Από την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου μέχρι το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου διαρκεί η περίοδος του Τριωδίου. Από εκεί και πέρα πάμε στα χαρμόσυνα, στο Πεντηκοστάριο.

Αλλά το μυστικό στην πνευματική ζωή είναι να μπορούμε να ζούμε το Τριώδιο και το Πεντηκοστάριο την κάθε στιγμή. Να μας γίνει βίωμα. Αυτό φιλοδοξεί η Εκκλησία, να μπορούμε να ζούμε την κάθε στιγμή το περίφημο «πίπτε, έγειρε» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, που αναφέρει στον « Αόρατο πόλεμο». Όσες φορές κι αν πέσουμε, να σηκωθούμε και θα σωθούμε. Ο Θεός θέλει να μας βάλει τη δίψα για διαρκή ανακαίνιση, για διαρκή αλλαγή και αναγέννηση. Γιατί ξέρει ότι ως άνθρωποι είμαστε αδύναμοι και γεμάτοι ροπές προς την αντίθετη κατεύθυνση. Θέλει να σώσει εμάς, που τη μία στιγμή Τον ομολογούμε, Τον υμνούμε και Τον δοξάζουμε και την άλλη λέμε τα αντίθετα. Βάζει μπροστά μας τη μετάνοια. Αυτή τη μετάνοια, αυτή την αλλαγή που θέλει να τη ζούμε κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο.

Με αυτόν τον τρόπο θα σωθούμε. Δεν υπάρχει άλλος. Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία γίνεται με αυτό τον στόχο της αλλαγής. Εδώ είναι το μεγάλο μυστικό: να ζούμε έτσι αδιάκοπα, χωρίς διακοπές. Αυτό να είναι το εργόχειρό μας. Να σκεφτόμαστε τι κάνουμε τώρα και την ίδια στιγμή να βρίσκουμε τρόπο να το αλλάξουμε. Αυτός είναι τρόπος ζωής. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να είναι πιο απαραίτητο. Να ζούμε μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας με αυτόν τον τρόπο ζωής, της διαρκούς αλλαγής, της διαρκούς ανακαίνισης, της διαρκούς μετάνοιας.

Γι’ αυτό ζητάμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας να τον διανύσουμε με ειρήνη στην καρδιά, να μην ταραζόμαστε, να μην απελπιζόμαστε. Όλοι ταραζόμαστε, όταν αμαρτάνουμε, αλλά δεν πειράζει, να το πάρουμε απόφαση και να μην έχουμε μεγαλύτερη εσωτερική ταραχή. Απ’ τη μία στιγμή στην άλλη έχουμε πολλές μεταπτώσεις, είμαστε πολύ ευεπηρέαστοι, παρασυρόμαστε από τον «άνεμο» και τη ζάλη των παθών. Ταυτόχρονα να έχουμε τη νηφαλιότητα να πούμε «Και πάλι κοντά Σου, Χριστέ μου». Με αυτόν τον τρόπο λένε οι πατέρες ότι ο άνθρωπος αποκτά σιγά-σιγά ένα μόνιμο πνεύμα συντριβής και εσωτερικής μετάνοιας. Αποκτά αυτό το πένθος που μακαρίζεται: «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται». Ποιο πένθος;

Πένθος για τις αμαρτίες μας. Αυτό διέπει όλη τη ζωή της Εκκλησίας. Ένα πένθος, όμως, που δεν του φέρνει απελπισία, ένα πένθος που και το μαύρο το κάνει όμορφο χρώμα και το χαίρεται. Η Εκκλησία έχει μάθει το πένθος να το διασκεδάζει, να το χαίρεται γιατί ξέρει ότι από αυτό θα έρθει και η παράκληση, θα έρθει η παρηγοριά.

Υπάρχει μία απλότητα στο «πίπτε, έγειρε», στη χαρά και τη λύπη. Να χαιρόμαστε για τη σωτηρία μας και να στεναχωριόμαστε για τις αμαρτίες μας, χωρίς όμως να πιεζόμαστε υπερβολικά ή να απελπιζόμαστε, χωρίς να προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε. Να έχουμε απλότητα και όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε. Καμιά φορά παραχωρεί ο Θεός να αποστατήσουμε, να Τον αρνηθούμε και να πέσουμε. Σέβεται την ελευθερία μας και μας αγαπάει μέσα στην πτώση μας. Μας αφήνει να πέσουμε γιατί καταλαβαίνει ότι από εκεί θα οικονομηθεί καλύτερα η σωτηρία μας. Πολλές φορές θέλουμε με την ελευθερία μας να δοκιμάσουμε τα πάντα. Ζούμε σε μία κοινωνία που δοκιμάζει τα πάντα. Έχουμε, όμως, έναν Θεό τόσο σταθερό, που αμετακίνητα μας αγαπά όλους. Και αφού επιτρέπει να δοκιμάσουμε, μας περιμένει να γυρίσουμε σε Αυτόν και να μας θεραπεύσει. Στέκει εκεί, η Άβυσσος του ελέους, το Άπειρο της αγάπης.

Από το βιβλίο: π. Γεώργιος Σχοινάς, Η Καρδία μου ενώπιόν Σου. Αθήνα 2022, σελ. 40 (αποσπάσματα από την ομιλία «Όχι στις ψευδαισθήσεις»).

«Πίπτε, έγειρε»