Το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο. Δεν είναι περιστέρι ή σύννεφο. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Είναι ευαίσθητο και φεύγει από κοντά μας, ακόμη και σε υπόνοια αμαρτίας. Ο Παράκλητος έρχεται όταν τον προσκαλούμε. «Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν».
Όταν μας επισκέπτεται, παύει ακόμη και η προσευχή. Έχεις δάκρυα, η ψυχή σου δεν είναι σκληρή μα ευσυγκίνητη, αισθάνεσαι ο τελευταίος του κόσμου, δεν επιθυμείς τίποτα. Είναι μια γεύση του Παραδείσου, για την οποία αξίζει να ζεις αυτήν την ζωή.
Κατά τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ αυτή η προσέλκυση του Αγίου Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου.
Χωρίς το Άγιο Πνεύμα είμαστε αδειανοί και ένα αίσθημα ερημώσεως κατοικεί στις καρδιές μας. Η Κόλαση είναι έτσι. Η απουσία της θέας του προσώπου Του. Όταν δεν μας επισκέπτεται το Άγιο Πνεύμα η ζωή μας είναι ανυπόφορη.
«Εισάκουσον της προσευχής μου, Κύριε, και της δεήσεώς μου, ενώτισαι των δακρύων μου· μη παρασιωπήσης, ότι πάροικος εγώ ειμί παρά σοι και παρεπίδημος καθώς πάντες οι πατέρες μου· άνες μοι, ίνα αναψύξω προ του με απελθείν και ουκέτι μη υπάρξω» (Ψαλμ. 38:13).
Από το βιβλίο: Αρχιμ. Δωροθέου, ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ. Ιερό Ησυχαστήριο «Άγιος Γεώργιος», Αύρα Καλαμπάκας 2018, σελ. 34, 9.
