Οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του ανθρωπίνου γένους είναι οι Άγιοι, διότι οι Άγιοι διασώζουν την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως. Οι άνθρωποι ζούμε μέσα στα πάθη μας, τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια, και έτσι η αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως φθείρεται. Ο άνθρωπος χάνει την ομορφιά της θεόπλαστης φύσεώς του και αρρωσταίνει πνευματικά. Έτσι σιγά-σιγά ξεχνούμε όλοι, μετέχοντας σ’ αυτή την ασθένεια και φθορά της ανθρώπινης φύσεως, ποιος είναι ο αληθινός άνθρωπος, όπως τον έπλασε ο Θεός.
Ο Κύριος, ο Θεός Λόγος, έγινε άνθρωπος, για να κάνει δυνατή στον άνθρωπο την δυνατότητα να ξαναβρεί την ανθρώπινη φύση του την αληθινή, την θεόπλαστη εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Και οι Άγιοι ενωμένοι με τον Χριστό και όντας κάθε ένας μία επανάληψη του Χριστού στην εποχή τους, μας κάνουν συγκεκριμένο και απτό το έργο της ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας. Μας δείχνουν δηλαδή τον αληθινό άνθρωπο. Όταν βλέπουμε έναν Άγιο, καταλαβαίνουμε και λέμε: «Αυτός είναι άνθρωπος του Θεού. Έτσι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο να είναι».
Όσο δεν βλέπουμε αγίους, νομίζουμε ότι αυτό που είμαστε όλοι, αυτό είναι ο άνθρωπος, και έτσι χάνουμε την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως. Γι’ αυτό είπα στην αρχή, ότι η μεγαλύτερη προσφορά των Αγίων του Θεού είναι, ότι μας δείχνουν ποιος είναι όντως ο άνθρωπος, ο κατ’ εικόνα Θεού κτισθείς.
Μεταξύ αυτών των ευεργετών της ανθρωπότητας, των Αγίων του Θεού, οι οποίοι διασώζουν την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως, είναι και ο σήμερα τιμώμενος αγιότατος, «πανάγιος», κατά την υμνολογία της Εκκλησίας μας, Νικόλαος. Όντως έφθασε «τα μέτρα του πληρώματος της πνευματικής ηλικίας του Χριστού» (Εφ. 4:13), έγινε θεός κατά Χάριν. Απέκτησε την τελεία αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο.
Και επειδή έφθασε αυτά τα μέτρα, ο λαός του Θεού, η Εκκλησία του Θεού το αισθάνθηκε αυτό, και τον αισθάνθηκε πάντοτε ως παρήγορο άγγελο μέσα στην ζωή των δοκιμαζομένων ανθρώπων. Και αισθάνθηκε ακόμη η Εκκλησία του Θεού και ο λαός του Θεού ότι η αγάπη, το πλήρωμα της οποίας έφθασε ο άγιος Νικόλαος, δεν είναι κάτι πρόσκαιρο. Αλλά, αφού η αγάπη είναι ο Θεός (Α’ Ιω. 4:16), μετέχει της αφθαρσίας και της αιωνιότητος.
Και γι’ αυτό έχοντας εμπιστοσύνη η Εκκλησία του Θεού στο χάρισμα της αγάπης του αγίου Νικολάου, δεν δίστασε και δεν διστάζει πάντοτε να καταφεύγει προς αυτόν, οσάκις αισθάνεται τις δοκιμασίες και τους κινδύνους της ζωής. Πολύ φιλάνθρωπος ο άγιος Νικόλαος. Τρέχει, προφθάνει, έτοιμος βοηθός και ρύστης κάθε ενός ο οποίος ζητεί την βοήθειά του.
Ευχαριστούμε τον Θεό, διότι μας έδωσε μέσα στην Εκκλησία Του την Χάρη να έχουμε τέτοιους Αγίους, τέτοιους Πατέρες θαυμαστούς, τέτοιους χαριτωμένους ανθρώπους, τέτοιους επιγείους αγγέλους, όπως ο άγιος Νικόλαος. Ευχαριστούμε τον άγιο Νικόλαο, διότι αγάπησε τον Θεό, αγάπησε τον άνθρωπο, και μας αγαπάει και εμάς.
Τον ευχαριστούμε, γιατί και σήμερα αοράτως και μυστικώς ο εκ Μύρων της Λυκίας «μύρω χρισθείς νοητώ», κατά το στιχηρό, μας εμύρισε και εμάς κατά την ιερά αγρυπνία με τα μύρα της αγάπης του και της αγιότητάς του, και εμείς, καίτοι αδύνατοι και ευτελείς και αμαρτωλοί, αισθανθήκαμε αυτή την πνευματική ευωδία του αγίου Νικολάου να μας διαποτίζει.
Τον ευχαριστούμε και τον παρακαλούμε ταπεινά να παραβλέψει, ως φιλάνθρωπος που είναι, τις ασθένειές μας, τις αδυναμίες μας τις πολλές, και να εξακολουθήσει να πρεσβεύει στον Κύριο για μας. Να εξακολουθήσει να είναι προστάτης μας και βοηθός μας. Προστάτης και βοηθός όλου του Χριστεπωνύμου πληρώματος.
Τον παρακαλούμε δε ιδιαίτερα σήμερα, που είναι η μνήμη του, να ικετεύει τον Κύριο να δώσει στον λαό μας τον Ορθόδοξο εμμονή στην αγία Ορθόδοξο πίστη μας, στην πίστη των Πατέρων, μετάνοια στους πλανωμένους και μακράν του Θεού ζώντας, ενίσχυση και αύξηση πίστεως και ζωής πνευματικής στους συνειδητούς και αγωνιζομένους Χριστιανούς, και σε όλους ό,τι έχουν ανάγκη.
(1981)
Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 100.
