Το σημερινό Ευαγγέλιο (Λουκ. 14.16-24) μας μίλησε για ένα «δείπνον μέγα». Κάποιος οικοδεσπότης έκανε δείπνο μεγάλο, και όταν όλα είναι έτοιμα, στέλνει τον δούλο του στους καλεσμένους, που έχουν από πριν γνώση και προειδοποίηση. Οι καλεσμένοι όμως παραιτήθηκαν δια μιας και σαν από συμφώνου. Πρόβαλαν δικαιολογίες όχι αμαρτωλές, πρόβαλαν αγορές και γάμο.
Οι επαγγελματικές και οι οικογενειακές ασχολίες δεν είναι διαβεβλημένες και καταδικαστέες όσο δεν γίνονται εμπόδια που μας αποκόπτουν από τον Θεό. Σκοπός ο Θεός· καλό ό,τι συμβάλλει, κακό ό,τι παρακωλύει. Πρώτα ο Θεός. Όταν ο άνθρωπος απορρίπτει τη θεϊκή πρόσκληση, αυτοκαταστρέφεται.
Οι καλεσμένοι της σημερινής παραβολής δεν άδραξαν την ευκαιρία και την έχασαν πλέον οριστικά και αμετάκλητα. Δήλωσε ο οικοδεσπότης αυστηρά και τελεσίδικα: «Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου».
Φανερώνει ο Λυτρωτής: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3.20).
Πάλι δείπνο, και τι δείπνο! Αν αγνοήσουμε το χτύπημα του Ναζωραίου στην πόρτα μας, η ευκαιρία θα παρέλθει, ο Χριστός θα παρέλθει, θ’ αποχωρισθούμε από Αυτόν.
Έτσι ο Παύλος μας παροτρύνει σε συνεχή εγρήγορση: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6.2). Τώρα, κάθε στιγμή, έτοιμοι ν’ απαντήσουμε το μεγάλο ναι, να εισέλθουμε –για να θυμηθούμε την παραβολή των δέκα παρθένων (Ματθ. 25.1-13)– στο τραπέζι των γάμων, πριν κλείσει η θύρα του επίγειου βίου· είναι δε άγνωστο πότε θα συμβεί τούτο, σε χρόνια, σε μήνες, σε μέρες ή σε στιγμές; Γιατί όχι;
Άπαξ δε και κλείσει η θύρα της ζωής, θα χτυπάμε κλαίγοντας και λέγοντας μαζί με τις μωρές παρθένους «Κύριε Κύριε, άνοιξον ημίν». Μα θα μας αποκρίνεται «Αμήν λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς».
Ακριβώς στη συνέχεια της παραβολής ο Χριστός συμπεραίνει και προτρέπει «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται».
Πέρα από τις παραβολές ας αναφέρουμε και γεγονότα.
Όταν ο Χριστός κάλεσε στο αποστολικό αξίωμα τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, δούλευαν πάνω στο ψαροκάικό τους, επισκεύαζαν τα δίχτυα τους. Αμέσως «αφέντες τον πατέρα αυτόν Ζεβεδαίο εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μάρκ. 1.20). Εγκατέλειψαν στη στιγμή και συγγενείς και φίλους και εργασία.
Το ίδιο και ο Ματθαίος. Αφήνει το τελωνείο και Τον ακολουθεί αυθωρεί παρά επιπλέον τον κίνδυνο να τιμωρηθεί επί εγκαταλείψει καθήκοντος.
Ακόμη ο ληστής στον σταυρό που βρισκόταν, μέσα σε φοβερές οριακές συνθήκες. Όταν κανείς αντιμετωπίζει επιθανάτια οδύνη, δεν έχει μάτια να δει γύρω του. Αυτός ωστόσο με το οξύ, εξασκημένο μάτι του επισημαίνει τον θησαυρό, την ευκαιρία, και ληστεύει τον Παράδεισο! Διαρρήκτης ήταν τον διέρρηξε και μπήκε πρώτος μέσα. Να γιατί λέμε πως μια δυσκολία, ένας θάνατος, μπορεί να γίνουν το διαβατήριο και το εισιτήριο για τη Βασιλεία.
Ακόμη «έλαθόν τινες ξενίσαντες αγγέλους» (Εβρ. 13.2). Πρώτος τους ο Αβραάμ. Έτρεξε λέει μόλις είδε εκείνους τους τρεις μυστηριώδεις και αινιγματικούς άνδρες, που ήσαν άγγελοι και πιθανόν η Αγία Τριάδα. Έτρεξε και τους ικέτευσε και δέχθηκαν να τους φιλοξενήσει γενναιόδωρα και ολόθερμα, «αβραμιαία» (Γεν. 18.1-8). Φιλοξένησε αγγέλους! Μικρό πράγμα; Δεν του ξέφυγε η ευκαιρία. Ήρθε μέσα στα χέρια του, ήρθαν κοντά στη σκηνή του. Άλλη φορά δεν του συνέβη κάτι παρόμοιο. Ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες οι στιγμές.
Ο νεανίσκος που ποθούσε την τελειότητα, και που ατενίζοντάς τον τόν αγάπησε ο Ιησούς, άφησε να του ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια η περίσταση, και μαζί άφησε την τελειότητα. Φάνηκε αρνητικός στην κλήση του Σωτήρα, γιατί δεν αποδεσμεύθηκε από τα πλούτη του, όπως του έθεσε σαν όρο Εκείνος. Πάει, πουθενά αλλού δεν μας λέει το Ευαγγέλιο ότι ξανασυναντήθηκε με τον Ιησού. Και να φαντασθεί κανείς ότι η Γραφή δεν διαψεύδει το ότι ήταν άκρως ενάρετος «εκ νεότητός» του –παρόμοια μαρτυρία δεν δίδεται για όλους τους αποστόλους, αλλά για λίγους. Γι’ αυτό και ο «Ιησούς εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν» (Μάρκ. 10.17-22). Αχ οι ευκαιρίες…
«Μακάριοι οι εις το δείπνον του γάμου του αρνίου κεκλημένοι» (Αποκ. 19.9), ακούγεται από τα βάθη των αιώνων η φωνή της Αποκαλύψεως. «Η τράπεζα γέμει», ας τρυφήσουμε όλοι (Πάσχα, Κατηχητικός λόγος Ιωάννου Χρυσοστόμου). Κρίμα να μείνουμε πεινασμένοι. «Πολλοί γάρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» (Ματθ. 20.16).
«Ας μη μείνουμε έξω του νυμφώνα του Χριστού» (Κοντάκιο Μεγ. Τρίτης), και ας μην αφήσουμε έξω τον Χριστό, διότι δήθεν δεν θα υπάρχει «τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. 2.7) της ψυχής μας, για να Τον καλέσουμε να γεννηθεί μέσα μας.
Ιερομόναχος Ιουστίνος
