόν ο σκοπός; Έχει μεγάλη σημασία.

Ο στίχος αυτός είναι το προανάκρουσμα της μεγάλης εορτής, που θα εορτάσουμε σε λίγο, της αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Θα μιλήσω απλά πάνω σ’ αυτόν.

«Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην…». Ποιητής του ψαλμού αυτού είναι ο Δαβίδ· αυτός έφτιαξε το στίχο αυτό. Λυπάται ο Δαβίδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει η αδικία.

Λυπάται ο Δαβίδ, γιατί διαβάζοντας την ιστορία βλέπει, ότι στον κόσμο αυτόν βασιλεύει όχι η δικαιοσύνη αλλά η αδικία, όχι η αλήθεια αλλά το ψεύδος, όχι η αγάπη αλλά το μίσος, όχι το φως αλλά το σκότος· δε βασιλεύει ο Χριστός, αλλά βασιλεύει ο σατανάς. Τον Άβελ, που ήταν σαν το αρνί, τον σκότωσε ο αδελφός του ο Κάιν. Ο Ιωσήφ, που ήταν το πιο διαλεχτό παιδί της οικογενείας, πουλήθηκε και κλείστηκε μέσ’ στη φυλακή, ενώ οι μεν αδελφοί του ζούσαν αμέριμνοι, εκείνη δε η αισχρή γυναίκα του Πετεφρή, που με τα ψέματά της έγινε η αιτία να φυλακισθεί, γλεντοκοπούσε με τους ερωμένους της.

Λυπάται ακόμα ο Δαβίδ, γιατί και στη ζωή, στο σύγχρονο κόσμο, βλέπει την αδικία. Βλέπει να τυραννιούνται οι φτωχοί από τους πλουσίους, οι αδύνατοι από τους ισχυρούς, οι αμόρφωτοι από τους μορφωμένους, οι χήρες και τα ορφανά από τους πλεονέκτες και άρπαγες, που παίρνουν το ψωμί απ’ το στόμα.

Λυπάται, στενοχωριέται, και εκφράζει το παράπονο: Θεέ μου, κοιμάσαι; Δεν τα βλέπεις αυτά που γίνονται εδώ κάτω στη γη; Ξύπνα, Θεέ μου, «κρίνον την γην» (Ψαλμ. 81,8).

Ο Δαβίδ όμως, ως προφήτης, έβλεπε όχι μόνο τα περασμένα της ιστορίας, όχι μόνο τα τωρινά της ζωής, αλλά και τι θα συμβεί στο μέλλον. Εμείς δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει αύριο, τι μπορεί να συμβεί από ώρα σε ώρα. Γι’ αυτό ο Κύριος μας φωνάζει· «Γρηγορείτε» (Ματθ. 24:42). Είμεθα σαν τα ορνίθια που βόσκουν στο λιβάδι και ξαφνικά πέφτει το γεράκι και τ’ αρπάζει. Αλλά ο Δαβίδ ως προφήτης έβλεπε κι άλλα πράγματα.

Έβλεπε, ότι ύστερα από χίλια χρόνια πάνω στη γη θα γίνει το πιο μεγάλο δυστύχημα, θα γίνει το πιο μεγάλο έγκλημα, το πιο μεγάλο ανοσιούργημα. Διότι πολλά εγκλήματα γίνανε στον κόσμο· αλλά το πιο μεγάλο είναι, ότι ο άνθρωπος – τι έκανε; ο άνθρωπος σκότωσε το Θεό! Ναι το Θεό, που ήρθε στον κόσμο με μορφή ανθρώπου, τον σκότωσε.

Τα άλλα εγκλήματα, οι φόνοι που δικάζονται στα δικαστήρια, λέγονται ανθρωποκτονίες. Αυτό όμως δεν είναι μόνο ανθρωποκτονία. Αυτό λέγεται θεοκτονία, και οι δράστες λέγονται θεοκτόνοι. «Των θεοκτόνων ο εσμός…», έψαλλε στα επιτάφια τροπάρια η Εκκλησία μας. Με τέτοιο έγκλημα που έκανε ο άνθρωπος τα χέρια του τα έβαψε στο αίμα του Θεανθρώπου. Ε, αυτό πια ήτανε το κορυφαίο έγκλημα, η πιο μεγάλη αδικία στον κόσμο. Το είδε κι αυτό ο Δαβίδ προφητικώς (βλ. Ψαλμ. 21 κ.α.).

Όλα αυτά βλέπει ο Δαβίδ, γι’ αυτό φωνάζει και λέει· «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην»· ξύπνησε, Θεέ μου, και δίκασε τη γη, κρίνε όλους τους δράστες του κακού, για να σταματήσει επί τέλους κάθε έγκλημα.

Αυτό, αγαπητοί μου, που λέει ο Δαβίδ ως μία έκφραση παραπόνου και διαμαρτυρίας εις επήκοον του Θεού, το λέμε κι εμείς. Διότι τα ίδια βλέπουμε και σήμερα.

Πέρασαν πολλά, δυο-τρεις χιλιάδες χρόνια, μα σε όλο αυτό το διάστημα η αδικία δεν εξέλιπε και το ψεύδος δεν έσβησε. Υπάρχει στον κόσμο μεγάλη αλαζονεία και σκληρότητα. Στη δική μας δε εποχή, στα χρόνια μας, μείναμε πολύ πίσω. Ας πετάνε τώρα με τα διαστημόπλοια κι ας πάνε στα άστρα. Ο άνθρωπος, μολονότι «κατέκτησε» το διάστημα, μένει ακόμη αιχμάλωτος της κακίας του.

Ω Θεέ μου, ας μη φτάναμε ποτέ στα άστρα· καλύτερα να μέναμε πρωτόγονοι και απολίτιστοι. Μακάρι να είχαμε ακόμη δαδιά για φωτισμό. Διότι τότε που οι άνθρωποι κρατούσαν δαδιά, είχαν αγάπη στην καρδιά. Τώρα μπορεί να πετάνε στα άστρα, αλλά μέσα τους τρέφουν μίσος και στόχος τους είναι, ποιος θα μπορέσει να πατήσει στα άστρα, ποιος θα κατακτήσει τη σελήνη, για να μπορεί από ‘κει να ρίχνει βόμβες κάτω στη γη!…

Τέτοιες διαθέσεις έχουν όλοι οι μεγάλοι αλλά και οι μικροί της γης. Προτιμότερο λοιπόν να πηγαίναμε ακόμη με τα ζώα και να κατοικούσαμε σε καλύβες αλλά να ‘χαμε αγάπη. Ενώ τώρα γίναμε «επιστήμονες», μα η γη μας κινδυνεύει από ώρα σε ώρα να γίνει στάχτη μέσα στο άπειρο.

Ποτέ ο άνθρωπος δεν εγκλημάτησε τόσο όσο στις ημέρες μας. Τι αίματα χύθηκαν, πόσοι σκοτωμένοι! Και εδώ στη μικρή μας πατρίδα, και παγκοσμίως. Δεν εξετάζω ποιοι σκότωσαν, οι μεν ή οι δε, ποιων πολιτικών καταστάσεων και αποχρώσεων και ποιων κομμάτων. Εγώ ατενίζω από μια υψηλή κορυφή και βλέπω, ότι σκοτωθήκανε τόσες χιλιάδες άνθρωποι. Οι φονείς μολύνανε τη γη. Τα αίματα γίνανε Αλιάκμονας. Και τα δάκρυά μας ως τώρα δε στεγνώσανε.

Μεγάλος ο πόνος, ποταμός το δάκρυ και το αίμα στον κόσμο τούτο. Γι’ αυτό, ακούγοντας τους θρήνους και βλέποντας τα δάκρυα και τα αίματα όλων των ανθρώπων, φωνάζουμε κι εμείς μαζί με το Δαβίδ στο Θεό: «Ανάστα», Θεέ μου! Έως πότε δάκρυα, Κύριε; Έως πότε πόλεμοι, έως πότε αδικία, έως πότε εκμετάλλευση, έως πότε διαζύγια, έως πότε μοιχείες, έως πότε πορνείες, έως πότε βλαστήμιες, έως πότε ο σατανάς θα βασιλεύει πάνω στη γη;

Την απάντηση, αγαπητοί μου, δίνει σήμερα η Εκκλησία, καθώς ψάλλει για την ανάσταση του Χριστού: «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην». Ήρθε η αγία Ανάσταση. Και θα έρθει, ναι θα έρθει, η ημέρα που όσα στόματα αφρίζουν σαν σκυλιά λυσσασμένα και βλαστημάνε το Θεό, θα φραγούν. Θα γονατίσουν κι αυτοί μπροστά στο Νικητή του θανάτου. Και τότε κάθε στόμα και κάθε γλώσσα και κάθε πέτρα και κάθε βουνό και κάθε λαγκάδι θα φωνάξει και θα τον κηρύξει.

Δεν θα επικρατήσει διαπαντός η αδικία και η αποστασία. Θα επικρατήσει η δικαιοσύνη. Δεν κοιμάται ο Θεός και δεν αμελεί. Και δεν θ’ αργήσει να κρίνει τη γη και να φέρει τη δικαιοσύνη του. Να το πιστεύετε, αδέρφια μου, και να μη κλονίζεσθε – γιατί είστε κλονισμένοι.

Μην ακούτε τους ψευτοδιανοουμένους που, ενώ δεν άνοιξαν ποτέ τους το Ευαγγέλιο και δεν έσκυψαν στη μελέτη του, χλευάζουν και δηλητηριάζουν και φαρμακώνουν όσους κάθονται και τους προσέχουν. Κλείστε τ’ αυτιά σας σ’ αυτούς. Ακούστε το Θεό, ακούστε την Εκκλησία μας, τη μόνη αληθινή πίστη στον κόσμο. Γιατί μια μέρα όλοι θα πέσουν να προσκυνήσουν κι όλα τα στόματα θα πουν: «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν» (Φιλ. 2:11 και θ. Λειτ.).

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης (†)

Ομιλία στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, 25-4-1970, Μ. Σάββατο πρωί.

Θα επικρατήσει η δικαιοσύνη