Ο ποιητής του 2ου ψαλμού (*) παρουσιάζει τα έθνη και τους άρχοντές των να επαναστατούν εναντίον του Θεού και να θέλουν να αποτινάξουν τον ζυγό του (στίχ. 2-3).
Η εικόνα αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μελετώντας την ιστορία όλων των εθνών, όχι μόνο των ειδωλολατρικών, αλλά δυστυχώς και των χριστιανικών, δεν θα βρούμε πολλούς άρχοντες πιστούς στον Θεό, που έθεσαν ως πρόγραμμά τους να κυβερνήσουν κατά το θέλημά του, θεσπίζοντας νόμους που θα είναι σύμφωνοι με τον δικό του νόμο. Και υπό τη διακυβέρνησι τέτοιων αρχόντων απίστων και αποστατών και οι λαοί διαμορφώνουν τρόπο ζωής υλιστικό, κοσμικό, κάθε άλλο παρά χριστιανικό.
Είναι αυτό μια θλιβερή πραγματικότητα, την οποία ζούμε και σήμερα παγκοσμίως, αλλά και στην πατρίδα μας και το έθνος μας, που καυχάται ότι είναι χριστιανικό και μάλιστα ορθόδοξο. Μπορεί να μην έχη κηρυχθή φανερά και απροκάλυπτα διωγμός εναντίον της χριστιανικής πίστεως και των οπαδών της· το φρόνημα όμως που επικρατεί σήμερα είναι καθαρά αντιχριστιανικό.
Όλη η προσοχή των ανθρώπων έχει στραφή στα οικονομικά, στο χρήμα. Και οι προσπάθειες των αρχόντων σ’ αυτό και μόνο στρέφονται, στο να αντιμετωπίσουν με νόμους αντιλαϊκούς και απανθρώπους τα οικονομικά προβλήματα των λαών. Και κάποιοι λαοί προσπαθούν να επιβληθούν οικονομικά στους άλλους και να τους υποτάξουν.
Όποιος όμως έχει θεό το χρήμα, δουλεύει στον μαμωνά και όχι στον αληθινό Θεό. Δεν λείπουν ακόμη και αντιχριστιανικοί νόμοι και αποφάσεις (νομιμοποίησις των εκτρώσεων, αποποινικοποίησις της μοιχείας, κατάργησις της προσευχής στο ραδιόφωνο και την τηλεόρασι).
Οι λαοί λοιπόν και οι άρχοντές τους δεν θέλουν να υποταχθούν στον Θεό. Αλλά «ο κατοικών εν ουρανοίς εκγελάσεται αυτούς, και ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς» (στίχ. 4).
Με την ανθρωποπαθή αυτή εικόνα ο ποιητής διδάσκει πόσο μάταια και ανίσχυρα είναι τα σχέδια των ανθρώπων, όσο δυνατοί κι αν φαίνωνται, μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού. Όσοι θέλησαν να αντιστρατευθούν στο θέλημα του Θεού, γνώρισαν την ήττα και τη συντριβή. Ο Χριστός είναι ο αιώνιος νικητής, ο οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκ. ς’ 2).
Ας μην απογοητευώμαστε λοιπόν από τις προσπάθειες αυτές των ανθρώπων. Όσο κι αν φαίνεται να κυριαρχή το κακό, ας μην αμφιβάλλουμε ότι οι εχθροί του Κυρίου θα γελοιοποιηθούν και θα εκμηδενισθούν, και η βασιλεία του Κυρίου θα επικρατήση οπωσδήποτε. Και τα κράτη που φαίνονται σήμερα πανίσχυρα και προσπαθούν να κυριαρχήσουν επί των άλλων, αυτό το τέλος θα έχουν.
Το βεβαιώνει σ’ έναν άλλο ψαλμό ο Δαβίδ: «Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου· και παρήλθον, και ιδού ουκ ην, και εζήτησα αυτόν, και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού» (Ψαλμ. λς’ 25-36).
Το βεβαιώνει η παγκόσμια ιστορία, αλλά και τα σύγχρονά μας πρόσωπα και γεγονότα (Χίτλερ, Μουσολίνι, Σοβιετική Ένωσις και άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα).
Και αντίθετα, όσο κι αν φαίνωνται ανίσχυροι ο Χριστός και η Εκκλησία του, όσο κι αν φαίνεται ότι έσβησε η πίστις, τελικά αυτή νικά. Παράδειγμα ζωντανό η Εκκλησία της Αλβανίας, που φαινόταν ότι έσβησε, και όμως σήμερα ανθεί ανανεωμένη. Γιατί «αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α’ Ιω. ε’ 4).
Με πίστι ακράδαντη λοιπόν ας λέμε το «ελθέτω η βασιλεία σου» (Ματθ. ς’ 10). Ας μην το λέμε όμως σαν κάτι το απόμακρο, που δεν έχει σχέσι μ’ εμάς. Ο Χριστός βασιλεύει και κυριαρχεί παντού και πάντοτε. Η διαφορά είναι ότι άλλους ανθρώπους τους υποτάσσει παρά την άρνησι και τη λυσσώδη αντίδρασί τους, τους ποιμαίνει «εν ράβδω σιδηρά» και τους συντρίβει «ως σκεύη κεραμέως» (στίχ. 9), και άλλοι υποτάσσονται σ’ αυτόν με τη θέλησί τους, ειρηνικά, και τον αναγνωρίζουν ως κύριο και βασιλέα τους.
Λέγοντας λοιπόν το «ελθέτω η βασιλεία σου» ας υποτάσσουμε τον εαυτό μας θεληματικά στην κυριαρχία του. Για όσους υποτάσσονται έτσι σ’ αυτόν, ο Κύριος δεν είναι σκληρός βασιλεύς, αλλά ειρηνικός, γεμάτος αγάπη και έλεος και συμπάθεια προς αυτούς. Έτσι θα τον αισθανθούμε κι εμείς, αν με όλη μας τη θέλησι υποτασσώμαστε στο θέλημά του και δεχώμαστε την παιδεία του, έστω κι αν μερικές φορές φαίνεται σκληρή και οδυνηρή.
Ο ψαλμός τελειώνει με μια διαβεβαίωσι: «Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ» (στίχ. 13). Είπαμε πριν ότι σήμερα όλοι έχουν στραφή προς το χρήμα· σ’ αυτό έχουν την πεποίθησί τους, όχι μόνο οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες, αλλά και όλοι σχεδόν οι άνθρωποι. Κι εμείς λίγο-πολύ επηρεαζόμαστε από το φρόνημα αυτό.
Άλλοι έχουν πεποίθησι στη δύναμί τους και μ’ αυτή προσπαθούν να επιβληθούν στους άλλους· και οι μικροί και ανίσχυροι ελπίζουν πολύ συχνά στη δύναμι και την προστασία ισχυρών προσώπων.
Ο αψευδής λόγος του Κυρίου όμως τα θεωρεί αυτά μάταια και ανίσχυρα. Και γι’ αυτό λέει: «Οι πεποιθότες επί τη δυνάμει αυτών και επί τω πλήθει του πλούτου αυτών καυχώμενοι» (Ψαλμ. μη’ 7). Και: «Πλούτος εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. ξα’ 11). Και: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. ρμε’ 3).
Όσοι στηρίζουν τις ελπίδες τους σε τέτοιους παράγοντες, γρήγορα απογοητεύονται και ζημιώνονται. Πατούν σε σάπια σανίδια, τα οποία γρήγορα θα σπάσουν. Μόνο όποιος έχει στηρίξει στον Θεό την ελπίδα του δεν απογοητεύεται ποτέ, γιατί πατά σε σταθερό και ακλόνητο θεμέλιο. «Ο πιστεύων επ’ αυτώ ου καταισχυνθήσεται» (Ρωμ. θ’ 33). Γι’ αυτό βεβαιώνει ο Δαβίδ: «Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ» (στίχ. 13).
(*) Κείμενο και μετάφραση του 2ου ψαλμού https://www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/o-deyteros-psalmos/
Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, ΑΝΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΩΝ ΨΑΛΜΩΝ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 17.
