Μια φορά, θυμάστε, ανέφερε ο πάτερ Συμεών ένα παράδειγμα με ένα οικοδόμημα που είναι κατασκευασμένο από μπετόν αρμέ. Εάν χρειαστεί να το γκρεμίσεις, πρέπει να βάλεις, λέει, φουρνέλο, να βγει πρώτα η πρώτη πέτρα, μετά η δεύτερη, μετά η τρίτη, σιγά-σιγά, σιγά-σιγά να αρχίσει να γκρεμίζεται όλο αυτό το οικοδόμημα.
Κάπως έτσι είναι μέσα μας καμωμένες από εμάς τους ίδιους οι δικές μας πολυκατοικίες που τις στήσαμε μόνοι μας. Και ποιο είναι αυτό το φουρνέλο που πρέπει να βάλουμε; Αν θέλετε να με ακούσετε, αδελφές, είναι η υπακοή. Να πάψουμε να έχουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτό που σκεπτόμαστε, σ’ αυτό που νομίζουμε, σ’ αυτό που εμείς κρίνουμε και πιστεύουμε ότι είναι το καλύτερο.
Και το άριστο να είναι, μην το υιοθετείτε, μην το θεωρείτε δικό σας, θέστε το υπ’ όψιν της υπακοής. Και αν σας πουν: «Ναι, να συνεχίσετε όπως σκέφτεστε, όπως νομίζετε, όπως κρίνετε», καλώς· αν σας πουν: «Αλλάξτε τρόπο ζωής, πάρτε άλλο δρόμο», τότε να πείτε: «Να ‘ναι ευλογημένο!» Μ’ αυτόν τον τρόπο θα βρείτε τη μεγαλύτερη λύτρωση!
Πουθενά αλλού δεν μπορεί κανείς να βρει τη λύτρωση. Θα μείνουμε στα δικά μας· θα ακούμε, θα διαβάζουμε, θα μελετούμε και θα ζούμε μ’ αυτό το κατεστημένο μας, μ’ αυτόν τον εαυτό που πλάσαμε και δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, χωρίς να είναι αποδεκτός από τον Θεό. Τι μας είπε ο Χριστός; «Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν» (Ματθ. 16:25).
Επίσης πρέπει να απορρίψουμε και τον κόσμο. Όταν λέμε βέβαια να απορρίψουμε τον κόσμο, δεν εννοούμε να καταργήσουμε τους ανθρώπους· το κοσμικό φρόνημα εννοούμε, που είναι αλαζονεία, όπως λέει η Αγία Γραφή. Πώς θα το καταργήσουμε; Να πάψουμε να επενδύουμε στο κοσμικό φρόνημα.
Τα ίδια θα κάνει μετά ο άνθρωπος, αλλά θα βρει μετά, λέει ο Πάτερ, και τον κόσμο και τον εαυτό του μέσα από μια άλλη διάσταση, μέσα από μια άλλη πραγματικότητα, μέσα από μια άλλη βιοτή. Και τότε θα έχει την οικογένειά του, τη δουλειά του, την καριέρα του, τα πάντα, αλλά δεν θα επενδύει σ’ αυτά, δεν θα τα έχει περί πολλού αυτά· θα τα έχει απλώς ως μέσα, για να περάσει η ζωή αυτή, μέχρις ότου απελευθερωθεί από τα δεσμά του βίου και πάει στην άλλη ζωή.
Αλλά εμείς – πρέπει να το ομολογήσουμε, νομίζω – αυτό το κακό κάνουμε: Τα έχουμε κάνει όλα αυτά αυτοσκοπό στη ζωή μας. Γι’ αυτό και όλα τα βάσανα, όλες οι θλίψεις προέρχονται από τον φόβο μας μην τυχόν και κακοπεράσουμε, μην τυχόν και δεν πάνε καλά όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω· εμείς κτίσαμε, δημιουργήσαμε, σχεδιάσαμε, προγραμματίσαμε, και έρχεται τώρα κάποιος, που είναι ο Θεός δηλαδή, μέσω άλλων πραγμάτων και μας λέει ότι πρέπει να τα εγκαταλείψουμε όλα αυτά, πρέπει να τα απορρίψουμε.
Εφόσον παίρνει κανείς τη σωστή στάση έναντι όλης αυτής της πραγματικότητος, αισθάνεται όλη αυτή τη χαρά, που μας έλεγε ο Πάτερ ότι δίνει η χριστιανική ζωή. Ναι, γι’ αυτό δίνει ο Θεός τους πειρασμούς, γιατί ακριβώς δεν έχουμε το κουράγιο μόνοι μας να κάνουμε αυτό το τόλμημα, καθώς η χριστιανική ζωή, ξέρετε, απαιτεί τόλμη: χρειάζεται να τολμήσει κανείς για να καταργήσει τον εαυτό του μπαίνοντας στην υπακοή. Ανδρείο φρόνημα πρέπει να έχει κανείς.
Αλλιώς, άμα πει: «Μέχρις εδώ μπορώ, παραπέρα μου είναι δύσκολο· ας κάνω αυτά που με βολεύουν τώρα, ας κάνω αυτά που είναι μικρότερα, και θα δούμε τι θα κάνω για τα άλλα», αν έτσι σκεφτεί και έτσι ενεργήσει, θα βασανιστεί, νομίζω, περισσότερο· ενώ αν πει: «Αυτό θέλει ο Θεός, να ‘ναι ευλογημένο, Θεέ μου!», τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 159.
