Όχι μόνο οι βιοπαλαιστές –που έχουν να κάνουν με τον έναν και τον άλλο, που έχουν να αντιμετωπίσουν, προκειμένου να επιβιώσουν, το ένα γεγονός, το άλλο γεγονός– πελαγώνουν και κατά κάποιον τρόπο βουλιάζουν εκεί μέσα και γίνονται δυστυχισμένα πλάσματα, τη στιγμή που ο Θεός τα οικονομεί έτσι, ώστε να αγιάσουν, αλλά και οι άλλοι, που δεν έχουν τέτοια προβλήματα και έχουν να κάνουν απλώς με τον ίδιο τον εαυτό τους και με όσα έχουν μέσα τους –και λίγο πολύ τι δεν έχει ο καθένας!– αφήνονται σ’ αυτά, και τους παίρνει και αυτούς από κάτω το κύμα. Αλλά να, ο Θεός για άλλους τα οικονομεί έτσι, για άλλους τα οικονομεί αλλιώς.

Κάποιοι λοιπόν έχουν μέσα τους στοιχειά –αν θέλετε, πέστε τα γονίδια ή όπως αλλιώς– και άλλο κάνει τον άνθρωπο να μελαγχολεί, άλλο τον κάνει να είναι επιθετικός, άλλο τον κάνει να έχει μειονεξία, να έχει ταραχή, να έχει θυμό, άλλο τον κάνει να εκνευρίζεται. Και καθώς δεν τα παίρνει κανείς σωστά τα πράγματα, όπως πρέπει να τα πάρει, κυριολεκτικά βουλιάζει, τον τρώει το παράπονο, συνεχώς γκρινιάζει, και καθόλου ο αγώνας του δεν είναι αληθινός και σωστός.

Απ’ ό,τι γνωρίζω, ελαχιστότατοι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται πλήρως τον εαυτό τους: «Αυτός είμαι». Και αν θέλετε, μπορεί να βοηθηθεί κανείς κάπως και από την ψυχολογία, για να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Αλλά δεν έχει να προσφέρει η ψυχολογία τίποτε σπουδαίο για το ξεπέρασμα αυτής της καταστάσεως, που του δημιουργούν τα διάφορα γονίδια ή τα στοιχειά που έχει μέσα του, και για τη μεταμόρφωση του ανθρώπου εν Χριστώ. Απλώς βοηθάει τον άνθρωπο να καταλάβει λίγο καλύτερα τι του συμβαίνει, να αποδεχθεί την κατάστασή του και να πει: «Αυτή είναι η φυλακή μου! Αυτό είναι το μαρτύριό μου! Αυτοί είναι οι διώκτες, αυτοί είναι οι βασανιστές μου, αυτοί είναι οι δήμιοί μου! Εδώ· εδώ ας μαρτυρήσω, ας πονέσω, ας βασανισθώ». Όχι όμως παθητικά. Διότι ο άνθρωπος, όσο πεσμένος κι αν είναι και όσο κι αν είναι, είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά επηρεασμένος από οτιδήποτε, είναι έτσι φτιαγμένος από τον Θεό, ώστε να μπορεί να πει: «Όχι! Όχι! Δεν θα βουλιάξω σε τούτο, δεν θα παραδοθώ στο άλλο, δεν θα κάνω το κέφι του ενός ή του άλλου», δηλαδή των όποιων καταστάσεων υπάρχουν μέσα μας. Και θα ζήσει κανείς τη φυλακή του και το μαρτύριό του.

Το μαρτύριο όμως και η φυλακή είναι να αντιδράσεις ενεργητικά και όχι να αφεθείς να σε κάνουν αυτά ό,τι θέλουν. Να αντιδράσεις. Με την αντίδραση βέβαια αυτά μπορεί να θεριέψουν πιο πολύ· όπως ακριβώς την ώρα που πρότειναν στον μάρτυρα να θυμιάσει στα είδωλα, και αυτός έλεγε «Όχι», την ώρα που τον ρωτούσαν «Αρνείσαι τον Χριστό;» και αυτός έλεγε «Όχι», οι εχθροί του θέριευαν ακόμη πιο πολύ, θύμωναν ακόμη πιο πολύ, αγρίευαν πιο πολύ. Και παραδόξως ο μάρτυς, ο κάθε μάρτυς, δεν φοβόταν, δεν επηρεαζόταν από την αγριάδα. Να το λάβουμε καλά υπ’ όψιν αυτό.

Βέβαια, αυτά δεν γίνονται απλώς με το να πει κανείς ότι θα τα κάνει. Αυτά γίνονται μόνο εν Χριστώ, γίνονται μόνο με τη χάρη του Χριστού. Αυτό λοιπόν είναι το μεγάλο θέμα: θέλουμε δεν θέλουμε –έτσι τα οικονόμησε ο Θεός– θα μαρτυρήσουμε· άλλος έτσι, άλλος αλλιώς. Σήμερα όμως το μαρτύριο είναι κυρίως μέσα στην καρδιά μας, μέσα στην ψυχή μας. Και όποια αρνητικά πράγματα υπάρχουν μέσα μας ή έτσι ή έτσι, μπορούν να γίνουν υπηρέτες μας, μπορούν να γίνουν αυτά ακριβώς τα οποία θα συντελέσουν, ώστε να αγιάσει η ψυχή μας.

Εάν εμείς, εις πείσμα όλων αυτών των αντίθετων και αρνητικών πραγμάτων, πιστεύουμε στον Χριστό και είμαστε πρόθυμοι χωρίς παράπονα να ζήσουμε αυτή τη φυλακή, να ζήσουμε αυτό το μαρτύριο, να σηκώσουμε ό,τι κι αν συμβεί, όντως δεν θα περάσει πολύς καιρός και θα αρχίσουμε να νιώθουμε να ζωντανεύει αυτό το θαύμα, να γιγαντώνεται μέσα μας αυτό το θαύμα· όντως δηλαδή να μας μεταμορφώνει ο Κύριος.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “…πάντα συνεργεί εις αγαθόν”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2014, σελ. 107.

Πως θα αποδεχθούμε θετικά την ζωή που μας χάρισε ο Θεός