Φθάνουν τα Χριστούγεννα, η πραγματοποίηση του διαχρονικού και οικουμενικού πόθου για λύτρωση, για πλήρωση του οντολογικού κενού του γένους μας.
Πώς θα υποδεχθούμε την επιφανέστατη γιορτή; Και προπάντων πώς θα τη βιώσουμε σε βάθος, όχι επιφανειακά και παροδικά, αφού «ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3.16). Τι οφείλουμε να κάνουμε για χάρη Του; – λάθος, για χάρη μας! Να εφαρμόσουμε το λόγιο του προφήτη Ησαΐα (40.3-4), καθώς προέτρεπε ο Πρόδρομος στην αρχή του Ευαγγελίου (Λουκ. 3.4). Δηλαδή να κάνουμε ευθείς τους δρόμους στον «Ερχόμενο». Να γεμίσουμε κάθε φαράγγι, που σημαίνει κάθε έλλειψη, ελάττωμα, και να ταπεινώσουμε και ισοπεδώσουμε κάθε βουνό, που σημαίνει εγωισμό και κάθε ύλη και υλικό φρόνημα που εγείρονται σαν φράχτες στον «Ερχόμενο», «λογισμούς καθαιρούντες και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β’ Κορ. 10.5). Έτσι τα στρεβλά θα γίνουν ευθέα και τα τραχέα οδοί λείαι «και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού» (Λουκ. 3.5).
Καλές οι προετοιμασίες και οι ευπρεπισμοί των σπιτιών και τα δώρα, για τις επικείμενες μεγάλες ημέρες. Εντάξει, πρέπει να ξεχωρίζουν οι «χρονιάρες μέρες»· εντάξει, ο Χριστός μεν γεννήθηκε ταπεινά, εμείς όμως πρέπει να το γιορτάζουμε λαμπρά.
Αλλά προσοχή! Μήπως μέσα στη «φούρια» των ετοιμασιών προς υποδοχή του Χριστού μάς διαφύγει μια «λεπτομέρεια», ο ίδιος ο Χριστός! Ο θόρυβος, οι συναλλαγές, οι άμετρες μέριμνες και έγνοιες για να «συμμαζευθούμε», αντιστρατεύονται στο ψυχικό συμμάζεμα. Καλός ο στολισμός των σπιτιών, καλύτερος των καρδιών. Χριστούγεννα χωρίς Χριστό γίνεται; Δυστυχώς γίνεται…
Αλίμονο αν περιορισθούμε και αρκεσθούμε στα εξωτερικά, στα επιδερμικά και στην επιφάνεια. Προέχει ο πνευματικός ευτρεπισμός, είπαμε. Χάσαμε, αν μας απορροφήσουν τα έξω και επισκιάσουν και υποκλέψουν τα έσω. Δεν αντικαθίστανται τα έσω από τα έξω. Μην κρατήσουμε τον τύπο, τον φλοιό, και χάσουμε την ουσία, τον καρπό.
Θα είναι πολύ λυπηρό και ντροπιαστικό να λεχθεί και για μας εκείνο το επαίσχυντο «ουκ ην… τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. 2.7) του σπιτιού και της καρδιάς μας. Λυπηρό και ντροπιαστικό αν φτωχόσπιτα και μέγαρα είναι φωτόλουστα και διακοσμημένα επίκαιρα, και με φάτνες ακόμη, μα δεν έχουν μια γωνιά για τον Χριστό, ζεστές καρδιές για να γεννηθεί ο Μεσσίας.
Τι μας ζητάει για να γεννηθεί στις καρδιές μας; Οι μάγοι Τού έκαναν δώρα πολύτιμα – και πιο πολύτιμη ήταν η πίστη τους που τους έβαλε να αναλάβουν ένα ταξίδι επίμονο, κινδυνώδες, αβέβαιο, «ουτοπιστικό». Ξεκινούσαν να βρουν, άγνωστο πότε και πού, Αυτόν που είχε προφητεύσει θεόπνευστα κάποιος άλλος μάντης και μάγος, ο Βαλαάμ: «Θ’ ανατείλει άστρο από τον Ιακώβ και θα εγερθεί άνθρωπος από τον Ισραήλ και θα θραύσει… και θα λεηλατήσει όλους τους [εχθρούς] γιους του Σηθ» (Αρ. 24.17).
Οι Μάγοι Τού έκαναν δώρα. Εμείς τι δώρο να Του κάνουμε;
Λέγεται ότι ο μεγάλος όσιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας Ιερώνυμος, που είχε συστήσει μοναστήρι στη Βηθλεέμ, ένα βράδυ Χριστουγέννων συλλογιζόταν, εκεί στη Βηθλεέμ, το μυστήριο.
Προσπαθούσε να ψαύσει τα άψαυστα, τη σμίκρυνση και ενσάρκωση του Πανάπειρου Παντοδύναμου Θεού μέσα σε ένα αδύναμο βρέφος.
Ματαιοπόνησε, οπότε σε μια στιγμή εξερράγη!
– Ω Χριστέ μου! Πόσα έκανες Εσύ για μένα! Εγώ ο ταλαίπωρος και φτωχός τι δώρο μπορώ να σου κάνω;
Και άκουσε την απάντηση: «Τις αμαρτίες σου, Ιερώνυμε».
«Ας γίνουμε σαν τον Χριστό, επειδή και ο Χριστός [έγινε] σαν εμάς. Ας γίνουμε θεοί γι’ Αυτόν, επειδή και Εκείνος για μας [έγινε] άνθρωπος» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Α’ Εις το Άγιον Πάσχα 5).
«Δόξα εν υψίστοις Θεώ». Καλά Χριστούγεννα. Αμήν!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
