Είπε ο Χριστός: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6:33). Να ζητούμε τη βασιλεία του. Γι’ αυτό ήρθε. Μας έπλασε ο Θεός για τη βασιλεία του, μας έπλασε για τον παράδεισο. Και ο άνθρωπος αμάρτησε. Πάλι όμως έρχεται ο Θεός να σώσει τον άνθρωπο· και μάλιστα έτσι: Γίνεται ο ίδιος άνθρωπος, διότι άλλος τρόπος να σωθεί ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Δεν έγινε τυχαία ο Χριστός άνθρωπος. Δεν πέθανε τυχαία, δεν έχυσε το αίμα του τυχαία. Γι’ αυτό ήρθε, για να γίνουν όλα αυτά και έτσι να σωθεί ο άνθρωπος. Όλο αυτό που έζησε ο Χριστός ως άνθρωπος, ως Θεάνθρωπος, έπρεπε να το ζήσει κάθε άνθρωπος. Αλλά και να το ζούσε ακόμη ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό, μόνος του, πάλι μέσα στην αμαρτία θα ήταν. Δεν μπορούσε να ελευθερωθεί από την αμαρτία.
Δεν ξέρω βέβαια πόσο τα καταλαβαίνουμε αυτά. Πολλοί θα νομίζουν ότι είναι απλώς λόγια, ενώ δεν είναι λόγια. Δεν είναι λόγια! Ο Θεός δεν λέει και ξελέει – αν επιτρέπεται να πούμε. Έδωσε μια εντολή στους ανθρώπους. Δεν τήρησαν την εντολή, ενώ τίποτε δεν τους ανάγκαζε να την παραβούν· ούτε καν από μέσα τους δεν είχαν κλίση προς την αμαρτία. Και όμως, εν πλήρει ελευθερία προτίμησαν – καθώς ήταν ελεύθεροι – να κάνουν την αμαρτία, να παραβούν την εντολή. Ε, αυτό δεν γιατρευόταν με τίποτε πια. Δεν γιατρευόταν! Δεν ήταν θέμα δηλαδή απλώς μετανοίας, όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό.
Βέβαια λένε κάποιοι πατέρες ότι, όταν πήγε ο Θεός το δειλινό στον παράδεισο και κάλεσε τον Αδάμ: «Αδάμ, πού ει;» (Γεν. 3:9), «πού είσαι;», αν εκείνη την ώρα έλεγε ο Αδάμ: «Αμάρτησα, συγχώρησέ με», μπορεί να τον συγχωρούσε. Αλλά δεν συγχωρείται η αμαρτία μόνο με λόγια μετανοίας. Έπρεπε να πεθάνει ο άνθρωπος και από εκεί να βγει ο εν Χριστώ νέος άνθρωπος.
Αλλά πάλι, και να πέθαινε ο ίδιος ο άνθρωπος, το όλο υλικό – αν επιτρέπεται να πούμε έτσι – ήταν αμαρτωλό. Και γι’ αυτό και να ανασταινόταν, πάλι αμαρτωλός θα ήταν, ό,τι κι αν γινόταν. Έπρεπε να πεθάνει μεν ο άνθρωπος, αλλά αυτός ο άνθρωπος να είναι και Θεός μαζί. Καθότι ο Χριστός ήταν αναμάρτητος αυτός καθ’ εαυτόν ως άνθρωπος, τελείως αναμάρτητος, αλλά επίσης στο πρόσωπό του ήταν και όλος ο άνθρωπος και όλος ο Θεός, φορτώθηκε τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων – δεν διέπραξε αμαρτία ο Χριστός – και έτσι, καθώς σταυρώθηκε και πέθανε ως άνθρωπος, αλλά όντας συγχρόνως και Θεός, εν Χριστώ πέθανε η αμαρτία όλων των ανθρώπων. Και συγχρόνως θεώθηκε ο άνθρωπος, καθότι ο Χριστός είναι και άνθρωπος και Θεός.
Έπρεπε λοιπόν αυτός που θα πεθάνει να είναι άνθρωπος – άνθρωπος αναμάρτητος, φορτωμένος όμως όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων – και Θεός μαζί· Θεάνθρωπος. Έτσι και έγινε και άνοιξε ο δρόμος της σωτηρίας για τον άνθρωπο. Αλλά πώς σώζεται ο άνθρωπος; Πώς σώζεται; Άμα ενωθεί με τον Χριστό. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, ότι ήρθε ο Χριστός, Θεός ων, Υιός του Θεού, και έγινε άνθρωπος. Και όταν έφυγε από εδώ, από τη γη, δεν άφησε την ανθρώπινη φύση – σαν να τέλειωσε τη δουλειά του – για να πάει στον ουρανό. Όχι. Πήγε ως Θεάνθρωπος στον ουρανό, φέροντας μαζί του και την ανθρώπινη φύση, καθαγιασμένη και θεωμένη στο πρόσωπό του.
Και η Παναγία υπούργησε, υπηρέτησε στο έργο του Θεού· ήταν το μοναδικό πλάσμα που μπορούσε να κάνει αυτό το έργο, να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Αυτή υπηρέτησε κατά μοναδικό τρόπο στο έργο της ενανθρωπήσεως· τρόπον τινά, αν έλειπε εκείνη, πιθανόν να μη γινόταν άνθρωπος ο Θεός.
Αλλά έγινε άνθρωπος ο Θεός, και όλο το θέμα λοιπόν τώρα είναι να ενωθούμε με τον Χριστό. Γι’ αυτό βαπτιζόμαστε, γι’ αυτό κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού· γι’ αυτό όχι απλώς έρχεται το Άγιο Πνεύμα και είναι μέσα στην Εκκλησία, αλλά ο καθένας μας δια του μυστηρίου του χρίσματος λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα. Αλλά και οι άλλες λατρευτικές πράξεις μέσα στην Εκκλησία – το βάπτισμα, ο γάμος ή τα άλλα μυστήρια – γίνονται εν μυστηρίω. Όλα αυτά δεν γίνονται για να προβληθούμε κοινωνικά ή να κάνουμε τα δικά μας, αλλά για να ενωθούμε με τον Χριστό.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Δεκέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2021, σελ. 270, 273.
