Ο βίος της οσίας Μελάνης στον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου (*) είναι συνοπτικός. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένας από τους πιο στρωμένους βίους. Από το ένα μέρος βλέπει κανείς στον βίο της αγίας Μελάνης ότι όλες της οι ενέργειες, όλες της οι πράξεις, είναι πιο πέρα από εκείνο που συνηθίζει να κάνει ο καθένας από μας ως καλός χριστιανός. Να πάρουμε την πιο καλή περίπτωση. Πάει κανείς ως ένα σημείο κι εκεί βολεύεται. Όλες οι πράξεις της αγίας, όλες οι ενέργειές της, είναι πέρα απ’ αυτό.
Είναι αυτό, όπως είπαμε, το χαρακτηριστικό των αγίων. Αυτό συμβαίνει στους αγίους, επειδή ο άγιος παραδίνει τον εαυτό του εις θάνατον, επειδή ο άγιος «αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού». Όταν λέμε ότι είναι χαρακτηριστικό των αγίων, αυτό δεν σημαίνει ότι η ενέργεια του αγίου είναι μια εξαίρεση. Αυτό ο Χριστός το απαιτεί από τον καθένα.
«Πας ος ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι μου μαθητής» (Λουκ. 14:33). «Πας ος ουκ αποτάσσεται». Ή «Ει τις έρχεται προς με και ου μισεί… έτι και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι» (Λουκ. 14:26). Οι άγιοι το έχουν αυτό. Δεν κάνουν συμβιβασμούς. Προχωρούν εκεί που τους καλεί ο Θεός. Δεν κάνουν δηλαδή τα δικά τους θελήματα, δεν κάνουν δικές τους υπερβολές. Όπου τους καλεί ο Θεός, όπου τους καλεί το Πνεύμα του Θεού, εκεί πηγαίνουν.
Από το ένα μέρος έχουμε αυτό στη ζωή της αγίας Μελάνης, και από το άλλο μέρος όλα αυτά τα οποία έκανε η αγία Μελάνη, είναι όλα αυτά που μπορούν να γίνουν. Και γι’ αυτό είπα ότι είναι στρωμένος ο βίος. Δηλαδή βρίσκουμε σε βίους άλλων αγίων μερικά πράγματα που διερωτάται κανείς εάν σήμερα μπορεί να προχωρήσει κάποιος προς τα κει. Στον βίο της αγίας Μελάνης βλέπουμε ότι ενώ είναι αγία η ζωή της, ενώ είναι άγιες όλες οι πράξεις της και όλες οι ενέργειές της, ενώ όλη η ζωή της είναι πέρα απ’ αυτό που συνηθίζει ο καθένας, καθώς βολεύεται, συγχρόνως όμως όλα αυτά είναι και προσιτά. Είναι πράγματα στα οποία και σήμερα και πάντοτε μπορεί κανείς να προχωρήσει, να τα κάνει και να τα ζήσει.
Οπωσδήποτε βέβαια, κάνοντας κανείς αυτό προχωράει στον δρόμο της σωτηρίας, προχωράει στην περιοχή εκείνη που ο άνθρωπος μπαίνει στη σωτηρία και φυσικά, όπως είπαμε και άλλη φορά, σωτηρία και αγιότης ταυτίζονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος δεν αναγνωρίσθηκε άγιος από την Εκκλησία δεν σώθηκε. Όχι. Ο Θεός ξέρει ποιους σώζει, αλλ’ όμως όλοι οι σεσωσμένοι μετέχουν της αγιότητος.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να προσέξουμε ιδιαίτερα τον βίο της αγίας Μελάνης. Βλέπουμε εδώ συν τοις άλλοις ότι από τη Ρώμη πήγε στην Αφρική και «εκείθεν υπήγεν εις τα Ιεροσόλυμα. Εκεί εγκλείει τον εαυτόν της η μακαρία εις εν κελλίον και με το παράδειγμά της ελκύει εις τον όμοιον ζήλον της ασκήσεως ενενήκοντα παρθένους…»
Στο τέλος αρρώστησε από τον πόνο του πλευρού. Ίσως από πλευρίτιδα. Αρρώστησε και κοινώνησε. Αλλά όλ’ αυτά όμως μέσα σ’ ένα πνεύμα αληθινό, μέσα σ’ ένα πνεύμα κοινωνίας με τον Θεό, μέσα στο πνεύμα του αγιασμού. Γι’ αυτό και καταλαβαίνει τι θα γίνει και αποχαιρετά τις αδελφές – ενενήντα παρθένους είχε συγκεντρώσει – και φεύγει από τον κόσμο λέγοντας: «Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο» (Ιώβ 1:21).
Παρακαλώ, να είμαστε προσεκτικοί. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να είσαι κοντά στον Θεό, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να ζεις εν τω Θεώ. Κοντά του είναι η χαρά, είναι η λύτρωση, είναι η σωτηρία. Αυτό που σου δίνει ο Θεός, δεν συγκρίνεται με τίποτε. Ή μάλλον τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Τίποτε.
(*) Προηγήθηκε η ανάγνωση του βίου αυτού, τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
https://www.koinoniaorthodoxias.org/sinaxari/31-dekemvriou-agia-melani-romaia-agios-zotikos-agios-gelasios-agios-gaios/.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 239.
