Και το σημερινό ευαγγέλιο παρουσιάζει μια πτυχή του μεγίστου των θαυμάτων, δηλαδή της Αναστάσεως. Την προηγούμενη Κυριακή, του Θωμά, παρουσιάσθηκε η διακήρυξη της θεότητος του Χριστού απο τον λεγόμενο Δίδυμο. Σήμερα παρουσιάζεται η τόλμη της διακηρύξεως της αγάπης του Θεανθρώπου από τον Ιωσήφ τον απο Αριμαθαίας. Τόλμησε να δηλώσει σε επίσημο επίπεδο την αγάπη του στον Ιησού.
Η περικοπή μας είναι «χαρμολυπική», θα λέγαμε. Στο πρώτο της μέρος δεσπόζει πόνος βαρύς, ενώ στο δεύτερο ανείπωτη αγαλλίαση.
Στο πρώτο μέρος (Μάρκ. 15.43-47) ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει τα πριν, τα κατά και τα μετά την αποκαθήλωση απο τον Σταυρό τον παντίμου και ζωαρχικού σώματος του Κυρίου. Πριν, ο Ιωσήφ πήρε την άδεια απο τον Πιλάτo· κατά την αποκαθήλωση εξεπλήρωσε τα νεκρικά καθήκοντα περιστέλλοντας και σαβανώνοντας το σώμα –αφού το άλειψε με μύρα μαζί με το Νικόδημο, όπως προσθέτει ο Ιωάννης στη δική του περιγραφή (Ιω. 19.40)· και τέλος το ενταφίασε εκεί επί τόπου, στον κήπο που υπήρχε στον Γολγοθά, και σε «μνημείον καινόν, εν ω ουδέπω ουδείς ετέθη» (Ιω. 19.41), στο μνημείο που είχε ετοιμάσει για τον εαυτό του, καθώς συμπληρώνει ο Ματθαίος (27.60). Το ενταφίασε παρουσία των μετέπειτα μυροφόρων.
Το άλλο μισό (Μάρκ. 16.1-8) περιγράφει τον ερχομό των μυροφόρων στον άδειο πια τάφο και τον ευ-αγγελισμό τους από τον άγγελο: Ο Κύριος είχε αναστηθεί!
Λοιπόν αργά το απόγευμα της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής ο «Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ος και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».
«Τολμήσας». Μια λέξη που ίσως δεν υποψιαζόμαστε το βάρος της. Ο Ιωσήφ ήταν βουλευτής «ευσχήμων», επίσημος, αριστοκράτης, μέλος του ανωτάτου εβραϊκού Συνεδρίου. Τούτο ως θεοκρατικό δεν θ’ ανεχόταν κάποιον που θα διέκειτο συμπαθώς προς τον «επαναστάτη» κατά του Μωσαϊσμού, τον «καταλύτη» του Σαββάτου και του Νόμου (Ιω. 5.18· πρβλ. Πρ. 6.14).
Έπειτα κάτι πιο επικίνδυνο: Η φυσική, αναμενόμενη στάση του Πιλάτου θα ήταν: «Καταδικάστηκε σαν αντάρτης και συνωμότης κατά του Καίσαρα, αφού οι δικοί σου, Φαρισαίοι και όλοι, έτσι τον κατάγγειλαν όταν μου κραύγαζαν “Εάν τούτον απολύσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος. Πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών [όπως ετούτος] αντιλέγει τω Καίσαρι” [Ιω. 19.12]. Είσαι συνένοχος του στασιαστή και πραξικοπηματία;»
O Iωσήφ παρέβλεψε αυτά τα αναμενόμενα. Κρυφός ενόσω ο Χριστός είχε ως θαυματουργός τη γενική συμπάθεια που αποκορυφώθηκε στα ωσαννά των Βαΐων, φανερώθηκε στην ατίμωσή Του. Συνηθέστατα τον πλούσιο, τον δυνατό, τον μεγάλο τον κολακεύουν όλοι, είναι τάχα φίλοι του, τον θέλουν φίλο όλοι. Όταν ξεπέσει τον ξεχνούν όλοι… Ο Ιωσήφ όμως συγκλονίσθηκε υπαρξιακά από το θείο Πάθος. Την ίδια ώρα είχε εξαφανισθεί και αυτός ο στενός κύκλος του Ναζωραίου, οι μαθητές Του, αυτοί που είχαν χορτάσει τα θαύματα, οι πιο κοντινοί Του. Είχαν εξαφανισθεί «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιω. 20.19), τον οποίο ο Ιωσήφ είχε πια αποβάλει. Πόσοι άνθρωποι ζουν τη φλογερή αγάπη τους στον αγαπώμενο Χριστό κρυφά, χωρίς μεγαλοστομίες και θεατρινισμούς εκ του ασφαλούς, και αποκαλύπτονται στις κρίσιμες στιγμές!
«Τολμήσας εισήλθε». Ο δε Πιλάτος ενέδωσε. Ποιος ξέρει; Ισως κάποιο θαύμα έγινε. Ίσως θυμόταν το όνειρο της συζύγου του (Ματθ. 27.19), ή ίσως ήταν μια υπεκφυγή, μια απεγνωσμένη διέξοδος προς κατευνασμό των τύψεών του για το ανοσιούργημα των αιώνων. Η τόλμη του Ιωσήφ απέδωσε. Επιβραβεύθηκε με τον θησαυρό του κόσμου· πήρε το σώμα.
Αλλά και οι μυροφόρες τόλμησαν. Αψήφισαν τουλάχιστον τη λύσσα των αντιχρίστων, αν αγνοούσαν, καθώς διαφαίνεται, την ύπαρξη της φρουράς προ του μνημείου. Και αψήφισαν τις άλλες δυσκολίες: Ο λίθος που έφραζε το στόμιο του μνημείου ήταν «μέγας σφόδρα», δυσκίνητος άρα, ή σωστότερα ακίνητος για τις γυναικείες δυνάμεις. Η ώρα της μεταβάσεως ήταν άκρως ακατάλληλη, απαγορευτική καλύτερα για θήλεις, να κυκλοφορούν επικίνδυνα στην πόλη και ιδίως έξω από την πόλη τη νύχτα, χαράματα. Ανταμείφθηκε και αυτών η τόλμη. Άκουσαν πρώτες το πανευφρόσυνο άγγελμα της αναστάσεως, το κατ’ εξοχήν ευ-αγγέλιο!
– Είχες πλούτη υλικά και εφήμερα, ω Ιωσήφ (Ματθ. 27.57), μα τώρα, έχοντας το Σώμα είσαι όντως πλούσιος! (πρβλ. Επιφανίου Κύπρου, Λόγος εις την Θεόσωμον ταφήν του Κυρίου, 10)
Σε τιμάμε και σένα και τις μυροφόρες· τιμάμε την τόλμη σας υπέρ Χριστού.
Ιερομόναχος Ιουστίνος
