«Ωσαννά· ευλογημένος ο ερχόμενος
εν ονόματι Κυρίου…» (Ιω. 12:13)
Δεσπόζει η φωνή του λαού των Ιουδαίων σήμερα. «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, Βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 12:13). Πλήθη δυσαρίθμητα, ξεχυμένα στους δρόμους της Αγίας Πόλεως, υποδέχονται το Χριστό. Τον δοξολογούν, τον επιδοκιμάζουν. Θα έλεγε κανείς: έληξε θριαμβευτικά του Κυρίου το έργο. Τόσοι άνθρωποι Τον δέχονται και Τον επευφημούν. Απέκτησε πολλούς οπαδούς. Η νέα θρησκεία βρήκε έδαφος γόνιμο. Διασκορπίστηκαν οι αντιδράσεις. Να κιόλας, τόσοι οι πιστοί του Θεού.
Πόσο επιπόλαιη θα ήταν μια τέτοια κρίση! Ο Κύριος, που δέχτηκε με όλη Του τη θεϊκή ηρεμία, γαλήνιος, τις εκδηλώσεις του πλήθους, το ήξερε. Οι άνθρωποι έπρεπε να περάσουν τέσσερις μέρες ακόμη για να το μάθουν. Το «Ωσαννά» αντικαταστάθηκε με το «Σταύρωσον» στου ίδιου πλήθους το στόμα.
Στο δρόμο της δόξας και του μεγαλείου πολλοί ακολουθούν τον Κύριο. Στο δρόμο του μαρτυρίου και της θυσίας μένει μόνος. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για το λυτρωτικό Του έργο. Είτε πολλοί Τον ακολουθούν και Τον επιδοκιμάζουν είτε Τον εγκαταλείπουν οι πάντες και άλλοι Τον σταυρώνουν, Εκείνος ένα μόνο βλέπει: τη θυσία, την προσφορά Του για τον άνθρωπο. Τη σωτηρία του πλανωμένου, του τραυματισμένου από την αμαρτία λογικού Του δημιουργήματος. Δεν εξαρτά την προσφορά Του από τη στάση του ανθρώπου. Του δίνει τα πάντα.
Και ο άνθρωπος; Ποια θέση παίρνει απέναντί Του; Εκείνος είναι ο Θεός. Όχι μόνο ο Διδάσκαλος. Δεν ξεχωρίζει η διδασκαλία από τη θυσία. Η θεότητα από την ανθρώπινή Του εκδήλωση. Η ηθική του Ευαγγελίου Του είναι συνυφασμένη με την πίστη στις αλήθειες που μας αποκάλυψε. Η γεμάτη από συγκατάβαση και ανοχή αγάπη Του προέρχεται από την ιερή Του καρδιά που ξεστόμισε τα αμείλικτα «ουαί» για τους Φαρισαίους, τους υποκριτές κάθε εποχής. Το μέγα έλεός Του είναι στενά συνδυασμένο με τη δικαιοσύνη Του. Η ζωή Του, η θεϊκή Του υπόσταση, η απλότητά Του, το μεγαλείο Του στο Θαβώρ, τα θαύματα και η διδασκαλία Του, η θυσία και ο θρίαμβός Του είναι μορφές και εκδηλώσεις της μιας ολοκληρωμένης αδιάσπαστης θεανδρικής Του υποστάσεως.
Θα Τον παρακολουθήσουμε σε λίγο στο Πραιτώριο του Πιλάτου. Ο ηγεμόνας θα Τον φέρει και στα δικά μας μάτια μπροστά. «Ίδε ο άνθρωπος» (Ιω. 19:6). Ο Κύριος φραγγελωμένος, εμπαιζόμενος, βλασφημούμενος, από τον ίδιο άνθρωπο που ήρθε να ευεργετήσει, από τον ίδιο άνθρωπο που Τον αποθέωσε στην υποδοχή της Αγίας Πόλεως, προσφέρει τον εαυτό Του θυσία άμωμη. Με το πονεμένο για την ανθρώπινη αχαριστία βλέμμα Του θα ζητήσει να πάρει ο καθένας μας θέση απέναντί Του. Πώς θα Τον δεχτούμε; Πώς θα Τον ενατενίσουμε;
Σαν ένα μεγάλο Διδάσκαλο; Σαν ένα ανακαινιστή με νέες σωτήριες ιδέες; Σαν το δημιουργό ενός νέου κόσμου και τον θεμελιωτή μιας νέας περιόδου της ιστορίας; Δεν είναι μόνο αυτό ο Χριστός. Είναι ο Διδάσκαλος. Αλλά είναι και ο Κύριος. Είναι ο Ανακαινιστής και ο Ευεργέτης, αλλά είναι και ο Σωτήρας. Υιός του ανθρώπου και Θεός. Θεού σοφία και Εσταυρωμένος Λυτρωτής.
Αυτοί που διαχωρίζουν τις υποστάσεις ή ξεχωρίζουν τις εντολές του Κυρίου –το ίδιο είναι– και διαλέγουν όσες τους ταιριάζουν, αυτοί που θέλουν την ηθική του Χριστού χωρίς να δέχονται τη λυτρωτική Του θυσία, όσοι διακρίνουν τις διηγήσεις και τις αλήθειες του Ευαγγελίου και κρατούν μόνο όσα δεν τους δημιουργούν υποχρεώσεις και θεωρούν ξεπερασμένη την πίστη και τη χριστιανική θρησκεία, όπως μας τη διαφύλαξε η Αγία μας Εκκλησία ανόθευτη ανά τους αιώνες, σχηματίζουν και δημιουργούν ένα Χριστιανισμό σύμφωνο με τις επιθυμίες τους.
Δεν είναι όμως αυτό ο Χριστιανισμός. Το Χριστιανισμό τον δημιούργησε ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Εσταυρωμένος Κύριος. Δεν έχει δικαίωμα ο καθένας να τον διαμορφώνει κατά την κρίση του.
Ή θα είναι ο Χριστός για μας ο Κύριος, «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14:6) ή να το πούμε καθαρά πως δεν Τον πιστεύουμε, δεν Τον θέλουμε. Μας ενοχλεί με τη συνέπεια που ζητά, με την πίστη που απαιτεί υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να είναι καλός μόνο όταν μας συμφέρει ο Χριστός. Δεν είναι σκοπιμοτήτων υπηρέτης ο Χριστιανισμός.
Σαν Κύριος μάς πλησιάζει ο Χριστός. Έδωσε τα πάντα «ως πάντων δούλος» για τον άνθρωπο. Και τώρα καλεί τον άνθρωπο να λάβει οριστική θέση απέναντί Του. Τον θέλει ολοκληρωτικά δικό Του. Λίγο με το Χριστό και λίγο με τα είδωλα –τα τόσα είδωλα που ζητούν την καρδιά και σήμερα– δεν το ανέχεται. Δε δέχεται διάσπαση της καρδιάς και της προσωπικότητάς μας.
Ο καιρός έφτασε. Ο Κύριος εγγύς. Μπρος στο Σταυρό Του ο καθένας, αδερφοί μου, θα πάρει τη θέση του. Με ειλικρίνεια και συνέπεια. Χωρίς δισταγμό. Ας δεχτούμε τον Εσταυρωμένο Κύριο Διδάσκαλο και Οδηγό, Βασιλέα και Θεό, Λυτρωτή και Σωτήρα, ψάλλοντάς το με συναίσθηση: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Μαρκ. 11:9).
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
