Έφυγε ο νεώτερος υιός της παραβολής (Λουκ. 15:11-32) και πήγε και έζησε ασώτως· δηλαδή δεν σκεπτόταν καθόλου τη σωτηρία, αλλά έδωσε τον εαυτό του στον χαμό, στην καταστροφή.

Μπορεί να μην είσαι μεταξύ εκείνων που πέφτουν σε σοβαρά παραπτώματα, αν όμως είσαι ένας άνθρωπος που ζεις αδιάφορα ως προς το θέμα της σωτηρίας, αν είσαι χριστιανός, απλώς για να φαίνεσαι ένας καλός άνθρωπος, απλώς για να έχεις κάποιες καλές σχέσεις είτε μέσα στο σπίτι είτε με τους φίλους κτλ. –όχι ότι δεν είναι καλά αυτά· καλά είναι, αλλά δεν αρκούν– αν βαθύτερα μέσα σου υπάρχει ο εγωισμός, η εγωλατρία, η πονηριά, αν βαθύτερα μέσα σου υπάρχει η μη ευθεία στάση ενώπιον του Θεού, αν βαθύτερα είτε λίγο είτε πολύ εσύ διαφεντεύεις, εσύ είσαι κύριος του εαυτού σου και σε τελευταία ανάλυση εσύ είσαι θεός, το καταλαβαίνεις δεν το καταλαβαίνεις, ζεις ασώτως.

Ο απόστολος Παύλος λέει στην προς Κορινθίους επιστολή: «Ουκ οίδατε ότι … ουκ εστέ εαυτών; ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α’ Κορ. 6:19-20). Δεν ανήκετε, λέει, στον εαυτό σας· αγοραστήκατε με τιμή μεγάλη που κατέβαλε ο Χριστός. Εάν δεν το πίστεψες, εάν δεν το ένιωσες αυτό, εάν δεν αγωνίζεσαι να το νιώσεις αυτό, ότι δεν ανήκεις στον εαυτό σου, και ότι πρέπει να σε κυβερνάει ο Χριστός, το Πνεύμα του Θεού, εάν τελικά εσύ κυβερνάς τον εαυτό σου και κατά τα άλλα είσαι καλός άνθρωπος, ναι, ζεις ασώτως. Δηλαδή δεν φροντίζεις για τη σωτηρία σου και θα μείνεις στην αμαρτία σου και τελικά θα χαθείς· να φυλάξει ο Θεός.

Έτσι ξόδεψε τη ζωή του ο άσωτος υιός και κατάντησε τελικά να μην έχει να φάει, όπως λέει, και προσπαθούσε, καθώς έγινε χοιροβοσκός, να γεμίσει την κοιλιά του από την τροφή που έτρωγαν οι χοίροι. Βλέπει κανείς σήμερα τους ανθρώπους –τους χριστιανούς– και ιδιαίτερα τους νέους, να λιμοκτονούν, να πεθαίνουν της πείνας.

Θα έχετε ακούσει αυτό που λέγεται: Κάποτε βάδιζε στην έρημο μέσα στη νύχτα ένας Ευρωπαίος μαζί με έναν βεδουΐνο κάτω εκεί, στο Σινά ας πούμε ή στις ερήμους της Αιγύπτου ή στην Αραβία, και κάθε τόσο μέσα στην ησυχία της νύχτας, της νύχτας της ερήμου, που ούτε πουλιά έχει ούτε τίποτε, ο βεδουΐνος είτε ακουμπώντας το αυτί του στη γη είτε όρθιος ή γονατιστός αφουγκραζόταν. Τον ρώτησε ο Ευρωπαίος: «Γιατί αφουγκράζεσαι κάθε τόσο; Τι ακούς;» «Ακούω την έρημο, είπε εκείνος· ακούω το βογγητό της ερήμου». Ρώτησε πάλι ο Ευρωπαίος: «Βογγάει η έρημος;» «Η έρημος βογγάει, απάντησε ο βεδουΐνος, γιατί έχει ένα παράπονο. Θέλει να είναι λιβάδι και δεν είναι. Και επειδή έχει καημό, έχει πόνο, βογγάει».

Εμείς, ως εκ της θέσεώς μας, πολλές φορές παραμερίζουμε τους θορύβους της ζωής αυτής και σκύβουμε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, ιδιαίτερα των νέων. Και καθώς τα αυτιά κλείνουν στους άλλους θορύβους και προσέχουν μόνο τις ψυχές, διαπιστώνει κανείς ότι εκεί επικρατεί μια έρημος, και από αυτή την έρημο των ψυχών, κυρίως των νέων, βγαίνει ένα βογγητό. Δεν το λέει κανείς αυτό. Δεν λέει: «Βογγάω· ελάτε να με ακούσετε». Όχι· αλλά όμως κάποιο αυτί μπορεί να πιάσει αυτό το βογγητό. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά βάθος οι ψυχές όλων και ιδιαίτερα των νέων, καθώς απλώνεται σ’ αυτές η έρημος, βογγούν, διότι δεν είναι λιβάδια του Χριστού, διότι πεινούν και διψούν. Έχουν πολλά να φάνε, πολλά να πιουν, έχουν πολλά να απολαύσουν, αλλά δεν τους γεμίζουν αυτά. Τους λείπει ο Χριστός, ο άρτος της ζωής, το πόμα το ουράνιο, το ύδωρ το ζων, όπως λέει ο Κύριος (Ιω. 4:12). Αυτός είναι ο άρτος της ζωής, αυτός είναι το ύδωρ το ζων, αυτός είναι τα πάντα.

Από μια πλευρά, θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος φθάσει σ’ αυτό το σημείο, ενώ είναι παιδί του Θεού –πατέρας του είναι ο Θεός· αυτός ο πατέρας της αγάπης τα έχει όλα και μπορεί να χορτάσει το κάθε παιδί του– έχει φθάσει σε μια κατάσταση που δεν υπάρχει χειρότερη. Όμως από μια πλευρά, θα λέγαμε, δεν υπάρχει και καλύτερη. Διότι, όταν ο άσωτος υιός έφθασε σ’ αυτό το σημείο, τότε ήρθε στον εαυτό του. Φοβερός αυτός ο λόγος, φοβερή αυτή η φράση «ελθών εις εαυτόν». Τότε που έχασε τα πάντα, που βρέθηκε σε αδιέξοδο, που δεν του έμενε τίποτε άλλο παρά ο θάνατος, τότε που δεν είχε καμιά ελπίδα, που δεν μπορούσε να στηριχτεί πουθενά, που δεν μπορούσε να περιμένει από κανέναν τίποτε, ούτε από φίλους ούτε από γνωστούς ούτε από υλικά αγαθά που είχε πρώτα, τότε ήρθε εις εαυτόν ο άσωτος· και από κει και πέρα άρχισε η σωτηρία.

Και βλέπουμε, γυρίζει το παιδί, το δέχεται ο πατέρας και δεν περιμένει τίποτε να του πει το παιδί. Εκείνο, για να κάνει το δικό του καθήκον, λέει, αλλά ο πατέρας αμέσως το αγκαλιάζει, το ασπάζεται και αφού άκουσε και τα λόγια του παιδιού του, αμέσως το αποκαθιστά.

Κάνει εντύπωση ότι δεν ακολουθήθηκε καμιά διαδικασία. Παρακαλώ να το προσέξουμε αυτό. Δεν λέγονται έτσι τα πράγματα επειδή να, χάριν συντομίας ο ευαγγελιστής Λουκάς τα έγραψε πολύ λιτά και λακωνικά. Όχι· έχει ουσία το πράγμα. Δεν χρειάστηκαν διαδικασίες.

Θα παρακαλούσα να το προσέξουμε αυτό το σημείο. Η σωτηρία είναι πολύ εύκολη. Ο δρόμος είναι πάρα πολύ σύντομος. Εάν ο δρόμος γίνεται πολύ μακρύς, εάν η σωτηρία γίνεται πολύ δύσκολη, εάν χρειάζεται χρόνος και χρόνος, αυτό συμβαίνει γιατί εμείς το κάνουμε έτσι, όχι γιατί από τα πράγματα είναι έτσι.

Ο Θεός από αγάπη δημιούργησε τον άνθρωπο και αγαπά τον άνθρωπο, και όταν ακόμη φύγει από κοντά του. Η αγάπη αυτή κάνει τον Θεό να περιμένει τον άνθρωπο, έως ότου επιστρέψει. Και άλλο που δεν θέλει ο Θεός να δει τον άνθρωπο να επιστρέφει. Ο Θεός άλλο που δεν θέλει· να γυρίσει ο άνθρωπός του, ο κάθε άνθρωπός του, και αμέσως να του προσφέρει τη σωτηρία.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Συνάξεις Τριωδίου Α’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, β’ έκδοση 2013, σελ. 120 (αποσπάσματα).

Πότε ζει κανείς ασώτως;