«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς
αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4:19)

Σπορά και ψάρεμα. Είναι τα δυο χαρακτηριστικά της ζωής στις γαλήνιες όχθες της λίμνης Τιβεριάδας. Αγρότες ηλιοψημένοι σπέρνουν στην εύφορη γη το ζωογόνο σπόρο με τη βέβαιη ελπίδα πως θα απολαύσουν τον καρπό. Απλοί ψαράδες ρίχνουν τα δίχτυα τους για να τα σύρουν γεμάτα ψάρια έπειτα στην ξηρά.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Κύριος Ιησούς, ο Διδάσκαλος. Εκεί, στη γαλήνη της Τιβεριάδας, με συντροφιά σποριάδες και ψαράδες, σαν να ‘ταν συμβολικό, έκαμε την πρώτη Του σπορά και το πρώτο Του ψάρεμα. Την αρχή της διδακαλίας και το πρώτο Του κάλεσμα.

Ευλογημένα και τα δυο. Πλούσια τ’ αποτελέσματα. Με το λόγο Του συνταράσσει τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό τον εσωτερικό κόσμο που θα γίνει το βάθρο να στηθεί η Βασιλεία του Θεού. Με το κάλεσμα αποκτά τους πρώτους στενούς συνεργάτες. Τους πρώτους μαθητές Του, που θα γίνονταν με τη σειρά τους σποριάδες και ψαράδες για να στηρίξουν την Εκκλησία του Χριστού.

Έγινε έτσι η Τιβεριάδα το ξεκίνημα της Βασιλείας του Θεού. Αρχή και σύμβολο.

Με το πέρασμα των αιώνων και με την απόλαυση των καρπών της θεϊκής παρουσίας στη γη, θαμπωθήκαμε από τ’ αποτελέσματα και ξεχνάμε την πηγή. Λησμονήσαμε την Τιβεριάδα με το διπλό της συμβολισμό. Μας εντυπωσιάζουν οι καρποί. Ο πολιτισμός, η αγάπη, η ειρήνη. Η ειλικρίνεια, η αυτοθυσία, ο σεβασμός της ζωής και της ηθικής υποστάσεως των άλλων.

Πασχίζουμε να εξασφαλίσουμε αυτά τα οφέλη θέλοντας να φτάσουμε αμέσως στο τέρμα. Χωρίς να σκεφτούμε από πού ξεκινάνε όλα αυτά τα αγαθά.

Ένας μοναδικός τρόπος υπάρχει για να απολαύσουμε τις θεϊκές δωρεές. Να τις ζητήσουμε από εκεί που μόνο εκπορεύονται. Από το Χριστό. Κάθε άλλη προσπάθεια θ’ αποβεί μάταιη. Όλες οι ανθρώπινες σκέψεις – κι οι πιο σοφές –, όλες οι ανθρώπινες ικανότητες – κι οι πιο εντυπωσιακές – είναι ανώφελες. Θα οδηγήσουν σε κάποιο επίτευγμα. Ποτέ δε θα έχει όμως αυτό ούτε την αξία ούτε τη διάρκεια ούτε την έκταση εκείνου που θα δώσει ο Χριστός.

Απόδειξη η σημερινή πραγματικότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Η αγάπη ψυχραίνεται. Η ενότητα ραγίζει. Η συνεννόηση ακατόρθωτη. Η ειρήνη παρ’ όλες τις προσπάθειες κινδυνεύει. Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου ξέπεσε. Εγκλήματα πρωτοφανή, φυλετικές διακρίσεις, αισχρότητα και ανηθικότητα στις εκδηλώσεις τις κοινωνικές παρουσιάζουν μια κοινωνία πρωτόγονη. Ειδωλολατρική. Τις απασχολήσεις του πνεύματος τις αντικατέστησε η υποδούλωση στην ύλη με κάθε μορφή της. Από τη λατρεία της σάρκας ως τη θεοποίηση του χρήματος και την υποταγή στις υλικές απολαύσεις.

Ολοφάνερη η εξάρτηση αυτής της τραγικής συνέπειας από το γεγονός ότι απομακρύνθηκε ο κόσμος μας από το Χριστό. Τον μόνο ικανό να τον συγκρατήσει από αυτό το κατηφόρισμα. Τον μόνο ικανό να του δώσει την ανακούφιση και την αισιοδοξία. Να του χαρίσει καινούρια ζωή.

Το περίεργο είναι πως δεν αντιλαμβάνεται η ανθρωπότητα αυτή την αλήθεια. Κι αν τη διαισθάνεται, δεν παίρνει το θάρρος να τραβήξει τις συνέπειες. Να ξαναζητήσει το Χριστό. Να Τον ξανακούσει. Να Τον δεχτεί και πάλι σαν οδηγό. Να Τον ακολουθήσει. Να υπακούσει στις εντολές Του χωρίς επιφυλάξεις. Στέκει με πείσμα μακριά από Εκείνον.

Αλλ’ Αυτός περιμένει. Σε κάποια Τιβεριάδα περπατά με υπομονή και με ελπίδα. Κάποτε, κάποιος από τους ανθρώπους θα ζητήσει να Τον εύρει. Κάποτε κάποιος θα θελήσει να ακούσει το μήνυμά Του. Κάποτε, κάποιος θ’ ανταποκριθεί στο κάλεσμά Του. Με απλότητα και με τη βεβαιότητα της ακαταμάχητης αξίας των λόγων και της χάριτός Του περιμένει.

Ποιοι θα στρέψουν τα βλέμματα με πόθο προς την Τιβεριάδα; Ποιοι θα οδηγήσουν τα βήματά τους προς τα εκεί;

Ακούγεται η φωνή του Σωτήρος Χριστού: «Ακολούθει μοι» (Ιω. 11:19). Τι θ’ αποκριθείς εσύ, αδερφέ μου; Αξίζει κάθε θυσία για ν’ ανταποκριθούμε στο θεϊκό κάλεσμα.

Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’ (αποσπάσματα).

Προς την Τιβεριάδα – Κυριακή Β’ Ματθαίου