Η σημερινή παραβολή είναι η ωραιότατη παραβολή του Κυρίου μας περί του Καλού Σπορέως, ο οποίος σπέρνει τον σπόρο και εξαρτάται από τη γη που θα πέσει, αν θα καρποφορήσει ή τελικά θα χαθεί. Κι αυτή η παραβολή μάς βάζει σε σκέψεις για την ευθύνη μας, όσον αφορά του ποια γη εμείς έχουμε.
Εάν δηλαδή προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό ως καλή γη, όπου μπορεί να πέσει ο λόγος του και να καρποφορήσει «εις τριάκοντα και εις εξήκοντα και εις εκατόν», ή εάν, αντιθέτως, λόγω των παθών μας, της αδιαφορίας μας, των μεριμνών του βίου, πέφτει μεν ο λόγος του Θεού, ακούγεται από εμάς, αλλά δεν καρποφορεί. Χάνεται.
Βλέπουμε ακόμη για μια άλλη φορά ότι η σωτηρία μας είναι αποτέλεσμα συνεργείας. Ο Θεός ενεργεί τη σωτηρία μας, αλλά εμείς πρέπει να συνεργούμε. Ο Θεός σπέρνει τον λόγο Του, αλλά εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ακούμε τον λόγο του Θεού και να καρποφορήσουμε, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ιερός Ευαγγελιστής, «εν υπομονή».
Έχει μεγάλη σημασία αυτή η λέξη: «εν υπομονή», διότι δεν είναι εύκολο κανείς να καρποφορήσει μέσα του τον λόγο του Θεού. Θέλει υπομονή και αγώνα. Θέλει αγώνα καθημερινό. Και, όταν ο άνθρωπος αγαπάει τον Θεό, θέλει να κάνει αυτόν τον αγώνα. Θέλει να προσφερθεί στον Θεό, θέλει να είναι εύφορη γη, στην οποία θα πέφτει ο λόγος του Θεού και θα καρποφορεί.
Ας μη το ξεχνάμε αυτό. Ο Θεός θέλει, αλλά περιμένει και τη δική μας ανταπόκριση. Περιμένει και το δικό μας «θέλω». Ο Θεός ενεργεί, αλλά περιμένει και τη δική μας συνέργεια.
Κι εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη όλων μας. Δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Το ακούσαμε σήμερα, αλλά να μη το ξεχάσουμε. Να παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθάει για να το ενθυμούμαστε κάθε μέρα. Εάν δεχόμαστε τον λόγο του Θεού και αν τον καρποφορούμε.
Και επ’ ευκαιρία θα ήθελα να πω, ότι θα πρέπει και να μελετούμε τον λόγο του Θεού, ούτως ώστε να γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός ο λόγος του Θεού. Βέβαια, όταν εκκλησιαζόμαστε, στις εκκλησίες που πηγαίνουμε ακούγεται το κήρυγμα, αλλά δεν φτάνει αυτό. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, του οποίου διαβάσαμε σήμερα αυτή την ωραιότατη ομιλία, λέει αλλού ότι οι Χριστιανοί πρέπει να μελετούν τις Γραφές και «αδύνατον σωθήναι άνευ της των Γραφών αναγνώσεως».
Οι άγιοι Πατέρες, τους οποίους εορτάζουμε σήμερα, της αγίας 7ης Οικουμενικής Συνόδου, είναι αυτοί οι οποίοι με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος θέσπισαν ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να προσκυνούν τις εικόνες, όχι ως Θεό, διότι η λατρεία ανήκει μόνο στον Θεό, αλλά τιμητικώς. Η τιμή «διαβαίνει εις το πρωτότυπον». Δεν τιμούμε το ξύλο, αλλά εκείνον τον οποίο απεικονίζει το ξύλο, που είναι ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι.
Έτσι λοιπόν οι άγιοι Πατέρες καθιέρωσαν την τιμή των εικόνων, διότι επάνω στις εικόνες αυτές είναι ζωγραφισμένο το Ευαγγέλιο. Μάλιστα η λέξη «ζωγράφος» προέρχεται από το «ζωήν γράφω». Η αληθινή ζωή είναι ο Χριστός. Κι αυτοί που εικονίζουν τον Χριστό, τους Αγίους, εικονίζουν την αληθινή ζωή και γι’ αυτό πρέπει να λέγονται και ζωγράφοι.
Έχουμε και τις εικόνες, που είναι κι αυτές ένα Ευαγγέλιο εικονογραφημένο. Να βλέπουμε λοιπόν και τις εικόνες και να αναγόμαστε πάλι στα ουράνια και τα πνευματικά.
Αλλά πάλι βλέπετε τι ο διάβολος κατόρθωσε να κάνη και σήμερα. Γέμισε τον κόσμο με αμαρτωλές εικόνες. Οι άνθρωποι να βλέπουν αυτές και να μη βλέπουν τις εικόνες των Αγίων. Αυτά τα ελεεινά που δείχνουν οι τηλεοράσεις και άλλα μέσα μαζικής ενημερώσεως, που είναι μέσα σκοτασμού των ανθρώπων, γέμισαν τα μάτια μας, την ύπαρξή μας, την ψυχή μας με εικόνες κάθε άλλο παρά αντάξιες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κι έτσι ο άνθρωπος ξεχνάει τις εικόνες του Χριστού και των Αγίων.
Να, τώρα είμαστε μέσα στην τράπεζα του φαγητού. Αυτή η τράπεζα είναι αγιογραφημένη. Βλέποντας εδώ μέσα όλους τους Αγίους στην τράπεζα, βλέπουμε αυτούς οι οποίοι έγιναν μιμητές του Χριστού. Κάθε άγιος που βλέπουμε είναι ένας δεύτερος Χριστός. Ένας μιμητής του Χριστού. Και λέμε κι εμείς, άρα λοιπόν ο σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε κι εμείς Χριστοί, να γίνουμε δηλαδή θεοί κατά χάρη. Κι έτσι η ζωή μας εξυψώνεται σιγά-σιγά. Και εμπαθείς να είμαστε και αμαρτωλοί, σιγά-σιγά βλέπουμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τις αμαρτίες μας, τα πάθη μας και να ομοιάσουμε με τον Χριστό, που είναι ο Αρχηγός της πίστεώς μας.
Αυτά λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί. Κι εσείς κι εμείς, όλοι έχουμε ανάγκη από τον λόγο του Θεού. Και μακάρι ο λόγος του Θεού να πέφτει στην καρδιά μας. Μακάρι η καρδιά μας να είναι εύφορη και μακάρι ο λόγος του Θεού να φέρει πνευματικό καρπό. Πάντοτε προς δόξαν Θεού. Αμήν.
(2001)
Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†)
