«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος
εν ονόματι Κυρίου» (Ιω. 12:13)
Πολλές περιπτώσεις, αγαπητοί μου, αναφέρει η ιστορία και η σύγχρονη ζωή, που οι λαοί αναστέναζαν και αναστενάζουν κάτω από την διακυβέρνηση σκληρών βασιλέων και στυγνών τυράννων. Είναι δε τραγική ειρωνεία, εκείνοι που υψώνουν κάποιον στην εξουσία, οι ίδιοι έπειτα να υποφέρουν από τον απάνθρωπο τρόπο που αυτός τους διοικεί.
Σήμερα όμως, Κυριακή των Βαΐων, το Ευαγγέλιο ομιλεί για έναν άλλο βασιλέα, που δεν έχει καμία σχέση με τους βασιλείς και άρχοντες της γης. Εκείνοι στηρίζουν την εξουσία τους στην πίεση και τη βία, αυτός στην ανοχή και την υπηρεσία· εκείνοι στηρίζονται στην κολακεία και το ψέμα, αυτός στην ειλικρίνεια και την αλήθεια· εκείνοι στη δημαγωγία και την απάτη, αυτός στην ευθύτητα και την αγάπη.
Όλη του η ζωή αυτό δείχνει. Ιδιαιτέρως όμως τα γνωρίσματα αυτά φαίνονται σήμερα, που έρχεται για τελευταία φορά στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, για να κάνει το τελευταίο πάσχα της επιγείου ζωής του, το τελευταίο ιουδαϊκό πάσχα, και να εγκαινιάσει το δικό του πάσχα, το πάσχα της Εκκλησίας του.
Το πάσχα ήταν η μεγαλύτερη εορτή των Ιουδαίων. Την ημέρα αυτή οι Ιουδαίοι εόρταζαν μεγαλοπρεπώς την απελευθέρωσή τους από την τυραννία των φαραώ, των βασιλέων της Αιγύπτου. Τη μεγάλη αυτή εορτή τους θεωρούσαν ευτύχημα και ιδιαίτερη ευλογία της οικογενείας τους, αν μπορούσαν να την εορτάσουν στα Ιεροσόλυμα, όπου ήταν και ο ναός του Σολομώντος. Γι’ αυτό τις παραμονές του πάσχα χιλιάδες κόσμος, άντρες, γυναίκες και παιδιά, μικροί και μεγάλοι, ξεκινούσαν από τα διάφορα μέρη, σχημάτιζαν καραβάνια και κατέφθαναν στην ιερή πόλη.
Όλος ο λαός, που προερχόταν από τα διάφορα μέρη του κόσμου – διότι ανέκαθεν οι Ιουδαίοι ήταν διασκορπισμένοι παντού πάνω στη γη –, ζούσε με μια επιθυμία· ήθελαν να δουν τον Ιησού. Είχαν ακούσει πολλά γι’ αυτόν και είχαν ζωηρό ενδιαφέρον να τον γνωρίσουν. Γι’ αυτό, μόλις ακούστηκε από στόμα σε στόμα ότι ο Ιησούς έρχεται στα Ιεροσόλυμα, σείστηκε όλη η πόλη και όλοι βρέθηκαν εκεί. Έρχεται εκείνος, που όπου αγγίζει τα άγιά του χέρια διώχνει κάθε λογής ασθένεια. Έρχεται εκείνος, που έδωσε το φως στους τυφλούς, τα πόδια στους κουτσούς, την υγεία σε κάθε ασθενή. Έρχεται εκείνος, που με μια προσταγή του τα δαιμόνια φεύγουν μακριά. Έρχεται εκείνος, που μ’ ένα λόγο του κάνει να χορταίνουν χιλιάδες άνθρωποι. Έρχεται εκείνος, που η διδασκαλία του είναι πιο γλυκιά κι απ’ το μέλι. Έρχεται εκείνος, που και το θάνατο ακόμη νίκησε και ανέστησε το Λάζαρο. Έρχεται ο Διδάσκαλος, έρχεται ο Ιατρός, έρχεται ο Σωτήρ, έρχεται ο Βασιλεύς του Ισραήλ.
Ο λαός είναι ασυγκράτητος. Βγαίνει για να τον προϋπαντήσει. Τι κοσμοπλημμύρα, τι υποδοχή ήταν εκείνη! Κανένα βασιλέα δεν υποδέχθηκαν ποτέ άνθρωποι με τόσον ενθουσιασμό με όσον υποδέχθηκαν οι Ιουδαίοι τον Χριστό την ημέρα των Βαΐων. Άλλοι άπλωναν κάτω τα ρούχα τους, άλλοι έστρωναν τους δρόμους με κλαδιά, άλλοι κρατούσαν στα χέρια βάϊα και κλαδιά ελιάς και τα έσειαν. Και όλοι ζητωκραύγαζαν και έλεγαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 12:13).
Αλλ’ ο Κύριος δεν ξιπάζεται απ’ αυτή την υποδοχή. Ατάραχος, γαλήνιος, πράος όπως πάντοτε, αντιμετωπίζει την πλημμύρα αυτή του λαϊκού ενθουσιασμού. Το πιο χαρακτηριστικό είναι, ότι ο Ιησούς μόλις αντίκρισε την πόλη «έκλαυσε» (Λουκ. 19:41). Ω τα δάκρυα αυτά του Ιησού, πόσο δεν μας διδάσκουν! Ο Ιησούς έκλαυσε, διότι ως Θεός που είναι γνώριζε, ότι ύστερα από λίγα χρόνια τα Ιεροσόλυμα, η μεγάλη και ιερή πόλη, θα καταστραφούν εκ θεμελίων. Οι δρόμοι, τα όμορφα σπίτια της, ο λαμπρός ναός, όλα θα γίνουν ένας σωρός λιθάρια, κι εκεί που τώρα είναι χτισμένα τα μέγαρα θα οργώσει τη γη το αλέτρι. Προβλέπει την φοβερή καταστροφή της αγίας πόλεως και κλαίει. Κλαίει ακόμη, διότι ξέρει πως ο ενθουσιασμός του λαού αυτού είναι προσωρινός, εφήμερος, και πολύ γρήγορα θα εξατμισθεί. Σήμερα φωνάζουν το «ωσαννά», αλλά ύστερα από λίγες μέρες θα φωνάξουν το «Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιω. 19:15). Σήμερα στρώνουν τα ρούχα τους, αλλ’ αύριο θα τον υβρίσουν και θα τον εξευτελίσουν. Σήμερα τον υποδέχονται με βάϊα, αλλ’ αύριο θα τον συλλάβουν με ξύλα και ρόπαλα. Προβλέπει τη μεταβολή αυτή του λαού και κλαίει· γιατί ο λαός αυτός δεν έχει σταθερές αρχές και πεποιθήσεις· μοιάζει μ’ ένα κύμα, που η κίνησή του εξαρτάται από την εκάστοτε πνοή του ανέμου.
Ο Ιησούς ζητάει αποφασισμένους ακολούθους που να είναι συνειδητά αφοσιωμένοι σ’ αυτόν· δεν θέλει φανατικούς οπαδούς και νευρόσπαστα. Θέλει να έχουν επίγνωση και βαθιά πεποίθηση· όχι εξωτερικές εκδηλώσεις, πομπώδεις υποδοχές, εύκολες ζητωκραυγές και φτηνά χειροκροτήματα.
Ας το προσέξουμε πολύ αυτό. Διότι κι εμείς ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε σήμερα τον Κύριο. Το βράδυ η Εκκλησία μας θα μας καλέσει να ψάλουμε «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…». Έρχεται για να εισέλθει όχι στα Ιεροσόλυμα αλλά στην καρδιά κάθε πιστού. Πώς; Δια του μυστηρίου της θείας κοινωνίας. Έρχεται για να μεταδώσει το σώμα και αίμα του σε κάθε Χριστιανό. Ας εξέλθουμε λοιπόν να τον προϋπαντήσουμε. Αλλά πώς θα τον προϋπαντήσουμε; Αν ήταν βασιλιάς, αν φορούσε κορώνα στο κεφάλι, αν καθόταν σε άμαξα πολυτελή, αν είχε υπασπιστές και ακολούθους,α θα τον υποδέχονταν με στρατιωτική παράταξη, με σημαίες, με φωνές και ζητωκραυγές. Αλλ’ όχι· ο Χριστός δεν θέλει τέτοιες επιδείξεις, που δεν έχουν κανένα νόημα. Κατ’ άλλο τρόπο ζητεί να τον υποδεχθούμε. Πώς θέλει να τον υποδεχθούμε;
Είναι ο ταπεινός. Γι’ αυτό πρέπει να τον υποδεχθούμε με ταπείνωση. Όχι να ρίξουμε στους δρόμους τα φορέματά μας, όπως οι Ιουδαίοι, για να περάσει από πάνω ο Χριστός· αυτό είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να ρίξουμε κάτω τον εγωισμό μας. Η ταπείνωση είναι το χρυσό χαλί, που όλοι μπορούμε να στρώσουμε για την υποδοχή του Χριστού. Όσοι πολεμούν τον εγωισμό, όσοι αγωνίζονται να είναι ταπεινοί, αυτοί υποδέχονται με τον καλύτερο τρόπο το Χριστό. Αν ο εγωισμός διώχνει μακριά το Χριστό, η ταπείνωση τον ελκύει και τον φέρνει πολύ κοντά.
Ο Χριστός ακόμη είναι ο καθαρός και ο άγιος! Γι’ αυτό όσοι θέλουν να υποδεχθούν το Χριστό, ας φροντίσουν να καθαρίσουν σώμα και ψυχή από κάθε μολυσμό της αμαρτίας. Όπως τις μυρωδιές, τα αρώματα, τα βάζουμε σε καθαρά δοχεία, έτσι και το ουράνιο μύρο, τον Χριστό, πρέπει να τον βάλουμε σε μέρος καθαρό. Όχι σ’ ένα σταύλο, αλλά σ’ ένα τόπο που ν’ αστράφτει από καθαρότητα.
Η καρδιά μας, με άλλα λόγια, πρέπει να καθαριστεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να κατοικήσει μέσα ο Χριστός. Η καρδιά μας! Ιδού, αγαπητοί μου, το σαλόνι, στο οποίο ο Κύριός μας περιμένει να τον υποδεχθούμε και να τον φιλοξενήσουμε «ερχόμενος επί το εκούσιον πάθος» (απόλ. όρθρ. Μ. Δευτ. κ.ε.), καθώς έρχεται να πάθει με τη θέλησή του για τη σωτηρία μας.
Αγαπητοί μου! Εάν σας έλεγε κάποιος, ότι Απόψε στο σπίτι σου θα έρθει να μείνει ο βασιλιάς, θα το θεωρούσατε αυτό μια μεγάλη τιμή, αλλά και θα καταβάλλατε κάθε προσπάθεια και θα κάνατε κάθε θυσία, ώστε στο σπίτι σας να είναι όλα καθαρά. Αλλά να, εγώ σήμερα με τα φτωχά τούτα λόγια σάς μεταδίδω μια πιο μεγάλη είδηση· σας ειδοποιώ, ότι έρχεται ο Ιησούς! Θέλει να μείνει – να κατοικήσει στην καρδιά του καθενός από μας.
Ας βγούμε λοιπόν να προϋπαντήσουμε τον Κύριό μας. Ας τον υποδεχθούμε όχι με ψεύτικα αποθέματα ενθουσιασμού, που σβήνουν σαν πυροτεχνήματα. Όχι. Ας τον υποδεχθούμε με τον τρόπο που του αρέσει, με ταπείνωση και καθαρότητα. Και με ευγνώμονα καρδιά ας του πούμε κι εμείς τον δοξολογικό ύμνο: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Χριστέ, είσαι ο βασιλεύς των καρδιών μας. Σ’ εσένα και μόνο σ’ εσένα αρμόζει δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων.
Από το φυλλάδιο ΚΥΡΙΑΚΗ, αριθμός 1246, 13 Απριλίου 2014, Φλώρινα
