Θαύμα είναι η σημερινή εορτή. Ποιος εορτάζει σήμερα; Ήτανε, λέει, κοντά στα χρόνια του Χριστού ένα ανδρόγυνο· ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Ανδρόγυνο ευσεβές και αγαπημένο. Αλλά κάτι τους έλειπε· και άμα λείπει αυτό από το σπίτι, το σπίτι δεν είναι ευτυχισμένο. Έλειπε το παιδί! Δεν ήτανε τα χρόνια εκείνα σαν τα σημερινά, τα μοντέρνα χρόνια, που το παιδί πια δε θεωρείται στο σπίτι μια ευλογία, αλλά το παιδί και ιδίως τα πολλά παιδιά θεωρούνται συμφορά.
Σήμερα οι μανάδες και οι πατεράδες, με μέσα φοβερά και τρομερά, με σατανικά μέσα, που ντρέπεται και να τα πει κανείς, προσπαθούν να ξεριζώσουν μέσα από τα σπλάχνα τους τη ζωή. Κάθε παιδάκι, που φυτρώνει μέσα στην κοιλιά της μάνας, είναι κρίνο του ουρανού. Δεν είναι ούτε του ανδρός, ούτε της γυναικός. Άμα δε θέλει ο Θεός, δε γεννιούνται παιδιά. Λοιπόν κάθε παιδάκι, που πιάνεται μέσ’ στην κοιλιά της μάνας, είναι κρίνο του ουρανού. Και αυτό το κρίνο πάει η μάνα, με τους γιατρούς τους άθεους και άπιστους και με του ανδρός της τη συνενοχή, και το ξεριζώνει από μέσα της. Αν πας και ξεριζώσεις ένα βασιλικό, η νοικοκυρά θα σου σπάσει το κεφάλι. Άντε να βγάλεις ένα βασιλικό από τη γλάστρα της γειτόνισσας… Δεν τολμάς. Η ίδια όμως εκείνη γυναίκα, που δεν τολμάει ο άλλος να πειράξει το βασιλικό της, πάει με τα χέρια της και ξεριζώνει μέσα από τα σπλάχνα της βασιλικό και κρίνο ουράνιο, το παιδί της. Ποια; Η μάνα!
Εγώ δεν ξέρω πιο μεγάλο αμάρτημα απ’ αυτό στη γενεά μας. Και αν θα καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο, από αυτό το αμάρτημα θα τον καταστρέψει. Αν έρθει ένας και μου πει, Γκρέμισα μια εκκλησία, θα τον συγχωρέσω· γιατί θα του πω, Πήγαινε να ξαναφτιάξεις την εκκλησία, πάρε πέτρες και φτειάξ’ την. Αν πει όμως μια γυναίκα, Εγώ πήγα στους γιατρούς και πήρα φάρμακα και ξερίζωσα το παιδί από μέσα μου, εγώ δεν ξέρω αν βρίσκεται μετάνοια γι’ αυτό. Πού πρέπει να πάει αυτή η γυναίκα; ποιον πνευματικό να βρει; τι κομποσχοίνια και τι νηστείες πρέπει να κάνει;… Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα.
Και όμως τώρα αυτό έγινε μόδα! Προτού να παντρευτούν, συμφωνάνε· Θα γεννήσουμε ένα, θα γεννήσουμε δύο, και μετά στοπ! Και όχι μόνο σε φτωχικές οικογένειες, αλλά και στις οικογένειες εκείνων που έχουν λεφτά, που έχουν παραδάκι και μπορούν να τρέφουν και δύο ντουζίνες παιδιά αλλά τρέφουν αντί παιδιά σκυλιά. Κάποτε, που η πατρίδα μας ήταν πολύ φτωχότερη, τρέφανε τότε και πέντε και δέκα παιδιά. Άμα δεν έχεις την ευλογία του Θεού, ένα παιδί να έχεις, δε θα το χαρείς· αν έχεις την ευλογία του, κάνε και δέκα και δεκαπέντε και είκοσι παιδιά. Θα τ’ αναστήσεις· δεν είναι αυτά παραμύθια. Αλλά τώρα η απιστία διατάζει· ένα παιδί εδώ, ένα εκεί, δύο κάπου-κάπου· τα άλλα πάνε τώρα να τα εξοντώσουν.
Δε σκεπτότανε όμως έτσι ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Αυτοί παρακαλούσαν το Θεό, να τους δώσει παιδί. Και ο Μεγαλοδύναμος, σε μια ηλικία που ήταν περασμένα τα χρόνια τους, τους έδωσε παιδί. Και το παιδί αυτό είναι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο μεγαλύτερος άνδρας της Παλαιάς Διαθήκης. Το γεγονός αυτό, την σύλληψη, το ότι δηλαδή πιάστηκε το παιδί μέσα στην αγία κοιλία της Ελισάβετ, αυτό το θαύμα της συλλήψεως, εορτάζει σήμερα 23 Σεπτεμβρίου η αγία μας Εκκλησία.
Αλλά θα μου πείτε τώρα·
– Αυτά που είπες ήταν «τω καιρώ εκείνω». Εμείς θέλουμε θαύμα τώρα, στις μέρες μας.
Αχ, αδέρφια μου! Γίνονται και σήμερα θαύματα. Αλλά όλα τα θαύματα να δούμε, άμα δε δούμε ένα θαύμα, θα πάμε στην κόλαση. Και ποιο είναι αυτό; Το μεγαλύτερο θαύμα, που πρέπει ο καθένας να το απολαύσει, είναι να αλλάξει η καρδιά μας. Αχ αυτές οι καρδιές, που είναι γεμάτες μίσος και κακία, που είναι γεμάτες φίδια και οχιές και σκορπιούς, που έχουν μέσα ακολασία και διαφθορά, που έχουν φιλαργυρία και πλεονεξία! Αυτές οι καρδιές πώς θα αλλάξουν; «Καρδίαv καθαράv κτίσοv εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίvισοv εν τοις εγκάτοις μου» (Ψαλμ. 50:12). Πώς αυτή η καρδιά θα αλλάξει; Είναι πολύ απλό. Να πιστέψουμε, αδέρφια μου, όχι πέντε τοις εκατό αλλά εκατό τοις εκατό, ότι ο Χριστός είναι Θεός, είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, είναι το άλφα και το ωμέγα, είναι η ζωή του κόσμου. Σ’ αυτόν να πιστέψουμε με όλη μας την ψυχή.
Και κάτι άλλο ακόμα. Να παραδεχτούμε όλοι μας, ότι είμαστε αμαρτωλοί και ότι έχουμε ανάγκη από μετάνοια. Και μετά τι να κάνουμε; Να εξομολογηθούμε. Υπάρχουν Χριστιανοί που έχουν χρόνια να εξομολογηθούνε. Από τους χίλιους Χριστιανούς, πέντε μόνο εξομολογούνται. Οι άλλοι δεν εξομολογούνται, και κοινωνούν τα άχραντα μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι. Θα κολαστούμε…
Ναι, αδελφοί μου! Να πιστέψουμε όπως ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, όπως ο Αβραάμ και η Σάρρα, όπως επίστευσαν όλοι οι Άγιοι.
(Ομιλία στον Ι. Ναό Χαλανδρίου Αθηνών, 23 Σεπτεμβρίου προ του 1967).
Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης (†)
