Σήμερα είναι η εορτή της συλλήψεως του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά εξ αφορμής αυτής της εορτής, αλλά και ερμηνεύοντας τη σχετική ευαγγελική περικοπή (Λουκ. 1:5-25). Όμως να περιορισθούμε μόνο σ’ ένα σημείο.
Ο Θεός αποφασίζει να δώσει τέκνο στον Ζαχαρία και στην Ελισάβετ. Έτσι είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού. Και ο Θεός, όποιοι κι αν είμαστε εμείς οι άνθρωποι, θα κάνει το σχέδιό του, θα κάνει το θέλημά του. Ο Θεός, καθώς έχει το σχέδιό του για όλους μας και έχει το θέλημά του για όλους μας, δεν περιμένει μόνο να τον παρακαλούμε, επειδή έχουμε κάποια δυσκολία, επειδή έχουμε κάποιο πρόβλημα, επειδή έχουμε κάποιο καημό, για να τακτοποιήσει την ανάγκη μας. Αυτό είναι κάτι που ο Θεός πολλές φορές το κάνει, όπως και στην προκειμένη περίπτωση λέει στον Ζαχαρία: «Εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι» (Λουκ. 1:13).
Ο Θεός τακτοποιεί τις ανάγκες μας, καθώς ανταποκρίνεται στην προσευχή μας, αλλά δεν τελειώνει εδώ η σχέση μας με τον Θεό. Ο Θεός θέλει να είναι ανά πάσαν στιγμήν ο άνθρωπος έτοιμος, καθώς θα ομιλήσει ο Θεός, ν’ ακούσει, καθώς θα φανερωθεί ο Θεός, να το δει, καθώς θα αποφανθεί ο Θεός, να καταλάβει και ν’ ανταποκριθεί.
Όπως βλέπουμε εδώ, ο Ζαχαρίας, καθώς είναι άτεκνος και έχει αυτό τον καημό, προσεύχεται και ζητάει παιδί, και ο Θεός ανταποκρίνεται, αλλά δεν φαίνεται ο Ζαχαρίας να πιάνει καλά το μήνυμα του αγγέλου και δεν φαίνεται ν’ ανταποκρίνεται, έτσι όπως θα έπρεπε, έτσι όπως θα ήθελε ο Θεός. Γι’ αυτό και ακούει από τον άγγελο: «Και ιδού έση σιωπών και μη δυνάμενος λαλήσαι άχρις ης ημέρας γένηται ταύτα» (Λουκ. 1:20). Απ’ αυτή τη στιγμή, επειδή ακριβώς δεν κατάλαβες, επειδή ακριβώς δεν το έπιασες, επειδή ακριβώς δεν ανταποκρίθηκες όπως θα ήθελε ο Θεός, θα είσαι σιωπών, θα χάσεις τη λαλιά σου μέχρι την ημέρα που όλα αυτά θα γίνουν.
Δεν μας μιλάει βέβαια ο Θεός δι’ ενός αγγέλου, δεν μιλάει ο Θεός σ’ όλους μας έτσι. Σε ορισμένες περιπτώσεις τόσο καθαρά και εκδηλωτικά μιλάει ο Θεός δι’ ενός αγγέλου και επεμβαίνει και μας αφήνει να σιωπούμε. Αλλά γενικά όμως οπωσδήποτε υπάρχουν πάντοτε συνέπειες στον άνθρωπο εκείνο, ο οποίος από το ένα μέρος δείχνει ότι θέλει να είναι του Θεού, δείχνει ότι έχει καημό μέσα του και ζητάει από τον Θεό, όλο ζητάει, και από το άλλο μέρος ένεκα ελλείψεως ευαισθησίας, ένεκα του ότι, θα έλεγε κανείς, κάτι άλλο βαθύτερο υπάρχει, δεν είναι έτοιμος και δεν τα καταφέρνει ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτό που θέλει ο Θεός, σ’ αυτό που λέει ο Θεός, σ’ αυτό που φανερώνει ο Θεός. Και έτσι, από κει και πέρα θα γίνει τελικά αυτό που ζητάει κανείς, θα το κάνει τελικά αυτό ο Θεός, αλλά εν τω μεταξύ θα περάσει κανείς πολλά, θα υποστεί πολλά, θα κάνει πολλούς κύκλους, εωσότου να μάθει το μάθημα που θέλει να του μάθει ο Θεός, εωσότου να μάθει ν’ ανταποκρίνεται στον Θεό, εωσότου να μάθει να έχει αυτή την ευαισθησία να καταλαβαίνει τι λέει ο Θεός, εωσότου να μην είναι κανείς του εαυτού του και απλώς να ζητάει από τον Θεό, αλλά ν’ ανήκει πλέον στον Θεό και να τον έχει πλέον για πάντα ο Θεός και όργανό του και παιδί του και να τον χαριτώνει και εδώ και αιωνίως.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 98
