Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκ. 16.19-31) διαβάζουμε: «Άνθρωπός τις ην πλούσιος… ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς» με κατάληξη έπειτα από τον «εφήμερο» επίγειο βίο του, να φωνάζει σπαρακτικά προς τον προπάτορα Αβραάμ, που βρισκόταν αγεφύρωτα μακρυά του, «οδυνώμαι εν τη φλογί […]
Ας ανατρέξουμε στην αρχή του κόσμου και στην αρχή της αμαρτίας: Οι πρωτόπλαστοι κρύφθηκαν μόλις μετά την πτώση τους άκουσαν το δειλινό τα βήματα του Δημιουργού να πλησιάζουν – νόμισαν απλώς ότι κρύφθηκαν από την πανταχού παρουσία Του. Δεν τους άρεσε η συναναστροφή Του εκ των υστέρων και όχι εκ των προτέρων. Δηλαδή Τον αποφεύγουν όχι γιατί θ' αμαρτήσουν, αλλά γιατί έχουν αμαρτήσει. Ο Πανάγαθος τους ανοίγει διάλογο για να τους δώσει ευκαιρία να ζητήσουν συγχώρηση. Ωστόσο ο εγωισμός τούς οδηγεί σε δεύτερη στραβοτιμονιά και πτώση σε γκρεμό. Δεν λένε το «ήμαρτον», αλλά τι; «Δεν φταίω εγώ, αντιλέγει ο Αδάμ... Διαβάστε τη συνέχεια