Η αρρώστια είναι ένας από τους βαρύτερους σταυρούς που αποτίθεται στους ώμους του χριστιανού. Η αρρώστια είναι το φυσικό κακό που ακολούθησε το ηθικό κακό, που λέγεται αμαρτία. Ο Κύριος ως αναμάρτητος ουδέποτε ασθένησε. Ο άρρωστος έχει μεγάλο μισθό από τον Θεό, όταν σηκώνει αγόγγυστα τον σταυρό του.
Η αρρώστια σαν κλίβανος καίει τις αμαρτίες μας και μας παρουσιάζει αναμάρτητους στον Θεό. Γι’ αυτό και όταν αρρωσταίνουμε δεν πρέπει να γογγύζουμε, να διαμαρτυρόμαστε ή να ιδιοτροπούμε, αλλά να είμαστε πραείς, υπομονετικοί, μ’ ένα πνεύμα μυστικής, εσωτερικής χαράς.
Ο άρρωστος έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Κανένας δεν τον κουράζει ή ενοχλεί. Είναι απερίσπαστος από βιοτικές μέριμνες. Αυτό τον χρόνο πρέπει να τον διαθέτει σε εσωτερικές εργασίες. Να προσεύχεται αδιάλειπτα, να μελετάει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και να συνομιλεί μυστικά μαζί Του.
Να εμβαθύνει στη ζωή του. Πόσο πρόσκαιρη και παροδική είναι αυτή η ζωή. Πότε ήσουν χαρούμενο, ζωηρό παιδί, γεμάτο σφρίγος και οράματα και πότε έφυγε ο χρόνος και τώρα κείτεσαι στην κλίνη της ασθενείας. Τι μένει λοιπόν σταθερό και αναλλοίωτο; Μόνο το πνεύμα και ο Θεός. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού για να έχουμε αιώνια κέρδη. «Ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού, ο δε ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Α’ Ιω. 2:17).
Όταν λοιπόν με τη βοήθεια του Θεού ιατρευθώ, θα ζήσω σύμφωνα με το θέλημα του παντοδύναμου Θεού, εργαζόμενος την αρετή και κάθε καλοσύνη. Πολλοί όταν ασθενούν, μετανοούν και ταπεινώνονται, όταν όμως αποθεραπευθούν, λησμονούν τον Θεό και επανέρχονται στην πρώτη τους ζωή! Πόσο αξιοδάκρυτοι είναι αυτοί οι άνθρωποι!
Ομοιάζουν με τους Νινευΐτες, οι οποίοι θρήνησαν και πένθησαν στο κήρυγμα του Ιωνά. Ο Θεός έκαμε έλεος και οι Νινευΐτες σώθηκαν από την καταστροφή που προκήρυξε ο Ιωνάς. Αλλά τι είπαν και τι έκαμαν οι Νινευΐτες μετά τη σωτηρία τους; Τι πάθαμε; Πού είναι οι τιμωρίες για τις οποίες θρηνήσαμε και κλαίγαμε και τα δάκρυά μας έκαμαν λάσπη, ωσάν την λάσπη των πλίνθων, τη σκόνη των δρόμων; Λοιπόν, ας επανέλθουμε στην προτέρα μας ζωή. Φάγομεν, πίομεν. Και ο Θεός οργίσθηκε στους Νινευΐτες και επί προφήτου Ζαχαρίου κατέστρεψε ολοσχερώς την πολυάνθρωπη αυτή πόλη.
Έτσι τιμωρείται και εκείνος, που ελεείται από τον Θεό στον καιρό της ασθενείας του, αλλά όταν αποθεραπευθεί λησμονάει το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού και επανέρχεται στην προτέρα αμαρτωλή ζωή.
Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.
Οι αρρώστιες ωριμάζουν τον άνθρωπο
