Το μαρτύριο του αγίου Σεβαστιανού που γιορτάζουμε απόψε – ο οποίος μαρτύρησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και του Μαξιμιανού στα Μεδιόλανα της Ιταλίας – είναι κάτι το ξεχωριστό. Τον θανάτωσαν ρίχνοντας βροχή τα βέλη πάνω στο γυμνό σώμα του. Αλλά και επιπλέον τον κατατσάκισαν με ρόπαλα, έσπασαν όλα τα μέλη του και στο τέλος χώρισαν το σώμα του σε πολλά κομμάτια. Και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του, την αγία ψυχή του στον Θεό.
Στη Ρώμη υπάρχει κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού. Όσοι πηγαίνουν εκεί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι την πρώτη κατακόμβη που επισκέπτονται και προσκυνούν είναι αυτή του αγίου Σεβαστιανού. Είναι ένας από τους πολλούς μάρτυρες της Εκκλησίας, ο οποίος, όπως είπαμε, είχε αυτό το ιδιαίτερο τέλος. Κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο μαρτύρησε και παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό.
Καθώς ακούσαμε τα τροπάρια, σήμερα που εορτάζουμε τη μνήμη του αγίου Σεβαστιανού, ας σκεφτούμε επάνω στη ζωή του αγίου, επάνω στο μαρτύριό του και ας παραδειγματιστούμε. Και αυτός ήταν άνθρωπος· το σώμα του ήταν ανθρώπινο. Και το δικό του σώμα πονούσε, όπως πονάει το σώμα κάθε ανθρώπου. Και όμως, γενναίως υπέμεινε αυτό το μαρτύριο για την αγάπη του στον Χριστό.
Όταν ο άνθρωπος αγαπά τον Χριστό, όταν ο οποιοσδήποτε χριστιανός αγαπά τον Χριστό, όλα, όλα – όποια κι αν είναι αυτά, όσο βαριά κι αν είναι, όσο δύσκολα κι αν είναι, όσο κι αν τον πιέζουν – όλα ο άνθρωπος τα σηκώνει ευχαρίστως. Όχι απλώς δεν γογγύζει, όχι απλώς υπομένει, αλλά και χαίρει. Ας μην παραξενευόμαστε. Ναι, χαίρει που αξιώνεται να σηκώνει βάσανα σ’ αυτόν τον κόσμο για την αγάπη του Χριστού.
Αν όλα αυτά τα οποία περνάει ο καθένας μας, μας κάνουν να χάνουμε την υπομονή μας, και κάτι περισσότερο, δηλαδή μας κάνουν να παραπονούμαστε, να γογγύζουμε, να διαμαρτυρόμαστε, να μας καταλαμβάνει μελαγχολία, θλίψη, εάν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι δεν αγαπούμε τον Χριστό. Διότι όποιος αγαπάει τον Χριστό, το οποιοδήποτε μαρτύριο το δέχεται, το οποιοδήποτε μαρτύριο το σηκώνει και μάλιστα με χαρά.
Και εμείς οι σημερινοί χριστιανοί, που συνηθίσαμε πολύ διαφορετικά και που τη θέλουμε τη χριστιανική ζωή κατ’ άλλο τρόπο, κατ’ άλλη έννοια, και εμείς λοιπόν ας σκεφθούμε μήπως τα μαρτύρια των αγίων – παίρνοντας αφορμή από το μαρτύριο του αγίου Σεβαστιανού – κάτι έχουν να μας πουν. Και ας παραδειγματισθούμε και ας πάρουμε λίγο από αυτό το πνεύμα, το πνεύμα της θυσίας χάριν του Κυρίου.
Οπότε, αμέσως η ζωή αλλάζει. Η ζωή δηλαδή αυτή που ζούμε γίνεται πιο υποφερτή, και κυρίως τότε είναι που όλα μας υπηρετούν, όλα μας ωφελούν, όλα μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι, να πλησιάσουμε πιο πολύ τον Θεό, να αγιασθούμε, να σωθούμε.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Δεκέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2021, σελ. 181.
