«Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή» (Ψαλμ. 117:24). Και η ημέρα αυτή είναι η Ανάσταση του Κυρίου. Αφού πέρασε από τον θάνατο και από τον τάφο ο Κύριος, ανέστη. Και «εποίησεν αυτήν» την ημέρα της Αναστάσεως και μας καλεί να ευφρανθούμε και να γεμίσει η ψυχή μας από αγαλλίαση.
Θα παρακαλούσα, απόψε που κάνουμε την απόδοση του Πάσχα, να προσέξουμε αυτά τα λόγια του Πνεύματος του Θεού, που τ’ ακούσαμε και ως στίχο του Αποστόλου που μόλις προηγουμένως ανεγνώσθη.
Όλα τα κάνει ο Θεός. Ο άνθρωπος να δεχθεί την κλήση του Θεού, την πρόσκληση του Θεού. Να ανταποκριθεί σ’ αυτό που ο Θεός κάνει, σ’ αυτό που ετοιμάζει ο Θεός. Να μην πεισματώσει ο άνθρωπος με διάφορες δικαιολογίες και δεν προσέξει την πρόσκληση του Θεού, δεν προσέξει όλο αυτό που κάνει ο Θεός και έτσι δεν θελήσει να ανταποκριθεί.
Δεν είναι πείσμα όταν με τη μια δικαιολογία, με την άλλη δικαιολογία, με τη μια πρόφαση, με την άλλη πρόφαση πιάνει κάποια γωνιά κανείς, ξεφεύγει κάπως; Ενώπιόν μας ο Κύριος και ενώπιόν του είμαστε. Είναι μια αλήθεια, είναι μια πραγματικότητα αυτό. Δεν έχει αλλιώς νόημα να συγκεντρωνόμαστε στον ναό και να τελούμε την όλη λατρεία και να τελούμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μέσα στο οποίο τα έχουμε όλα αυτά ολοζώντανα.
Ό,τι κι αν έχει ο καθένας μας, όπως λέει το Χερουβικό, «πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν». «Πάσαν την βιωτικήν». Και θα λέγαμε κοντά στα άλλα χωρίς στενοχώρια: Άραγε μας δέχεται ο Θεός, δεν μας δέχεται; Άραγε ο Θεός συγχωράει τις αμαρτίες μας, δεν μας συγχωράει; Άραγε ο Κύριος μας συμπεριλαμβάνει κι εμάς στην Ανάστασή του; Άραγε ο Κύριος ανασταίνει και τη δική μας ψυχή; Όλα αυτά να εξαλειφθούν. Όπως λέει πάλι ο άλλος στίχος: «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» (Ψαλμ. 67:3).
Όπως ο καπνός, λίγο φυσάει και εξαφανίζεται, και το κερί μπροστά στη φωτιά λιώνει, λιώνει, τελειώνει, καίγεται, εξαφανίζεται, έτσι να εξαφανισθούν όλα. Οι όποιες προφάσεις, οι όποιες δικαιολογίες, ό,τι κι αν είναι ανασταλτικό μέσα μας, ό,τι κι αν είναι μέσα μας αντιδραστικό, ό,τι κι αν είναι μέσα μας αρνητικό, όλα να εξαφανισθούν. Ο Κύριος επάτησε τον θάνατο. Ο Κύριος ανέστη. Ο Κύριος εποίησε την ημέρα αυτή, την χαρμόσυνη ημέρα, την ημέρα της Αναστάσεως. Ανέστη δηλαδή και ανέστη για μας και μας καλεί να ευφρανθούμε και να χαρούμε.
Θα είμαστε εντελώς ανέντιμοι, θα είμαστε παμπόνηροι και πολύ πεισματάρηδες, εάν ενώ είμαστε στον ναό και ακούμε όλα αυτά και έχουμε μια στοιχειώδη πίστη –για να ρθούμε ως εδώ– θα είμαστε λοιπόν πολύ πεισματάρηδες, εάν δεν φύγουμε έχοντας μέσα μας αυτή τη βεβαιότητα, έχοντας μέσα μας αυτόν τον θησαυρό, έχοντας μέσα μας όλο αυτό το βίωμα της χαράς και της ευφροσύνης. Διότι ο Κύριος έκανε όλα αυτά για μας. Και μας καλεί· μας καλεί να απολαύσουμε τον καρπό και μας καλεί να χαρούμε και να ευφρανθούμε.
Για να τελειώσω και έτσι πολύ πρακτικά: όποιος αυτή την ώρα, παρά ταύτα που λέμε, παρά το ότι τα λέμε έτσι τα πράγματα και πρέπει να μη μείνει τίποτε μέσα στην ψυχή αντιδραστικό· όποιος παρά ταύτα πάλι έχει κάποιους ενδοιασμούς και κάποιες επιφυλάξεις και “μα” και… Λοιπόν· παρακαλώ, αν επιτρέπεται να πω, να κάνουμε μία συμφωνία. Τελείωσε. Δεν έχει ούτε “μα” ούτε τούτο ούτε εκείνο. Να φύγουν από την ψυχή του καθενός όλα· όλα αυτά που εμποδίζουν, όλα αυτά τα αρνητικά, που δεν είναι τίποτε άλλο, σε τελευταία ανάλυση είναι ένα πείσμα. Ένα πείσμα.
Να το προσέξουμε αυτό. Σου δίνει ο άλλος. Είσαι φτωχός π.χ. και σου δίνει πλούτη, σου δίνει… ενδύματα θέλεις, τροφές θέλεις, σπίτι θέλεις, σου τα δίνει. Και συ ψευτοϋπερήφανος, ας πούμε, δεν τα δέχεσαι. Συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Σαν να θίγεται κανείς μέσα του ή σαν να μη θέλει να υποχρεωθεί. Με τον Θεό δεν χωρούν τέτοια πράγματα. Με τους ανθρώπους μπορεί, μπορεί κάποιες φορές να είναι έτσι· όντως σαν να υποχρεώνεσαι, όντως σαν να θίγεσαι, όντως… Αλλά με τον Θεό δεν είναι έτσι.
Δεν έχει καμιά διάθεση ο Θεός να μας θίξει και δεν έχει καμιά διάθεση ο Θεός να μας υποχρεώσει. Να μας ελεήσει θέλει, να μας πλουτίσει θέλει, να μας δώσει αυτό που δεν έχουμε. Έχουμε μέσα μας τον θάνατο και μας δίνει την ανάσταση. Έχουμε μέσα μας την αμαρτία και μας δίνει τη συγχώρηση. Έχουμε μέσα μας την όλη ασθένεια και μας θεραπεύει.
Παρακαλώ, μυστικά όλοι συμφωνούμε αυτή την ώρα· παρακαλώ κανένας να μην έχει αντίρρηση. Πετούμε από την ψυχή μας καθετί που δεν τα δέχεται αυτά και σαν να αρνείται και σαν να αντιδρά. Τα πετούμε όλα αυτά, ταπεινωνόμαστε ενώπιον του Κυρίου. Με ευλάβεια, με ευχαριστία, με ευγνωμοσύνη δεχόμαστε όλη αυτή τη χαρά και την ευφροσύνη. Και έτσι από μέσα μας να πούμε: «Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 318 (αποσπάσματα).
