Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι κανείς ζει, προπαντός τώρα στην εποχή της Καινής Διαθήκης, εν τω Θεώ, εν τω Χριστώ. Βέβαια, η όλη δόξα που προσφέρει ο Κύριος στους πιστούς του θα αποκαλυφθεί πλήρως στον άλλο κόσμο, όταν θα πάμε στη βασιλεία του την αιώνια, αλλά όμως από δω ο Κύριος δοξάζει τους ανθρώπους του, δοξάζει τους δικούς του. Και τους δοξάζει όχι με την έννοια που δυστυχώς εμείς καταλαβαίνουμε, νομίζουμε ή και επιδιώκουμε.

«Δόξαν παρ’ ανθρώπων λαμβάνετε» (Ιω. 5:44) κατηγορεί ο Κύριος τους Ιουδαίους, οι οποίοι δεν τον ακολουθούν, δεν τον πιστεύουν, και αλλού είναι η καρδιά τους και το μυαλό τους. Ο ένας δοξάζει τον άλλο, ο ένας επαινεί τον άλλο. Δεν έχουν αυτά καμία αξία. Βέβαια, γλυκαίνεται ο άνθρωπος με αυτά, εφόσον μέσα του ζει ο παλαιός άνθρωπος ο οποίος τέτοια θέλει, και δεν ζει ο Χριστός. Όπως ένα ζώο δεν θα πάρει αυτά τα οποία είναι για τον άνθρωπο, αλλά θα πάει να βρει τα δικά του, γιατί αρέσκεται σ’ αυτά, έτσι ο παλαιός άνθρωπος, που είναι σαν ένα άλλο ζώο μέσα μας, αρέσκεται στα δικά του.

«Και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψαλμ. 44:13,21). Πώς ομοιώθη τοις κτήνεσι ο άνθρωπος; Με το να έχει μέσα του τον παλαιό άνθρωπο, με το να τον κρατάει μέσα του και να αρέσκεται σ’ αυτά, στα οποία αρέσκεται ο παλαιός άνθρωπος. Αυτός είναι ο λόγος που θέλει κανείς την ανθρώπινη δόξα, τα ανθρώπινα μεγαλεία, που θέλει αυτά που γυαλίζουν σ’ αυτόν τον κόσμο, και για τα οποία σκοτώνονται κυριολεκτικά οι άνθρωποι. Καμιά φορά και οι άνθρωποι που ακολουθούν τον Χριστό σαν να ζηλεύουν αυτούς οι οποίοι έχουν αυτή την ανθρώπινη δόξα. Δεν είναι τίποτε αυτά. Τίποτε δεν είναι.

Αυτό που έχει αξία είναι η δόξα που δίνει ο Χριστός, και η δόξα αυτή δεν είναι κάτι που φαίνεται. Η δόξα κυρίως είναι μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Το ότι δηλαδή σε κάνει δικό του ο Κύριος, σε έχει δικό του, το ότι σε λογαριάζει για δικό του και σου δίνει τη χάρη του, και με τη χάρη του νικάς την αμαρτία, νικάς το κακό.

Η χάρη του Χριστού, το φως του Χριστού, η ευλογία του Χριστού είναι η δόξα, είναι η μεγαλοπρέπεια, είναι όλο αυτό το οποίο και το νιώθει κανείς και τον κάνει να ευφραίνεται εν Κυρίω. Και όσο περισσότερο κανείς δοξάζεται από τη δόξα του Θεού, μεγαλύνεται από το μεγαλείο του Θεού, λαμπρύνεται από τη λαμπρότητα του Θεού και φωτίζεται από το φως του Θεού, τόσο πιο πολύ οι δόξες οι ανθρώπινες, τα μεγαλεία τα ανθρώπινα και όλα τα ανθρώπινα είναι ένα τίποτε και όλο και περισσότερο σβήνουν, διότι είναι ανύπαρκτα, και, όπως είπαμε, είναι για τον παλαιό άνθρωπο.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Ο άνθρωπος του Θεού”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 273.

Η δόξα του Θεού και η δόξα των ανθρώπων