Αν η πίστη μας είναι λιγοστή, αν η μετάνοιά μας είναι χλιαρή, αν η αντοχή μας στην άσκηση και στην εγκράτεια είναι αδύναμη, τότε ένα μας απομένει. Η αρετή των Αγίων μας και η παρρησία της Παναγίας μας στο πρόσωπο του Υιού της. Τα δύο αυτά μπορούν να κάμψουν τον δικαιοκρίτη και φιλάνθρωπο Κύριό μας, Ιησού Χριστό. Μεγάλη, άλλωστε, είναι η ισχύς της δέησης των δικαίων.
Αν κατά τη γνώμη των Πατέρων ο Θεός έπλασε τον κόσμο με απώτερο σκοπό να γεννηθεί η Θεοτόκος, το τελειότερο ανθρώπινο πλάσμα, τότε τολμούμε να σκεφθούμε πως και για χάρη αυτού και μόνου του προσώπου ο Θεός μπορεί και να συγκρατήσει τη δίκαιη οργή Του.
Μπορούμε να επικαλεστούμε την ομογένειά μας, «του γαρ και γένους εσμέν», αν μου επιτρέπεται να δανειστώ αυτήν την έκφραση. Είμαστε από το ίδιο, το ανθρώπινο γένος.
Είναι τόση η Χάρη της Παναγίας, ώστε ο ίδιος ο Θεός την είπε «Κεχαριτωμένη». Η καθαρότητά Της είναι πάνω από τις ηλιακές λαμπηδόνες, η τιμή Της ανώτερη των Χερουβίμ, η δόξα Της ασύγκριτα λαμπρότερη των Σεραφίμ, η ταπεινοφροσύνη Της συγκίνησε τον ίδιο τον Θεό.
Παρεδρεύει λοιπόν στο θρόνο της μεγαλωσύνης του Θεού. Και όπως τότε στο γάμο της Κανά με το θάρρος της μάνας έλυσε θαυματουργικά το πρόβλημα από την έλλειψη του κρασιού, έτσι και τώρα, συμπάσχει στα δεινά του λαού μας και μπορεί να αποσπάσει τη συμπάθεια του Υιού της και Θεού μας, στις δυσχείμερες ημέρες μας, αν του υπενθυμίσει τις αναρίθμητες Εκκλησιές που χτίσανε οι Έλληνες στο όνομά Της, τα αμέτρητα Εξωκκλήσια και προσκυνητάρια που στήθηκαν σε κορυφές και σ’ ακρογιάλια από ευγνωμοσύνη για τις ευεργεσίες Της, τις χαριτόβρυτες Εικόνες που ιστορήσανε αγιασμένοι αγιογράφοι. Τις αμέτρητες Παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου, τα μελίρρυτα «Άξιον εστί», που αμιλλώνται τις αγγελικές υμνωδίες, τα «τεριρέμια» Της, το «Θεοτοκάριον» του Αγίου Νικοδήμου, τους ύμνους του Αγίου Νεκταρίου στο Πρόσωπό Της και το λαοφιλέστατο «Αγνή Παρθένε». Θα Του υπενθυμίσει ακόμη και κάποιους τόνους ασημιού αγορασμένους απ’ τον πιστό λαό της και δουλεμένο με μεράκι για τα καντήλια της, τα φωτοστέφανά της, τις ασημένιες θαυματουργικές Εικόνες της. Ίσως τότε ν’ ανοίξει ο Δεσπότης Χριστός καινούργια υπόγεια φλέβα κρυμμένου θησαυρού για χάρη Της, για να πληρώσει Εκείνη τα ασυλλόγιστα χρέη των παιδιών Της. Είμαστε τάχα σίγουροι πως τους ξεθάψαμε τους θησαυρούς όλης της γης;
Και κοντά σ’ Εκείνη να επικαλεσθούμε και τις αναρίθμητες στρατιές «των Αποστόλων, των Μαρτύρων, των Ομολογητών, Εγκρατευτών, Ιεραρχών», κάθε πνεύμα «δικαίου εν πίστει τετελειωμένου» σε μια ύστατη πρεσβεία υπέρ του Ελληνικού λαού, του πλανηθέντος και ημαρτηκότος.
Και πέρα απ’ όλα αυτά που συντηρούν την ελπίδα μας, έχουμε και τα σπάνια δώρα των ημερών μας στο Θεό. Στείλαμε στον Ουρανό τέσσερα πολύτιμα δώρα: τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, την Αγία Σοφία της Κλεισούρας, τον Όσιο Μελέτιο της Ρόδου, τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Καρποί ώριμοι, δράγματα πολύσπορα, σταφύλια περκάζοντα, ρόδα αμάραντα από την ακανθώδη και εγκαταλελειμένη γη των πατέρων μας. Πράγματι, «Ου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5:20).
Αυτοί είναι οι τελευταίοι δρομείς και στεφανίτες. Αλλά οι αμοιβές για τους αγώνες τους θα μεταβιβασθούν σε μας. Θα κινήσουν τη μακροθυμία του Θεού στην αναισθησία μας, θα φρενάρουν την απληστία μας, θα αποκαλύψουν την πνευματική γύμνια μας, θα στηλιτεύσουν τα έκλυτα ήθη μας. Θα ταπεινώσουν την αλαζονεία μας, θα δικαιώσουν τον πένητα και το ορφανό και θα υψώσουν την τιμή της Εκκλησίας μας.
Από το βιβλίο: Καθηγουμένης Θεολογίας Μοναχής, “Η έσχατη ελπίδα μας”. Έκδ. Ι. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Μικροκάστρου Σιατίστης, 2016, σελ. 48.
Η Χάρη και η παρρησία της Παναγίας μας
